ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Η πρώτη φορά που ερωτεύτηκα στη ζωή μου ήταν στο λύκειο.. ήμουν κάπου στα 17. Ήταν η πρώτη μου ολοκληρωμένη σχέση και εκτός αυτού είχε ψηθεί η κατάσταση ένα χρόνο πριν. Ναι.. ένα χρόνο μιλούσαμε σα να έχουμε σχέση, βγαίναμε για καφέδες και στον αποχαιρετισμό αγκαλιαζόμασταν πιο πολύ από το φυσιολογικό αλλά ντρεπόμασταν και οι δύο. Δεν ξέρω αν φταίει ο χρόνος που ψήθηκε η κατάσταση, ή η όρεξη για ζωή που είχα στα 17, το πόσο πολύ επιθυμούσα αυτόν τον άνθρωπο και πόσο όμορφα ένιωθα δίπλα του αλλά ένιωσα πραγματικά έρωτα κι ας ήμουν τόσο μικρή. Έπειτα η σχέση έγινε τοξική, ζήλεια, φωνές, οξυθυμία, μη σωστή διαχείριση νεύρων και έληξε πολύ άσχημα μετά από 2μιση χρόνια κοινής πορείας (αν μου επιτρέπετε να το πω έτσι). Πλέον δεν νιώθω κάτι γι αυτόν τον άνθρωπο όμως πολλές φορές αναπολώ αυτό το αίσθημα που ξεχύλιζε κάθε φορά που τον έβλεπα ή διάβαζα τα μηνύματά του. Εκείνο το ρίγος κάθε φορά που βρισκόμασταν σε απόσταση αναπνοής... Δεν μπορώ να τα βρω πουθενά. Νιώθω ότι έχω βαρεθεί τη ζωή, νιώθω ότι όλα κυλάνε πολύ γρήγορα πλέον και όλοι ενδιαφέρονται να σε στείλουν στο κρεβάτι τους με τη μία. Δεν βρίσκω την σπίθα εκείνη που σε κάνει να ανυπομονείς να δεις τον άλλον, να μετράς τα λεπτά και να σου κόβονται τα πόδια όταν εμφανίζεται μπροστά σου. Άραγε πως ερωτεύεται ο κόσμος πλέον;

Πριν δυο χρόνια μου είχε απαντήσει σε μία ιστορία κάποιος για να με ρωτήσει περαιτέρω πληροφορίες για το συμβάν που είχα αναρτήσει (φυσικό φαινόμενο στην περιοχή και των δύο μας). Δεν γνωριζόμασταν και κατά τύχη ακολουθιόμασταν ωστόσο πιάσαμε κουβέντα και ξεκινήσαμε να μιλάμε για μέρες. Εγώ είχα σχέση εξ αποστάσεως και εκείνος δεν έμενε πλέον στην περιοχή μας παρά μόνο ερχόταν για διακοπές και να δει τους δικούς του. Δεν είπαμε τίποτα πονηρό, μιλούσαμε για πολλά πράγματα και η κουβέντα μας είχε πολύ όμορφη ροή. Κάποια στιγμή ήρθε και ένα μήνυμα πως έρχεται για διακοπές στο μέρος μας και θα ήθελε πολύ να με γνωρίσει από κοντά. Παρότι μου είχε εξάψει την περιέργεια και ήθελα πράγματι και γω να τον γνωρίσω χωρίς να αποζητάω κάτι άλλο πέρα από μία φιλία, κατάλαβα ότι αυτό δεν ήταν αμοιβαίο και ίσως η άλλη πλευρά ήθελε κάτι παραπάνω. Έτσι του το ξέκοψα, του είπα ότι έχω σχέση και ζήτησα συγγνώμη που δε το ανέφερα από την αρχή αλλά η κουβέντα μας με είχε συνεπάρει και δεν ήθελα να κοπεί με τέτοιο τρόπο και εκείνος δεν με ξαναενόχλησε ποτέ. Έπειτα από δύο χρόνια βρίσκομαι σε σχέση ακόμα με τον τότε φίλο μου και σήμερα εντελώς τυχαία είδα αυτό το παλικάρι στην τηλεόραση να βοηθάει σε μία αποστολή. Ήθελα τόσο πολύ να του στείλω να δω αν είναι καλά (λόγω των συμβάντων) αλλά σκέφτηκα πάλι λάθος μήνυμα θα δώσω. Ήθελα να καταλήξω πως τέτοια έλξη για κάποιον που δεν έχω γνωρίσει ποτέ από κοντά πρώτη φορά βιώνω εις διπλούν και μετά από 2 χρόνια.

