ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν ξέρω από που να το πιάσω. Έχω ξεκινήσει πολλές φορές να γράφω αλλά πάντα το μετανιώνω. Είμαι αισίως 32 ετών και τα τελευταία χρόνια νιώθω ότι ψυχολογικά δεν την παλεύω. Νιώθω ότι έχω αδειάσει από κάθε καλό συναίσθημα και ότι απλώς ακολουθώ κάθε μέρα ένα πρόγραμμα. Δεν έχω κάποια σταθερή δουλειά. Ασχολούμαι με ιδιαίτερα μαθήματα, ενώ παράλληλα τα πρωινά εργάζομαι σε γραφείο.Εργαζόμουν δηλαδή μέχρι και αυτόν τον μήνα και τώρα πρέπει να ψάχνομαι πάλι. Η μόνη μου διέξοδος είναι το γυμναστήριο. Κατά τ' άλλα δεν έχω φίλους κοντά μου. Μετά τις σπουδές και τη φοιτητική ζωή όλες οι παρέες μου σκορπίσανε και μου έμειναν απλά 2-3 άτομα που απλά θα βγω για έναν καφέ αραιά και που. Δεν νιώθω δέσιμο. Δεν έχω ζωή πέρα από τις δραστηριότητές μου και τη δουλειά. Ούτε κάτι ερωτικό παίζει. Αισθάνομαι απλώς ότι δεν έχω την ενέργεια. Είμαι άνθρωπος φιλικός, ευγενικός αλλά όχι τόσο κοινωνικός. Με τρώει η μοναξιά φουλ και αυτό έχει επηρεάσει πολύ τον ψυχισμό μου. Βλέπω άλλους γύρω μου που προοδεύουν, που έχουν ανθρώπους και εγώ απλά αναρωτιέμαι τι πάει τόσο στραβά με εμένα. Δεν ξέρω αν περνάω κάποιου είδους κατάθλιψη που έχει να κάνει με τα άγχη της ηλικίας των 30 και του μέλλοντος και του τί είναι γενικά ευτυχία για μένα ή πώς θα τα καταφέρω στη ζωή μου. Αλλά ναι, έτσι έχουν τα πράγματα. Ελπίζω να μη σας ψυχοπλάκωσα. Ξέρω ότι μπορεί να χρειάζεται να συζητήσω με έναν ειδικό αλλά οποιαδήποτε ενθαρρυντική κουβέντα από κάποιον που περνάει κάτι αντίστοιχο θα ήταν μια προσωρινή παρηγοριά για μένα.

Πως να διαχειριστώ ότι ο τωρινός συντροφός μου , το πρώτο διάστημα της γνωριμίας μας ( το πρώτο δεκαήμερο) έκανε σεξ με άλλες δυο κοπέλες και μιλούσε και ψιλοφλέρταρε τον πρώτο μήνα του dating? Ξέρω ότι δεν είχαμε πει για σχέση ή αποκλειστικότητα ( το συζητήσαμε στους δυο μήνες και κάτι) αλλά εγώ νιώθω σαν με έχει απατήσει. Τώρα είμαστε πολύ καλά και γενικά δεν έχουμε θέματα αλλά αυτό μου κλωτσάει.

