ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Δεν θέλω σε καμία περίπτωση να μπω σε διαμάχη, ο κάθε άνθρωπος κάνει τις επιλογές του και είναι σεβαστές. Επιλέγει ελεύθερα τον τρόπο ζωής που του ταιριάζει. Καμία αντίρρηση.
Αλλά δεν είναι ιδανική η ζωή στην επαρχία όπως παρουσιάζεται, σε καμία περίπτωση δεν συμβαίνει κάτι τέτοιο, μην τρελαθούμε. Ζούσα παλιά πριν καμιά εικοσαριά χρόνια και πίσω στο χωριό της μαμάς μου, σχεδόν τρεις μήνες κάθε καλοκαίρι στις διακοπές και λίγο που λόγω κάποιων δουλειών αναγκάστηκα να μείνω το χειμώνα. Ωραίο το πράσινο και η φύση και το περιβάλλον που όλοι εξυμνούν στην επαρχία αλλά οι άνθρωποι δε μένουν σε χωράφια και παραλίες ώστε να χαίρονται αυτή την υποτιθέμενη εύνοια της φύσης. Σε πολυκατοικίες ή μονοκατοικίες μένουν μαζί με άλλους ανθρώπους. Συνήθως στο κέντρο κάποιας επαρχιακής πόλης ή λίγο απόκεντρα όπως στην περίπτωσή μου. Κι εδώ στην Αθήνα υπάρχει το Άλσος Νέας Σμύρνης, η παραλία του Φαλήρου, η παραλία της Γλυφάδας, το ΄Άλσος Παγκρατίου, το Πάρκο Ευαγγελισμού, ο υπέροχος εθνικός κήπος μας και τόσα άλλα μέρη. Μέσα στην τσίτα μπορεί να είναι αν το επιθυμεί κάποιος και στην επαρχία και να ακολουθεί τους σκληρούς, αδυσώπητους κανόνες της βαθιάς επαρχίας που δεν σηκώνουν παρεκκλίσεις. Η ποιότητα ζωής για να μην δουλευόμαστε εξαρτάται από τα λεφτά, οι πλούσιοι καλοπερνάνε όπου κι αν ζουν. Δεν μπορείς δηλαδή να βρεις ήσυχους ρυθμούς ζωής και καλό, ποιοτικό φαγητό στην Αθήνα; Σαφώς και μπορείς. Και οι πλούσιοι ακόμα ποιοτικότερο. Τόσο εξαιρετικά είναι τα επαρχιακά φυτοφάρμακα και είναι χάλια δηλαδή το αθηναϊκό φαγητό ενώ της επαρχίας ο κήπος είναι Εδέμ; Αφού από την επαρχία έρχονται κι εδώ τα περισσότερα προϊόντα. Ποιά είναι η ποιότητα ζωής στην επαρχία; Δουλειά το πρωί στο χωράφι ή στο κατάστημα και το βράδυ στο τοπικό εστιατόριο ή μπουζούκι; Αν κάποιος τον ελεύθερο χρόνο του πάει στη φύση της επαρχίας, σε δάση, χωράφια, βουνά και παραλίες, ωραία, υπάρχει και στην Αθήνα φύση καταπράσινη και θάλασσα. Και στην επαρχία έχει λιγοστέψει η καταπράσινη φύση λόγω των καλοκαιρινών ετήσιων εμπρησμών ή των καταπατήσεων. Καθόλου φιλικοί δεν είναι οι άνθρωποι σε ένα μεγάλο μέρος τους, αν κάποιος ασχολείται με καλλιτεχνικά επαγγέλματα θεωρείται ο ''ντιντής' ή ο φλώρος της περιοχής (ναι ακόμα και τη σημερινή εποχή κι ίσως περισσότερο από παλιά), σεξισμός, εθνικισμός, υποχρεωτικός εκκλησιασμός στο έπακρο, δε μιλάμε αν κάποιο άτομο είναι ομοφυλόφιλο είτε άντρας είτε γυναίκα γίνεται φουλ καταπάτηση των δικαιωμάτων του και κρύβεται μια ζωή. Οι αιμομικτικές σχέσεις ανθούν επίσης και η ενδοοικογενειακή βία με την ανοχή της γειτονιάς σε μεγαλύτερο βαθμό απ' ό,τι στην Αθήνα ή σε μια μεγάλη πόλη. Χωρισμένες γυναίκες ειδικά αν έχουν παιδιά στο πυρ το εξώτερον στην επαρχία, θεωρούνται οι εύκολες που ψάχνονται. Δεν είναι τυχαίο ότι πολλοί καλλιτέχνες φεύγουν από την επαρχία που τους έπνιγε για να έρθουν στην Αθήνα να ζήσουν πιο δημιουργικά και πιο ελεύθερα.
