ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Έχω μία συνάδελφο που μου φορτώνει την δουλειά της για να πηγαίνει για ψώνια... είμαι και τσιμπημένος μαζί της... δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ

Δεν είναι ντροπή, ζητήστε βοήθεια.Οι σωματικές και οι ψυχικές ασθένειες δεν πρέπει να δαιμονοποιούνται , αντίθετα πρέπει να αντιμετωπίζονται.Η άσκηση βοηθάει αλλά και η σεροτονίνη είναι απαραίτητη για την κατάθλιψη.Και όχι δεν θα λυπάστε τον εαυτό σας που νόσησε, αφήστε τους ανίδεους να το κάνουν για εσάς. Αρκετή κακία χωρίς λόγο υπάρχει,μην την υιοθετείτε και προς τον εαυτό σας.Να τον αγαπάτε και να τον φροντίζετε.Βημα βήμα την φορά και όλα γίνονται.

Είχαμε ένα γκρουπ μιτινγκ σήμερα στο πανεπιστήμιο όπου κάνω μεταπτυχιακό, παρουσίασα τα μέχρι τώρα "αποτελέσματα" μου, μίλησα πρώτη και με πετσοκοψαν κανονικά. Πάτησαν 2-3 σε μια έλλειψη που δεν είχα προσθέσει και άρχισαν και εγώ μπήκα σε mode ακούω μόνο στο βαθμό που πρέπει να απαντήσω σε κάτι. Έχω ξενερώσει καιρό τώρα με σχεδόν όλους εκεί μέσα και με το προτζεκτ και με το ποσό φύκια για μεταξωτές κορδέλες πουλάνε που ενώ υπό άλλες συνθήκες θα ήμουν να κρυφτώ κάτω από καμιά πέτρα δε με νοιάζει καν το σημερινό ρεζιλικι. Πόσο τοξικό περιβάλλον μπορεί να γίνει η έρευνα με το entitlement που κουβαλάνε μερικοί. Πόσο δύσκολο είναι να υποδύεσαι ότι είναι όλα οκ ενώ τους σιχαινεσαι. Πόσο τυχεροί αυτοί που ξέρουν τι θέλουν να κάνουν στη ζωή τους και δεν είναι σαν την καλαμια στον κάμπο.

Εδω και 3.5 μηνες εχω αλλαξει πολη εφυγα απο εκεινη που σπουδαζα και πηγα σε μια μεγαλυτερη. Στη νεα πολη δεν ειχα πολη μεγαλο κυκλο, εχω ομως την κολλητη μου στην οποια ολα αυτα τα χρονια πηγαινα συχνα οποτε λιγο πολυ ειχα γνωρισει και την παρεα της και καναμε παρεα πλεον ολοι μαζι. Μεσα στο καλοκαιρι βρηκα και μια προσωρινη δουλεια ωστε να αρχισω να γνωριζω ατομα αλλα να βγαλω και το κατιτίς μου. Εν τελει αυτο δουλεψε εν μερει στο θεμα γνωριμιων διοτι το περιβαλλον ειναι λιγο πιο κλειστο. Γενικα δεν μπορω να πω πως ειμαι ευκολη στο να κανω νεες γνωριμιες, μου αρεσει μεν αλλα δυσκολευομαι ειδικα μετα απο καποια ασχημα συμβαντα που ειχα σε αυτο το κομματι στη προηγγουμενη μου πολη. Θαυμαζω εκεινα τα ατομα που γνωριζουν ατομα ακομη και στο δρομο που περπατανε. Δεν ξερω πως το κανουν μαλλον ειναι η αυρα τους.. Τελος παντων το προβλημα μου ειναι πως περναω αρκετα ομορφα με τη κολλητη μου και τους υπολοιπους αλλα πολλες φορες νιωθω πως δεν ειναι παρεα μου και πως πηγαινω σαν προσθηκη. Ενω μιλαμε με τα παιδια και μπορει να τυχει να βγουμε ακομη κι αν δεν ειναι η κολλητη μου αλλα και παλι ετσι νιωθω και δε μου αρεσει να ειναι ετσι και να εξαρτωμαι. Θα ηθελα να κανω και δικο μου κυκλο και να εχω εναλλακτικες στις παρεες μου.. αλλα δυσκολευομαι στο πως να το καταφερω αυτο!

