ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αν και δεν είμαι ο εξομολογούμενος, θεωρώ ότι το ξέρει Κόμπρα, όλοι ξέρουν μέσα τους την αλήθεια, απλά ευελπιστούν ότι θα την αλλάξουν. Μετά από 8 χρόνια πιστεύεις ότι δεν αντιλαμβάνεται την πραγματικότητα και πλέον μένει για να μην ''πετάξει'' μία ολόκληρη οκταετία αρχίζοντας από την αρχή;

Ίσως να ισχύει, ίσως και να αποφεύγει να της απαντήσει. Σε κάθε περίπτωση, άλλα θέλεις στα 24 και άλλα στα 32. Εκείνη του έχει πει τι θέλει. Εκείνος; Αν ήμουν στην θέση της και μου έλεγε ορθά κοφτά ότι δεν θέλει παιδιά, θα έφευγα. Οπότε μήπως φοβάται την φυγή της και απλά δεν της έχει πει κάτι;

Μα και η μη απάντηση, απάντηση αποτελεί: αν με ρωτάς ''θα με παντρευτείς;' και εγώ σου λέω ''ωραία μέρα σήμερα'', σου απαντάω. Θεωρώ πως η κοπέλα ξέρει τι γίνεται, δεν θέλει να ''πετάξει'' τα χρόνια και γι' αυτό ''πιέζει''.

Άλλα θες στα 24 κι άλλα στα 32. Ναι. Κι άλλα θες στα 42 κι αν έχεις ήδη κάνει παιδιά λες "πού πήγα και έμπλεξα η κουζουλή;"Xαχαχα. Όλα σχετικά είναι λοιπόν και στερνή μου γνώση να σε είχα πρώτα. Συχνά οι άνθρωποι δεν εκτιμούν αυτό που έχουν γι'αυτό που θα ήθελαν να έχουν!

Διογενη, η μη απάντηση ενος 42χρονου δεν ειναι απαντηση, αλλά υπεκφυγή και ανωριμότητα. Την οποια , βεβαια, η κοπέλα ανεχεται και "νομιμοποιει" με την ανεκτικοτητα της. Ως γυναικά , ειλικρινά , δε μπορω να κατηγορησω μια γυναικα που κανει υπομονη και ανεχεται να μην παιρνει αυτο που επιθυμει , ειτε επειδη ειναι ερωτευμενη , ειτε επειδη δεν μπορει να πεταξει 8 χρονια στα σκουπια, ειτε απο ανασφαλεια. Και η λογική "αν δε θελει δεν καθεται" εξυπηρετει και χρησιμοποιειται ως επιχειρημα κατα κόρον απο τους αντρες που ΤΟΥΣ ΒΟΛΕΥΕΙ , η ανοχή των συντροφων τους. Ασε, που παντα παιζει και ψυχολογική χειραγωγηση-την οποια τεχνιοντως αποκρυπτουνΟπως και να χει μετα απο 8 χρονια θες μια ευθεια απαντηση απο το συντροφο σου,όχι να κανει την παπια. Δε μπορει να της στερει την ευκαιρια να κανει παιδια.

Δεν είπε αυτό ο Διογένης. Είπε ότι η υπεκφυγή είναι σαφής απάντηση προς το "όχι" κλίνουσα. Η σύντροφος που την λαμβάνει κάνει κακώς να μην την αξιολογεί ως τέτοια. Αυτό είπε. Το ότι οι γυναίκες προτιμούν να τεκνοποιήσουν παρά να μείνουν με τον άντρα που αγαπούν (αν τον αγαπούν) συγγνώμη αλλά εμένα μου κάνει ότι τελικά δεν τον αγαπούν και τόσο πολύ...

Καραβαν μακαρι να μπορουσαμε να τεκνοποιησουμε μεχρι τα βαθια γεράματα. Αργα η γρήγορα, ο ερωτας θα ξεθωριάσει και δν ξερω αν αρκει η αγάπη για καλύψει το κενό που θα δημιουργηθει αναμεσα σε ενα ζευγαρι , αν ο ενας απο τους 2 δε θελει παιδια. Μακαρι να γινεται. Αν ομως τελειωσει μια σχεση και φτασει μετα απο 10 -15 χρονια μια γυναικα να χει χασει πλεον τη δυνατοτητα να κανει παιδια, πως λες να νιωσει τοτε? Παρεπιπτοντως στη συγκεκριμενη εξομολογηση , μονο για σεξ λεει ο τυπος, πουθενα δε γραφει ότι την αγαπαει την κοπελα-ισως την υπεραναλυουμε την εξομολογηση πιο πολυ από οσο της αξιζει...

