ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Είμαι 23 ετών και ως τώρα έχω περάσει κάποιες δύσκολες και πιεστικές καταστάσεις που με έκαναν να έχω φοβίες, τρομερό άγχος και να πάθω κρίσεις πανικού. Με παρότρυναν να επισκεφτώ έναν ψυχολόγο και μέσα σε λίγους μήνες είδα τρομερή αλλαγή στο πως νιώθω, στο πως αντιμετωπίζω τα πράγματα και στο πως αντιδρώ. Δεν πίστευα ποτέ οτι θα καταφέρω να αλλάξω κάτι στη ζωή μου αλλά ξαφνικά βλέπω τον κόσμο αλλιώς.Δεν είχα διάθεση να κάνω τίποτα, φοβόμουν να ταξιδέψω, ακόμη και να βγω από το σπίτι, θύμωνα τρομερά με το παραμικρό, είχα άγχος, αϋπνίες και πολλά ακόμη.Το θέμα είναι πως πλέον είμαι πιο δυνατή και αισιόδοξη. Δεν είναι πως ο ψυχολόγος έκανε μαγικά! Είχα τρομερή θέληση να αλλάξω τρόπο ζωής και να κάνω πράγματα, που μετά από πολλή συζήτηση και σκέψη, κατάφερα να αλλάξω.ΝΑ ΘΥΜΑΣΤΕ:-Άλλο ψυχολόγος, άλλο ψυχίατρος και άλλο ψυχοθεραπευτής.-Μην κρίνετε αρνητικά τους ανθρώπους που ζητούν βοήθεια από ειδικούς. Όπως κάποιος επισκέπτεται έναν οφθαλμίατρο, παθολόγο κλπ, έτσι μπορεί να επισκεφτεί και έναν ψυχολόγο.-Σημαντικό είναι να βρει τον κατάλληλο ειδικό, γιατί δεν ταιριάζουν όλοι με όλους. Ευτυχώς ο ψυχολόγος μου είναι κορυφή, σε αντίθεση με άλλους που δεν είναι τόσο αποδοτικοί. ΥΓ: Δεν παροτρύνω κανέναν να πάει σε ψυχολόγο αν δεν το έχει ανάγκη, αλλά ήθελα να μοιραστώ την εμπειρία μου και το πόσο άλλαξε η ζωή μου.

Πριν απο ενα χρονο περιπου, γνωρισα εναν απο τους ωραιοτερους αντρες που εχω αντικρυσει σε ολη μου την ζωη. Στην αρχη ημουν λιγο επιφυλακτικη, γιατι ο τροπος που κοιταζε ηταν τρομακτικος αλλα αυτο αλλαξε με τον καιρο. Οσο περναγαν οι μερες μαλακωνε το βλεμμα του, αλλα με την πρωτη ματια που ανταλλαξα με αυτον τον ανθρωπο καταλαβα οτι κατι θα συμβει αναμεσα μας και θα ειναι εντονο. Ειμαστε διαφορετικοι ανθρωποι απ'οτι φαινεται παρολο που ακολουθουμε κοινη κατευθυνση σπουδων. Ετυχε να μιλησουμε ελαχιστες φορες λογω εργασιων στο αντικειμενο που σπουδαζουμε κοκ. Αλλα ποτε δεν εγινε κατι παραπανω. Επειτα εγω ελειψα απο την σχολη για ενα διαστημα λογω της δουλειας που ειχα πιασει και οταν επανηλθα ξεκινησε ολο αυτο το παιχνιδακι παλι. Υπηρξε εως τωρα εντονη οπτικη επαφη, οπου ανταλλασονταν λογια που δεν εχουν ειπωθει μεταξυ μας και μου φανηκε παραξενο. Γενικα αυτος ως ατομο φαινεται πολυ κλειστος, ενω αλλοι τον θεωρουν σνομπ. Εγω προσωπικα θεωρω οτι δυσκολα εμπιστευεται καποιον για αυτο δεν μιλαει με τον αλλο τοσο ευκολα. Την τελευταια φορα που τον ειδα, παρατηρησα οτι την ωρα που εφευγα εψαχνε να δει που ειμαι, και καρφωθηκε λιγο. Το καταλαβε μεχρι και η παρεα μου. Τωρα εχω να τον δω δυο εβδομαδες περιπου, και το θεμα μου ειναι οτι τον σκεφτομαι συνεχως. Δεν μπορω να τον βγαλω απο το μυαλο μου. Πραγματικα νιωθω λες και παιζει με το μυαλο μου. Αυτο πρωτη φορα μου συμβαινει. Και να ελεγα οτι δεν μου δοθηκαν ευκαιριες, μου δοθηκαν αλλα εγω δεν τις εκμεταλλευτηκα γιατι δεν μπορω να βγαλω τον αλλον απο το μυαλο μου.

