ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Εδώ μέσα υπάρχει κόσμος που έχει την ανάγκη να εξωτερικευσει ένα πρόβλημα του,να το περιγράψει κάπου, να εκδηλώσει μια ανησυχία του,να ζητήσει μια συμβουλή /γνώμη στην αντιμετώπιση κάποιου θέματος κ.ο.κ.Καλό θα ήταν-και αυτός είναι ο σκοπός αυτης της ενότητας του site- όλοι μας να τηρούμε ένα κώδικα δεοντολιγιας απέναντι στους συνομιλητές μας και τα σχόλια να λαμβανουν χωρα στα πλαισια μιας ευγενούς άμυλας.Πικροχολοι,εξυπνακηδες,κομπλεξικοί,παντογνωστες και επικριτές νομίζω ότι πρέπει να επαναπροσδιορισουν το ύφος τους εδώ μέσα και να σεβονται λίγο περισσότερο τον συνομιλητή τους στα σχόλια τους. Όλα τα προβλήματα φαίνονται μικρά ώσπου να ρθουν στο κεφάλι του καθενός μας.Καλό βράδυ

Λένε ότι οι γυναίκες είναι περισσότερες από τους άντρες.Ε τότε,πώς γίνεται τόσοι άντρες να είμαστε μόνοι και οι γυναίκες να έχουν πάντα κάποιον;Έχω περάσει τα πρώτα άντα και όποια γυναίκα τύχει να γνωρίσω,δεν υπάρχει περίπτωση να μην έχει γκόμενο,σύζυγο ή αρραβωνιαστικό.Τα ίδια λένε και 3-4 φίλοι μου,όλοι μεταξύ 28-33 και μόνοι τους.Κάποτε έλεγαν ότι 70% των γυναικών είναι μόνες.Μάλλον το αντίθετο ισχύει,70% των αντρών είναι μόνοι.

Σε δύο μήνες δίνω Πανελλήνιες. Το γνωρίζω πως στην πραγματικότητα δεν υπάρχει κανένας σοβαρό; λόγο; για να αγχώνομαι σε υπερβολικό βαθμό και να επηρεάζω αρνητικά και την οικογένειά μου. Άλλωστε 4 3ωρες εξετάσεις και - πιθανή- αποτυχία σε αυτές δεν σηματοδοτούν την καταστροφή. Στην τελική, εάν δεν περάσω εκεί που θέλω φέτος , θα ξαναδώσω του χρόνου. Ωστόσο φέτος έχουν μαζευτεί πάρα πολλά μαζεμένα , παράλληλα με τα μαθήματα . Ένα ατύχημα για παράδειγμα το οποίο με 'αδρανοποίησε'' για 3 μήνες , οι καυγάδες στο σπίτι, προβλήματα στις σχέσεις κλπ. με έχουν φέρει σε τέτοιο σημείο ώστε να νιώθω ανασφάλεια ακόμη και για το εάν θα περάσω σε κάποια σχολή. Κάτι το οποίο , με βάση τη λογική φαντάζει απίθανο (δεδομένου το διάβασμα που ρίχνω) ωστόσο όχι όπως το σκέφτομαι εγώ. Όπως το σκέφτομαι εγώ θα αποτύχω - θα τους απογοητεύσω όλους. Σαν να μην έφτανε όμως αυτό, πρόσφατα έκανα ένα τεστ άγχους. Τα αποτελέσματα ήταν τα αναμενόμενα, αν όχι χειρότερα: μεγάλη αβεβαιότητα, νευρικότητα στα ύψη και τα επίπεδα κατάθλιψης; Έχουν φτάσει τον θεό.Και έχω προβληματιστεί ιδιαίτερα. 70 ημέρες πριν τις εξετάσεις νιώθω πιο δυσαρεστημένη από ποτέ , με ένα χαρτί από ένα τυχαίο τεστ σε έναν οργανισμό στην περιοχή μου , να μου το επιβεβαιώνει. Και ρωτάω εγώ τώρα. Μήπως τελικά όλα αυτά δεν αξίζουν; Μάλλον βέβαια είναι αργά για κάτι τέτοιο. Ας συνεχίσω το διάβασμα και ας ελπίσω για το καλύτερο. Στη συνέχεια...βλέπουμε τι θα γινει.