Γιατί θεωρείτε τόσο δεδομένο ότι ο έρωτας θα ξεθωριάσει; Ο έρωτας εφόσον κάποτε υπήρξε αληθινά μπορεί να ανανεωθεί και να αναζωπυρωθεί. Και πολύ έντονα και πολύ δυνατά. Το να ξεκινάει μια γυναίκα με την σκέψη "ας καβατζώσω κανά παιδάκι να μου μείνει κάτι στο τέλος" είναι σκέψη που δεν αρμόζει σε έρωτα. Αρμόζει στο χρηματιστήριο και τον χειρισμό οικονομικού πορτφόλιο. Γι'αυτούς ακριβώς τους λόγους οι άντρες παρατούν τις γυναίκες. Επειδή τους βλέπουν ως "επένδυση". Είναι κρίμα. Αλλάξτε μυαλό αν θέλετε να έχετε έρωτα και αγάπη (και παιδιά) μέχρι τα βαθιά γεράματα (να τα αξιωθείτε εύχομαι). Τώρα. Όσο είναι νωρίς. Στο κάτω κάτω παιδί γίνεται κι από τράπεζα σπέρματος άμα τόσο πια πρεμούρα για βιολογική αναπαραγωγή του "καλουπιού" υπάρχει...

Επίσης Millefeuille σωστά λες ότι στην εξομολόγηση μόνο για σεξ λέει. Κι ότι την υπεραναλύουμε. Ομως αξίζει υπερανάλυσης επειδή το ζήτημα "χτυπάει το βιολογικό χρονόμετρο" είναι ζήτημα πρώτης γραμμής για την αποτυχία των γάμων.

Καραβαν, νομιζω παρεξήγησες αυτα που γραφω ή δεν τα διατύπωσα οπως θα θελα. Δε μιλαώ για τη περιπτωση που βλέπεις καποιον σαν "επενδυση" ή τελευταία ευκαιρια να τεκνοποιησεις. Μιλαώ για τις περιπτωσεις που εισαι με εναν ανθρωπο που τον σεβεσαι , τον αγαπας, σου αρέσει αλλά αυτός ή αυτη δεν επιθυμεί να κανει παιδια. Θεωρώ ότι αν ενας απο τους 2 συμβιβαστει και ικανοποιήσει την επιθυμία του αλλου αργα η γρηγορα θα ερθει ή ρηξη. Επομενως τι κανεις? Χωριζεις εναν ανθρωπο που αγαπας , επειδη ποτε δε θα σε καλυψει 100% ή συνεχιζεις να εισαι μαζι του και αναπροσαρμοζεις/ανανεωνεις τη σχεση σου? Τουλαχιστόν ετσι το βλεπω εγω απαισιόδοξα. οχι δεν πιστευω ότι για ολους μας ο ερωτας κραταει για πάντα. Ισως καποιοι να ναι πιο τυχεροι , τι να πω...

Μετά από 8 χρόνια, αξίζει μια ευθεία απάντηση η κοπέλα. Αν της την έχει δώσει και μένει, τότε κακό του κεφαλιού της. Αλλά για να αναρωτιέται ο Εξ και να λέει ότι σκέφτεται πως θα χάσει το σεξ, τότε μάλλον δεν της έχει απαντήσει και υπεκφεύγει.Τώρα, σχετικά με τα παιδιά και τον έρωτα κτλ, δεν ξέρω τι να σας πω βρε παιδιά. Εμένα δεν μου έχει έρθει η επιθυμία. Σεβαστή όμως και η επιθυμία άλλων γυναικών για τεκνοποίηση, ειδικά έχουν σύντροφο τόσο καιρό. Όχι ότι παίζει τεράστιο ρόλο, αλλά.δεν ξύπνησε ένα πρωί και είπε "αχ θέλω να γίνω μαμά"

