ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

με ενοχλει πολυ αυτο. φαινομαι κλειστος, απομακρος, αγελαστος, σνομπ, αλλα αυτο που αισθανομαι ειναι φοβος. οταν βρισκομαι με ατομα που δεν γνωριζω η γνωριζω ελαχιστα φοβαμαι να μιλησω, να εκφραστω γιατι πιστευω οτι θα με κοροιδεψουν η θα μπουρδουκλωσω τα λογια μου. οχι δεν ειμαι 20 ετων, ειμαι 45 και ακομα δεν εχω καταφερει να το πολεμησω

Ας μη μπερδευόμαστε... η χημεία μεταξύ 2 σωμάτων δεν μπορεί να σε αναγκάσει να νομίζεις πως ερωτεύτηκες ή αγάπησες έναν άνθρωπο. Δεν ερωτεύεσαι κάποιον επειδή τον αγκαλιάζεις ή θες να τον αγκαλιάσεις σα να μην υπάρχει αύριο επειδή υπάρχει χημεία μεταξύ των σωμάτων σας. Ερωτεύεσαι κάποιον για τους τρόπους του, για τις γνώσεις, γι αυτά που θέλει να σου μάθει και γι αυτά που σε αφήνει να του μάθεις, γι αυτά που βλέπεις στο βλέμμα του, γι αυτά που ο ένας θέλει να μοιραστεί με τον άλλον. Τι μπορεί να σε κάνει να νομίζεις ότι αγαπάς έναν άνθρωπο εγωιστή, εκμεταλευτή, μίζερο... ή έναν άνθρωπο που μπήκε ξαφνικά στη ζωή σου σε μια δύσκολη στιγμή? ΞΕΚΟΛΛΑ, ΕΙΝΑΙ ΧΗΜΕΙΑ ΣΩΜΑΤΩΝ ΚΑΙ ΟΧΙ ΕΡΩΤΑΣ.

Θέλω να βγω έξω με τον καλό μου , τα χουμε εδώ και μισό χρόνο και πρέπει να συμπεριφερόμαστε σαν να είμαστε απλώς φίλοι. Να μην μπορώ δηλαδή να του πιάσω το χεράκι του ή να μην μπορεί να με πάρει μια αγκαλιά, γιατί πρέπει να σκεφτόμαστε μην προκαλέσουμε κανέναν. Υπάρχει μεγαλύτερος ρατσισμός απο αυτόν;; Δεν νομίζω παιδιά. Σήμερα που πήγε στην δουλειά του είπα ότι αν δεν αρχίσουμε απο αύριο να φερόμαστε έξω σαν ζευγάρι που είμαστε , τότε θα χωρίσουμε. Και πολύ άντεξα. Και εμείς άνθρωποι είμαστε παιδιά, δεν είμαστε κάτι ξένο, ούτε είμαστε ανώμαλοι ή άρρωστοι όπως μας λένε κάποια αμόρφωτα και άξεστα αντράκια που το παίζουν άντρες και στις γυναίκες στους στέκονται κλαρίνο. Είμαστε και εμείς άνθρωποι , αυτό και θα φιλιόμαστε και θα αγκαλιαζόμαστε και θα κάνουμε ότι θέλουμε. Η κοινωνία ας κοιτάει τα χάλια της. Κανένας πια δεν έχει να πει καλό για κανέναν. Όλοι το συμφέρον τους κοιτάνε. Για αυτό απο αύριο θα είμαι και εγώ και ο δικός μου ελεύθεροι πια και όχι φυλακισμένοι. και εάν δε σας αρέσει το θέαμα δύο γυμνασμένων και όμορφων παιδιών να είναι ζευγάρι και να κάνει ότι και εσείς στον δρόμο, τότε αλλάξτε χώρα, ή μην βγαίνετε απο τα σπίτια σας αν δεν μας θέλετε. ΥΓ. 2019 έχουμε και ο ρατσισμός για μας δεν έχει σταματήσει , αλλά εμείς θα τον σταματήσουμε, μονο εμείς μπορούμε. Ευχαριστώ πολύ όσους διάβασαν το κείμενο μου.

μια γυναίκα/κοπέλα μπορεί να νιώσει αίσθημα για κάποιον άντρα, το λέω αυτό επειδή μαθαίνω πως οι άντρες κάνουν πάντα την κίνηση στην γυναίκα και όχι οι γυναίκες, αν μια γυναίκα/κοπέλα τις αρέσει κάποιος θα το δείξει ή θα το παίξει δύσκολη?