Τι ερωτευεστε σε εναν άνθρωπο;

Όταν σου αρέσει κάποια κ είστε στην αρχή μια γνωριμίας αν θέλεις να την δεις θα πας να την δεις χωρίς να υπολογιζεις αποσταση πόσο μαλλον οτσν μένετε κ στην ιδια πόλη, εχω γνωρίσει κάποιον που μένει Αθηνα , περιπου 40 λεπτα απισταση,εγω δεν οδηγάω κ αυτό δυσκολεύει στο να βγούμε αν κ εγω χρησιμοποιώ τα μέσα μεταφοράς κ δεν εχω πρόβλημα, κ εχουμε βγει ετσι με το να μοιράσουμε την απόσταση,εκεινος μου λέει οτι ειναι πιο δύσκολο να βρισκόμαστε αφου κ εγω δεν οδηγάω, αν κ του αρεσω κ ενδιαφέρεται γ μενα, ο τροπος που σκέφτεται με ξενερώνει, αντί να πει θα ερθω να σε βρω γ να σε δω εστω καποιες φορές, περιμένει να ερθω εγω σε κάποιο σημείο γ να βγούμε κ μετα να γυρίσω μόνη μου, υποθετω, δεν ξέρω αλλα απο αλλες σχεσεις που είχα δεν ειχα ζητήσει πότε να ερθει καποιος ή να με γυρισει..κ ομως κ ερχοντουσαν να με δουν κ εγω πήγαινα..αυτο δείχνει πράγματα γ τον αλλον..κ πόσο μαλλον οταν καποιος ειναι 45

Τελικά πόση σημασία έχει να είσαι σε μια οικογενειακή δουλειά που έχεις την σχετική ασφάλεια της χωρίς να σε γεμίζει, να συνυπάρχεις με τον αδερφό σου με τον οποίο έχεις κόμπλεξ κ σου βγαίνουν ψυχολογικά να αναπαράγεις συνεχώς αρνητικές σκέψεις, από το να βρεις το θάρρος να φύγεις να ψάξεις κάτι πιο αβέβαιο ξεφεύγοντας από όλα αυτά?

Καλησπέρα σε όλους. Θα ήθελα την γνώμη σας. Είμαι 31 και κάνω μεταπτυχιακό σε ένα αντικείμενο που με ενδιαφέρει. Δουλεύω όμως σε τελείως άσχετο κομμάτι. Δεν έχω εργασιακή εμπειρία ούτε σε αυτό που σπούδασα (προπτυχιακό) ούτε σε αυτό που ασχολούμαι στο μεταπτυχιακό. Θα με ενδιέφερε να βρω μια δουλειά σχετική με αυτό που σπούδασα (προ ή μεταπτυχιακό). Αλλά αναρωτιέμαι αν υπάρχουν πιθανότητες μιας και ήδη είμαι 31. Σκέφτομαι ότι μια εταιρεία αν είναι να πάρει κάποιον με πτυχίο αλλά χωρίς προϋπηρεσία θα προτιμήσει κάποιο άτομο πιο νεαρό. Εσείς τι λέτε?

Πόσο θα ήθελα ένα τρυφερό αντρικό χάδι στα μαλλάκια μου τώρα. Με έχει πνίξει η μοναξιά :(

Δε βρίσκω ηρεμία και ανάπαυση σε τίποτα.Το πρωί λέω να είναι βράδυ και το βράδυ να είναι πρωίΔε μπορώ μόνος δε μπορώ με παρέαΕίμαι σε μία μόνιμη κατάσταση στρες και αγχους Καθε 2-3 βδομάδες αλλάζω διαρρύθμιση στα έπιπλα του σπιτιού για να νιώσω καλύτερα.Παντού πνίγομαιΟι μόνες μου ενθαρρυντικές σκεψεις είναι ορισμένα ωραία μελλοντικά πράγματα που είναι να μου ρθουν- πράγματα για τα οποία μόχθησα , δεν θα έρθουν ουρανοκατέβατα- και είναι τα μόνα που μου δίνουν δύναμη να το αντέξω όλο αυτό.Μέχρι τότε όμως θλίψη, πολύ θλίψη.....Δύσκολο να είσαι ανθρωπος τελικά, πολύ δύσκολο.....

Καλησπέρα. Αναρωτιέμαι αν υπάρχουν ακόμα νέοι άνδρες χωρίς μούσι στην Ελλάδα; Δεν είμαι Ελληνίδα και μου αρέσουν Έλληνες (άνδρες και γυναίκες) αλλά νομίζω ότι πριν κάποια χρόνια είχανε άνδρες πιο πολύ προσωπικότητα. Τώρα μου φαίνεται ότι είναι όλοι ίδιοι. Θα μου πείτε, δεν έχει να κάνει προσωπικότητα με την εμφάνιση; Στα δικά μου μάτια ίσος ναι. Περπατώ στο δρόμο και παντού βλέπω μούσι, ΜΜΜ, θέατρο , καφέ... πολυκατοικία...κτλ. . Πολλές φορές δεν αναγνωρίζω τους γείτονες. ... και υπάρχουν τόσο ωραία πρόσωπα κάτω από το μούσι....

που ενώ είναι μια ζωή στο δούλεμα, μόλις πιάσουν κάνα φράγκο αρχίζουν τις εξυπνάδες και την επίδειξη..