Kόμπρα άκουσέ με επειδή παιδιά δεν έχεις (ακόμα; εσύ θα το αποφασίσεις!). Δεν χτυπάει κάποιο βιολογικό ρολόϊ στις περισσότερες γυναίκες. Χτυπάει κοινωνική πίεση από το περιβάλλον και ζήλεια "στόχων ζωής" σε σύγκριση με φίλες/συναδέλφους/συγγενείς. Ώστε κάποια στιγμή κάθε γυναίκα αρχίζει κι αμφιβάλλει και λέει την γνωστή ατάκα "κι εγώ πότε θα γίνω μάνα;" (Δήμητρα Παπαδοπούλου ήσουν πολύ μπροστά!!)Πέφτει μια τεράστια παραπληροφόρηση ότι θα αλλάξει όλη σου η ζωή. Θα πάρει νόημα. Θα ολοκληρωθείς. Κλπ.κλπ.κλπ. Όπου τα ακούς αυτά να φοβάσαι. Να φοβάσαι πολύ. Κάτι θέλουν να πετύχουν αυτοί που στα λένε.Η πραγματικότητα είναι ότι η ζωή σου θα αλλάξει όλη. Προς το πολύ ΧΕΙΡΟΤΕΡΟ! (εφόσον δεν έχεις νταντάδες να τα κάνουν όλα και έτοιμες λύσεις για κάθε πρόβλημα κι εφόσον το παιδί σου δεν είναι στρατιωτάκι αμίλητο ακούνητο...που τα περισσότερα ΔΕΝ είναι) Θα σε κρίνουν όλοι άδικα χωρίς καμμία ενσυναίσθηση για το τι περνάς και το πώς δυσκολεύεσαι να κάνεις το σωστό (και πόση ενδοσκόπηση κάνεις για το τι είναι τελικά σωστό) και θα σου κουνούν το δάχτυλο λέγοντας "το παιδί σου και το σκυλί σου είναι όπως το μάθεις" (κι εκεί θα θες να τους λυντσάρεις και να τους πεις "μωρή καρμπόν είναι τα παιδιά και βγαίνουν όλα ίδια στην ίδια οικογένεια;")Και το επιστέγασμα: η ζωή σου θα αλλάξει προς το χειρότερο με ορίζοντα αμετάκλητο. Άπαξ και γίνεις γονιός επιστροφή δεν υπάρχει! Το παιδί δεν είναι αμάξι να το πουλήσεις. Ούτε καν σύντροφος να τον χωρίσεις. Θα είναι ένας δεσμός που θα κουβαλάς εφ'όρου ζωής. Μέχρι να κλείσεις τα μάτια σου θα έχεις άγχος. Αμφισβητώ ακόμα και το ότι μανούλες λένε πόσο πολύ ευτυχισμένες είναι που έγιναν μανούλες. Έχω δει με τα μάτια μου να κλαίνε όταν είναι μόνες με την απόφαση που πήραν. Το να τα κάνουν τα παιδιά με έναν άντρα που τον βλέπουν ως γονιμοποιητικό σπέρμα (ή ως κατάληξη μιας επένδυσης αρκετών χρόνων) είναι το έτι χειρότερο επειδή τότε στο παιδί "εκδικούνται" όλα όσα δεν έζησαν με τον άντρα αυτόν! (κλασσική ελληνική οικογένεια δηλαδή) Δεν υπάρχει χειρότερη καταδίκη για το παιδί: να είναι το δεκανίκι μιας ανικανοποίητης μάνας...Μην παρεξηγηθώ: προσωπικά τα παιδιά μου τα υπεραγαπώ. Δεν θα τα άλλαζα με τίποτα. Είναι υπέροχα. Και έγιναν με έναν άντρα που θα ΠΡΟΤΙΜΟΥΣΑ να μείνω μαζί του (αν δεν ήθελε) παρά να κάνω παιδιά. Αλλά αν γύρναγα πίσω στην προ-γονιού εποχή γονιός ξανά δεν θα ξαναγινόμουν νομίω. Περίπλοκες καταστάσεις σε μια ήδη περίπλοκη πραγματικότητα. Κανένας δεν σε προετοιμάζει γι'αυτές τις αλήθειες. Μόνο το παραμύθι σου πουλάνε. Γιατί η μητρότητα "πουλάει" πλήθος πράγματα.Take it from me. Ι've seen it all.

