ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

ειναι η χειροτερη περιοδοσ τησ ζωης...νιωθω οτι δεν εχω διαθεση για τιποτα.. δεν εχει νοημα να ξυπναω καθε μερα.. και τα καλυτερα δεν ερχονται

Από όταν ήμουν μικρή θυμάμαι να μου μιλάει με τις ώρες και να μου λέει "ότι και να συμβεί θέλω να μου το πεις είμαστε πολύ καλές φίλες" ποτέ δεν πίστεψα πως μπορεί να με καταλάβει , συνέχεια φωνάζει , έχει νεύρα και μου δημιουργεί τύψεις ότι και αν κάνω. Βγήκα με έναν φίλο απλώς φίλος είχα καιρό να τον δω συγκινήθηκα και έκλαψα, με είδε μια φίλη της και της το είπε το τι κήρυγμα μου έκανε ότι δεν την αγάπαω και γιατι να βγω με αγόρι και δεν πρέπει να έχω φίλους αγόρια , θα σηκωθεί να φύγει με λέει πουτανα και ότι Κλαίω για πούτσους. Όλο αυτό επί 17 χρόνια δεν αντέχω άλλο θέλω να τελειώσω με το σχολείο και να φύγω νιώθω ένα βάρος αυτή την στιγμή δεν περιγράφεται. Δεν με αφήνει να κάνω τίποτα.. ήθελα προχθές να φτιάξω τα νύχια μου δεν με άφησε ήθελα να βάψω το μαλλί να κάνω μια αλλαγή μου λέει θα σε σχολιάσει ο κόσμος δεν είναι σωστό τι θα πουν στο σχολείο. Με επρηξε

Το μυαλό μου είναι λες και έχει σφινωσει, λες και κάτι με κράτα από το να είμαι απλά ο εαυτός μου. Λες και έχω κολλήσει. Σκέφτομαι τόσο πολύ και δεν αφήνω το μυαλό μου να χαλαρώσει... Και γενικά κάνω δεύτερες σκέψεις ενώ μπορώ απλώς να ακολουθώ το ένστικτο και τη λογική μου. Π.χ. Πέρσι όταν έπιασα 1η φορά δουλειά, δούλευε καλύτερα το μυαλό μου, ήμουν πιο χιουμοριστικη, πιο αυθόρμητη και σκεφτόμουν λιγότερο. Άφηνα ελεύθερο το μυαλό μου. Ήμουν περισσότερο επικοινωνιακη, ήμουν περισσότερο πειραχτήρι. Ένιωθα ικανοποιημένη με αυτό που ήμουν. Το καλοκαίρι που μας πέρασε, πέρασα μια περίεργη φάση, μου είχαν προκύψει διάφορα, και εξαιτίας όλου αυτού δεν είμαι πλέον έτσι.. Πριν μερικές βδομάδες έπιασα ξανά δουλειά, και ενώ πίστευα ότι ίσως η δουλειά να με βοηθούσε να ξανά βρω τον εαυτό μου, δεν έπιασε.. Τι να κάνω; :(

Είμαι 21 και δεν εχω κάνει ακόμα μια μακροχρόνια σχέση. Ανησυχώ και προβληματίζομαι πάρα πολύ με την ζωή μου και τα όσα έχω καταφέρει και θέλω επιτέλους ένας τομέας στην ζωή μου να σταθεροποιηθεί. Αισθάνομαι πολύ άσχημα με τα σπυράκια μου και την ακμή η οποία μου έριξε πάρα πολύ την ψυχολογία και δε νιώθω όμορφη. ΚΙ γενικά δεν ζω αυτοπεποίθηση Δεν θυμάμαι καμιά φορά να μιλάει το αγόρι μου για εξωτερικά χαρακτηριστικά ούτε να λέει ο δικός μου πόσο όμορφη είμαι. Το μόνο που ακούω είναι οι βαθμοί μου οι βαθμοί μου και οι βαθμοί μου . Να πάνε στο διάολο οι βαθμοί μου. Εγώ ως προσωπικότητα πέρα από βαθμούς δεν έχω τίποτα άλλο;