Είμαι 20 χρόνων και είμαι τρελά ερωτευμένη με τον καθηγητή μου στο πανεπιστήμιο και από ότι έχω καταλάβει και αυτός μαζί μου... Τι να κάνω...?

Εχώ τελείωσει πολυτεχνείο και υπάρχει ένα φλερτ με έναν άνθρωπο που έχει τελειώσει απλά το Λύκειο. Μπορεί μια τέτοια σχέση να τραβήξει; Πραγματικά το πιστεύω οτι δεν κάνει το πτυχίο τον άνθρωπο, εχω συνανσταρφει με πολλους ''μορφωμένους'' οι οποιοι δεν ειχαν κανενα απολύτως ενδιαφέρον και καθόλου κριτική σκέψη. Μου λένε όλοι εσυ τοσό καλή κοπέλα με πτυχιο τι να κάνεις με αυτόν. Εγώ δεν το βλέπω έτσι αλλά δεν έχει προχωρήσει η φάση με αυτον τον άνθρωπο, γιατί προβληματίζομαι με τα λόγια των άλλων και οτι ίσως να έχουν δίκιο. Πφφφ

Μου άρεσαν και μου αρέσουν οι κοπέλες.Όμως τον τελευταίο καιρό κατάλαβα πως μου αρέσουν και οι άντρες.Συγκεκριμένοι άντρες.Άντρες με ευαισθησίες.Που δεν το παίζουν,δεν προσπαθούν να διατηρήσουν αυτή την ψευτιά και τη δήθεν ''αντρική δύναμη και σταθερότητα''.Έτσι γνώρισα και κάποιον που συναντώ τυχαία στη δουλειά που και που.Και τον βλέπω παντού.Και ξέρω κάποια πράγματα για τη ζωή του (όχι από stalking).Πολλοί κοινοί φίλοι και γνωστοί.Και μόνο ένα καλημέρα κι ένα πως πάει η δουλειά,μέχρι τι ώρα δουλεύεις....γιατί;Γιατί να μην μπορώ να του πω πως τον καταλαβαίνω;Πως θέλω να του δώσω δύναμη στις δυσκολίες τις ζωής του.Πως νιώθω οτι είναι πολύ αληθινός και ευαίσθητος άνθρωπος που με έχει αγγίξει.Και πως ίσως θα θελα να περάσω κι ένα βράδυ μαζί του.Και στην τελική με τρομάζουν αυτά που βλέπω γύρω μου.Δέχομαι απόρριψη από κοπέλες (ίσως ι να τις έχω φοβηθεί κι εγώ ο ίδιος) και ταυτόχρονα πολλά κοπλιμέντα από άντρες (σε πραγματική ζωή και σε σόσιαλ).Δε λέω να γίνει το αντίστροφο.Είμαι bi και το έχω αποδεχτεί.Απλά δε γίνεται πάντα να βλέπω γύρω μου άντρες να εκλιπαρούν και γυναίκες να μοιράζουν απορρίψεις.Straight θέλω να είμαι στο λόγο μου κι όχι απαραίτητα στην προσωπική μου ζωή.Απλώς είναι τόσο απόλυτοι όλοι γύρω μου που νιώθω πως δεν έχω το δικαίωμα να έχω άποψη.*Επίσης εμφανισιακά είμαι ωραίο παιδί γενικά...απλά σαν άνθρωπος είμαι λίγο πιο ανασφαλής από οτι πρέπει.