Συμφωνω πως η κοπελα αξιζει μια ευθεια απαντηση. Θα διευκολυνει τα πραγματα. Η κοπελα δεν μπορω να φανταστω πως ειναι οχτω χρονια με τον εξ προσπαθώντας να τον τυλιξει. Απλα της ηρθε πλεον αυτη η επιθυμια. Και να πω με την ευκαιρια στην αγαπητη καραβαν πως πιθανον να συμβαινει κ αυτο που περιγραφει, αλλα ο καθενας επηρεαζεται και απο την προσωπικη του εμπειρια. Στην περιπτωση που περιγραφεις καραβαν το λαθος που βρισκω ειναι να επηρεαστει κανεις σε τετοιο βαθμο απο τριτους τοσο για το αν θα κανει παιδι οσο και προς το πώς θα το μεγαλωσει... Αποφασεις δλδ για τις οποιες πρεπει να εχει σημασια μονο η δικη σου γνωμη κ η γνωμη του συντροφου σου.

Σίγουρα επηρεάζεται κάποια από τα κοινωνικά πρέπει ή από τις απόψεις της οικογένειάς της, αφού στην τελική, έτσι μεγάλωσε. Και αυτό που λες Καραβάν', ισχύει σε τεράστιο βαθμό, γιατί πολλές γυναίκες θεωρούν ότι ολοκληρώνονται μόνο μέσω γάμου και οικογένειας, αλλά επειδή έτσι τους έχουν πιπιλίσει το μυαλό.Πες όμως ότι μία κοπέλα έχει μια σχέση (καλή ώρα), ο σύντροφος της λέει ότι την αγαπάει, περνούν καλά, το σκέφτεται, κάνει την αυτοκριτική της και λέει "ναι, είμαι έτοιμη να γίνω μαμά και να κάνω παιδί με τον συγκεκριμένο άντρα, γιατί θέλω το παιδί του". Πάλι θα πούμε ότι φταίνε τα κοινωνικά πρέπει; Η κοπέλα θέλει παιδί με τον σύντροφό της. Και ο σύντροφός της σου λέει "παιδί έχω, κάνουμε τέλειο σεξ και ναι μεν δεν θέλω άλλο παιδί, αλλά δεν θέλω και να χάσω το σεξ".Θες να μου πεις ότι αν ήσουν στην θέση της, θα έλεγες οκ, δεν κάνουμε παιδί; (αν της το έχει πει ξεκάθαρα, που αμφιβάλλω) Δηλαδή μόνο το θέλω του συντρόφου μετράει; Δεν μετράει το θέλω της κοπέλας;

Α και κάτι άλλο. Επειδή έχεις ξαναπεί για το μη ξεθώριασμα του έρωτα στο οποίο συμφωνώ 1000% και το ξέρεις, να προσθέσω ότι πρέπει να προσπαθούν και οι 2 για να μην ξεθωριάσει ο έρωτας. Δεν είναι υποχρέωση μόνο της γυναίκας! Ούτε αν κάνουν παιδί, σημαίνει ότι ευθύνη έχει η γυναίκα και μόνο.

