Αγαπώ τους ηλικιωμένους γονείς μου. Με έκαναν στα 50 και 40, πατέρας και μάνα αντίστοιχα. Θυμάμαι όμως μια ζωή, χωρίς ξεγνοιασιά. Δήλωσα σε σχολή κοντά στην πόλη μου, γιατί δεν μπορούσαν να τρέξουν για μένα, να με τακτοποιήσουν, λόγω ηλικίας και θεμάτων υγείας, όπως έλεγαν και οι ίδιοι. Ήμουν αριστούχα μαθήτρια και δήλωσα σε μια σχολή πολύ πιο χαμηλόβαθμη σε σχέση με τις δυνατότητές μου. Τώρα που έγινα 30, έχοντας κάνει σπουδές με πτυχίο, μεταπτυχιακό, δύο ξένες γλώσσες άπταιστα, μου λένε πήγαινε στο εξωτερικό. Εμείς γεράσαμε, πόσο ακόμα θα είμαστε, έχουμε την έννοια σου. Νιώθω μεγάλη θλίψη, όμως προσπαθώ να μη χάσω την ελπίδα. Μια συμβουλή από μένα, αν σε τόσο μεγάλη ηλικία αποφασίζετε να γίνετε γονείς, να σκέφτεστε τί αφήνετε πίσω. Αν δεν αφήνετε χρήμα, ή ανθρώπους, όπως στην περίπτωσή μου, μην προχωράτε σε τέτοια απόφαση ζωής. Τα πλάσματα που αφήνετε πίσω δε φταίνε σε τίποτα να τυραννιούνται. Κι όλο αυτό το λέω με ειλικρινή αγάπη. Συγγνώμη αν στα μάτια κάποιων θεωρούμαι λάθος.