Θα γράψω όλα τα δεδομένα για να έχετε μια καθαρή εικόνα. Δουλεύω σε μια εταιρία με σύμβαση μερικής απασχόλησης, 4ωρος. Τα λεφτά είναι λίγα αλλά καλύπτουν τα καθημερινά έξοδα μου καθώς μένω με τους δικούς μου. Το αντικείμενο της δουλειάς είναι εντελώς άσχετο με τις σπουδές μου και εξίσου άσχετο με όσα είχαμε συμφωνήσει πριν υπογράψω. Πρόγραμμα βγαίνει κάθε βδομάδα κάποιες μέρες είμαι πρωί, κάποιες απόγευμα κάποιες βράδυ. Αρκετά μακριά από το σπίτι μου οπότε κάνω άλλο ένα 2ωρο στο πηγαινελα. Αρνητικό για μένα το ότι πρέπει να παρακολουθούμε έξτρα δωρεάν σεμινάρια στον ελεύθερο χρόνο μας αναγκαστικά. Ταυτόχρονα κάνω ένα μεταπτυχιακό το οποίο με δυσκολεύει πάρα πολύ και ήδη βλέπω ότι έχω αρχίσει να έχω κενά, τα οποία με τη μέρα συσσωρεύονται. Προσπαθώ να διαβάζω καθημερινά αλλά οι διαθέσιμες ώρες δεν μου φτάνουν γιατί 1ον) το αντικείμενο είναι πολύ καινούριο για μένα οπότε πρέπει να μάθω μεγάλο όγκο πληροφοριών, 2ον) δεν έχω την παραμικρή εμπειρία με εκπόνηση εργασιών καθώς στο προπτυχιακό δεν είχαμε εργασίες, 3ον) δεν προλαβαίνω να βρω βιβλιογραφία. Και όλα αυτά με μηδενική κοινωνική ζωή. Σκέφτομαι πολύ σοβαρά να παραιτηθώ όμως σκέφτομαι ότι θα μείνω χωρίς εισόδημα. Έψαχνα καιρό ακόμα και για να βρω αυτή την εργασία μερικής απασχόλησης. Ξέρω όμως ότι θα χάσω το μεταπτυχιακό και τις υπόλοιπες ανοιχτές υποχρεώσεις μου (γλώσσες και σεμινάρια) εάν συνεχίσω. Και νιώθω ότι για 300 ευρώ δεν αξίζει, γιατί είναι το μέλλον μου. Θέλω να δουλέψω αλλά χρειάζομαι ένα δίμηνο τουλάχιστον να προσαρμοστώ στις νέες συνθήκες, γιατί και δουλειά και μεταπτυχιακό ξεκίνησαν ταυτόχρονα και έχασα το μπουσουλα. Θα θελα να μου πείτε τη γνώμη σας. Εσείς τι θα με συμβουλεύατε να κάνω? Αξίζει να παραιτηθώ και να επικεντρωθώ στις σπουδές, ψάχνοντας κάτι καλύτερο ταυτόχρονα?

7 χρόνια σχέση με πολλή "αγάπη"... Εκείνος στην εστίαση. Το φλερτ δεν έλειπε από την καθημερινότητα του λόγω επαγγέλματος. Χρήστης χασίς και αλκοόλ επίσης. Ξεκίνησαν και τα πρώτα κέρατα τα οποία μάθαινα κατόπιν εορτής. Οι δικαιολογίες είχαν να κάνουν πάντα με τη μέθη και την εκτός εαυτού κατάσταση γενικότερα. Μια ζωή εγώ να τον διώχνω κ πάντα να με αναζητά να γυρίσω. Και γύριζα πιστεύοντας στην αλλαγή. Αλλά πριτς... Ξανάμανα τα ίδια. Οι δουλειές άλλαζαν σαν βρακιά. Και σε κάθε δουλειά είχαμε να αντιμετωπίσουμε το ίδιο πράγμα, τους εθισμους σε συνδυασμό πάντα με την έντονη σεξουαλική δραστηριότητα. Κάποια στιγμή αφού είχε γίνει κομφουζιο πια αυτή η σχέση αποφασιζω να μετακομίσω στο πατρικό μου και να του πω να κάνουμε νέα αρχή, να το φτιάξουμε και να ξεχάσουμε τα παλιά. Εννοείται ότι από την πολλή αγάπη που μου είχε δέχτηκε για να ξεφύγει κ από το σπίτι του που ήταν από πάνω μεχρι κάτω μιζέρια, στο οποίο μέναμε κ μαζί όλα αυτά τα χρόνια κ ήταν κ κολλητική η μιζέρια. Πέρασα άσχημα στο σπίτι με τους γονείς του και τώρα επιτέλους βρήκα την ευκαιρία να ανασανω. Αμ δε... Όταν κάνεις σχέδια ο Θεός ξεκαρδιζεται. Κι ενώ μας έχει πιάσει καραντίνα κ ο αγαπημένος μου έχει πέσει σε βούρκο στο καινουργιο γεμάτο αγάπη σπιτάκι μας άρχισαν κ εμένα να φαίνονται τα πρώτα συμπτώματα της κατάθλιψης. Εκείνος βρίσκει δουλειά σε κοντινό νεοσύστατο μαγαζί υποτίθεται για πρωινή εργασία. Μάντεψτε, πάλι μπάρμαν μας βγήκε. Ούτε ένας μήνας δεν πέρασε και ενώ εγώ έχω πλέον αγχώδεις διαταραχές και μείζονα κατάθλιψη, έρχεται το αποτελειωτικο χτύπημα όπου και ο κύριος έχει βρει γκόμενα.. τον έδιωξα φυσικά από το σπίτι κι αυτόν και τα τσιγαριλικια του. 3 μήνες μετά αποφασισμένος πια να τα κόψει όλα, κλαμμενος ολημερίς κ ολονυχτίς που.μου κάνε τέτοιο κακό ζητάει δέκατη ή ενδέκατη ευκαιρία να αποδείξει ότι είναι ο κατάλληλος για μένα. Εγώ φυσικά πλέον μόνη με αντικαταθλιπτική αγωγή και επισκέψεις σε ψυχοθεραπευτή δεν ξέρω πια τι να κάνω..έχω συναισθήματα , αλλα η εμπιστοσύνη έχει φύγει από τη χώρα μη σας πω κ από τον πλανήτη. Πείτε τι θα κάνατε στη θέση μου, θα κλάψω άφοβα..

