Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Όλα καλά, ήδη δεν θα το θυμάται κανείς.
Ε και; Συμβαίνει. Στη θέση σου, θα παραδεχόμουν επί τόπου ότι μ' έφαγε το άγχος και ξέχασα ό,τι ήθελα να πω, οπότε θα ζητούσα μια συγνώμη και θ' αυτοσχεδίαζα, σιγά. Άσε που και μόνο με τον αυτοσαρκασμό σου για το ότι ξέχασες τα λόγια σου, θα είχες ήδη κερδίσει το ακροατήριο. Να θυμάσαι, κερδίζεις τον κόσμο με το να παραμένεις ανθρώπινος/-η, όχι με το να προσπαθείς να είσαι τέλειος/-α. Ξέχασέ το, μπορεί να συμβεί στον καθένα από μας. Και να σου πω και κάτι άλλο; Για να ξέχασες την ομιλία σου... μάλλον δεν ήταν και κάτι τόσο σημαντικό. Μια εκδήλωση ήταν, άλλωστε, όχι ομιλία στον ΟΗΕ. ;-)
Δεν είσαι ούτε ο/η πρώτος/η ούτε ο τελευταίος/α, πολλοί άνθρωποι το παθαίνουν.
Πες ότι είσαι μίμος να το δικαιολογήσεις.