Ειχα βγει ραντεβού με έναν τύπο πριν αρκετό καιρό. Εμένα δεν μου αρέσε γιατί μου φαινόταν μίζερος , του είπα ότι δε βλεπω οτι ταιριάζουμε, όλα οκ μετά από λίγο καιρό τα έφτιαξε με μια κοπέλα. Τον τελευταίο καιρό εχει ξεκινήσει, στο άκυρο, να μου στέλνει τυπου βιντεάκια, αστεία meme κτλ , απαντησα μια φορά, αλλά συνεχίζει να στέλνει ρε παιδιά χωρίς εγώ να του απαντάω καν. Έχει καμιά δεκαριά μηνύματα που τα έχω στο "διαβάστηκε". Δεν καταλαβαίνει ότι με ενοχλει?

όταν μιλάμε για "απόρριψη", δεν εννοούμε όταν κάποιος τρώει χυλόπιτα; Το λέμε και όταν έχουμε σχέση και ο άλλος μας χωρίζει; Εγώ ξέρω όταν μας χωρίζουν λέμε ότι μας χώρισαν δεν λέμε ότι μας απέρριψαν.Δεν μου έχει πει ποτέ κάποιος ότι τον απέρριψαν και να εννοεί ότι τον χώρισε ο δικός του/η δικιά του.

Τελευταία η κολλητή μου,με ρωτάει συνέχεια για ένα πολύ προσωπικό μου θέμα,συγκεκριμένα σχετικά με την ερωτική μου ζωή με το αγόρι μου.Ρωτάει απίστευτα πράγματα,και θέλει και λεπτομέρειες.Θέλει λέει να μαθαίνει,επειδή εκείνη δέν έχει κάποια εμπειρία μέχρι τώρα.Εννοείται πως δέν της λέω τίποτα,αυτό μου έλειπε.Όποτε το ξεκινάει της τα χώνω για να το σταματήσει,αλλά δέν καταλαβαίνει.Αύριο φεύγουμε με το αγόρι μου για διακοπές,και χθές η φίλη μου με ρωτούσε πόσες φορές την ημέρα θα κάνουμε σέξ τώρα που θα έχουμε άνεση.Της είπα κι εγώ ότι μόλις βγάλουμε το πρόγραμμα θα την ενημερώσω,και γέλαγε.Εγώ όμως δέν γέλαγα καθόλου.Θα τρελαθούμε εντελώς.Με την προηγούμενη σχέση που είχα,δέν έκανε το ίδιο.Λέτε να τον γουστάρει;Μ'έχουν ζώσει τα φίδια.Δέν βλέπω την ώρα να φύγουμε αύριο να ηρεμήσω λίγο.