Στην επαρχία θεωρείσαι πάντα ''ο ξένος'', ''ο Αθηναίος'' και σε κοιτάνε με μισό μάτι σχεδόν όλοι εκτός από τους συγγενείς σου(κάποιες φορές ακόμα κι αυτοί).
Η διασκέδαση είναι το τοπικό σκυλάδικο ή κλαμπ της κακιάς ώρας και αν κάνεις ένα γκρουπάκι ποπ-ροκ με άτομα από τη γειτονιά σου παίζεις στη μέση της πλατείας (αν είσαι τυχερός) και με το ζόρι συγκρατούνται για να μη σου πετάξουν ντομάτες.
Το ξεφάντωμα είναι το πανηγύρι, το χοντρομενούδελο (τοπικό φαγητό) και η γουρουνοπούλα.
Τα τελευταία χρόνια ειδικά με την άνθιση της τραπ και του μπουζουκοκλαμπ ένα μεγάλο ποσοστό των νέων θέλουν να γίνουν οι νέοι ''Trannos'', πράγμα θλιβερό το οποίο σαφώς και υπάρχει και στην Αθήνα αλλά και οπουδήποτε αλλού αλλά είναι ακόμα πιο θλιβερό να βλέπεις αυτόν τον μιμητισμό στην επαρχία γιατί είναι πιο επιθετικός και θρασύς ο τρόπος με τον οποίο προβάλλουν αυτή τους την επιθυμία στη μάπα σου.
Η ντροπαλή γυναίκα και ο ντροπαλός άντρας δυστυχούν στην επαρχία. Άντε να υπάρχουν ένα-δυο μαγαζιά εναλλακτικής διασκέδασης που να μπορούν να πάνε.
Το κρύο το χειμώνα είναι αβάσταχτο.
Πρέπει οπωσδήποτε να έχεις γκόμενα ή γκόμενο αλλιώς σε κατακρίνουν και σε κουτσομπολεύουν αναίσχυντα πολύ περισσότερο απ' ό,τι στην Αθήνα.
Η Αθήνα σου δίνει την ευκαιρία να απομονωθείς αν το επιθυμείς μέσα στα στενά και τους δρόμους και τα σπίτια της. Και σίγουρα αν θες στην όμορφη Αθήνα γνωρίζεις ανθρώπους που θα σε καταλάβουν και θα μοιραστούν μαζί σου αγάπη και κατανόηση, πράγμα που θέλει περισσότερη προσπάθεια και τύχη για να συμβεί στην επαρχία.
Δεν ξέρω στα νησιά ίσως να είναι καλύτερα και πιο ελεύθερα, αλλά και πάλι κι εκεί με περιορισμένες επιλογές.
Στην όμορφη Αθήνα ακόμα κι όταν βρέχει η πόλη σε αγκαλιάζει, απλώς ίσως λίγο πιο μελαγχολικά.
Και πιο συχνές συγκοινωνίες υπάρχουν στην Αθήνα, όχι όπως στην επαρχία που περνάει ένα σαράβαλο κάθε μία ώρα κι ένα τέταρτο.

Αν δεν μπορεί κάποιος Αθηναίος όπως γράφεις να παρακολουθήσει τα καλλιτεχνικά δρώμενα λόγω οικονομικής αδυναμίας μπορεί να συμβαίνει αλλά μπορεί αυτή η αδυναμία να προέρχεται και από προτεραιότητες που έχει ο άλλος στη ζωή του ώστε να μην του περισσεύουν τα χρήματα για να παρακολουθήσει τα καλλιτεχνικά δρώμενα.

