Καταρχάς να πω πως έχω διαβάσει αρκετά βιβλία κάθε είδους και από συγγραφείς κάθε εποχής και στυλ, γράφω και κατά καιρούς ποιήματα και μικρές ιστορίες (τίποτα το ιδιαίτερο, απλά αφήνω την έμπνευση να με παρασύρει, δεν φιλοδοξώ να γίνω Hemingway) και 2 φράσεις σου είναι γραμμένες τόσο όμορφα (τουλάχιστον στα μάτια μου) που θα σε παρότρυνα αν δεν ασχολείσαι καθόλου με την συγγραφή και μιας και έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο, να δοκιμάσεια να γράψεις κάτι. Η 1η φράση ήταν η "Όποτε κατεβαίνω Αθήνα, η ατμόσφαιρα με πνίγει. Έχει κατέβει η μισή Ελλάδα κι έχει δημιουργηθεί μια συμφόρηση ανθρώπων, ονείρων, φιλοδοξιών, ελπίδων, όλα στοιβαγμένα σ'ένα μετρό. Όμορφοι νέοι άνθρωποι, μα τόσο βιαστικοί. Κινητά παντού, όλα χωμένα εκεί μέσα. Ονειρευόμαστε να ήμασταν κάπου αλλού, μονίμως." , ήταν σαν να διαβάζω κάποιο μυθιστόρημα κάπου στα τέλη του '90, που όλα είχαν τότε αυτή την ρομαντική νεο-νουάρ ατμόσφαιρα σε στυλ "οι τελευταίοο ρομαντικοί αναλογικοί στην επερχόμενη ψηφιακή εποχή της απαισιοδοξίας" , κάτι τέτοιο το γλυκόπικρο με vibes νοσταλγικής τζαζ μουσικής για κάτι που έφυγε και δεν θα ξανάρθει ποτέ ξανά, ίσως μία χαμένη ανθρωπιά σε έναν κόσμο που μεταμορφώνεται ολοένα και πιο πολύ σε μία βιομηχανία παραγωγής έτοιμων προϊόντων-καταναλωτών και χωρίς κάποιο βάθος; Δεν ξέρω... Το νιώθω και εγώ αυτό πάντως και πολλοί το νιώθουμε, το έχω ακούσει και διαβάσει επανειλημμένα, το μόνο κακό είναι πως όλοι εμείς που το αισθανόμαστε αυτό δεν παίρνουμε την απόφαση να μαζευτούμε και να δημιουργήσουμε μία δικιά μας μίνι-κοινωνία (όσο επιλεκτικό/ελιτιστικό και αν ακούγεται αυτό εκ πρώτης όψεως) αποτελούμενη από ρομαντικές ψυχές σε έναν αδιάφορο κόσμο. Και η 2η φράση σου που μου άρεσε ήταν η "γιατί είναι κρίμα νέος άνθρωπος (και νέοι άνθρωποι γενικά), να σαπίζουμε έτσι, είτε στη μοναξιά είτε σε σχέσεις κάτω του μετρίου, απλά και μόνο από ανασφάλειες ή βαρεμάρα κι εγωισμούς.". Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μου δίνει την εντύπωση πως είχαν μαζευτεί μέσα σου πολλές ανείπωτες σκέψεις και συναισθήματα που τα εκδήλωσες πολυ συμπυκνωμένα μέσα από αυτή την εξομολόγηση, γι' αυτό νομίζω πως το να αρχίσεις σιγά-σιγά να γράφεις κάτι σε στυλ απομνημονεύματα/ημερολόγιο ή μικρές ιστορίες (είτε διαδικτυακά και να τις ανεβάζεις κάπου π.χ. στο sff που είναι ελληνικό φόρουμ συγγραφής, είτε να τις γράφεις στο χέρι ή και με γραφομηχανή) θα σε βοηθήσει αρκετά στο να τα βγάλεις από μέσα σου, να ξεσκάσεις που λέμε. Το ίδιο ακριβώς θα πρότεινα αν έγραφες ότι μένεις Αθήνα αλλά ειδικά εκεί που είσαι που δεν έχεις αυτό το urban χάος και άγχος, που έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο/ησυχία αλλά και που δεν κουνιέται φύλλο όπως λες και σε πνίγει αυτή η γαλήνια αποχαύνωση και μονοτονία τύπου "περιμένοντας υπομονετικά να έρθει