Ρ όπως Ρίτσαρντ Σταρκ. Η μετάφραση είναι καταιγισμός ακριβείας, όπως και το μυθιστόρημα Ανάφλεξη με ήρωα τον πολυμήχανο/πολύτροπο/πολύπλαγκτο Πάρκερ, έναν μεταμοντέρνο Οδυσσέα στον αχανή λαβύρινθο των Ηνωμένων Πολιτειών και των κοσμοβριθών σπλάχνων τους. Βέβαια, ο Ρίτσαρντ Σταρκ 
είναι το όνομα που επινόησε ο μέγας Ντόναλντ Ε. Γουέστλεϊκ (1933-2008), που ακροβατούσε πάντα γράφοντας ολόγιομα νουάρ, αλλά και σενάρια, γουέστερν, έργα επιστημονικής φαντασίας. Τα ψευδώνυμά του ήταν τόσα (πάνω από δώδεκα), που μπορείς να τον πεις Φερνάντο Πεσσόα της Περιπέτειας. Στην Ανάφλεξη, ο Πάρκερ έχει αντιληφθεί ότι η βία είναι περιττή και βλαβερή όταν δεν την καθιστά αναγκαία η στρατηγική ενός εγχειρήματος που θα αποφέρει χρήμα. Έχει συντάξει κανόνες. Ένας απ' αυτούς μπορεί κάλλιστα να ισχύει και στην επικράτεια των καλλιτεχνικών ομαδώσεων. «Άμα η δουλειά θέλει πάνω από πέντε για να πετύχει, αποκλείεται να πετύχει». Ο Πάρκερ αλλάζει ταυτότητες και στυλ, γίνεται ακόμα και ιερωμένος στον Ναό του Αγίου Ιγνατίου, ξεγελάει αυτούς που πάνε να τον ξεγελάσουν, τη βγάζει καθαρή. Ο κόσμος είναι ένας παιγνιότοπος για επικίνδυνους τύπους με σιδερικά, αλλά καλύτερα παίζει όποιος διαθέτει πιο ισχυρό και πιο παιγνιώδες μυαλό.
Σ όπως Στέφαν Τσβάιχ. Η ερωτική περιδίνηση είναι η αφορμή για να καταβυθιστούμε στους τρόπους και τους τρόμους της Ιστορίας. Η αγάπη πάντα απειλείται από τα τραντάγματα της κοινωνίας. Ο λυρισμός είναι το όχημα που οδηγεί στη γνώση του μέσα των ανθρώπων και του έξω των ιστορικών γεγονότων. Ανακαλύπτουμε και πάλι την παλλόμενη ευαισθησία και την ψυχολογία βάθους του Αυστριακού μετρ Στέφαν Τσβάιχ (1881-1942), ενός συγγραφέα που μπόρεσε, όπως ο Ντοστογιέφσκι, να σκύψει πάνω από τις αβύσσους της ανθρώπινης ψυχής. Το Ταξίδι στο Παρελθόν είναι μια νουβέλα ψύχραιμα ιλιγγιώδης. Ο ματαιωμένος έρωτας πασχίζει να δικαιωθεί, αλλά καραδοκεί η σιδερόφραχτη βαναυσότητα. Στην αυγή του Μεσοπολέμου, το ατομικό συντρίβεται από τη συλλογική παράνοια. Μένει ο ευγενής θρίαμβος της λογοτεχνίας. Ο πόλεμος είναι ένας «δεσποτικός επιχειρηματίας», τα όνειρα τσακίζονται, ενώ εγείρεται φρικαλέα «ένα σιδηρουργείο του πολέμου, της εκδίκησης». Η πένα του Τσβάιχ είναι κοινωνιολογικό και ιστορικό εργαστήριο. Λειτουργεί επίσης ως camera eye και ως πανίσχυρος χρωστήρας. Ιδού: «Το μαύρο πλήθος που προχωρούσε ανά τετράδες, αυτό το τετράγωνο ρολό φιλμ που ξετυλιγόταν μέσα από το στενό άνοιγμα ενός σκοτεινού κουτιού, και κάθε πρόσωπο εμφανιζόταν εξίσου κοκαλωμένο σε μια έκφραση αποφασιστικής οργής, μια απειλή, ένα όπλο...». Η έλευση της φρίκης του Τρίτου Ράιχ δεν έχει αποδοθεί πιο πυκνά.
Τ όπως Τόμας Μαν:. Το 1936, επί τρεις ημέρες, ο δημιουργός του Μαγικού Βουνού πάσχισε εντός του να λάβει μια κρίσιμη απόφαση, να εναντιωθεί δημοσίως στην ανερχόμενη λαίλαπα του εθνικοσοσιαλισμού. Η Μπρίτα Μπέλερ (Φράιμπουργκ, 1960), με τον τρόπο του Τόμας ντε Κουίνσι όταν έγραψε για τον Ιμμάνουελ Καντ και του Αντόνιο Ταμπούκι όταν έγραψε για τον Φερνάντο Πεσσόα, συνθέτει ένα σύντομο, μα περιεκτικό μυθιστόρημα που καταπιάνεται με τις διακυμάνσεις του Τόμας Μαν, με την καθημερινή του ζωή στα χρόνια της αυτοεξορίας, με τις δημιουργικές του εντάσεις. Ισορροπώντας δεξιοτεχνικά ανάμεσα στο ντοκουμέντο και στη μυθοπλασία, το πεζογράφημα Τόμας Μαν - Οι τρεις κρίσιμες μέρες σκιαγραφεί την εποχή, αλλά, κυρίως, μας εξοικειώνει με τον ψυχικό και πνευματικό κόσμο ενός κορυφαίου συγγραφέα. Λίαν ευπρόσδεκτη είναι η ανάπλαση των στιγμών που δώρισαν στον νομπελίστα Τόμας Μαν την έμπνευση για τη συγγραφή του συγκλονιστικού Δόκτορα Φάουστους. Επίσης, εξαίρετα περιγράφονται οι σχέσεις του με το σύμπαν της μουσικής. «Αρχίζει πάλι να γράφει, τώρα με μεγαλύτερη ροή. Η μουσική είναι η Leitkunst, η κυρίαρχη τέχνη, όπως κάποτε ήταν η ζωγραφική ή η γλυπτική. Η μουσική, αυτός ο διαβολικός τόπος, είναι διεγερτική και οπιούχος, αφηρημένη τάξη και τείνουσα προς το χάος ταυτόχρονα. Η βίωση της μουσικής που οδηγεί στην επιστροφή των καταπιεσμένων δυνάμεων της ζωής».