Ειμαι 29 ετων και οι γονεις μου ειναι καλοι ανθρωποι και με βοηθανε παρα πολυ.αλλα εγω οταν ειμαι πολλες ωρες μαζι τους νιωθω μελαγχολια και πιεση.γιατι αραγε τι φταιει.εχουν καλη συμπεριφορα

Πως λέμε τον άνθρωπο που απλά υπάρχει;Σηκώνεται με δυσκολία από το κρεβάτι;Πάει στη δουλειά, γυρίζει, κοιμάται, τρώει, ξανακοιμάται, ξαναπάει στη δουλειά, γυριζει πίσω, κάνει μπάνιο, πάει για καφέ με την κοπέλα του και γυρίζει πάλι σπίτι για ύπνο.Σεξουαλική ζωή μηδενική, ενδιαφέρον κανένα, χόμπι τίποτα, φίλοι μηδένΕυχαριστώ!

Με τον περισσότερο κόσμο τριγύρω μου δεν νιώθω καμία απολύτως ταύτιση. Από οπτική πνευματική, ερωική, αισθητική, ανθρωπιάς. Κυκλοφορώ μέσα στο μετρό και κοιτάω τον κόσμο λες και είναι εξωγήινοι. Φοβάμαι ότι κι εγώ τους φαίνομαι περίεργη. Και πλέον δεν αναγνωρίζω και πολλούς από τους φίλους μου οι οποίοι όσο περνάνε τα χρόνια παθαίνουν κοινωνική μαλάκυνση και αναπτύσσουν διαννοητικές αγκυλώσεις επειδή μεγάλωσαν ή βολεύτηκαν κάπου και με κάποιον. Ώρες ώρες απορώ αν και εγώ εξελίσσομαι ή αν είναι απλά ιδέα μου. Γιατί "καίω" το μυαλό μου αλλά παράλληλα προσπαθώ να απαλύνω και μια μοναξιά η οποία όσο πάει και εντείνεται.

Θα ξεχασω και πως γινεται...Δεν εχω ιδεα πως να επανενταχτω και να γνωρισω κοπελες...

Εχει βγει δρομολογιο που σε 4 ωρες απο Αθηνα πας Θεσσαλονικη και το αντιστροφο...Το αγορι μου μενει Αθηνα κ εγω στην Θεσσαλονικη.Θελω πολυ να τον βλεπω πιο συχνα...σε μερικους μηνες θα παω εκει μονιμα αλλα κ παλι...φοβαμαι οτι θα χασει το ενδιαφερον του για εμενα...ηδη μ πεταει σποντες να παω εκει πχ στο μεσ οταν τ στελνω φατσουλες με φιλια μ λεει "τα θελω λαηβ".Ειναι λιγο δυσκολο τουλαχιστον αυτο το καιρο να παω γτ και με τους δικους μ εχουμε κοντρα για αυτο το θεμα και μεχρι να πληρωθω ειναι δυσκολο... σκεφτομαι να τ πω να ερθει αυτος αλλα αν το αρνηθει?εστω 50 ευρω θα τ δωσω για να καλυψει ενα κομματι απο τα μεταφορικα..αλλα αν δεν δεχτει? Πφφ μ εχει λειψει ηδη,τον ειδα πριν το πασχα κ καθε μερα κλαιω οταν θυμαμαι ποσο ομορφα περνουσαμε .. :(

Δεν ξέρω αν είμαι λάθος γι αυτό και θέλω κάποια γνώμη.. Με τον άντρα μου έχουμε το πρώτο μας μωράκι.Ειναι κ το πρώτο εγγόνι για τους γονείς του οπότε έχουν χαρεί πάρα πολύ και το υπεραγαπανε μόνο που μένουν μακριά σε άλλη πολύ οπότε το βλέπουν κ πιο σπάνια και τους λείπει.. Τους καταλαβαίνω.. Απλά το θέμα μου ειναι που ο άντρας μου στέλνει διαρκώς φωτογραφίες όπου κ αν βρισκόμαστε ότι κ αν κάνουμε.. Και σε εκείνους κ στα αδέρφια του.. Νιώθω ότι πια ότι κ να κάνουμε πρέπει να το δείχνουμε.. Όχι δημόσια αλλά στο βαιμπερ.. Εμένα αυτό με ενοχλεί και δεν ξέρω πως να το χειριστώ για να μην τον στενοχωρήσω κ φανώ σκληρή.. Ναι να στέλνουμε παππούδες είναι, μένουν κ μακριά αλλά όλο αυτό μου φαίνεται καπως... Παρά πολλές φωτογραφίες.....