ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Διάβασα στο site της LIFO αυτό το πολύ ενδιαφέρον άρθρο ενός εξαιρετικού αρθρογράφου: http://www.lifo.gr/articles/greece_articles/187329/o-xartis-tis-ratsistikis-vias-stin-ellada-peristatika-ekselikseis-kai-nees-taseisΚι έχω να πω ότι είναι πλήρες, ειλικρινές, πικρό και κατατοπιστικότατο.Γιατί όμως όταν κάποιος απλός πολίτης πάει να θίξει αυτά τα θέματα σε συζητήσεις με άλλους, οι γύρω του τον κοιτούν σαν να είναι εξωγήινος και τον βρίζουν ή τον χλευάζουν; (εκτός από ένα-δυο μυαλωμένα άτομα-εξαιρέσεις που μπορείς να συναντήσεις).Κι εδώ μέσα στις εξομολογήσεις αν πάει κάποια ή κάποιος να θίξει ένα τέτοιο θέμα αντιμετωπίζεται πολύ άσχημα, αρνητικά.Και αφήστε το εδώ μέσα, εδώ διαδίκτυο είναι, έτσι συμβαίνει.Γιατί όμως έξω από το διαδίκτυο δεν θέλουμε να είμαστε ειλικρινείς στις κατ' ιδίαν συζητήσεις μας, γιατί εθελοτυφλούμε;Γιατί δεν θέλουμε να απαλλαγούμε από τέτοια φαινόμενα;

Γειά σας είμαι 16 ετών και η μητέρα μου μου φέρεται υποτιμητικά και μου μιλά άσχημα χωρίς να κάνω κάτι το ιδιαίτερο.Προσπαθώ να της μιλήσω ότι αυτό με ενοχλεί αλλά δεν παίρνει κουβέντα. Δεν καταλαβαίνω αυτή τη στάση της και μου λέει ότι έχω άδικο σε ότι και να πω και ότι είμαι πολύ μικρή για να έχω άποψη. Συχνά με ανεβοκατεβαζει τρελή χωρίς να καταλαβαινω το γιατί.Απο τη μεριά μου όμως εγώ όταν αυτή είναι χάλια ψυχολογικά πηγαίνω και της μιλαω και τη στηρίζω, ενώ αυτή με ΠΑΤΑΕΙ όταν είμαι εγώ χάλια και μου ρίχνει το φταίξιμο πάντα σε εμένα και ότι εγώ φταίω για όλα ενώ έχω δίκιο. Ο ψυχικός μου κόσμος είναι πληγωμένος και δεν έχω κανέναν να με βοηθήσει είμαι μόνη μου... Δεν ξέρω τι να κάνω. Βοηθήστε με σας παρακαλώ θα το εκτιμούσα παρά πολυυ...!!!!