Πολλοί και πολλές λένε ότι η καλύτερη δεκαετία ενός ανθρώπου είναι αυτή των 20(από τα 20 έως τα 29).Είμαι 29 και λόγω οικονομικών προβλημάτων αλλά και προβλημάτων υγείας,θα τολμήσω να πω ότι αυτή η δεκαετία δεν μου πήγε και πολύ καλά...Δεν έβγαινα πολύ έξω,ταξίδευα ελάχιστα(1 φορά στα 4 χρόνια και αν),μόνο μία σχέση με κοπέλα,οι παλιοί φίλοι και φίλες σκόρπισαν,δουλειά έτσι και έτσι...Ενώ έβλεπα άλλους και άλλες να βγαίνουν έξω κάθε Σάββατο,να έχουν παρέες-σχέσεις,να δουλεύουν,να ταξιδεύουν τουλάχιστον δύο φορές το χρόνο,να έχουν την υγειά τους και όλα τα καλά.Τις νύχτες πλέον με το ζόρι κοιμάμαι.Σκέφτομαι ότι αν είναι όντως έτσι,έχασα την ωραιότερη δεκαετία της ζωής μου.Και πότε τα αναπληρώνεις όλα αυτά?Στα 30?Στα 40?Στα 50?Στα 60?Και πως θα το δουν οι καινούριοι άνθρωποι που θα σε γνωρίσουν αν τους πεις πχ ότι από τα 20 έως τα 29 έβγαινες έξω μια φορά το μήνα ή ταξίδευες μια φορά στα τρία-τέσσερα χρόνια?Τι θα νομίζουν?Θα πουν ΟΚ no problem ή θα πουν άντε γειά?Και αν πχ θες να πας σε κάποιο μαγαζί που λίγο πολύ όλοι έχουν πάει αρκετές φορές ή σε ένα μέρος που και πάλι λίγο πολύ έχουν πάει όλοι μια-δύο φορές πχ Μύκονος ή Αράχωβα,θα καταδεχτούν να ξαναπάνε ακόμα μια φορά με εμένα,ειδικά επειδή δεν έχω πάει εγώ ή θα κόψουν λάσπη?Να μου κάνουν εμένα τέτοια τιμή?Δεν το νομίζω...Τεσπά,ισχύει ότι η δεκαετία των 20 είναι η ωραιότερη δεκαετία ενός ανθρώπου?Αν ναι,μπορώ να σώσω την κατάσταση ή είναι πλέον πολύ αργά?Αν και υπάρχουν αρκετοί άνθρωποι που,όταν βρισκόντουσαν στην ηλικία μου,πέρναγαν τα ίδια με εμένα ή και χειρότερα από εμένα,πχ ουσίες και μετά από μερικά χρόνια πέτυχαν σε πολλούς τομείς και πέρναγαν πολύ καλύτερα από πολλούς...Άδικα ανησυχώ ότι μειονεκτώ?Μήπως ολονών στο τέλος θα μας έρθει ο λογαριασμός και όχι στα 29? Υ.Γ.Έχω και κάτι άλλο που δεν ξέρω αν θεωρείται πρόβλημα.Δεν δέχομαι να "καθυστερώ" σε πράγματα σε σχέση με την πλειοψηφία.Πχ εδώ και πολλά χρόνια,από τα 19,ήθελα να πάρω ένα αμάξι μιας συγκεκριμένης μάρκας,αρκετά γνωστό μοντέλο.Με κάποιες οικονομίες και βοήθεια από συγγενικά πρόσωπα κατάφερα και το πήρα στα 27,μεταχειρισμένο εννοείται.Ενώ είναι πολύ καλό και το χαίρομαι καθημερινά,ακόμα και σήμερα στο πίσω μέρος του μυαλού μου υπάρχει η σκέψη ότι γιατί εγώ έφτασα 27 χρονών να το πάρω όταν κάποιοι άλλοι το είχαν από τα 18-20-22-23 ξέρω'γω(είτε τον γονιών τους και απλώς το δανείζονταν είτε τους το αγόρασαν οι γονείς τους)?Δηλαδή αν πχ αύριο το πρωί πάω στη Μύκονο,αφενός μεν θα είναι κάτι ωραίο,αφετέρου στο πίσω μέρος του μυαλού μου θα υπάρχει η σκέψη:Γιατί εγώ να πάω σε αυτό το μέρος στα 29,όταν κάποιοι άλλοι (πρώτο)πήγαν στα 18-20-22-23-25?Αυτό πως το εξηγείτε? I am so confused...

