ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Το μεγάλο άγχος των γονιών μου , όπως και των περισσότερων υποθέτω , είναι η επαγγελματική αποκατάσταση . Εγώ είμαι ρεαλιστής , αντιλαμβάνομαι με ρεαλιστικό τρόπο τη κατάσταση της σημερινής περιόδου είτε οικονομικής είτε επαγγελματικής . Έχω κάνει διάφορες δουλειές Ελλάδα και εξωτερικό . Πλέον βρίσκομαι Ελλάδα . Η τελευταία μου εργασία εδώ στην Ελλάδα , ήταν με ημιαπασχόληση. Πλέον δικαιούμαι ταμείο 430 +70 επίδομα ενοικίου πάμε 500 . Οι δικοί μου ειναι της άποψης να βρω εργασία με 700 . Δηλαδή αν αφαιρεθούν τα έξοδα μετακίνησης ζήτημα να παίρνω 100 ευρώ παραπάνω από όσα θα βγάζω με επίδομα . Εγώ προτιμώ να πάω εξωτερικό για κάποιους μήνες ώστε να μαζέψω και άλλα λεφτά . Και ας έχω ήδη ένα καλό ποσό στην άκρη + βοήθημα γονιών αν χρειαστεί. Προτιμώ να βγάλω 6-7 χιλιάρικα εξωτερικό σε 4-5 μήνες , αντί πχ να πήγαινα σεζόν . Ώστε να είμαι χαλαρός τον δύσκολο χειμώνα που θα έρθει . Οι γονείς μου εκτός αυτού , προτιμάνε να μου δώσουν χρήματα να ανοίξω εποχιακό κατάστημα .. Πρέπει να είσαι τρελός για να ανοίξεις κατάστημα εν έτη 2022 . Και πάλι σε αυτή τη περίπτωση τους λέω ακόμη και έτσι να γίνει , θέλω εγώ να βγάλω τα χρήματα και αα ανοίξω . Αν αποτύχω να ειναι δικά μπθ χρήματα . Να μην έχω τύψεις για άλλους . Αλά και πάλι κατάστημα δεν θα άνοιγα . Χίλιες φορές Amazon fba Τέλος πάντων . Το θέμα είναι πως αντί να με αφήσουν να κάνω αυτό που θέλω , μέχρι και το διαβατήριο κε έχουν κρατήσει και δε μπορώ να φύγω . Εντωμεταξύ μένω μόνος ανεξάρτητος. Σκέφτομαι παράλογα ; Εκτός αυτού μου προκαλούν και τύψεις λέγοντας σοβαρέψου δεν θα είσαι μια ζωή από εδώ και εκεί

Ήταν,τυπικά,το πρώτο μας ραντεβού και ήταν υπέροχο γιατί ήταν πολύ έντονο το στοιχείο του φλέρτ!Στα 24,ένιωσα και πάλι όπως όταν ήμουν 16 χρονών κορίτσι.Είναι όμως κι αυτό το παιδί...μέτρ του είδους... Πόσο ωραίο είναι να μπορεί ο άλλος να καθοδηγεί τη φάση ώστε να μπείτε και οι δύο στο ανάλογο mood!Κι εκεί που έκλεινε η βραδιά με το γνωστό "βρώμικο" διότι το στομάχι διαμαρτύρεται,τη στιγμή που κύλησε λίγη σώς στο χειλάκι κι εγώ δέν έχω πάρει χαμπάρι,μένει καρφωμένος και μου λέει πόσο όμορφη είμαι!Λίγο άβολο στην αρχή,αλλά πολύ γλυκό τελικά!Σήμερα έπεται συνέχεια,και ελπίζω ακόμα καλύτερη!

