Νιωθω την ατυχια να με κυνηγα.
Όλο αναποδιές απο το πουθενά, πράγματα στατιστικα ασυνηθιστα.
Δεν ξέρω πώς να το εξηγήσω αλλιώς.
Νιωθω οτι πρεπει να σκέφτομαι πολύ το οτιδήποτε κάνω, και να λαμβάνω υπόψιν και την απειροελάχιστη πιθανότητα να πάει κατι στραβά.
Να σκεφτομαι παντα εξονυχιστικά τον παραμικρο παράγοντα που θα αποτελέσει εμπόδιο.
Γιατί στο δικό μου σύμπαν,
οταν κάτι μπορεί να πάει στραβά, θα πάει :(
Ως εκ τούτου, εχω εξαντληθεί πολύ ψυχολογικά.
Δεν έχω κουράγιο για τίποτε πια. Ενώ ειμαι λάτρης της σωστής δουλειάς πάνω στο οτιδήποτε, εστιάζοντας και στην παραμικρή λεπτομέρεια, θα κάτσει κατι στραβά και θα έρθουν τα πάνω κάτω.
Εχω φτάσει σε σημείο να αναρωτιέμαι πώς γίνεται να ζει τη ζωή του ανέμελα ο μέσος άνθρωπος, εγω το παραμικρο λαθος που θα κανω, το πληρωνω. Αραγε ταυτιζεται κανείς ;