Αν με ηθελε ακομα θα μου εστελνε..θα μου το εδειχνε.οταν θελει καποιος το δειχνει.περασαν μηνες απτον χωρισμο κ μαλλον απλα δεν θελει κ πρεπει να το δεχτω για ν προχωρησω οσο κιαν ποναω

Γειά σας! Έχω μακροχρονια σχέση με έναν άντρα 40 ετών και πάμε για γάμο. Πήγαμε σε μια δουλειά μαζί εγώ πρωί αυτός βράδυ. Σε αυτή την δουλειά μας εκμεταλλευτηκαν και μας έκλεψαν και τα μπερμπουαρ. Εγώ έγινα έξω φρενων και παραιτήθηκα. Ο αντρας μου όμως συνέχισε να πηγαίνει κανονικά και μου είπε κιόλας ότι θα μπορούσα να είχα κάνει καλύτερα την δουλειά μου. Εγώ από εκείνη την ημέρα σκέφτομαι πως δεν με στήριξε σαν άντρας μου και πως συνεχίζει να πηγαίνει εκεί να τους διευκολύνει και στην ουσία είναι σαν να τους λέει πως εγώ ήμουν λάθος και όχι αυτοί. Με απογοήτευσε πολύ η στάση του. Είναι κάποια μικρά πράγματα που δείχνουν ηθικές αξίες και έλλειψη ενσυναισθησης.Εχω ψυχραθει πολύ μαζί του. Τι να κανω;

Έγινα 25. Δεν έκανα απολύτως τίποτα. Τα μόνα μηνύματα ευχών που πήρα ήταν από εταιρείες, καταστήματα και φόρουμ όπου είχα κάνει εγγραφή. Ήθελα τόσο πολύ να έχω κάποιον να βγω να γιορτάσω, είχα μια φίλη που σκόπευα εδώ και καιρό να βγούμε στα γενέθλιά μου, αλλά μου έκανε ghosting. Κανένας τίποτα.

Παιδιά καλησπέρα, δούλευα σε μια οικογενειακή επιχείρηση και έφυγα επειδή ένιωθα ότι χάνω τον εαυτό μου δεν μου άρεσε αυτή η συγκεκριμένη δουλειά το θέμα είναι ότι τώρα με θάβουν όπου σταθούν και εγώ νιώθω άσχημα που έφυγα ντρέπομαι να τους συναντήσω κάπου έξω τυχαία τους είχα εμπιστευτεί και κάποια πράγματα που είμαι σίγουρη θα τα χρησιμοποιήσουν εναντίον μου ( για την οικογένεια του συντρόφου μου)... είμαι χάλια ψυχολογικά φοβάμαι πλέον να βγω έξω

