Μου κανει εντυπωση η εξομολόγηση σου οφείλω να πω. Το καλό είναι ότι έχεις συνειδητοποιήσει κάποια πραγματα. Απ'οτι καταλαβαίνω, για να κυκλοφορείς με μια μάσκα όλα αυτά τα χρόνια, έχεις κουραστει πλεον ψυχολογικά και βλέπεις πλεον ότι η αλλαγή σου αυτή δεν αποσκόπησε πουθενα, και η ζωή σου δεν βελτιώθηκε ουτε στο ελάχιστο. Φαντάζομαι οτι εισαι κλειστός χαρακτήρας για να ζεις έτσι τόσο καιρό. Άρχισε να ανοιγεσαι για να έχεις και τους κατάλληλους ανθρώπους γύρω σου. Όλοι μας πληγωνομαστε στην πορεια και είναι αναπόφευκτο, δεν σημαίνει όμως ότι θα καταστρέφουμε και τις ζωές άλλων ανθρώπων λόγω του συναισθηματικού μας χάους.Ξεκινα να είσαι ειλικρινής με τον εαυτό σου και να εξωτερικεύεις τα συναισθήματα σου.Δεν είναι αργά για να αλλάξεις,αλλα σίγουρα θα πρεπει να προσπαθήσεις και να το θες πραγματικά...Το λυπηρό της υπόθεσης είναι ότι τόσο καιρό επενδύεις σε ένα ωραίο σώμα,σε ένα κουλ κούρεμα και ένα ακριβό ντύσιμο. Καλά κάνεις και φροντίζεις τον εαυτό σου εξωτερικά,αλλα μήπως εστίασες μόνο σε αυτό; Υπαρχουν πολλοι ανθρωποι εκεί έξω που κοιτάνε έναν καλλιεργημένο πνευματικα ανθρωπο και ας μην είναι αντικειμενικά εμφανίσιμος.Έχασες την ουσία στην πορεία. Η εμφάνιση όντως ελκύει ανθρώπους,αλλά δεν τους κρατάει για παντα δίπλα σου.Αγκάλιασε τον εαυτό σου.Είναι στενάχωρο,να ζεις με ένα προσωπείο τόσο χρόνια .Σίγουρα είναι αναγκαίο να επισκεφθείς έναν ψυχολόγο και ευελπιστώ ειλικρινά να νιώσεις επιτέλους ζεστασιά στην καρδιά σου και να βρεις ουσία στην ζωή σου.
18.3.2022 | 03:47
ΚΟΜΠΛΕΞ
Ειμαι αντρας 25 και εχω ενα τεραστιο κομπλεξ. Ολα ξεκινησαν στο λυκειο, εγω γουσταρα φουλ μια τυπισσα. Να πω οτι ημουν εμφανισιμος αλλα τοτε ειχα παραπανω κιλα. Δε με ενοιαζε που ειχα παραπανω κιλα, ειχα αυτοπεποιθηση και φιλους. Αυτη η τυπισσα λοιπον δε με γουσταρε και δικαιωμα της. Εγω της εκανα χοντρο πεσιμο και την εφερνα πολλες φορες σε δυσκολη θεση. Εκεινη μια μερα με εβρισε μπροστα σε ολο το σχολειο με λογια βαρια και απο τοτε δε ξερω τι εγινε αλλα αλλαξα αποτομα. Μεσα σε ενα καλοκαιρι εκανα γυμναστικη, εχασα 20 κιλα και αλλαξα τελειως ντυσιμο κουρεμα κλπ. Πηγα 3η λυκειου θυμαμαι και ολα τα κοριτσια με κοιτουσαν με αλλο ματι, αρχισαν να μου μιλανε σχεδον ολες. Πριν ολες με εβλεπαν φιλικα. Σκαει μυτη λοιπον αυτη που γουσταρα και συνεχεια με κοιτουσε. Με τα πολλα λοιπον στα μεσα της χρονιας τα φτιαξαμε αλλα εγω δε μπορουσα να βγαλω απο τη μνημη μου το σκηνικο που με ξεφτυλισε. Απο κομπλεξ λοιπον τα εφτιαξα με μια συμμαθητρια μας, χωρις καν να τη χωρισω. Της φερθηκα τελειως σα σκουπιδι. Δηλαδη, ηρθε μια μερα στο σχολειο και ειδε το αγορι της (εμενα) να φασωνομαι με μια αλλη. Και αυτο το εχω κανει 5-6 φορες μεχρι τωρα στη ζωη μου. Δηλαδη κερατωνα και εκανα τα παντα για να το καταλαβει η εκαστοτε κοπελα που ειχα. Ντρεπομαι αλλα αυτη ειναι η αληθεια. Απο φοβο μη πληγωθω, πληγωνα εγω πρωτα. Απο επιλογη εχω να κανω σχεση πανω απο χρονο με το φοβο μη το ξανακανω. Οκ η πρωτη μου σχεση δεν ηταν και οτι καλυτερο σαν εμπειρια, ομως δεν επρεπε να την εκδικηθω ετσι. Εγω ετσι το εβλεπα τοτε, σαν εκδικηση. Αλλα οι επομενες κοπελες που ακολουθησαν, δεν εφταιγαν σε τιποτα κι εγω δε φερθηκα σαν αντρας. Το κομπλεξ μου ειναι οτι οταν βρισκομαι σε σχεση, νομιζω οτι η κοπελα με βλεπει μονο σαν περιτυλιγμα αδιαφορωντας για τον χαρακτηρα μου και γενικοτερα για μενα σαν προσωπικοτητα. Δε μπορω να το εξηγησω καλυτερα. Επισης, εχω μεγαλο κομπλεξ με την εμφανιση μου, δηλαδη, απο φοβο μη ξανα παρω κιλα, κανω γυμναστικη τουλαχιστον 5 φορες την εβδομαδα και κανω εδω και χρονια διατροφη. Δουλευω σε καλη, για τα ελληνικα δεδομενα, δουλεια και ο μισος μισθος μου και παραπανω παει σε ρουχα, παπουτσια κλπ. Εχω φοβο δηλαδη μη γινω εκεινο το καλο αλλα αδιαφορο παιδακι που ημουν μεχρι τη δευτερα λυκειου. Δεν τα εχω πει πουθενα αυτα, πρωτη φορα εξομολογουμαι, πρωτα απ ολα στον ιδιο μου τον εαυτο, τις μλκιες που εχω κανει. Παλια επειθα με το ζορι τον εαυτο μου οτι ολα αυτα που κανω ειναι φυσιολογικα. Επισης, και σαν χαρακτηρας αλλαξα, απο φοβο παλι μη πληγωθω, δε θυμιζω σε τιποτα εκεινο το καλο παιδακι που ολοι ηθελαν να το κανουν παρεα. Πλεον εχω γινει τελειως ''εαυτουλης'' και παρατηρω οτι αυτοπροβαλλομαι στους αλλους και γενικα το παιζω πολυ σνομπ και δηθεν. Ενω στην πραγματικοτητα δεν ειμαι αυτο που προβαλλω στους αλλους. Ειμαι φουλ διπροσωπος, οταν ειμαι μονος μου ειμαι ο εαυτος μου και οταν συναναστρεφομαι με αλλους μεταμορφωνομαι σε ψωνιο. Συγνωμη για το σεντονι αλλα ηθελα να τα πω καπου, εστω και ανωνυμα. Εννοειται πρεπει να παω σε ψυχολογο, απλα ηθελα πριν παω, να τα βγαλω απο μεσα μου.
7
