ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Κάθε μέρα κάθε ώρα μου λείπει. Δεν ξέρω πως να το διαχειριστώ, σέβομαι την απόφαση της και δεν την ενοχλώ, αλλά μου λείπει. Μόνο στην ιδέα ότι προχωράει τη ζωή της τρελαίνομαι. Ήμουν τόσο σίγουρος ότι θα πέρναγα τη ζωη μου μαζί της κι αυτή δε θέλει να με ξαναδεί

Κόλλησα κόβιντ και έκανα χρήση της 5 μέρες αναρρωτικής απο την δουλειά. Εκτός απο τις πρώτες μέρες που ήμουν χάλια μου είχε λείψει αυτό το να μην έχεις πρόγραμμα και να κάνεις ότι θέλεις στον χρόνο σου χωρίς να σε αγχωνει κάτι. Σήμερα πήγα μια βόλτα με το ποδήλατο(ως τελευταία μερα αναρρωτικής, βγήκα αρνητικός), είχε υπέροχη μέρα και μπορώ να πω το απόλαυσα που για μένα ήταν αργία ενώ όλοι δούλευαν κανονικά. Μου λείπουν οι μέρες ως άνεργος που είχα αυτή την απόλυτη ελευθερία, που μπορούσα να πηγαίνω όπου ήθελα όποτε ήθελα χωρίς να με νοιάζει ότι "πρέπει να γυρίσω γιατί π.χ αύριο δουλεύω". Νιώθω ότι χάνω τον χρόνο μου στην δουλειά, τον πραγματικό μου χρόνο, θέλω να πω πως σε αυτή την γη ήρθαμε για πολύ συγκεκριμένο χρόνο και στην κυριολεξία το σημαντικότερο πράγμα που έχουμε ως άνθρωποι είναι ο χρόνος. Τον περνάμε σε πράγματα που μας αγχωνουν κ μας κουράζουν ενώ δεν θα έπρεπε να είναι έτσι, αυτο που τόσο λίγο έχουμε και στην κυριολεξία δεν ξέρουμε πότε θα τελειώσει το σπαταλάμε σε πράγματα που μας κάνουν κακό στην ψυχολογική μας υγεία. Μπορώ να πω πως όταν ήμουν άνεργος ήμουν πιο χαρούμενος, μπορεί να είχα πολύ λιγότερα χρήματα αλλά έκανα πράγματα που με ευχαριστούσαν, μια βόλτα στην θάλασσα, στο δάσος, για ψάρεμα, συναντούσα ανθρώπους, συγγενείς που σήμερα είναι και αύριο δεν είναι, ενώ τώρα έχω μήνες να τους δω με την πρόφαση ότι δεν προλαβαίνω λόγω δουλειάς (και όντως έτσι είναι). Είμαι της άποψης πως οι άνθρωποι είμαστε υπερβολικά υπερ καταναλωτικά όντα και πώς μπορούμε να ζήσουμε με πολύ πολύ λιγότερα, θυσιάζουμε τον χρόνο μας στην δουλειά ώστε να έχουμε αρκετά χρήματα να αγοράζουμε πράγματα που δεν χρειαζόμαστε. Στην ουσία πετάμε τον χρυσό για να αγοράσουμε άνθρακα. Τελικά μήπως κάνουμε κάτι σοβαρά λάθος;