Ξεκινησα να βγαινω προσφατα με ενα παιδι. Εχει καλα στοιχεια στο χαρακτηρα του κ περναμε ωραια. Yπαρχει ομως ενα μικρο θεμα (ελπιζω να καταλαβετε πως το εννοω), η διαφορα οικονομικης καταστασης. Εγω εχω μια δουλεια με αρκετα καλες απολαβες κ αυτο μου δινει τη δυνατοτητα να κανω ταξιδια (που ειναι το παθος μου) αρκετα συχνα. Μην φανταστειτε οτι βγαζω κανενα τρελο ποσο, ειναι καλα για την εποχη συγκριτικα με ατομα της ηλικιας μου (30) αλλα γενικα κανω κ καλη διαχειριση, δεν αγοραζω συνεχεια καινουργια ρουχα, καλλυντικα κλπ. Προτιμω να ξοδευω ο,τι λεφτα βγαζω σε ταξιδια. Εκεινου η οικονομικη του κατασταση δεν του επιτρεπει να ταξιδεψει στο εξωτερικο πανω απο δυο φορες το χρονο και αν. Κ απ ο,τι εχω καταλαβει, επειδη δεν εχει την οικονομικη δυνατοτητα να κανει τετοια ταξιδια συχνα τα εχει καπως απομυθοποιησει, προτιμαει δηλαδη να ξοδευει τα λεφτα του αλλου. Για μενα το να ταξιδευω ειναι πολυ σημαντικο, μου δινει ζωη το να μαζευω νεες εμπειριες, να γνωριζω νεες κουλτουρες κλπ και στενοχωριεμαι που το λεω, αλλα το οτι δεν θα μπορω να κανω κατι τετοιο μαζι του με κανει να εχω δευτερες σκεψεις για το αν θα μπορουσαμε να ειμαστε μακροπροθεσμα μαζι. Σιγουρα μπορω να κανω ταξιδια με φιλους, οικογενεια κλπ αλλα θα ηθελα να μπορω να κανω κ μαζι του γιατι τα ταξιδια σε δενουν. Κακα τα ψεματα, το να μην ειναι η οικονομικη κατασταση ενος ζευγαριου παρομοια μπορει να δημιουργησει προβλημα στη σχεση, ειδικα οταν ο αντρας βγαζει λιγοτερα. Εγω προσωπικα με χαρα κερνουσα πρωην συντροφους μου οποτε τυχαινε απλα εχω καταλαβει οτι οι περισσοτεροι αντρες δεν θελουν αυτο να συμβαινει συχνα, νιωθουν μειονεκτικα. Παρεμπιπτοντως θεωρω οτι αυτο ειναι λαθος, με την ιδια λογικη που ειναι νορμαλ ενας αντρας να κερναει την κοπελα του, πρεπει να κερνανε κ οι κοπελες τους συντροφους τους. Τελοσπαντων, δεν θα τον χωριζα γι' αυτο το λογο, απλα νιωθω οτι καποιες φορες περιοριζομαι σ αυτα που κανουμε μαζι, που γενικα δεν με πειραζει, απλα μια στο τοσο θελω να παω κ σε ενα λιγο πιο ακριβο εστιατοριο κ δεν τολμαω να το πω γιατι ξερω οτι μπορει να μην του περισσευουν. Κ ξερω οτι αν προτεινα να κερασω δεν θα δεχοταν. Καταλαβαινω απολυτα οτι δεν του περισσευουν, απλα αναρωτιεμαι αν θα κουραστω καποια στιγμη να βαζω στην ακρη τις επιθυμιες μου για να ικανοποιω τις δικες του. Ποια ειναι η λυση σε αυτο?