το τραίνο σε εγκαταλελειμμένους, ξεχασμένους σταθμούς" , νομίζω πως είναι συνδυασμός ιδανικός για να ασχοληθείς με την συγγραφή, σίγουρα έχεις πολλά ακόμα να γράψεις. Τώρα, όσον αφορά την εξομολόγησή σου, συμφωνώ απόλυτα στο όλο vibe, νομίζω τα έγραψες όλα. Δεν υπάρχουν σε όλα τα πράματα λύσεις, ούτε καν συμβιβαστικές και εναλλακτικές. Νομίζω όμως πως κάπου στο ενδιάμεσο του "μια ατμόσφαιρα που είναι σα να λέει: "Το βλέπουμε πως τα πράγματα εκτροχιάζονται πλέον, αλλά καθόμαστε σαν τα κοτόπουλα και το κοιτάμε να έρχεται"" και στο "Μου έχει λείψει η ευκαιρία να κοινωνικοποιηθώ, να γνωρίσω κόσμο, να ερωτευτώ, να κάνω σεξ, να κάνω μια σχέση με επικοινωνία και μέλλον...να δω τέλος πάντων ότι υπάρχει ακόμη ζωή και πως δεν με τύλιξε το κουκούλι της δουλειάς, της κούρασης, του σπιτιού και της παραίτησης. Έτσι θα πάει δηλαδή; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα και να γκρινιάζω, βαρέθηκα όμως να αντιμετωπίζω κι αυτήν την κατάσταση." κρύβεται μία πραγματική ερώτηση-δίλημμα. Αναγνωρίζεις πως σαν κοτόπουλα, βλέπουν τα πράματα να εκτροχιάζονται και δεν κάνουν κάτι για να το αλλάξουν αυτό. Κάνουν, όχι και με εσένα μέσα, δηλαδή αυτοί, οι ηλικιωμένοι που περιμένουν το τίποτα σιωπηλοί καθισμένοι στα παραδοσιακά καφέ και ατενίζοντας το ίδιο τοπίο και αναλύονταα τις ίδιες συζητήσεις ξανά και ξανά, σε μία ατέλειωτη λούπα, οι παντρεμένοι/παντρεμένες που χαρίζουν απλόχερα το κέρατο τριγύρω τους και οι νέοι που όπου νά' ναι θα φύγουν και όσο περνάνε τα χρόνια και οι γενιές, το μέρος σιγά σιγά ερημώνει και πολύ ενδεχομένως, όσο περνάνε τα χρόνια, στα μικρά χωριά να πηγαίνουν όλο και λιγότεροι πρώην κάτοικοι που πλέον ζουν στις μεγαλούπολεις, όσο πάει να χάνεται κάπου στη λήθη της ανάμνησης και στη σκόνη του χρόνου η συλλογική αναφορά του "και εμείς από κάπου καταγόμαστε, γιατί δεν πάμε να περάσουμε εκει Χριστούγεννα/Πάσχα;" και στο τέλος να καταλήξουν ghost towns, δηλαδή άδεια από ζωή, παρατημένα χωριά, αφού τα παιδιά και οι νεαροί ενήλικες μεταομίζουν για αλλού και οι ηλικιωμένοι κάποτε θα πεθάνουν, καλώς ή κακώς. Λοιπόν, κάπου μεταξύ αυτές τις 2 φράσεις όπου βάζεις στην μία πλευρά όλους αυτούς τους γραφικούς χαρακτήρες και από την άλλη εσένα, γεννιέται το χάσμα του "που ανήκω εγώ; ή μάλλον, που θα ήθελα να ανήκω;". Στα χωριά βαριέσαι και νιώθεις μοναξιά αλλά έχεις άλλη ησυχία και ποιότητα ζωής απ' ότι στην Αθήνα όμως επίσης στα χωριά δεν έχεις ευκαιρίες για γνωριμίες και σχέσεις. Γράφεις ότι είσαι 35 και ξεκινάα την εξομολόγηση με την παρατήρησή σου για τις κοινωνικές τάσεις στο μέρος αυτό αλλά και κλείνεις έτσι την εξομολόγησή σου, άρα το γεγονός ότι ενδιάμεσα αναφέρεις για την ζωή αλλού (δίνοντας έμφαση στα αρνητικά κυρίως) , μου προκαλεί την υποψία πως δεν φαντάζεσαι τον εαυτό σου να μένει για πολύ καιρό ακόμα εκεί, ίσως να θέλεια να