Σε εντελώς άκυρη φάση,η κοπέλα μου μου είπε ότι μπορεί να μήν τρελάθηκε ποτέ από έρωτα για εμένα,,αλλά σιγά-σιγά συνειδητοποεί ότι είμαι η μεγάλη της αγάπη.Στους 7 μήνες που είμαστε μαζί κι εγώ ερωτευμένος όλο και περισσότερο,κάπως με χάλασε αυτό που άκουσα.Από τη μία μου φάνηκε πολύ σοβαρό,και από την άλλη σάν τρολιά.Λέτε να φταίει που είναι 23 κι εγώ 31 και χάνω επεισόδια και δέν μπορώ να την παρακολουθήσω ώς πρός τον τρόπο σκέψης;Κατά τα άλλα,είμαστε πολύ καλά σε όλα τα επίπεδα.Ομολογώ ότι έχω παραδωθεί τόσο πολύ μαζί της,που δέν ξέρω σε τί να δώσω σημασία και σε τί όχι.Μάλλον εκείνη δέν φταίει σε τίποτα,εγώ τά 'χω παίξει.

Το χειροτερο ειδος απογοητευσης ειναι αυτο που νιωθεις οταν εχεις δωσει σε καποιον δευτερη ευκαιρια ελπιζοντας οτι θα προσπαθησει περισσοτερο για τη σχεση σας, ελπιζοντας οτι θα νοιαστει να βελτιωσει καποια πραγματα που του εχεις πει οτι σε ενοχλουν... κ τελικα παλι κανει τα ιδια, παρολο που ορκιζοταν οτι θα αλλαξει. Ναι, το ξερω οτι φταιω εγω που του εδωσα δευτερη ευκαιρια, ισως και να μην την αξιζε. Και ναι, το φοβομουν οτι αργα ή γρηγορα θα ξαναεκανε αυτα που του ειχα πει οτι με ενοχλουν. Αλλα βλεπεις οταν σε ελκυει καποιος, οταν εχετε περασει στιγμες γελιου, χαρας μαζι, οταν εχεις συνηθισει να το εχεις στη ζωη σου και να μοιραζεσαι πραγματα μαζι του, ειναι δυσκολο να τον αφησεις. Παντα προσπαθω να λειτουργω με τη λογικη ακομα και στις σχεσεις, κ παντα φευγω απο καταστασεις που βλεπω οτι δεν οδηγουν πουθενα, αλλα ταυτοχρονα παντα αναρωτιεμαι γιατι...Γιατι να ειναι τοσο δυσκολο να βρεις καποιον που να σε καταλαβαινει και να τον καταλαβαινεις, γιατι να ειναι τοσο δυσκολο για καποιους να νιωσουν λιγη ενσυναισθηση και να νοιαστουν λιγο κ για σενα περα απο τους ιδιους. Γιατι να ειναι οι ανθρωπινες σχεσεις τοσο δυσκολες. Οσο πιο πολυ συναναστρεφομαι με ανθρωπους τοσο λιγοτερη αναγκη νιωθω να τους εχω γυρω μου. Γιατι συνειδητοποιω οτι οι περισσοτεροι δεν ξερουν να νοιαζονται, δεν ξερουν να αγαπανε, δεν ξερουν να ακουνε, δεν ξερουν να συμπονουν. Δεν τους κατηγορω, καταλαβαινω οτι ειναι λογικο οι εμπειριες κ τα βιωματα σου μερικες φορες να σε κανουν πιο σκληρο/αναισθητο. Αλλα απο την αλλη τι φταινε κ οι ανθρωποι με τους οποιους θα συναναστραφεις αργοτερα στη ζωη σου να πληρωνουν τα σπασμενα αλλων? Δεν θελω σχεση ρε παιδια αν ειναι να ειναι ετσι, δεν με νοιαζει να εχω καποιον διπλα μου αν ειναι να πληγωνομαι συνεχεια. Ναι, ξερω, και η στενοχωρια μεσα στη ζωη ειναι, αλλα αν ειναι καποιος να με κανει χαρουμενη για 2 μερες κ δυστυχισμενη για 5 τι να το κανω? Κουραστηκα! Ας μην ξανακανω σχεση ποτε, δεν με απασχολει, τουλαχιστον θα εχω την ψυχικη μου ηρεμια, τουλαχιστον δεν θα με επηρεαζουν οι πραξεις αλλων, τουλαχιστον θα δινω λογαριασμο μονο στον εαυτο μου. Αντε γιατι κ οι σχεσεις υπερεκτιμημενες ειναι. Οι περισσοτεροι νομιζω απλα κοροιδευομαστε μεταξυ μας, απλα εχουμε σχεση για να πηγαινουμε κανα ταξιδι, για να παιρνουμε κανα δωρο, για να εχουμε καποιον να αγκαλιαζουμε, αλλα απο ουσια τιποτα. Ολο τα ιδια προβληματα, οι ιδιες συζητησεις, οι ιδιοι τσακωμοι. Καμια εξελιξη, καμια βελτιωση, καμια ουσια.