Δουλεύω στο αντικείμενο των σπουδών μου μετά από πτυχία μεταπτυχιακά κτλ κτλ . Παλεύω κάθε μέρα για τρεις και εξήντα, πόσα χλμ στους δρομους και ας έκανα τόσες σπουδές ,είμαι όμως μερικώς ανεξαρτητη. Μπορώ να πάω όπου θέλω να κάνω ο,τι θέλω να ψωνίσω κτλ,έχω το πορτοφόλι μου αλλά σε δικό μου σπίτι θα μπορώ να ξαναμεινω σε ένα δύο χρόνια , γιατί δεν έχω αποταμιεύσεις για τα πρώτα έξοδα λόγω κάποιων άλλων επενδύσεων μου κτλ. Κι όμως μέσα μου ζηλεύω τόσο πολύ άλλες κοπέλες ,που δε δούλεψαν ποτέ ,παντρεύτηκαν μικρές έναν που τις ερωτεύτηκε τρελά και τις ακολουθεί πιστά χρόνια τώρα και τις συντηρεί πλουσιοπάροχα όλη τους τη ζωή. Τις κοιτάνε και λιώνουν, τις έχουν σαν θεες. Ζούνε χαλαρά ,ούτε άγχη ούτε τίποτα, καφέ , καθισιο ,βόλτες ,ταξίδια ψώνια. Για όλα τρέχει ο άλλος. Και ναι είναι πολλές. Ξέρω ότι πολλοί θα τις πουν τεμπέλες ή ότι μπορεί να τους συμβεί κάτι και να μείνουν ξεκρεμαστες όμως κατά βάση όσες ξέρω τίποτα δε θα πάθουν ποτέ τους ,και ένσημα τους κολλάνε οι άντρες τους μεσω επιχειρήσεων τους που φαίνονται και καλά ως εργαζόμενες εκεί και χίλια δυο έσοδα από ποικίλες πηγές .Τις θεωρώ φοβερά κ...λοφαρδες.

Αίσθημα έντονης μοναξιάς. Δεν καταπολεμάται από μόνο του. Οπότε, προσπάθησα και μίλησα στους πιο στενούς μου ανθρώπους. Πάνω από μόνο μία φορά, μήπως και δεν υπήρξε η απαραίτητη κατανόηση κατά την πρώτη. Αν κάτι δεν το έχεις νιώσει, ίσως πραγματικά να μην το αντιλαμβάνεσαι. Έλαβα απαξίωση του τι αισθάνομαι (μέσω πράξεων), αδιαφορία ενώ σε σημεία ακόμη και σύγκριση. Φυσικά, αυτό είχε αντίκτυπο στην περαιτέρω διεύρυνση του συναισθήματος. Είναι πλήρως κατανοητό ότι ο καθένας έχει τη ζωή του, όμως για κάποιο λόγο διαχωρίζουμε τους φίλους από τους γνωστούς. Σας υπολόγιζα λάθος. Να σας χαίρομαι.

Μετακόμισα Αθήνα εδώ και 5 μήνες επιδιώκοντας να έχω μια όσο το δυνατόν πιο ελεύθερη και υποσχόμενη ζωή ως γκέι άνδρας. Αισθάνομαι όμως μόνος σε αυτή την πόλη. Εξασφάλισα τα βασικά με κόπο όμως πάντα κάπου εκεί υπάρχει η θλίψη του ότι δεν έχω ένα άτομο να βγούμε ή να δεθούμε συναισθηματικά και να κάνουμε πράγματα. Ο κόσμος εδώ μου λέει ότι έτσι είναι τα πράγματα... η ελπίδα πεθαίνει πάντα τελευταία...

