» Κάνονταςπρόσφατα τις συνεντεύξεις για το GetSmart στο Λος Άντζελες χάρηκα για ένανδικό μου λόγο. Οι μεγάλες και ακριβέςπαραγωγές αμερικάνικης προέλευσης,θέλοντας να εμπλουτίσουν το καστ τουςμε ονόματα βάρους και εγνωσμένουταλέντου, στρατολογούν σε δευτερεύοντεςκαι συχνά ζουμερούς ρόλους παλιέςκαραβάνες που προφανώς χαίρονται γιατις αμοιβές τους και για τη δυνατότητανα δηλώνουν παρών σε ένα κουρμπέτι πουδεν ευνοεί την τρίτη ηλικία. Το παλιόανέκδοτο είναι πως οι Aμερικάνοιεκδικούνται τους Άγγλους ηθοποιούςγια το ταλέντο τους, βάζοντάς τους ναυποδύονται κακούς. Το ανέκδοτο σκάειστα μούτρα της κακοήθειας, αν υποθέσουμεπως είναι κακοήθης πράξη να βάζεις ένανηθοποιό να κάνει ένα ρόλο που του αρέσειπάρα πολύ. Και δεν γνωρίζω κανένανσοβαρό ηθοποιό που να μην πετάει τησκούφια του να ενσαρκώνει καθάρματα,φονιάδες και αποβράσματα - εκτός ίσωςαπό τον Τζούμα.
»ΣτοGet Smart λοιπόν, εκτός από τον Άλαν Άρκιν,συμπρωταγωνιστεί ο πολύς και πολύωραίος κάποτε Τέρενς Σταμπ, ο Billy Budd,του Χέρμαν Μέλβιλ και του Πίτερ Ουστίνοφ,στο ντεμπούτο που του χάρισε τη φήμηκαι τα βραβεία στο ξεκίνημα της καριέραςτου, πριν από 46 χρόνια. Μπροστά μουκαθόταν, με μοβ πουκάμισο και μοβνοσοκομειακά παπουτσάκια Crocs, ο άνδραςπου έβγαινε με την Τζούλι Κρίστι (θυμάστετο στιχάκι «Terry and
Julie» από ένα παλιότραγούδι των Kinks), και το υπερμοντέλοΤζιν Σρίμπτον, που τον χώρισε και τονέστειλε αδιάβαστο για καμιά δεκαετίαστα ασράμ για να διαλογιστεί για τοποιος είναι ο κάβουρας και τι ακριβώςτο ζουμί του. Και όταν επέστρεψε, τοφιλοσόφησε και άρχισε να παίζει όπουνα ‘ναι, για τα λεφτά και τη δουλειά,και ξαφνικά του προέκυψε ο αγαπημένος(και αγαπημένος μου) ρόλος του, στονΕγγλέζο του Σόντερμπεργκ, το 1999. Είχεπροηγηθεί το αστείο τραβεστί πουυποδύθηκε στην Πρισίλα, για το οποίομου είπε πως οι γάμπες του ήταν εξαιρετικάκαλά ξυρισμένες σε όλο το γύρισμα, καιαναγκάστηκε να κρύβει τις κοκκινίλεςμε μακιγιάζ.
» Μετο που του είπα πως είμαι από την Ελλάδα,με χαιρέτησε και με τα δυο του χέριακαι δήλωσε αθεράπευτος φαν της χώρας.Γιατί, αναρωτήθηκα. «Είμαι γεννημένοςτην ίδια μέρα με τον Μεγάλο Αλέξανδρο!».Τι σημαίνει αυτό, κύριε Σταμπ, πωςμοιράζεστε τη μεγαλομανία του; «Δεννομίζω, απλώς βλέπουμε και οι δυομακριά». Με ρώτησε τι άλλαξε στηνΕλλάδα μετά τους Ολυμπιακούς, του είπαμερικές σαχλαμάρες τυπικές και τονρώτησα γιατί δεν είναι αγαπημένη ταινίατου το Θεώρημα του Παζολίνι. «Έκανατην ταινία γιατί ήμουν τρελά ερωτευμένοςμε τη Σιλβάνα Μαγκάνο, αλλά με τον ΠιέρΠάολο δεν τα πήγα και τόσο καλά»ομολόγησε ευγενικά. Και ο Συλλέκτης;Αυτό το αριστούργημα; «Ναι, και αυτήείναι σπουδαία ταινία, είμαι περήφανοςπου την έκανα. Για τις υπόλοιπες, δενέχω και πολλά να προσθέσω». Και εκείτελείωσε.
»Οπρωταγωνιστής Στιβ Καρέλ είναι ωραίοςτύπος και βραδυφλεγής. Δεν του φαίνεταιτο αστείον του χαρακτήρα του αλλά τοπρόσωπό του είναι ότι πρέπει για ξερόχιούμορ και εγκεφαλικές εμμονές.Φαίνεται πως δουλεύει σκληρά τουςρόλους του και δεν έχει ιδιαίτερηεμπιστοσύνη στους θεούς του σινεμά.Αγαπημένος του: «Ο Πίτερ Σέλερς. Ποτέδεν ήξερες πότε και από πού σου έρχεταιτο αστείο του. Το γεγονός πως ο χαρακτήραςτου ήταν μυστηριώδης και στην οθόνηδημιουργούσε ένα κενό, σαν τη σιγαλιάπριν από τη μεγάλη καταιγίδα. Θυμήθηκεπως μια από τις μεγαλύτερες γκάφες τουήταν όταν είχε βγει σε ραντεβού και τοπαγωτό που κρατούσε έλιωσε στο παντελόνικαι εκείνος απτόητος συνέχισε να τοπαίζει συμπαθής με μια μεγάλη λευκήστάμπα στα πατζάκια του.
»ΟΝτουέιν Τζόνσον, γνωστός και ως The Rockαπό την εποχή που ήταν επαγγελματίαςπαλαιστής, είναι ένα ζεστό βουνό πουέχει πάρει στα σοβαρά την ιστορία τηςκωμωδίας σε ό,τι τον αφορά. Έχει χιούμορκαι αίσθηση του μέτρου. Αν τον δείτεξανά και τον προσέξετε στο Be Cool, στορόλο του γκέι με τη γελοία άφρο κόμμωση,θα καταλάβετε. Τι να τον προσέξετεδηλαδή, αυτός είχε και τη μόνη πλάκα σεένα αμήχανο έργο με άσφαιρα ταλέντα νατο περιτριγυρίζουν.
σχόλια