Υπάρχει ένα παιδί που πάντα μου άρεσε αλλά για κάποιους δικούς μας λόγους δεν έχει γίνει ποτέ κάτι μεταξύ μας λόγω απόστασης, αλλά έχουμε εδώ και 1 χρόνο επαφές λόγω του ότι έχουμε κάποιους κοινούς φίλους. Τον τελευταίο καιρό όμως μοιάζει να μη μου δίνει αρκετή σημασία όση μου έδινε πριν καιρό. Και πρόσφατα γνωρίσαμε μια κοπέλα που μπήκε στη παρέα μας, η οποία μένει στην ίδια πόλη με αυτόν (Θεσσαλονίκη) και παρατήρησα ότι της δίνει περισσότερη σημασία. Αν τελικά γίνει κάτι μεταξύ τους, θα είναι πραγματικά τυχερή που θα τον έχει.. Ξέρω ότι το πάω πολύ μακριά αλλά εγώ φαίνεται ότι δεν θα τον έχω ποτέ μου και αυτό με πονάει. Με πονάει που της δίνει σημασια. Και εγώ αναγκάζομαι να δείχνω ότι είμαι κουλ απέναντι σε αυτή τη κοπέλα, παρόλο που δεν μου έχει κάνει τίποτα. Προσπαθώ απλώς να δείχνω ότι όλα είναι κομπλέ. Πρέπει σοβαρά να τον ξεπεράσω αυτόν τον τυπο και δεν ξέρω πως.

Είμαι 25 ετών, στη δουλειά μου οι ανώτεροι μου αναφέρουν συχνά πόσο πολύ εκτιμούν τη δουλειά μου και ότι ξεχωρίζω σε σχέση με τους συναδέλφους και σε θέμα εξυπηρέτησης και χαρακτήρα. Κι όμως, πρόσφατα που ανοίχτηκε κάποια ανώτερη θέση, προτιμήθηκε και πήρε την προαγωγή μια άλλη κοπέλα (για την οποία έλεγαν συνεχώς άσχημα λόγια και οι πελάτες και οι υπεύθυνοι). Στα ερωτικά πάλι, τις περισσότερες φορές οι άντρες μου λένε ότι είμαι πολύ όμορφη αντικειμενικά, γλυκιά, σπάνιος χαρακτήρας, ιδανική για σχέση, κι όμως ποτέ δεν γίνεται κάτι μεταξύ μας. Αντιθέτως, τελικά επιλέγουν κάποια που ίσως είναι μέτρια εμφανισιακά, δεν έχει μόρφωση και γενικότερα τρόπους, δεν είναι οικονομικά ανεξάρτητη, συχνά τους εκμευαλλευεται κιόλας... Με πνίγει το άδικο, γιατί συμβαίνουν όλα αυτά; τι πάει τόσο λάθος πια;

Υπάρχει κάποιος που νομίζει ότι πάσχει από κατάθλιψη και ντρέπεται γι'αυτό ή μόνο εγώ; Κυκλοφορώ ανάμεσα σε κόσμο σκεπτόμενη ότι όλοι οι άλλοι είναι φυσιολογικοί ενώ εγώ μια άρρωστη. Αυτή η σκέψη με κάνει ακόμη χειρότερα, πιστεύω ότι αν το μάθει κάποιος δεν θα θέλει να με ξαναδεί ποτέ. Μόνο εγώ νιώθω έτσι; Αυτός είναι ένας από τους λόγους που δεν έχω ζητήσει βοήθεια μέχρι τώρα.

Παίρνει ναρκωτικά και χαπια για ψυχικο νοσημα και αν και είμαι ερωτευμένη χωρίζουμε για αυτό... Μετά που θα χωρίσουμε φοβάμαι ότι τότε θα γίνει άνθρωπος... φόβος ή μαλακιες γιατί αυτές οι συνήθειες δεν κόβονται τόσο ευκολα ;