Ειμαστε σχεδον 10 χρονια μαζι με την συντροφο μου. Ηρθε η στιγμη του γαμου - παρολο που για μενα δεν ειναι απαραιτητος, για εκεινη ειναι ονειρο απο μικρη απο οτι φαινεται. Το βασικο μου προβλημα ειναι τα εξοδα. Θελει να καλεσει αρκετο κοσμο και φυσικα και συγγενεις, οικογενειακους φιλους κλπ με βαση αυτα που εχουν συζητηθει μεταξυ εκεινης και των γονιων της. Συνολο σιγουρα 250 - 300 ατομα. Για μενα ειναι ανουσιο εξοδο κατι τετοιο. Υπολογιζω οτι θα χρειαστουμε πολλα χρηματα, στολισμους, λουλουδια, νυφικα, φωτογραφος, dj, κεντρο για δεξιωση και φαγητο. Αν βαλουμε στην εξισωση οτι μιλαμε για Αθηνα και οχι επαρχεια, ε δε θα φτασει 20.000 ο γαμος; Πραγματικα μου φαινεται κατι τοσο ανουσιο και πολυεξοδο, σε καμια περιπτωση δεν ειμαστε πλουσιοι και ακομα και αν τα ειχα αυτα τα χρηματα αμεσα διαθεσιμα δε θα ηθελα να τα ξοδεψω ολα σε κατι τετοιο ενω τα μαζευω για χρονια. Επιμενει οτι οι γονεις θα πληρωσουν για πολλα πραγματα γιατι ετσι το εχουν ονειρευτει και θελουν να δουν την κορη τους νυφη. Επισης θεωρει οτι τα χρηματα θα τα παρουμε πισω απο τα δωρα του γαμου - προσωπικα δε το πιστευω. Ειμαι εντελως καθετως σε ολο αυτο και αν ειναι να γινει γαμος θα μπορουσε να γινει μεταξυ μας, με λιγους φιλους και οικογενεια και οχι με τετοιες υπερβολες κατα την γνωμη μου, αποφευγοντας ολα αυτα τα εξοδα. Πραγματικα δε ξερω τι να κανω γιατι καθε φορα καταληγουμε να τσακωνομαστε. Τι θα με συμβουλευατε;

Δεν μπορώ να διαχειριστώ κάποια πραγματα μέσα μου και έτσι ξεσπάω..ενώ όλα ήταν μια χαρά και βγαίναμε εγώ και η κολλητη μου με δυο φίλους ξαφνικά από τότε που δέθηκε μαζί του και της τα παρέχει όλα με έγραψε κανονικά..μας αποφεύγουν και οι δυο και βγαίνουν με άλλους φίλους του ενώ εμάς μας έχουν στην απέξω..με το παιδί εγώ είμαι 3 μήνες περίπου αλλά δεν έχουμε βάλει ταμπέλα σχέσης..Τίς τελευταίες μέρες είμαι πολύ νταουν με αποτέλεσμα να νιώθω πολύ μόνη γιατί με την συγκεκριμένη μιλούσαμε κάθε μέρα , ήξερε τα παντα για εμένα , περνούσαμε αρκετό χρόνο μαζί και γενικά τα βρίσκαμε αν και παντα ένιωθα ότι κάτι την προβληματίζει μέσα της μαζί μου..σαν να μην ήθελε εγώ να περνάω καλύτερα από αυτήν κ να βγάζει ζήλεια μερικές φορές..τώρα είναι εναντίον μου χωρίς να της έχω κάνει απολύτως τίποτα και επηρεάζει και άλλους σε όλο αυτό..ανεβάζει φωτό με τον άλλον που είναι επίτηδες ώστε να τα δω και να ζηλέψω..είναι που σκέφτομαι ότι έχει κάνει και τον δικό της να μην μιλάει στον δικό μου που ήταν φίλοι και τον αποφεύγουν και οι μισοί από την παρέα χωρίς λόγο..το ότι η πρώην του δικού μου τώρα είναι μαζί με έναν φίλο του ο οποίος δεν του το είπε ποτέ και τώρα η " φίλη μου " αρχίζει να έχει επαφές μαζί της νομίζω ενώ ήξερε πως με ενοχλεί αυτό..θα βγαίνουν όλοι μαζί και εμείς στην απέξω και σκέφτομαι μήπως χαλάσει και αυτόν όλο αυτό κ το χαλάσουμε αυτό που έχουμε..γιατί εμένα μπυ αρέσει να βγαίνουμε κ όλοι μαζί σαν παρέα κ τώρα η άλλη τα κατέστρεψε όλα χωρίς λόγο..ξέρω ότι δεν αξίζει απλά δεν μπορώ να το διαχειριστώ..