Ολες οι φιλες μου εχουν αγορια κ εγω ειμαι η μονη που δεν εχω κ αισθανομαι καλως εννοουμενη ζηλια. Τις ακουω να λενε για τις διακοπες που θα πανε μαζι τους, για τα δωρα που τους παιρνουν τα αγορια τους, για τις γλυκες χειρονομιες που κανουν προς εκεινες κ εμενα νιωθω οτι με θεωρουν σαν την καημενη της παρεας, γιατι δεν εχω κατι αντιστοιχο να μοιραστω μαζι τους. Νιωθω επισης οτι απομακρυνομαστε, γιατι εκεινες θελουν να περνανε τον περισσοτερο χρονο τους με τα αγορια τους, μιλανε για συγκατοικησεις κ εγω δεν ειμαι στην ιδια φαση. Αισθανομαι μονη, αισθανομαι οτι εκεινες τις απασχολει κυριως η σχεση τους κ εγω δεν εχω κανεναν.

Εχω απογοητευτει τοσο πολυ απο τις τελευταιες γνωριμιες μου με αντρες. Ο τροπος που μου συμπεριφερθηκαν εχει επηρεασει αρνητικα την αυτοπεποιθηση μου αλλα και τη διαθεση μου να προσπαθησω με καποιον αλλο. Νιωθω οτι ακομα κ αν γνωρισω τον τελειο, θα αρχισω να αμφισβητω το ενδιαφερον του κ τελικα θα καταστρεψω η ιδια κατι πριν ακομα ξεκινησει. Απο τη μια μου λειπει τοσο πολυ το να εχω εναν συντροφο αλλα απο την αλλη δεν αντεχω αλλη μια φορα να προσπαθησω με καποιον κ τελικα να ξαναπερασω ολη αυτη την απογοητευση οταν για καποιο λογο δεν παει καλα το πραγμα. Πως ξεπερνας τις πληγες του παρελθοντος?

Μόλις γύρισα από ακόμη μια συνέντευξη για δουλειά.. Ακόμη μια απόρριψη λόγω κιλών. Πραγματικά είμαι πολύ θλιμμένη αυτή την στιγμή ! Είμαι χοντρή ναι ! Αλλά ρε παιδιά πραγματικά πρέπει να είσαι μοντέλο για να σερβίρεις καφέδες ή να τους φτιάχνεις ; Είμαι μόλις 23 και ψάχνω να βρω κάτι κοντά στην ηλικία μου, που θα γνωρίζω και θα συναναστρέφομαι με νέους ανθρώπους, όμως δεν με παίρνουν πουθενά λόγω των κιλών. Από το τηλέφωνο τους λέω ότι δεν έχω προϋπηρεσία καο μου λένε δεν πειράζει περνα απο εδώ και μόλις πάω και με κοιτάνε καλά καλά απο πάνω έως κάτω μου λένε ότι ψάχνουν άτομα με προϋπηρεσία. Πιο πολύ από όλα όμως με πληγώνει το βλέμμα τους και το βλέμμα των συναδέλφων που με κοιτάνε καλά καλά με τα αδιάκριτα τους βλέμματα. Πραγματικά μετά και την σημερινή απόρριψη σκέφτομαι απλά να κάθομαι κλεισμένη μέσα στο σπίτι για να μην χαλάω λεφτά και να σταματήσω να ψάχνω δουλειά. Σχεδόν τους σιχαίνομαι όλους.