Σε ευχαριστώ για την διατύπωση της σκέψης σου την οποία τώρα είδα μόλις. Οπωσδήποτε κατανοώ το να θέλει παιδί με τον σύντροφό της. (Αλλωστε κι εγώ κάπως έτσι το ένιωσα. Ότι με τον συγκεκριμένο άντρα θα ήθελα τα παιδιά του. Δεν ήθελα παιδιά γενικώς κι αορίστως.) Δεν είναι όμως πάντοτε σαφές κατά πόσον είναι αυτή η επιθυμία και δεν είναι γενικώς η επιθυμία "να κάνω ένα παιδί" η οποία είναι κι η συνηθέστερη.(Υπάρχει η θλιβερότατη άποψη που δυστυχώς επαναλαμβάνεται κι από το περιβάλλον πολλών γυναικών "παντρέψου και κάνε ένα παιδί να σου μείνει κι αν δεν σου αρέσει χωρίζεις μετά". Την οποία χαρακτηρίζω ως επιεικώς άθλια!)Όμως ας πάρουμε ακριβώς την περίπτωση του γνήσιου έρωτα και της γνήσιας επιθυμίας να κάνει το συγκεκριμένο παιδί του συγκεκριμένου συντρόφου. Σε μια τέτοια περίπτωση το θέλω της είναι απολύτως σεβαστό και κατανοητό. Επειδή όμως χρειάζεται και το θέλω του άλλου για να γίνει πράξη πρέπει να έρθουν σε κάποια συννενόηση. Αν ο άλλος πεισθεί ότι θα αναλάβει εκ νέου όλο το φοβερό άγχος και πίεση να ξαναγίνει γονιός (ενώ το έχει περάσει-η άλλη δεν ξέρει πώς είναι από πρώτο χέρι κι είναι εύκολο να παραμυθιάζεται ότι είναι γαμάτα) έχει καλώς. Φοβούμαι ότι δεν θα πειστεί εξ ολοκλήρου αν δεν το θελήσει εκ βαθέων κι ο ίδιος και κάποια στιγμή θα του βγεί μνησικακία που "σύρθηκε" σε μια επιλογή ζωής που τον "βάρυνε". Αυτό θα έχει αρνητική επίπτωση στην σχέση κι ίσως και να την διαλύσει εν καιρώ. Αν πάλι δεν πεισθεί και είναι κάθετος στο να μην κάνουν παιδί μαζί τότε παρουσιάζεται το εξής παράδοξο. Υποτίθεται ότι η υπόθεση εργασίας μας ήταν ότι η κοπέλα ήθελε τα παιδιά του συγκεκριμένου άντρα. Επομένως η πίκρα ναι μεν είναι μεγάλη αλλά δεν υφίσταται (θεωρητικά και με βάση τις προϋποθέσεις που θέσαμε) εναλλακτική να φύγει να πάει να κάνει παιδιά με κάποιον άλλον. Δηλαδή το "θα στερηθεί την τεκνοποιητική της ικανότητα" δεν αποτελεί λόγο στεναχώριας ή ματαίωσης αφού εκείνη υποτίθεται τα δικά του τα παιδιά ήθελε μόνο κι όχι παιδιά γενικώς για να επιβεβαιώσει τον ρόλο της. Για σκεφτείτε τι θα λέγαμε για έναν άντρα που η σύντροφός του δεν μπορεί να κάνει παιδί και κείνος λέει "α τότε πρέπει να χωρίσουμε επειδή εγώ θέλω οπωσδήποτε παιδιά!" (κι ας είναι και με άλλη) Δεν πρέπει να έχουμε δύο μέτρα και δύο σταθμά.Κατανοητό ως εδώ; Τι συμβαίνει λοιπόν; Συμβαίνει ότι μια ματαίωση ισχυρού θέλω συμβαίνει στο ένα σκέλος της σχέσης εν προκειμένω την κοπέλα. Επομένως πάλι η σχέση θα υποφέρει. ΕΚΤΟΣ αν αποφασίσει να διαλέξει τον άντρα έναντι των παιδιών (έστω κι αυτού του συγκεκριμένου). Όπως το ίδιο θα συνέβαινε κι αν ο άντρας επέλεγε την γυναίκα με τα θέλω της αυτούσια και τελικά έκανε παιδί μαζί της ή ο άλλος άντρας του παραδείγματος δεχόταν ότι δεν θα κάνει παιδιά σε αυτή την ζωή και θα μείνει με τον έρωτα της επιλογής του που δεν μπορεί να τεκνοποιήσει.Το ζήτημα αυτό αποκαλύπτεται στην διάσταση που αναλύω ακριβώς αν σκεφτούμε ότι υπάρχουν ζευγάρια που ΔΕΝ μπορούν να κάνουν παιδιά. Κάποια στιγμή όταν αγαπιούνται πραγματικά λέει ο ένας στον άλλον "εσύ είσαι η οικογένειά μου". Και δεν προσπαθούν άλλο πια. Κι αυτό είναι το ευγενέστερο πράγμα που μπορεί να πει κάποιος στον σύντροφό του. Αλλιώς αν σκεφτούμε "τι σου έδωσα και τι μου έδωσες" και "μου έφαγες τα καλύτερά μου χρόνια" η σχέση πνέει τα λοίσθια και δεν το έχουμε καταλάβει. Οπωσδήποτε στις πετυχημένες σχέσεις εισακούονται τα θέλω και των δύο και γίνονται κάποιες αμοιβαίες υποχωρήσεις. Και δεν είναι ευθύνη του ενός μόνο. Συμφωνώ 100%.Πάντως το θέμα παιδί είναι κάτι που πρέπει να συμφωνήσουν. Αλλιώς αν θεωρηθεί ότι κάποιος "έχασε το τραίνο" η σχέση πάει άπατη...Κι εδώ όπως τίθεται το θέμα η σχέση άπατη θα πάει. Όμως ήταν ωραιότατη αφορμή για συζήτηση.