Λοιπόν τα πράγματα για μενα δεν πάνε και πολύ καλά τα τελευταία 10 χρονια επαγγελματικά. Τωρα θα ειχα 10 χρονια λογιστικη εμπειρια. Χάρηκα όταν πήρα το πτυχίο μου αλλά από τότε μόνο απογοητευσεις εχω. Ψαχτηκα αρκετά, σε σχέση με ιντερβιου. Μόνο όχι άκουγα. Με τα χίλια ζόρια βρήκα μια δουλεια στο τομέα μου όμως ρε παιδί μου δεν ήταν οπως πιστευα, δηλ η σκληρη δουλεια ανταμιβεται, καμία σχέση μόνο τα γλυφτρονια και όσοι ψευτοδουλευουν τα καταφέρνουν. Τελοσπαντον μετά απολύθηκα αφου ήμουν με σύμβαση. Για ενα χρονο πηγαινα συνεχεια ιντερβιου πηγα 47 ιντερβιου οι περισσοτεροι μου ειπαν οχι, σε κάποιους είπα όχι εγώ. Με τα πολλά βρήκα κάπου και καλά προσωρινά άσχετο με αυτο που σπούδασα , είμαι τωρα 5 χρόνια εκεί έχω καλους συναδελφους. Το μονο μειον ειναι τα λεφτα 500 ευρω και ότι πρέπει να υποχρεώθω σε άλλον συνάδελφο για να πάρω μια Κυριακή ρεπό. Έχω συνηθίσει αυτή τη κατάσταση που πλεον και να ακούσω για κάποια καλή ευκαιρία απλώς δεν θέλω να κουνηθώ, ίσως να συνήθισα να μιζεριαζω και να μετρώ τα χρήματα μεσα του μήνα. Βλέπω γνωστές μου να προχωρούν και να πετυχαίνουν, και στη αρχή έλεγα γιατί όχι εγώ τώρα λέω Ισως να μην μου αξίζει κάτι καλύτερο απ' αυτο. Καλά είναι και δω. Άσε που όταν συνηθίζεις μια κατάσταση μετά φοβάσαι να αλλάξεις. Νε φοβιζει το καινουργιο. καινούργια άτομα, καινούργια διαδρομή καινούργιο στρες, ξανά να συνηθίσεις κτλ. Δεν προετοιμάστηκα να είναι τόσο δύσκολα όλα.

12.10.2021 ώρα 13:30 βρίσκομαι μέσα στην αίθουσα μόνος, και περιμένω όσους γονείς μαθητών θέλουν να με γνωρίσουν ως υπεύθυνο μιας τάξης γυμνασίου της επαρχίας. Από τις 13:00 έχουν έρθει τρεις, οπότε κι ετοιμάζομαι να αποχωρήσω. Σιγά- σιγά τακτοποιώ βιβλία και σημειώσεις στην τσάντα μου κι ενώ έχω γυρισμένη την πλάτη μου στην πόρτα....ακούω μια φωνή, γνώριμη μεν, αλλά από πολύ παλιά, να μου απευθύνεται στον ενικό και με το μικρό μου όνομα....Χρήστο; Γυρίζω και μου κόβεται η ανάσα.........Ε λ ε ν α;;;; Είμαι 40. Η Έλενα ήταν ο παιδικός μου έρωτας με την οποία γίναμε ζευγάρι από τα 18 μέχρι τα 24 μας. Χωρίσαμε από μια μεγάλη παρεξήγηση, για την οποία δε με άφησε ποτέ να "απολογηθώ". Χαθηκαμε. Αυτή έμαθα ότι παντρεύτηκε μετά από 2 χρόνια έκανε παιδιά και έφυγε από την πόλη μας, καθώς ο άντρας της ήταν στρατιωτικός. Εγώ αναπληρωτής μαθηματικός ανά την Ελλάδα, εργένης και να που σαν υπεύθυνος της 1ης Γυμνασίου, έχω ως αποδεικνύεται μαθήτρια την κόρη της Έλενας!!! Τί όμορφη που παρέμενε ρε φίλε!!! Τα χασα. Κοκκίνησα σαν πιτσιρικάς. Ταχυπαλμία. Πρόθυρα ανακοπής. Δεν ξέρω γιατί. Δεν το περίμενα. Είχα πάνω από 10 χρόνια να τη δω. Πάντα τη σκεφτόμουνα......Και τώρα; -Χρήστο...δεν το πιστεύω...εσύ; Εδώ; Πως; -Αναπληρωτής Έλενα....εσύ, εδώ...πώς; -Είμαι η μαμά της......που την έχεις μαθήτρια.... -Της.....μάλιστα....μάλιστα.... -Είσαι μόνος εδώ; Έχεις οικογένεια; -Ποια με παίρνει εμένα Έλενα; (μικρότητα....αλλά την είπα....) -Έτσι ε; -Έτσι φαίνεται Και χωρίς να το θέλω, εκείνη τη στιγμή "γέμισαν" λίγο τα μάτια μου....δε ξέρω γιατί...αλλά το χειρότερο...."γυάλισαν" και τα δικά της μάτια........ Είπαμε κάποια πράγματα για την κόρη της, για τη ζωή στην πόλη, χαιρετηθήκαμε και είπαμε ένα τυπικό "θα ξαναβρεθούμε". Από εκείνη τη στιγμή έχω μια μόνιμη ταραχή, κάτι ανάμεσα σε φόβο, ενθουσιασμό, λύπη, χαρά, κάτι ακαθόριστο.....και κατάλαβα πως ένοιωσε ο Βιζυηνός λίγι ριν τρελαθεί που είπε "μετεβλήθη εντός μου η ροή του κόσμου"..... -