Με είχε προσεγγίσει με ένα επιμονο ενδιαφερον..με φιλικο τροπο αρχικα..μιλαγαμε εναν μηνα χωρις να με φλερταρει μεχρι που μου προτεινε να βγουμε...βγηκαμε μια φορα σε τερμα φιλικο και χαλαρο κλιμα και την δευτερη ηπιε, εκανε κινηση, ομως εκανε και καποιες κινησεις παραπανω που ομολογω οτι δε μαρεσαν...απο τότε δε με ξαναπροσεγγισε ερωτικα..Ωστόσο συναστρεφομαστε στην σχολη κανονικα και μιλαμε σαν να μην εγινε ποτε κατι...Γενικα ομως με κοιταει εντονα οταν ειμαστε στον ιδιο χωρο..τον εχω πιασει να ζηλευει...εχει προσπαθησει να με κανει να ζηλεψω...μου εχει στειλει καποιες φορες με αφορμες χωρις ομως να επιδιωκει συνεχεια της συζητηση..( ουτε και γω απο χαζομαρα μου) ..και δε ξερω τι να κανω...παιζει να θελει αλλα να μη κανει κινηση γτ φοβαται οτι ξενερωσα τοτε και οτι θα φαει Χ ή ηθελε μονο πηδημα τοτε, δε το πηρε και του τελειωσε εκει?

Πριν απο πέντε μήνες γνωρισα τον ας τον πούμε Τάκη.Οταν γνωρισα τον Τάκη ήμουν στο "τσακ" να του ορμηξω! με ξετρέλανε από το πρώτο λεπτό.Εκτος από την εμφάνιση του ήταν και η θετική του ενέργεια που με τράβηξαν παρα πολυ.Δεν μπορούσα να κρατηθώ δίπλα του.Δεν με αναγνώριζα.Κατι που ειχα καιρό να κάνω σεξ και φυσικά αυτός που με ξεσήκωνε σε πολυ μεγάλο βαθμό.Καλά δεν το έκανα μην παρεξηγηθούμε κι ολας, αλλα ήταν και η περίπτωση τέτοια που το μέσο γνωριμίας επηρέαζε σε μεγάλο βαθμό κι άλλους τομείς της ζωής μας.Ομως έκανα κάτι μικρό και μου έριξε πλάγιο χ.Μαλλον δεν γούσταρε πολυ,αν και μια χαρά παιχνιδι μου έκανε αρχικά απλα Ισως αρκέστηκε εκεί..Δεν του ειπα ποτε πόσο τον θέλω,ομως αν με ηθελε πραγματικα θα είχε κρατήσει μια επαφη και θα έκανε έστω μια κίνηση να με ξαναδεί.Και ενώ ελεγα πως δεν θα αφήσω να με επηρεάσει,σκάω ακομα.Πεντε μήνες μετά και τον σκεφτομαι ακομα.Γιατι ηθελα αυτόν και γιατι μου λειπει.Και γιατι δεν εχω καμία ελπίδα μαζι του.

Και ειμαι ολομόναχη σε μια μεγαλη πολη!!!!!!!!!!Αχχχχ γιατι ρε φιλε φερθηκες ετσι, με κούρασες! :( επρεπε να φυγω αγαπη μου, με κουρασες πολυ και εσυ δεν κάνεις τιποτα τωρα για να το φτιάξεις ολο αυτο! Ποσο κριμα ενω ξερεις ποσο σ αγαπαω!!!

Ειμαι 18 χρονων και δινω πανελληνιεςΕχω μια διδυμη αδελφη και θελουμε να βγουμε αλλα η μητερα μας δε μας αφηνει να βγαινουμε χωριστα. Ωστοσο η αδελφη ελνου εχει αγορι και βγαινει κρυφα με το παιδι αυτο και την καλυπτω εγω και οι φιλες μας αλλα αυτη τη φορα δε μπορω τη μερα που κανονισανε γιατι κανονσα με κατι αλλα παιδιαΚαι εκεινη υελει να βγει αλλα η μανα μας δεν την αφηνει χωρις εμεναΤι να κανω?