ξαναγυρίσεις Αθήνα, επειδή στα 35 και με δική σου δουλειά (ειδικά στο χώρο της υγείας που καλώς ή κακώς πάντα την χρειάζεται κάποιος, κάπου) νιώθεις αδικημένος που χαραμίζεσαι εκεί, σε ένα μέρος που όλα πάνω του είναι σαν να έχουν μία ταμπέλα που γράφει "υπό διάλυση, μην έχετε προσδοκίες" ενώ η δικιά σου ταμπέλα γράφει με έντονα γράμματα και υπογραμμισμένα "θέλω να ζήσω ρε γαμ... θέλω να ζήσω, είμαι στα καλύτερά μου, γιατί να μην μπορώ να ζήσω ελεύθερα; γιατί να πρέπει να διαλέξω ή μεταξύ γκρίζου ατέλειωτου τσιμέντου, στρίμωγμα στα ΜΜΜ, καυσαέριο, βαβούρα, καθημερινό άγχος αλλά ευκαιρίες για γνωριμίες και μέρη να βγεις ή ησυχία, γαλήνη αλλά μοναξιά και ερημιά; γιατί να πρέπει να διαλέξω μεταξύ δύο κακών το λιγότερο κακό;". Δεν έχω απάντηση σε αυτό, είναι δύσκολο το πολύπλοκο και δαιδαλώδες δίλημμα. Πρέπει να τα βάλεις κάτω και να αποφασίσεις τι εκτιμάς περισσότερο, για τι νοιάζεσαι περισσότερο, τι σχέδια και όνειρα έχεις για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αν η έλλειψη κοινωνικότητας και ανθρώπινης επικοινωνίας-ζεστασιάς σου είναι ανυπόφορη, δεν βλέπω άλλη λύση από το να φύγεις αλλιώς ίσως και εσύ καταλήξεις κάποτε σαν αυτούς τους ηλικιωμένους που θα ονειροπολεί για ταξίδια που θα παίρνουν συνεχώς νέα αναβολή ενώ θα κοιτάει στοχαστικά τα δέντρα, τα βουνά και την φύση και θα αναρωτιέται "που πήγαν τα χρόνια, πότε χάθηκαν και εγώ δεν το κατάλαβα καν.. ;". Από την άλλη, όλα θα τα έβλεπεα τελείως μα τελείωα διαφορετικά αν είχες κάποιον με τον οποίον θα μιλούσες και θα έκανες παρέα, ίσως και σχέση. Έγραψες κάπου πως υπάρχουν μεν ελεύθερες απλά είναι λίγες. Δεδομένου πως η μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού ή θα είναι παιδιά-έφηβοι, είτε παντρεμένοι/ες είτε ηλικιωμένοι, αυτές οι λιγοστές ελεύθερες δεν έχουν άτομα να τις διεκδικήσουν, να τις φλερτάρουν, να τις πουν έστω ένα "Καλημέρα". Φυσικά δεν θα πρέπει να το κάνεις αυτό απλά και μόνο για να κάνεις μετά γνωριμία-σχέση και να έχεις αφορμή για να μείνεις εκεί, δηλαδή αυτό που κάνουν οι περισσότεροι/ες από αυτούς/ές τους/τις παντρεμένους/ες και μένουν ακόμα εκεί, δηλαδή είτε προξενιά μεταξύ τους είτε συμβιβάζονται ενώ δεν αγαπιούνται (και ένας από τους βασικότερους λόγους που πάει και έρχεται αβέρτα το κέρατο σε τέτοια μέρη). Δεν θα πρέπει να το κάνεις καταναγκαστικά, συμβιβαστικά ή χωρίς να το νιώθεις 100%. Αλλά ναι, μπορείς να πλησιάσεις μία από τις ελεύθερες που όντως σου αρέσει και ως νεοφερμένος στο μέρος, απλά ψάχνεις παρέα, έναν άνθρωπο για να τα λέτε, (αυτό όλο και όλο, δεν είναι αφορμή/πρόσχημα, ειλικρίνεια είναι) και αν στη πορεία δεις πως τα πάτε καλά, υπάρχει χημεία μεταξύ σας και όλα αυτά τα ωραία, θα αλλάξει πολύ το όλο σκηνικό και θα το δεις με άλλα μάτια, μπορείτε μία φορά την βδομάδα το ΣΚ ή και στις γιορτές να κατεβαίνετε/ανεβαίνετε