Καλησπερα σας! Ειμαι 25 χρονων μεταπτυχιακη φοιτητρια και εχω την τυχη να ανηκω σε μια ευκαταστατη οικονομικα οικογενεια, οποτε δεν ειχα ποτε μεγαλη οικονομικη αναγκη, ωστε να χρειαστει να δουλεψω απο μικρη. Επομενως ειχα αφοσιωθει στις σπουδες μου. Οι περισσοτερες φιλες μου αντιθετως δουλευουν ηδη απο τα 18 τους, γιατι οι μισθοι των γονιων τους δεν επαρκουσαν, ωστε να καλυψουν κ τα δικα τους εξοδα. Επομενως εκεινες ειναι ανεξαρτητες οικονομικα, εχουν τη δυνατοτητα να εχουν αμαξια, τα οποια εχουν αποκτησει με δικα τους λεφτα ή να κανουν εκδρομες παλι με δικα τους λεφτα κ γενικα ολα τους τα εξοδα τα καλυπτουν με τα δικα τους λεφτα. Εγω, (ντρεπομαι που το λεω αυτο στα 25 μου), αλλα περα απο κατι περιστασιακες δουλειες που εκανα για να βγαζω ενα μικρο χαρτζιλικι, δεν ειχα ποτε σταθερη δουλεια. Και ζηλευω με την καλη εννοια τις φιλες μου που ειναι οικονομικα ανεξαρτητες, ενω εγω στηριζομαι οικονομικα στους γονεις μου. Νιωθω μειονεκτικα, γιατι παρολο που ειμαστε ιδια ηλικια, εκεινες πιστευω οτι λογω του οτι απο μικρες μπηκαν στον κοσμο της εργασιας, εχουν ωριμασει πολυ περισσοτερο απο μενα και εχουν μαθει τι θα πει ζωη. Εχουν μαθει να στηριζονται στα ποδια τους. Εχουν μαθει να παλευουν για να πετυχουν, ενω εγω στα 25 μου ζηταω ακομα λεφτα απο τους γονεις μου, για να βγω για εναν καφε. Και μου κακοφαινεται που ειμαι η μονη στην παρεα που μου πληρωνουν οι γονεις μου τα εξοδα μου. Ειμαι παρουσα σε συζητησεις για εργοδοτες, για ωραρια εργασιας, για συναδελφους και δεν μπορω να συμμετασχω, γιατι απλουστατα δεν εχω προσωπικη εμπειρια πανω στο θεμα. Και αυτο με λυπει. Νιωθω οτι οι αλλοι θα με βλεπουν σαν κακομαθημενη, οτι θα πιστευουν οτι δεν εχω καμια επαφη με την πραγματικοτητα και με το ποσο δυσκολα βγαζει κανεις λεφτα σημερα. Προσωπικα δεν θεωρω οτι ειμαι κακομαθημενη. Δηλαδη, παρολο που οι γονεις μου εχουν λεφτα, ποτε δεν θεωρησα οτι αυτο μου δινει το δικαιωμα να ζω σαν πλουσια. Δεν κανω σπαταλες, δεν ειμαι γενικα υπερβολικη στα εξοδα μου, δεν κυκλοφορω με ακριβα ρουχα, ισα ισα, θα ελεγα οτι πιο πολυ μ' αρεσει να δινω στους αλλους, παρα να ξοδευω για μενα. Αλλα σιγουρα αν θελησω κατι, ξερω οτι μπορω να το εχω. Και απο τη μια νιωθω τυχερη γι αυτο, απο την αλλη ομως ωρες ωρες ευχομαι(οσο αστειο κ αν ακουστει) να μη ζουσα σε ευπορη οικογενεια, ωστε να ειχε χρειαστει να παλεψω και να βγαλω λεφτα μονη μου.Ισως σε πολλους ακουγεται ηλιθια η εξομολογηση μου, ισως αναρωτιεστε και γιατι την εγραψα. Η αληθεια ειναι οτι δεν θεωρω οτι αυτο που περιγραφω ειναι προβλημα, απλα ηθελα να πω οτι εχω μετανιωσει που κ γω δεν επεδιωξα να δουλεψω πιο μικρη, ωστε να μαθω κ γω να ειμαι ανεξαρτητη και να στηριζομαι στα ποδια μου. Καλως η κακως οι περισσοτεροι νεοι δουλευουν απο αναγκη, δεν νομιζω δηλαδη οτι αν δεν εχεις οικονομικη αναγκη, θα ειναι κ η πρωτη σου σκεψη το να πας να δουλεψεις κ να υποφερεις λογω του καθε μαλακα εργοδοτη. Οποτε προς υπερασπιση μου, ε ο λογος που δεν ειχα δουλεψει ειναι αυτος. Οτι δεν υπηρχε ποτε επιτακτικη αναγκη να το κανω. Αλλα σιγουρα κ η εργασια σου προσφερει πολλα περισσοτερα απο χρηματα. Και αν γυρνουσα το χρονο πισω, θα ηθελα να ζησω απο πιο μικρη την εμπειρια του να δουλευεις.

Έγώ που θέλω να γίνω ιερέας και δε βγάζω μούσι τι γίνεται σ'αυτή τη περίπτωση ;

Οι άνθρωποι είμαστε προγραμματισμένοι για να δουλεύουμε, για να δημιουργούμε, για να ασχολούμαστε διαρκώς με πράγματα. Νιώθουμε ότι έχουμε έναν σκοπό σε αυτή την ζωή. Όταν αυτός χάνεται, ή δεν βρίσκεται από την αρχή, τότε ξεκινάει να φυτρώνει η μιζέρια στη ζωή μας. Νιώθουμε ότι είμαστε άχρηστοι.Το να κάνεις κάτι από το 0 θέλει πειθαρχία. Πολλά πράγματα στη ζωή την απαιτούν. Η θέληση για κάτι δικό σου, για κάτι καινούργιο, είναι η δύναμη που σε βάζει να κινείσαι διαρκώς και να κάνεις μικρά βήματα προς το επιθυμητό αποτέλεσμα. Η πειθαρχία είναι αυτή που σε ωθεί ως προς το να μην τα παρατήσεις.Ήδη πέρασε το πάσχα, σε λίγους μήνες θα έρθει το καλοκαίρι και προτού το πάρεις χαμπάρι, ο νέος χρόνος θα σημάνει 2019. Και τι βήματα θα έχεις κάνει για να καλυτερεύσεις τη ζωή σου, για να πετύχεις αυτό που θες;Θέλει πολλά πράγματα η ζωή και μερικά από αυτά είναι ο συνδυασμός υπομονής & αποφασιστικότητας. Μην μένετε σε μια δουλειά που παρόλο σας δίνει ασφάλεια, σας κάνει μίζερους. Κυνηγήστε αυτό που θέλετε να κάνετε. Μην χάνετε τον χρόνο σας σε ανούσιες σχέσεις και ανθρώπους. Φιλτράρετε κάθε κριτική που δέχεστε και κρατήστε μόνο τα χρήσιμα.Και κυρίως μην κάνετε το λάθος να συγκρίνετε τον εαυτό σας με άλλους, που φαίνεται σαν να έχουν πετύχει στη ζωή τους. Δεν έχει καμία λογική αυτό. Να συγκρίνετε τον τωρινό με τον παλιό σας εαυτό, για να ανακαλύψετε τη βελτίωση ή τη στασιμότητα, σε προσωπικό και επαγγελματικό επίπεδο. Να οραματίζεστε τον μελλοντικό. Αυτό έχει λογική.Ειλικρινά, ζούμε μόνο μια φορά. Και αν υπάρχει κάτι σημαντικό που πιστεύω ότι έχω μάθει ως τώρα, είναι τα παραπάνω.