Δεν είπα ποτέ ότι η επαρχία είναι ο παράδεισος και η Αθήνα η κόλαση. Υπάρχουν θετικά και αρνητικά και στα δύο, δεν θα πω σε επαρχία και πόλη γιατί η Αθήνα είναι πιάνεται ως κάτι ξεχωριστό, όχι σαν πόλη που έχει κανείς στο μυαλό του αν έχει πάει και παραέξω. Είπα τι προτιμώ εγώ λοιπόν.
Αρχικά το "επαρχία" δεν σημαίνει το αποκομμένο κατσικοχώρι. Υπάρχουν πολύ ωραίες επαρχιακές πόλεις που δεν μπορείς να τις συγκρίνεις με την Αθήνα. Υπάρχουν πολύ ωραία χωριά, παραλιακά που είναι μέσα στη θάλασσα και όλο τον χρόνο έχουν ζωντάνια. Υπάρχουν γενικά μέρη που συνδέονται με άλλα μέρη, έχουν επιλογές, έχουν συγκοινωνία, έχουν κόσμο που κυκλοφορεί. Deal with it. Μπορείς να λες για το άλσος κλπ κλπ, αλλά ακόμα και αυτά δεν με ευχαριστούν γιατί βγαίνεις έξω και είναι όλα μέσα στη μπίχλα, τη μιζέρια και τη φτώχεια! Το θέατρο του παραλόγου. Έχω πάει σε πόλεις και πόλεις του εξωτερικού, τέτοια βρώμα δεν έχω ξανα συναντήσει και φυσικά εκτός από το κέντρο της και κάποια μέρη παραλιακά, η Αθήνα δεν αξίζει! Δεν μιλάμε να μείνεις μόνιμα, δεν σου προσφέρει ποιοτική ζωή όσα λεφτά και να έχεις γιατί δεν μιλάμε αποκλειστικά ότι η ποιότητα είναι το να έχεις να επιλέξεις ανάμεσα σε 150 καλά μαγαζιά και εξόδους. Μιλάμε για ΖΩΗ. Ο κόσμος έχει πεθάνει στην Αθήνα, ακραίο αλλά εγώ αυτό έβλεπα. Και για ένα φιλότιμο είχαμε να λέμε σαν Έλληνες, αν μείνεις λίγο στην Αθήνα, σου αποδεικνύουν όλοι ότι χάθηκε και αυτό. Αν βρεις ευγενικό και να σου πει καλημέρα θα του πεις και μπράβο! Για τις συγκοινωνίες δεν το σχολιάζω καν! Κάθε μέρα μου ξεκινούσε με άγχος για το αν θα περάσει το τάδε αστικό που εν τέλει δεν περνούσε, αν θα το προλάβω, α να τρέξω, α το ένα α το άλλο, με αποτέλεσμα να τρώω μια ώρα στα μέσα για μια απόσταση 15 λεπτών! Τι να πρωτοπω; Θα γράφω μέχρι αύριο. Για την εγκληματικότητα; Που τη νιώθεις στο πετσί σου κάθε μέρα όλη μέρα; Ναι, σε πρωτεύουσα χώρας είσαι αλλά όχι της Τυνησίας, σε Ευρωπαϊκής υποτίθεται. Ένα μπάχαλο, απορώ που βλέπεις ότι σε αγκαλιάζει η πόλη που όπου κοιτάξεις πραγματικά είναι ένα χάος από το οποίο εμένα μου βγαίνει να τρέξω μακριά, όχι να θέλω να μείνω, έστω για λίγο. Ζούγκλα, λες και είσαι στις Ινδίες.

Σχετικά με αυτό που λες περί ζωής που δεν υπάρχει στην Αθήνα κι ότι ο κόσμος έχει πεθάνει σε αυτή την υπέροχη (υποκειμενική άποψη) πόλη πιστεύω πως είναι θέμα επιλογής του κάθε ανθρώπου. Το πώς θα ζήσει τη ζωή του δηλαδή. Η πόλη πάλλεται και προσφέρει ευκαιρίες ζωής.
