Ζω στην επαρχία, σε ένα χωριό κι εργάζομαι σταθερά στην κοντινή πόλη στον χώρο της υγείας σε δική μου δουλειά. Άνδρας, 35, ελεύθερος εδώ και κάποια χρόνια (για να καταλάβετε την οπτική γωνία μου). Αυτό που με προβληματίζει πολύ είναι οι κοινωνικές τάσεις που παρατηρώ κι απλώς ήθελα να τις εκφράσω.
Οι νέοι άνθρωποι λιγοστεύουν συνεχώς. Άνδρες, γυναίκες. Φεύγουν είτε για Αθήνα είτε για Θεσσαλονίκη ή εξωτερικό. Δεν τους κακίζω βέβαια. Έτσι όπως πάνε τα πράγματα, λογικό είναι...εγώ έφυγα απ'την Αθήνα γιατί κάθε χρόνο γινόταν όλο και πιο βάρβαρη (οικονομικά, κοινωνικά, περιβαλλοντικά κλπ.). Ήθελα κάτι πιο ήσυχο κι ανθρώπινο και πληρώνω το τίμημα βέβαια: τα αδιέξοδα της επαρχίας.
Δεν βρίσκεις άνθρωπο για σχέση. Θα βλέπεις τριγύρω ή άσπρα κεφάλια στις πλατείες ή πιτσιρίκια που σε λίγα χρόνια θα φύγουν για σπουδές και θα΄ρχονται στην χάση και στη φέξη. Όσες έμειναν, έχουν ήδη παιδιά. Όσοι άνδρες δεν παντρεύτηκαν, έμειναν μόνοι τους και πέφτουν είτε στην εργασιομανία είτε στο αλκοόλ/ουσίες είτε στον υπολογιστή- γενικά πολλή μοναξιά. Οι λίγες νέες γυναίκες που υπάρχουν, προσπαθούν να σταθούν, να δουλέψουν και να βρουν μια παρέα ή έναν άνθρωπο να πουν έστω μια κουβέντα. Γενικά, οι ελεύθερες είναι πάρα πολύ λίγες.
Έχω καιρό να δω πραγματικά ευτυχισμένο άνθρωπο, να γελάει και να μιλάει με άνεση. Σε γενικές γραμμές, οι παρέες είναι κλειστές κι οι άνθρωποι δεν έχουν πραγματική όρεξη πλέον για γνωριμίες. Βλέπω μια παραίτηση, μια γκρίνια και μια σιωπηλή απελπισία. Δεν με βγάζω απ'έξω, φυσικά. Σίγουρα κάνω και projection την δική μου δυσφορία, σε κάποιον βαθμό.
Στις γιορτές, ο τόπος γεμίζει κόσμο από Αθήνα. Ζωντανεύει λίγο και μετά μένουμε πάλι εμείς κι εμείς. Οι άνθρωποι απ'τις πόλεις λατρεύουν την περιοχή, τους αρέσει η ησυχία και η ασφάλεια αλλά δεν εγκαταλείπουν την πόλη...και λογικό είναι; Τί να έρθουν να κάνουν; Αφού από εδώ έφυγαν. Αν η ζωή τους ήταν καλύτερη εδώ, θα έμεναν.
Όποτε κατεβαίνω Αθήνα, η ατμόσφαιρα με πνίγει. Έχει κατέβει η μισή Ελλάδα κι έχει δημιουργηθεί μια συμφόρηση ανθρώπων, ονείρων, φιλοδοξιών, ελπίδων, όλα στοιβαγμένα σ'ένα μετρό. Όμορφοι νέοι άνθρωποι, μα τόσο βιαστικοί. Κινητά παντού, όλα χωμένα εκεί μέσα. Ονειρευόμαστε να ήμασταν κάπου αλλού, μονίμως. Βλέπω γυναίκες και πραγματικά μου κάνει εντύπωση. Δυστυχώς, αριθμητικά και στατιστικά, τα περιθώρια είναι σχεδόν απαγορευτικά για να γνωρίσεις νέο κόσμο εδώ πέρα. Η προσπάθεια πρέπει να είναι υπερπροσπάθεια, ενώ το αποτέλεσμα είναι αμφίβολο και μικρό. Στην πόλη, βλέπω μανάδες με καροτσάκια στην μία πλευρά και οι άντρες στην άλλη μεριά, μαζεμένοι όλοι μαζί στα καφενεία τους. Το κέρατο πάει σύννεφο, παντρεμένοι με παντρεμένες, γάμοι δυστυχισμένοι, παιδιά στον αυτόματο και μια ατμόσφαιρα που είναι σα να λέει: "Το βλέπουμε πως τα πράγματα εκτροχιάζονται πλέον, αλλά καθόμαστε σαν τα κοτόπουλα και το κοιτάμε να έρχεται".
Κάπου το΄χω χάσει κι εγώ κι έχω χάσει το κουράγιο μου. Μου έχει λείψει η ευκαιρία να κοινωνικοποιηθώ, να γνωρίσω κόσμο, να ερωτευτώ, να κάνω σεξ, να κάνω μια σχέση με επικοινωνία και μέλλον...να δω τέλος πάντων ότι υπάρχει ακόμη ζωή και πως δεν με τύλιξε το κουκούλι της δουλειάς, της κούρασης, του σπιτιού και της παραίτησης. Έτσι θα πάει δηλαδή; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα και να γκρινιάζω, βαρέθηκα όμως να αντιμετωπίζω κι αυτήν την κατάσταση. Αναρωτιέμαι αν το βλέπουν ή αντιμετωπίζουν κι άλλοι αυτό.
Δεν έχω ιδέα πού πάμε...και δυστυχώς πιστεύω πως όπου κι αν πάμε, θα είναι κάθε πέρσι και καλύτερα. Προφανώς κι έχω γίνει απαισιόδοξος και δύσκαμπτος με τα χρόνια. Παλεύω να το ανατρέψω όμως. Τουλάχιστον για'μένα, γιατί είναι κρίμα νέος άνθρωπος (και νέοι άνθρωποι γενικά), να σαπίζουμε έτσι, είτε στη μοναξιά είτε σε σχέσεις κάτω του μετρίου, απλά και μόνο από ανασφάλειες ή βαρεμάρα κι εγωισμούς. Θέλω να πιστεύω πως μπορούμε και καλύτερα.
Αυτά, να'στε καλά.