Είμαι 35 και δεν δουλεύω κάπου που να νιώθω περήφανη. Ούτε καν στο αντικείμενο των σπουδών μου. Νιώθω τόσο λίγη. Είναι κάτι που προσπαθώ τα τελευταία 6 χρόνια. Πριν δούλευα σε κάτι ανάλογο με τις σπουδές μου. Ντρεπομαι για μενα, φαίνεται ότι δεν έχω φιλοδοξίες όταν με ρωτάνε γιατί δουλεύεις ταμείο. Πάντα όταν κάνω κάποια ευχή είναι το πρώτο που εύχομαι, (όχι ψέματα, το πρώτο είναι σωματική και ψυχική υγεία) επαγγελματική καταξίωση, ούτε σχέση ούτε γάμο ούτε κάτι άλλο. Νιώθω ότι δεν μπορώ να προχωρήσω σε κανένα άλλο τομέα χωρίς να έχει φύγει από τη μέση αυτό.Θέλω δουλειά στο τομέα μου που να είμαι και ευχαριστημένη.ειμαι ικανή γμτ είμαι ικανότατη. Ποτέ θα μου δοθεί ξανα η ευκαιρία? Κουράστηκα.

Το ζώδιο γράφει πως μια ερωτική σχέση ξεκινάει και πως θα το κρατήσω μυστικό. Κι αλήθεια, χθες βράδυ γνώρισα έναν πάρα πολύ ενδιαφέρων για μένα άντρα. Υπήρξε μια γλυκιά χημεία μεταξύ μας και μου έδωσε το τηλέφωνο του σε χαρτάκι για να μη μας καταλάβουν. Ήταν πολύ όμορφα. Ήθελα να το γράψω για να μείνει κάπου και να υπάρχει.

Εχθές είχε γενέθλια η πρώην μου και της έστειλα ανθοδέσμη και τούρτα(η τούρτα ήταν παραγγελία και με συμβολικό σχέδιο)και μου τα επέστρεψε,προφανώς κατάλαβε ότι ήταν από μένα και δέν τα δέχθηκε.Και πέρα απ'αυτό,τ'άκουσα και από τους διανομείς.Και οι δύο μου είπαν ότι θα έπρεπε να ήμουν πιό σίγουρος για την παραλαβή,επειδή χθές είχαν φόρτο εργασίας λόγω της γιορτής(Αγ.Ιωάννη)και δέν μπορούσαν να σπαταλάνε χρόνο σε επιστροφές.Έχουν κάθε δίκιο τα παλικάρια,αλλά κι εγώ πού να ήξερα... Κι όλα αυτά για ένα "σκάσε και μή μιλάς" που της είπα πρίν από 20 μέρες πάνω στα νεύρα μου(είχα ένα θέμα με τη δουλειά μου)και η απόφαση της ήταν άμεση,οριστική και αμετάκλητη.Κατάλαβα αμέσως το λάθος μου,το έχω συνειδητοποιήσει,όμως κάθε προσπάθεια μου έχει πάει στράφι.Και σε δικαστήριο να ήμασταν,θα μετρούσε ο λεγόμενος πρότερος έντιμος βίος και η ειλικρινής μετάνοια,και τελικά βλέπω ότι για μία και μόνη άσχημη στιγμή,όλα σβήνονται,όλα πάνε στο καλάθι των αχρήστων χωρίς δυνατότητα άλλης ευκαιρίας.Δέν ξέρω άν μπορώ να προσπαθήσω άλλο,το μόνο που σκέφτομαι τώρα είναι να προσπαθήσουμε να μήν είμαστε τόσο σκληροί και απόλυτοι με τους άλλους,γιατί μπορεί κάποια στιγμή να βρεθούμε στη δική τους θέση.Την αγαπάω τόσο πολύ,που δέν αντέχω να είμαστε έτσι.