ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Πράγματα που κατάλαβα για μένα… Πονάω παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο. Νοιάζομαι παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο. Αγαπώ παραπάνω από τον μέσο άνθρωπο. Πρέπει να πάρω απόφαση ότι δεν θα αγαπηθώ όπως αγαπάω. Να πάρω απόφαση ότι κανείς δεν θα με πονέσει όπως τον πονάω. Ότι κανείς δεν θα με νοιαστεί όπως τον νοιάζομαι. Υπάρχει πολύς πόνος στον κόσμο. Όσα κι αν κάνεις, όσο κι αν προσπαθείς, όσα κι αν δώσεις, πάντα θα λαμβάνεις λιγότερα. Το φάρμακο: ο έρωτας. Αυτός που δεν θα αργήσεις να καταλάβεις πως υπάρχει μόνο στα παραμύθια και τις ασπρόμαυρες ταινίες. Τα πάντα συνοδεύονται από ένα φορτίο θλίψης όταν πονάς.. και τα δάκρυα είναι ένα τεράστιο παράπονο που δεν τολμάς να φανερώσεις μπας και εκτεθείς. Μπας και σου πουν «σταμάτα να είσαι τόσο ευαίσθητος», «εσύ δεν έχεις λόγο να κλαις», «υπάρχουν και χειρότερα»… και εσύ, να συνεχίζεις να κλαις στην σκέψη ότι όντως υπάρχουν χειρότερα, ο κόσμος πονάει και ότι κάτι δεν πάει καλά με εσένα. Έρχονται μέρες χαράς μετά από τον πόνο που σε κάνουν να αναρωτιέσαι αν ονειρεύεσαι και πόσο θα κρατήσει άραγε. Αναρωτιέσαι επίσης εάν σου χρωστούσε η ζωή αυτή την χαρά, μέχρι να σου την ξαναπάρει πίσω. Έρχονται επίσης στιγμές που έχεις τόσο μεγάλη ανάγκη την αγάπη αλλά γύρω σου είναι όλοι πρόθυμοι να πάρουν αντί να δώσουν. Φοβάσαι ακόμα και να πεις «Σ’αγαπώ» ή να κλάψεις μπροστά τους, να πεις ότι τους θέλεις και φοβάσαι μη τους χάσεις…γιατί ξέρεις πως τους ανθρώπους τους φοβίζουν τα μεγάλα συναισθήματα. Έτσι μας έμαθε η ζωή, να τρομάζουμε με την χαρά, το ενδιαφέρον, την αγάπη. Συνηθίσαμε στην θλίψη, την μοναξιά, την μισή χαρά. Μάθαμε να περιμένουμε και να αγωνιζόμαστε για πράγματα λίγα και ανάξια του κόπου μας. Κακό πράγμα η υπερευαισθησία φίλοι μου. Όπως πονάω με όλες μου τις δυνάμεις & θρηνώ ακόμα και για τον ξένο πόνο, τόσο έντονα λαμβάνω την χαρά από πολύ μικρά πράγματα, μα πάνω από όλα από την χαρά που μου δίνει ο έρωτας κι ας ξέρω πως δεν θα τον λάβω ποτέ στον βαθμό που τον προσφέρω. Υ.Γ. Θα μου περάσει (πάλι)