Δεν θα αναφερθώ στην εξομολογουμενη αλλα στην καραβάνα.Καταρχας ευγε σου που εχεις 2 παιδια..ξεροντας οτι εισαι μανα και αρκετα μεγαλυτερη θα σου ομιλω σε περισσοτερο σεβασμο(δεν κανω πλακα).Φανταζομαι οτι τωρα σαν μεγαλυτερη ξεροντας οτι εχεις κανει αυτα τα υπεροχα δυο παιδια δεν θα εκανες πισω και θα τα ξαναγενναγες.Θα πω ομως κατι που ειπες..οχι δυο μετρα και δυο σταθμα.Αυτό θα σε παρακαλέσω να το θυμασαι προν κρινεις αυστηρα τον οποιοδηποτε στρειτ αντρα.Με λιγα λογια θεωρω πως ο στρειτ αντρας σημερα κρινεται αυστηροτερα απο ποτε εχοντας χασει πλεον τα οπλα και την αξια του παρελθοντος.Επειδη λοιπον μου φαινεσαι εξυπνη κυρια....(λογικο εχεις πολλα ετη εμπειριας και ηλικιας:) απλα σκεψου αν εχω δικιο σε αυτο που μολις προειπα.Δεν ειστε και τοσο αδικημενες οι γυναικες στη σημερινη κοινωνια θαρρω.Δεν ομιλω για την εξομολογηση διοτι με καλυψατε.

Δυναμίτεςευχαριστώ για την απάντηση.Πιστεύω σεβασμό όλοι αξίζουν και δικαιούνται. Εκτός από αυτούς που τον έχασαν λόγω της άθλιας συμπεριφοράς τους. Συνήθως οι περισσότεροι μπερδεύουν λίγο τον σεβασμό με την εκτίμηση. Η τελευταία κερδίζεται. Αν λοιπόν κέρδισα λίγο την δική σου χαίρομαι. :)Σημειωτέον δεν είπα ποτέ πόσα παιδιά έχω. ;) (OK άνω του ενός αφού χρησιμοποίησα πληθυντικό). Και το σημαντικότερο αν παρατηρήσεις προσεκτικά τα σχόλιά μου θα διαπιστώσεις ότι προσπαθώ πάντοτε να αποτιμώ τις ισορροπίες με κατανόηση της αντρικής πλευράς. Για τον λόγο αυτό άλλωστε είμαι ολίγον τι αντιπαθής σε ορισμένες (νεαρότερες) κοπέλες του φόρουμ. Με βρίσκουν ολίγον "αναίσθητη" στις αγωνίες τους. Κατανοητό. "Εκεί που είσαι ήμουν κι εδώ που είμαι θα'σαι". Η κοινωνία μας δεν είναι κατάφωρα άδικη με τις γυναίκες όπως παλιότερα. Δεν διαφωνώ και νιώθω τυχερή που ζω σε αυτόν τον κόσμο που ζω σ'αυτή την συγκυρία. Όμως ακόμα και τώρα οποισδήποτε διαφέρει από το κυρίαρχο καλούπι (που καλώς ή κακώς -δεν θα το εξετάσουμε τώρα εδώ αυτό- είναι ο straight λευκός cis άντρας) δέχεται μια κάποια πίεση. Αυτό μην το λαμβάνεις ως προσωπική βολή όταν αναφέρεται. Δεν σε "μισεί" κανείς. ΟΚ μόνο οι κακο-κρεβατωμένες! Xα χα χα :D