Πριν κανένα μήνα περίπου σταμάτησα με ένα παιδί που απλώς είχαμε κατι χαλαρό για περίπου 4 μηνες λόγω του ότι έφυγε για σεζόν. Μιλούσαμε σε καθημερινή βάση, οπότε βρισκόμασταν κάναμε διαφορά πράγματα μαζί γενικά τα βρίσκαμε αλλά δεν το πήγαμε σε σχέση λόγω της δουλειάς το καλοκαίρι που θα υπήρχε.. Απο τότε που το ληξαμε νιώθω ότι κάτι μου λείπει, είμαι καθημερινά μέσα στα νεύρα, αλλάζει εύκολα η ψυχολογία μου... Ήμουν σε σχέση εγω 4 χρόνια και μετά από 1 μισή χρόνο που γνώρισα αυτό το παιδί ένιωσα πως έχει κάτι διαφορετικό σε σχέση με τους υπόλοιπους που είχα βγει αλλά το μόνο κακό η απόσταση.. Επίσης βλέπω πως όταν βγαίνω από κοντά με τον άλλον δεν ξέρω πως να τον προσεγγίσω σωστά και μέσω μηνυμάτων και από κοντά, βλέπω ότι δύσκολα θα κάνω εγώ την κινηση να στείλω, να πάρω το θάρρος ίσως φταίει ότι έχω απογοητευτεί πολύ από σχέσης του παρελθόντος.. Αναρωτιέμαι άλλες κοπέλες πως τους κρατάνε και στην πορεία το πηγαίνουν και για σχέση και μαζί μου ψάχνουν το κάτι χαλαρό οι πιο πολλοί ή θα είναι όλο υπονοούμενα ή θα βρεθούμε 2 φορές και μετά τέλος. Δεν ξέρω τι να κάνω αλήθεια..

Φεβρουάριο ανέβασα μια φώτο μου και μου σχολίασε, μιλουσαμε εντελώς φιλικά ανά διαστήματα αλλά εκείνη την περίοδο εγώ έκανα κάτι με άλλον οπότε όταν μου έλεγε για να με δει το απέφευγα κάθε φορα. Όταν σταμάτησα με τον άλλον αυτός έστελνε πάλι αλλά όχι σε καθημερινή βάση και συνήθως γι; ωαν ήθελε να βγούμε έστελνε τελευταία στιγμή να ρωτήσει και όταν εγώ δεν μπορούσα το έπαιρνε ότι κάθε φορα βρίσκω δικαίολογιες γιατί απλώς δεν θέλω. Την τελευταία φορά μάλιστα υπήρχε μια ένταση μεταξύ μας από μηνύματα που μου είπε ότι δεν ασχολείται ξανα κσι πως έχει κούραστει να με παρακαλάει 1μιση μήνα σχεδόν και να τρώει άκυρα και αν ήθελα να βρεθούμε την επομένη να τιυ έστελνα εγώ. Δεν του είχα απαντήσει κάτι και μετά από κάτι εβδομάδες απαντάει πάλι σε φώτο μου και του κάνω ένα λαικ. Μετά από 2 μέρες περίπου βλέπω ότι με βγάζει από το ινσταγραμ αλλά εξακολουθεί από τότε ότι στορυ βάζω να μπαίνει στο προφίλ μου και να βλέπει ενώ με είχε βγάλει. Τώρα να ασχοληθώ εγώ και να του στείλω κάποιο μήνυμα τύπου αφού με έβγαλε γιατί μπαίνει κάτι τέτοιο ή να το προσπεράσω και να μην ασχοληθώ.

Καλημέρα σας, Πήγα επίσκεψη σε ένα σπίτι και εκεί ήταν ένα αγορι που κάποτε (πριν 3 χρόνια) είχε δείξει ξεκάθαρο ενδιαφέρον για εμένα αλλά για διάφορους λόγους (απο μεριας μου) δεν προχώρησε η γνωριμία μας. Ερχόμαστε στο σήμερα. Συναντηθήκαμε πάλι σε ένα σπίτι κοινών φίλων και στην 1 ώρα που έκατσα μου είπε τρεις φορές να μην χάνομαι και να κανονίσουμε και να με βλέπει πιο συχνά. Τι λέτε; Συνεχίζει να ενδιαφέρεται για εμένα; Η είναι απλά πολύ ευγενικός;