Αν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να είναι νευρωτικοί workaholics προσηλωμένοι αποκλειστικά στο κέρδος και στο κυνήγι της προαγωγής δουλεύοντας με εξαντλητικό ωράριο και να γυρίζουν στο σπίτι για να παραγγείλουν delivery και να ζήσουν την υπόλοιπη μέρα τους στον καναπέ με Netflix η ζάπινγκ στην τηλεόραση επειδή δεν έχουν κανένα άλλο ενδιαφέρον στη ζωή τους ή αδυνατούν επί χρόνια να βρουν ποιά είναι τα ενδιαφέροντά τους και τι αγαπούν να κάνουν περισσότερο (κάποιοι δεν τα βρίσκουν ποτέ) δεν φταίει η πόλη, είναι η ζωή που οι ίδιοι επέλεξαν να ζουν. Αν έχουν μάθει έτσι, το ίδιο θα κάνουν και στην επαρχία και στο εξωτερικό και οπουδήποτε αλλού.
Η Αθήνα έχει συλλογικότητες, συλλόγους, κινηματογραφικές λέσχες, λέσχες ανάγνωσης, συλλόγους για τέχνη, για πεζοπορία, για αθλητισμό, συλλόγους επιστημονικούς, ό,τι τραβάει η όρεξη του κάθε ανθρώπου.
Αν οι άνθρωποι έχουν επιλέξει να ζουν σε άλλους ρυθμούς, δεν είναι αποκλειστικά φταίξιμο της πόλης αλλά της ιδιοσυγκρασίας τους.
Ευγενικοί άνθρωποι υπάρχουν παντού.
Από εκεί και πέρα σέβομαι τον τρόπο που βλέπεις τα πράγματα, πολύ μεγάλο ρόλο διαδραματίζουν τα βιώματά μας ώστε να σχηματίσουμε άποψη για οτιδήποτε.
Διαφωνώ με την προσέγγισή σου αλλά είναι απολύτως σεβαστή.

Μεταξύ Τυχαίου Περαστικού και Amor Fati είμαι... Όσο πιο πολλές επιλογές προσφέρει μία πόλη, τόσο μεγαλύτερο και το κόστος της, όχι μόνο της διαβίωσης, αλλά και το κόστος χρόνου και ενέργειας (π.χ. καλές οι λέσχες και τα μαγαζιά, όμως μετά από οχτάωρη δουλειά ή στο ρεπό, το ερώτημα είναι αν υπάρχει όρεξη για μετακίνηση προς εκεί). Ξέρω ένα ζευγάρι που γύρισαν από την Πράγα στην Ελλάδα και επέλεξαν να μείνουν Αθήνα και τώρα κάνουν το αμάν να φύγουν ξανά, γιατί δεν αντέχουν. Λένε ότι η συγκοινωνία είναι ένα χάος, ενώ όταν πηγαίνουν με το αυτοκίνητο, φρικάρουν από την επικρατούσα οδική συμπεριφορά, εγκληματικότητα βλέπουν, η γυναίκα να ντρέπεται να βγει μόνη της το βράδυ γιατί τόσο street harassment και cat calling δεν πέφτει ούτε δίπλα απ' τους οίκους ανοχής στην Πράγα, συν πολλά άλλα που δεν τα φαντάζονταν. Ίσως φταίει εν μέρει ότι είχαν μια εξιδανικευμένη εικόνα της πατρίδας τους ή ίσως φταίει το ότι έχουν να συγκρίνουν με κάτι καλύτερο. Για εκείνους η Αθήνα είναι εφιάλτης, ενώ για κάποιον που ήρθε από την επαρχία, που ένιωθε καταπιεσμένος ή/και διαφορετικός και ήθελε ν' ανοίξει τα φτερά του, η Αθήνα στάθηκε η Γη της Επαγγελίας. Όπως το βλέπει κανείς και ό,τι εμπειρίες έχει.