Πριν μιλήσω για την δική μου, θα ήθελα να πω ότι το πιο σημαντικό για εμένα είναι εγώ και οι δικοί μου να έχουμε την υγεία μας. Όσο έχουμε αυτό, είμαι ελεύθερη να μπορώ να σκέφτομαι τα υπόλοιπα. Επίσης πολύ σημαντικό για εμένα είναι να δημιουργήσω οικογένεια, αλλά όταν αναφέρομαι στην έννοια φιλοδοξία, μιλάω για το "όνειρο", το κάτι παραπάνω..! Αυτό που ξέρεις ότι είναι πολύ δύσκολο να πετύχεις και έχεις αποδεχτεί προκαταβολικά την πολύ πιθανή αποτυχία σου αλλά συνεχίζεις να το κυνηγάς. Εμένα λοιπόν, το μεγαλύτερο όνειρο μου είναι κάποτε να μπορώ να ζω δουλεύοντας σαν συγγραφέας. Σειρά σας τώρα.

Όταν γνωρίζετε έναν άνθρωπο μη του λέτε ότι θέλετε "μόνο λίγη αγάπη" "κανείς δεν σας αγάπησε" "σας θέλουν μόνο για σεξ "κοκ Έχετε χάσει από τα αποδυτήρια πριν ακόμη αρχίσει το ματς.Πιστεύετε ότι είσαστε ελκυστικοί κάνοντας αξιοθρήνητες δηλώσεις;

Κουράστηκα πλέον. Κουράστηκα με την σχολή που σπουδάζω και με την ζωή μου με τα πάντα. Ειμαι πολύ απογοητευμένη. Ούτε μια φιλη δεν έκανα στην σχολή. Άδεια αισθάνομαι ούτε φοιτητική ζωή νιώθω ότι έζησα ούτε τίποτα μια ζωή στο διάβασμα και χαιρι δεν βρήκα.

Διαβαζω καθε μερα ολη μερα. Δεν κανω τιποτε αλλο, παρεες -γκομενο δεν εχω. Διαβαζω και ταυτοχρονα αγχωνομαι μηπως σπαταλω τον χρονο μου για το τιποτα, μηπως ατο τεος κανω μια τρυπα στο νερο και με ρουφηξει . Καμια φορα ανεβαζω και πίεση 13 :( Εχω και ζαλαδες μετά. Ολη μερα ειμαι τσαντισμενη και εχω νευρα. Δεν περναω καθολου καλα με τον τροπο ζωης μου. Φοβαμαι μην χαζεψω απο το διαβασμα. Και ειμαι 34 ... Θα επρεπε να εχω αλλες ενασχολησεις, σωστα; Ντρεπομαι για τον εαυτο μου και τα χαλια μου. Τι το θελα το δευτερο πτυχιο ξενης φιλολογιας τρομαρα μου;; Δεν μπορω να κανω πισω ομως γιατι ο,τι ανελαβα πρεπει να το ψερω εις περας. Φοβαμαι μην χαζεψω τελικώς απο το διαβασμα και το αγχος μου!!