στην Αθήνα ή να πηγαίνετε ταξιδάκια, εκδρομές ή οπουδήποτε, αν έχεις δηλαδή και άνθρωπο για παρέα-έρωτα-επικοινωνία-συντροφικότητα αλλά και ξεσκάτε που και που (επειδή μόνο η παρέα δεν αρκεί αν μένεις συνέχεια στο ίδιο μέρος, πρέπει να "δραπετεύεις" από την στασιμότητα και την μονοτονία κάπου κάπου) , θα αλλάξει πολύ η εσωτερική σου υπαρξιακή ανησυχία και είναι λογικό. Αν δεν πάει καλά το όλο εγχείρημα της γνωριμίας με ντόπιες γυναίκες του τόπου, κάθισε μερικούς μήνες να μαζέψεις τα πράματά σου, να ξεμπερδέψεις με τις υποχρεώσεις της δουλειάς που σε δεσμεύουν και μετά φύγε για Αθήνα. Αν γράφεις έτσι στα 35, πίστεψέ με, μέρι τα 40 θα έχεις ήδη συνηθίσει πως "έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα" και στα 45-50 θα νιώθεις μεγάλος (σε αντοχές, όχι ότι είσαι ηλικιακά μεγάλος) και μουδιασμένος για να ξεκινήσεις μία νέα ζωή, δεν θα το σκέφτεσαι καν βασικά, θα αφεθείς όπως αφέθηκαν οι παλιοί 35άρηδες πριν γίνουν οι ηλικιωμένοι που βλέπεις να κάθονται και να μαραζώνουν περιμένονταα το τίποτα. Βέβαια, δεν είναι εύκολο το "τα μαζεύω όλα και φεύγω" ειδικά άμα είσαι γιατρός όπως γράφεις, που σε βαραίνουν οι ευθύνες των όποιων ασθενών παρακολουθείς τόσο καιρό (και μέχρι να περιμένεις να έρθει άλλος γιατρός για να σε αναπληρώσει και να μη μείνει χωρίς γιατρό το χωριό) και ειδικά αν έχεις δικιά σου δουλειά, λογιστικός πονοκέφαλος με δυο λόγια. Εγώ αυτό θα έκανα βασικά, θα έδινα μερικούς μήνες περιθώριο ακόμα με την προοπτική-ελπίδα πως ίσως κάνεις κάποια γνωριμία με κάποια γυναίκα από εκεί. Είσαι ήδη μερικά χρόνια όμως οπότε εσύ γνωρίζεις καλύτερα το αν σε παίρνει να κάνεις κίνηση ή όχι, ίσως να το δοκίμασες ήδη και δεν οδήγησσ κάπου...
Καταρχάς να πω πως έχω διαβάσει αρκετά βιβλία κάθε είδους και από συγγραφείς κάθε εποχής και στυλ, γράφω και κατά καιρούς ποιήματα και μικρές ιστορίες (τίποτα το ιδιαίτερο, απλά αφήνω την έμπνευση να με παρασύρει, δεν φιλοδοξώ να γίνω Hemingway) και 2 φράσεις σου είναι γραμμένες τόσο όμορφα (τουλάχιστον στα μάτια μου) που θα σε παρότρυνα αν δεν ασχολείσαι καθόλου με την συγγραφή και μιας και έχεις άπλετο ελεύθερο χρόνο, να δοκιμάσεια να γράψεις κάτι. Η 1η φράση ήταν η "Όποτε κατεβαίνω Αθήνα, η ατμόσφαιρα με πνίγει. Έχει κατέβει η μισή Ελλάδα κι έχει δημιουργηθεί μια συμφόρηση ανθρώπων, ονείρων, φιλοδοξιών, ελπίδων, όλα στοιβαγμένα σ'ένα μετρό. Όμορφοι νέοι άνθρωποι, μα τόσο βιαστικοί. Κινητά παντού, όλα χωμένα εκεί μέσα. Ονειρευόμαστε να ήμασταν κάπου αλλού, μονίμως." , ήταν σαν να διαβάζω κάποιο μυθιστόρημα κάπου στα τέλη του '90, που όλα είχαν τότε αυτή την ρομαντική νεο-νουάρ ατμόσφαιρα σε στυλ "οι τελευταίοο ρομαντικοί αναλογικοί στην επερχόμενη ψηφιακή εποχή της απαισιοδοξίας" , κάτι τέτοιο το γλυκόπικρο με vibes νοσταλγικής τζαζ μουσικής για κάτι που έφυγε και δεν θα ξανάρθει ποτέ ξανά, ίσως