κάπως έτσι, στα 24 μου χρόνια, γκρεμίστηκε ο γυάλινος μου κόσμος και έμαθα πως ο βιολογικός μου πατέρας δεν είναι αυτός που ήξερα..είναι ενα συνταρακτικό γεγονός, καθώς μου προκάλεσε μια παραπάνω κρίση ταυτότητας, γιατί ο βιολογικός μου πατέρας είναι ιρακινός, ενώ ο μπαμπάς μου, με τον οποιο η μάνα μου απέκτησε τον αδερφό μου, είναι απο άλλη χώρα, που δεν θα αναφέρω...Και είμαι σε φάση - ουαου-, δεν ξέρω ποιά είμαι, απο που είμαι, τι ζητάω σε αυτόν τον κόσμο..τελοσπαντων...πώς μπορώ να το διαχειριστώ όλο αυτό;; εύχομαι να μη το είχα μάθει..αντέδρασα σχετικά ψύχραιμα, αν και έκλαιγα μετά στο δωματιο μου, για εμενα δεν αλλάζει κάτι, δεν με ενδιαφέρει να αναζητήσω τον βιολογικό μου πατέρα..αλλά αισθάνομαι τρομερά συγχυσμένη.. βασανίζομαι για κάτι για το οποιο δεν επελεξα και δεν είμαι υπόλογη... σας παρακαλώ, να είστε πολύ πιο προσεκτικές με το ταίρι σας και τις επιλογές σας, γιατί για εμας τις γυναίκες, τα "ατυχήματα" έχουν βαρύ κόστος...

Δεν είναι περίεργο που τέτοια καλοκαιρινα βραδιά, αισθάνομαι κάποιες φορές ένα κενό μέσα μου? Αν το καλοσκεφτούμε τις περισσότερες φορές νιώθουμε κενοί όταν όλα είναι καλά. Περίεργα συναισθήματα αποκτούμε εμείς οι άνθρωποι και δεν τα καταλαβαίνουμε. Τέλος πάντων καληνύχτα για τώρα.

Θλιψη για αυτο που συμβαινει στην Ευβοια, για τους ανθρωπους - μικρους και μεγαλους-που αναγκαστηκαν να εγκαταλειψουν τα σπιτια τους, που εχασαν καποιοι απο αυτους τα σπιτια τους, τους κοπους και τους αγωνες τους. Και ποσο δυσκολο πρεπει να ειναι να τα εγκαταλειψεις ολα, γνωριζοντας πως ισως δεν τα ξαναβρεις εκει που τα αφησες. Και μετα θα πρεπει να ζεις σαν μεταναστης-για ποσο καιρο αραγε-σε γυμναστηρια, ξενοδοχεια-... Το θετικο ομως ειναι πως εισαι ζωντανος, η ζωη θα ξαναπαρει τον δρομο της. Και το λεω απο προσωπικη εμπειρια καταστροφης. Η πικρα παντα θα μενει οπως και μια ελπιδα πως η ζωη κατι μας χρωσταει υστερα απο αυτο που μας πηρε αδικα!

Την θέλω εδώ και πολύ καιρό αλλά δέν της το έδειξα ποτέ.Κάποια στιγμή,έκανε σχέση με ένα παιδί που είμαστε φίλοι,όχι κολλητοί βέβαια,αλλά κάνουμε καλή παρέα.Πρίν από ένα μήνα χώρισαν,και σκέφτομαι πολύ να την προσεγγίσω τώρα.Καταλαβαίνω ότι θα δημιουργηθεί θέμα,αλλά δέν μπορώ να αντισταθώ.Βασικά πιστεύω ότι εκείνη δέν θα θέλει,μόνο φιλικά vibes εισπράττω,αλλά θέλω να δοκιμάσω.Μακάρι να γινόταν να μήν την σκέφτομαι,και όσο πιό πολύ τη βλέπω,τόσο πιό έντονο γίνεται.

Λυπάμαι που το γράφω, αλλά η πραγματική κι ανιδιοτελής φιλία σπανίζει στις μέρες μας. Οι περισσότεροι κοιτάνε να βγάλουν τα μάτια του άλλου και συμβαίνει περισσότερο ανάμεσα στις γυναίκες. Όπως όλοι οι άνθρωποι είχα ένα καυγά με το έτερον ήμισυ κι είμαι σίγουρος ότι η "κολλητή" της την βάζει στα λόγια και η κατάσταση έχει οξυνθεί. Γιατί απλά αυτή ζηλεύει που είναι μόνη της σαν την καλαμιά στον κάμπο και χώνει τη μύτη της παντού. Πότε θα την πετάξω με τις κλωτσιές έξω από το σπίτι να το ευχαριστηθώ.