Χθες στον υπνο μου...σηκωθηκα και εβγαλα την μπλουζα μου χωρις να το καταλαβω...ξυπνησα μετα απο λιγη ωρα επιασα το στηθος μου..το δερμα μου συνειδητοποιησα οτι ημουν γυμνη..το θεμα ειναι οτι δεν θυμόμουν με τιποτα οτι εβγαλα την μπλουζα μου...νομιζω η ελλειψη σεξ φταιει για ολα

Φορές θες να πεις τόσα πολλά και καταλήγεις να μην λες τίποτα γιατί πολύ απλά δεν θα σε καταλάβουν...

Παίρνοντας μια μικρή αύξηση στο μισθό μου αποφάσισα να παραγγείλω κάτι ωραία παπούτσια που είδα μς 19€.! Και ο πατέρας μου πηρε τηλέφωνο στο μαγαζί να ακυρώσει την παραγγελία.Αν είναι δυνατόν. Γενικά είναι άνθρωπος που αν κάτι δεν του αρεσει θα επέμβει ακόμη και αν δεν τον αφορά. Μόλις το μαθα έφαγε ένα βρισίδι σε σημείο να θέλω να τον χτυπήσω...

Τον τελευταίο χρόνο αντιμετωπίζω σοβαρό πρόβλημα με τον πατέρα μου. Θέλει το συντομότερο δυνατό να παντρευτώ γιατί 30ριζω κ θα μείνω στο ράφι.Θελει οπωσδήποτε ο άντρας μου να είναι αγρότης κ να αναλάβει την περιουσία του.μου δημιουργεί πρόβλημα ακόμα κ όταν θέλω να βγω.κατά τη γνώμη του το μυαλό μου πρέπει να είναι στο να δημιουργήσω οικογένειά σύμφωνα με τα γούστα του.προσφατα βρήκα δουλειά στον τομέα μου κ με απειλεί ότι θα με αποκληρωσει αν πάω να δουλέψω για "ψίχουλα" κ οχι στα χωράφια.τον έχω πάρει με το καλό,με το άγριο..δεν καταλαβαίνει τίποτα.δεν αντέχω άλλο.

εχοντας προβλημα υγειας οτι σχεδια κανω στη ζωη μου για τα επαγγελματικα,προσωπικα,ταξιδια κτλ ακυρωνονται με αποτελεσμα να πεφτει η ψυχολογια μου. ως τωρα προσπαθουσα καθε φορα να σηκωνομαι και να χτιζω παλι απ την αρχη την κατασταση...καπου κουραστηκα ομως...εχω παει σε ψυχολογο αλλα δεν με βοηθησε αφου το προβλημα ειναι υπαρκτο και με νικαει η αρρωστια σε καθε βημα.εδω και 2 μηνες περναω μια φαση παραιτησης και καταθλιψης μετα απο μια νεα επιπλοκη στην υγεια μου...σκεφτομαι πως αφου οτι και να προσπαθησω να κανω παλι καπου θα σκονταψει και θα αποτυχει οποτε αρνουμαι να προσπαθησω...δε με νοιαζει τιποτε...ειναι σαν να μου εκλεψαν τη ζωη απο μεσα μου. τιποτε δε με κανει χαρουμενη...δεν εχω ορεξη για τιποτε...δε μπορω να χαμογελασω... με εκνευριζουν οι παντες που εχουν αποψη ενω ζουν μια ζωη καμια σχεση με τη δικη μου με αρκετα στερεα πραγματα στην καθημερινοτητα τους. οσοι εχουν δουλεια λενε τα γνωστα ε θα βρεις κι εσυ προσπαθησε κι αλλου,περισσοτερο κτλ κτλ...οσοι εχουν σχεση η οικογενεια μου λενε να προσπαθησω να βρω καποιον κι οχι να περιμενω να ερωτευτω στην ηλικια μου. το μονο που θελω ειναι να τους πλακωσω στις γρηγορες με τετοιες συμβουλες...η ζωη μου ειναι συνεχεια μια βολτα στα νοσοκομεια,με ενεσεις,εξετασεις,φαρμακα,πονους...εχω βαρεθει.νιωθω πως δεν εχει νοημα τιποτε...ειμαι 34 ποσες φορες ακομη θα μπορω να αρχιζω απ την αρχη και να φτανω σε καποιο αποτελεσμα?τα χρονια περνανε και δεν εχω καταφερει τιποτε στη ζωη μου.ειμαι μονη απο παντα...νιωθω τελειως αχρηστη...