μία χαμένη ανθρωπιά σε έναν κόσμο που μεταμορφώνεται ολοένα και πιο πολύ σε μία βιομηχανία παραγωγής έτοιμων προϊόντων-καταναλωτών και χωρίς κάποιο βάθος; Δεν ξέρω... Το νιώθω και εγώ αυτό πάντως και πολλοί το νιώθουμε, το έχω ακούσει και διαβάσει επανειλημμένα, το μόνο κακό είναι πως όλοι εμείς που το αισθανόμαστε αυτό δεν παίρνουμε την απόφαση να μαζευτούμε και να δημιουργήσουμε μία δικιά μας μίνι-κοινωνία (όσο επιλεκτικό/ελιτιστικό και αν ακούγεται αυτό εκ πρώτης όψεως) αποτελούμενη από ρομαντικές ψυχές σε έναν αδιάφορο κόσμο. Και η 2η φράση σου που μου άρεσε ήταν η "γιατί είναι κρίμα νέος άνθρωπος (και νέοι άνθρωποι γενικά), να σαπίζουμε έτσι, είτε στη μοναξιά είτε σε σχέσεις κάτω του μετρίου, απλά και μόνο από ανασφάλειες ή βαρεμάρα κι εγωισμούς.". Δεν ξέρω γιατί αλλά κάτι μου δίνει την εντύπωση πως είχαν μαζευτεί μέσα σου πολλές ανείπωτες σκέψεις και συναισθήματα που τα εκδήλωσες πολυ συμπυκνωμένα μέσα από αυτή την εξομολόγηση, γι' αυτό νομίζω πως το να αρχίσεις σιγά-σιγά να γράφεις κάτι σε στυλ απομνημονεύματα/ημερολόγιο ή μικρές ιστορίες (είτε διαδικτυακά και να τις ανεβάζεις κάπου π.χ. στο sff που είναι ελληνικό φόρουμ συγγραφής, είτε να τις γράφεις στο χέρι ή και με γραφομηχανή) θα σε βοηθήσει αρκετά στο να τα βγάλεις από μέσα σου, να ξεσκάσεις που λέμε. Το ίδιο ακριβώς θα πρότεινα αν έγραφες ότι μένεις Αθήνα αλλά ειδικά εκεί που είσαι που δεν έχεις αυτό το urban χάος και άγχος, που έχεις αρκετό ελεύθερο χρόνο/ησυχία αλλά και που δεν κουνιέται φύλλο όπως λες και σε πνίγει αυτή η γαλήνια αποχαύνωση και μονοτονία τύπου "περιμένοντας υπομονετικά να έρθει το τραίνο σε εγκαταλελειμμένους, ξεχασμένους σταθμούς" , νομίζω πως είναι συνδυασμός ιδανικός για να ασχοληθείς με την συγγραφή, σίγουρα έχεις πολλά ακόμα να γράψεις. Τώρα, όσον αφορά την εξομολόγησή σου, συμφωνώ απόλυτα στο όλο vibe, νομίζω τα έγραψες όλα. Δεν υπάρχουν σε όλα τα πράματα λύσεις, ούτε καν συμβιβαστικές και εναλλακτικές. Νομίζω όμως πως κάπου στο ενδιάμεσο του "μια ατμόσφαιρα που είναι σα να λέει: "Το βλέπουμε πως τα πράγματα εκτροχιάζονται πλέον, αλλά καθόμαστε σαν τα κοτόπουλα και το κοιτάμε να έρχεται"" και στο "Μου έχει λείψει η ευκαιρία να κοινωνικοποιηθώ, να γνωρίσω κόσμο, να ερωτευτώ, να κάνω σεξ, να κάνω μια σχέση με επικοινωνία και μέλλον...να δω τέλος πάντων ότι υπάρχει ακόμη ζωή και πως δεν με τύλιξε το κουκούλι της δουλειάς, της κούρασης, του σπιτιού και της παραίτησης. Έτσι θα πάει δηλαδή; Βαρέθηκα. Βαρέθηκα και να γκρινιάζω, βαρέθηκα όμως να αντιμετωπίζω κι αυτήν την κατάσταση." κρύβεται μία πραγματική ερώτηση-δίλημμα. Αναγνωρίζεις πως σαν κοτόπουλα, βλέπουν τα πράματα να εκτροχιάζονται και δεν κάνουν κάτι για να το αλλάξουν αυτό. Κάνουν, όχι και με εσένα μέσα, δηλαδή αυτοί, οι ηλικιωμένοι που περιμένουν το τίποτα σιωπηλοί καθισμένοι στα παραδοσιακά