Ακριβώς Καραβάν' μου. Και πάμε μετά ως εξής (στην περίπτωση που αναφέρεις και αναφέρω, δεν ξέρω αν είναι έτσι και με την εξομολόγηση):Η κοπέλα θέλει παιδί με τον συγκεκριμένο άντρα, γιατί τον αγαπάει, της το ενέπνευσε, θέλει ένα πλασματάκι που έρχεται από τους 2 τους κτλ. Δηλαδή το βλέπει ρομαντικά, ας το πούμε έτσι.Ο άντρας δεν θέλει παιδί, γιατί δεν έχει διάθεση να θυσιάσει τον χρόνο του, την ξεκούρασή του, την ανεμελιά του και πάει λέγοντας. Κατανοητό, αν και κουραστικά συμφεροντολογικό μετά από κάποια φάση. Βέβαια, καλύτερα να μην γίνει γονιός, παρά να γίνει κακός γονιός.Η σχέση δεν θα κρατήσει. Και ξέρεις γιατί νομίζω ότι δεν θα κρατήσει; Πως θα το έβλεπα εγώ θα σου πω, αν βρισκόμουν σε αυτή την θέση. Θα σκεφτόμουν ότι δεν με αγαπάει με τον ίδιο τρόπο. Θα σκεφτόμουν ότι ή είμαι εγώ η σύντροφός του, ή κάποια άλλη, το ίδιο θα του έκανε. Αρκεί να συμφωνούσε με τα θέλω του. Και το χειρότερο θα ήταν ότι εγώ τον "επέλεξα" στο μυαλό μου για να γίνει μπαμπάς του παιδιού μου, ενώ εκείνος δεν το σκέφτηκε καν για να μην χάσει την βολή του.Άλλα θέλω, άλλες πορείες. Δύσκολα μπορείς να συνεχίσεις έτσι. Είναι πάντα μια τεράστια πληγή. Τελείως διαφορετική κατάσταση αν δεν μπορεί ο ένας από τους 2 να κάνει παιδιά...Υ.Γ. Πάντως εγώ του λέω ότι είναι το σπίτι μου και ας μην μου έχει βγει ακόμα το να γίνω μάνα. :P

Δεκτόν. Δύο μόνο πράγματα με κάνουν λίγο να διστάζω με την παρούσα περιγραφή της εξομολόγησης και να ψιλοαμφιβάλλω. 1. ότι εκείνη είναι "σε ηλικία γάμου και συνακόλουθης τεκνοποίησης" προϊόντων των 8 χρόνων μετρημένων σχέσης (αν ήταν 25 και τα είχαν 2 χρόνια δεν θα ήταν το ίδιο)Δηλαδή η σχέση θα αξιολογηθεί τελικώς με το πρόσημο της αποκατάστασης ή μη θέλοντας και μη απλώς επειδή είναι τέτοια η συγκυρία. 2.ότι εκείνος ήδη έχει ένα παιδί και δεν είναι απλώς το να μην ξεβολευτεί αλλά ότι ενδεχομένως να μην μπορεί και να αναλάβει τέτοια ευθύνη! (θα πληρώνει διατροφή ήδη για το ένα και ένα ακόμα παιδί είναι σαν να συντηρεί δύο σπίτια: πόσοι σήμερα μπορούν να το κάνουν αυτό ελαφρά τη καρδία;)Βέβαια δεν μας αναφέρει και τίποτα ανάλογο. Είναι όμως μια σκέψη. Χαίρομαι που διαβάζω ότι του λες ότι είναι το σπίτι σου! Αυτό είναι που κάνει την σχέση δυνατή. Όλα τα άλλα είναι τζιριτζάντζουλες κι εγωκεντρισμοί ναααααα. Πάντα τέτοια να ζείτε!