Έχω το εξής δίλημμα: να μείνω σε μία καλή δουλειά η οποία μου παρέχει τον βασικό μισθό (+κάτι παραπάνω με τα tips) ή να τα αφήσω στην άκρη για να κυνηγήσω το όνειρό μου. Το όνειρό μου είναι να ασχοληθώ με τη μουσική και μιας και δεν έχω ούτε ωραία φωνή αλλά ούτε και ξέρω κάποιο όργανο αλλά τα πάω πολύ καλά με το τεχνικό κομμάτι, είναι να γίνω ηχολήπτης. Είχα σπουδάσει (προ 5ετίας) σε ένα δημόσιο ΙΕΚ την ειδικότητα αυτή (σε παρεμφερή ειδικότητα, "Μουσική Τεχνολογία") αλλά επειδή δεν ψάχτηκα καθόλου αρκετά και επειδή συνάντησα πολλές κλειστές πόρτες (καλώς ή κακώς, είναι ένα από τα επαγγέλματα που δεν έχουν τόση δυνατότητα απορρόφησης από την αγορά εργασίας, το 90% και βάλε των αποφοίτων ΙΕΚ σε αυτές τις ειδικότητες απλά απασχολούνται ως dj μέψρι να βρουν κάτι σχετικό) το έβαλα στην άκρη. Από τότε έκανα αρκετές δουλειές αλλά όλες κακοπληρωμένες και το χειρότερο, αρκετά χειρωνακτικές (όχι οτί σνομπάρω την χειρωνακτική εργασία, κάθε άλλο, απλά δε με λες και τον τύπο τον γυμνασμένο που θα τα κάνει μία ζωή χωρίς να τον πιάνει η υπαρξιακή κρισούλα και χωρίς να αναρωτιέται που βαδίζει στη ζωή) και τώρα βρήκα μία δουλειά σε ένα ξενοδοχείο και αξίζει από κάθε άποψη, υπέροχο περιβάλλον εργασίας , έντιμος εργοδότης, δουλειά όλο τον χρόνο (απλά καλοκαιρινή σεζόν λίγο περισσότερο τρέξιμο), κτλπ. Σε οποιαδήποτε άλλη περίπτωση δε θα σκεφτόμουν καν το άλλο σενάριο αλλά πολύ πρόσφατα έμαθα οτί απόφοιτοι παρεμφερών ειδικοτήτων με μία ειδικότητα που έχει παρόμοια κλίση, μπορούν να φοιτήσουν στο τελευταίο έτος της ειδικότητας αυτής, παίρνοντας έτσι το πτυχίο. Δηλαδή, μπορώ να πάω στα 2 τελευταία εξάμηνα στην ειδικότητα που ανέκαθεν ήθελα (και δεν μπόρεσα επειδή είχε γεμίσει το τμήμα) και να ξαναθυμηθώ όλα εκείνα που μου κέρδισαν τόσο το ενδιαφέρον, να δικτυωθώ λιγάκι, γενικά να προσπαθήσω και πάλι από την αρχή να κυνηγήσω το όνειρό μου. Γιατί όχι; Είναι απλά -1 χρόνος. "Δουλειές πάντα θα υπάρχουν αλλά το θέμα είναι να βρεις κάτι που να σου αρέσει και όχι απλά για να επιβιώνεις" που λένε. Ξέρω στα σίγουρα πως άμα βρω κάτι πάνω στο αντικείμενό μου (έστω με τα μισά χρήματα, έστω σαν βοηθός του βοηθού στην αρχή) θα με ευχαριστούσε 1000 φορές περισσότερο από το να έχω μόνιμη δουλειά και με σταθερό μισθό σε οτιδήποτε άλλο. Το θέμα είναι όμως (και εδώ είναι η καρδιά του διλήμματος) πως κανείς δεν μου εγγυάται πως όταν τελειώσω θα βρω δουλειά, μπορεί και τότε να μην βρω και θα είναι απίστευτα απογοητευτικό επειδή θα έχω αποτύχει 2 φορές στο ίδιο ακριβώς πράμα μέσα σε 5-6 χρόνια. Από την άλλη, με τρώει αυτό το απωθημένο, αυτό το "what if...?" και πραγματικά δε ξέρω τι να κάνω..νιώθω πως είναι λίγο όλα ή τίποτα πλέον...είμαι στα 27, κοντεύω 28... νιώθω πως είναι η τελευταία μου ευκαιρία για να το κυνηγήσω, μετά θα χαθεί ο ενθουσιασμός... ευχαριστώ για όποια συμβουλή και συγνώμη για τη μεγάλη εξομολόγηση, για μένα είναι πολύ σημαντική η απόφαση αυτή..

Είμαι νέα, μόνη και διψάω να γνωρίσω έναν άνθρωπο που θα μου εμπνεύσει το μεγάλο αυτό συναιίσθημα του έρωτα. Που θα τον θαυμάζω για αυτό που είναι, που θα κάνω υπέροχες συζητήσεις μαζί του και που θα με εμπνέει ερωτικά. Και που όλα αυτά θα είναι αμοιβαία. Πώς όμως τον βρίσκεις έναν τέτοιο άνθρωπο? Μου φαίνεται πολύ δύσκολο. Έχω έναν (όχι και πολύ μεγάλο αλλά τίμιο) κύκλο γνωριμιών, αλλά δεν γνωρίζω καινούργια άτομα. Και δεν ξέρω αλήθεια πώς να το κάνω. Και σε χώρους που μπορεί να δω ανθρώπους που μου αρέσουν δεν ξέρω πώς να τους προσεγγίσω...