καφέ και ατενίζοντας το ίδιο τοπίο και αναλύονταα τις ίδιες συζητήσεις ξανά και ξανά, σε μία ατέλειωτη λούπα, οι παντρεμένοι/παντρεμένες που χαρίζουν απλόχερα το κέρατο τριγύρω τους και οι νέοι που όπου νά' ναι θα φύγουν και όσο περνάνε τα χρόνια και οι γενιές, το μέρος σιγά σιγά ερημώνει και πολύ ενδεχομένως, όσο περνάνε τα χρόνια, στα μικρά χωριά να πηγαίνουν όλο και λιγότεροι πρώην κάτοικοι που πλέον ζουν στις μεγαλούπολεις, όσο πάει να χάνεται κάπου στη λήθη της ανάμνησης και στη σκόνη του χρόνου η συλλογική αναφορά του "και εμείς από κάπου καταγόμαστε, γιατί δεν πάμε να περάσουμε εκει Χριστούγεννα/Πάσχα;" και στο τέλος να καταλήξουν ghost towns, δηλαδή άδεια από ζωή, παρατημένα χωριά, αφού τα παιδιά και οι νεαροί ενήλικες μεταομίζουν για αλλού και οι ηλικιωμένοι κάποτε θα πεθάνουν, καλώς ή κακώς. Λοιπόν, κάπου μεταξύ αυτές τις 2 φράσεις όπου βάζεις στην μία πλευρά όλους αυτούς τους γραφικούς χαρακτήρες και από την άλλη εσένα, γεννιέται το χάσμα του "που ανήκω εγώ; ή μάλλον, που θα ήθελα να ανήκω;". Στα χωριά βαριέσαι και νιώθεις μοναξιά αλλά έχεις άλλη ησυχία και ποιότητα ζωής απ' ότι στην Αθήνα όμως επίσης στα χωριά δεν έχεις ευκαιρίες για γνωριμίες και σχέσεις. Γράφεις ότι είσαι 35 και ξεκινάα την εξομολόγηση με την παρατήρησή σου για τις κοινωνικές τάσεις στο μέρος αυτό αλλά και κλείνεις έτσι την εξομολόγησή σου, άρα το γεγονός ότι ενδιάμεσα αναφέρεις για την ζωή αλλού (δίνοντας έμφαση στα αρνητικά κυρίως) , μου προκαλεί την υποψία πως δεν φαντάζεσαι τον εαυτό σου να μένει για πολύ καιρό ακόμα εκεί, ίσως να θέλεια να ξαναγυρίσεις Αθήνα, επειδή στα 35 και με δική σου δουλειά (ειδικά στο χώρο της υγείας που καλώς ή κακώς πάντα την χρειάζεται κάποιος, κάπου) νιώθεις αδικημένος που χαραμίζεσαι εκεί, σε ένα μέρος που όλα πάνω του είναι σαν να έχουν μία ταμπέλα που γράφει "υπό διάλυση, μην έχετε προσδοκίες" ενώ η δικιά σου ταμπέλα γράφει με έντονα γράμματα και υπογραμμισμένα "θέλω να ζήσω ρε γαμ... θέλω να ζήσω, είμαι στα καλύτερά μου, γιατί να μην μπορώ να ζήσω ελεύθερα; γιατί να πρέπει να διαλέξω ή μεταξύ γκρίζου ατέλειωτου τσιμέντου, στρίμωγμα στα ΜΜΜ, καυσαέριο, βαβούρα, καθημερινό άγχος αλλά ευκαιρίες για γνωριμίες και μέρη να βγεις ή ησυχία, γαλήνη αλλά μοναξιά και ερημιά; γιατί να πρέπει να διαλέξω μεταξύ δύο κακών το λιγότερο κακό;". Δεν έχω απάντηση σε αυτό, είναι δύσκολο το πολύπλοκο και δαιδαλώδες δίλημμα. Πρέπει να τα βάλεις κάτω και να αποφασίσεις τι εκτιμάς περισσότερο, για τι νοιάζεσαι περισσότερο, τι σχέδια και όνειρα έχεις για τα επόμενα πέντε χρόνια. Αν η έλλειψη κοινωνικότητας και ανθρώπινης επικοινωνίας-ζεστασιάς σου είναι ανυπόφορη, δεν βλέπω άλλη λύση από το να φύγεις αλλιώς ίσως και εσύ καταλήξεις κάποτε σαν αυτούς τους ηλικιωμένους που θα ονειροπολεί για ταξίδια που θα παίρνουν συνεχώς νέα αναβολή ενώ θα κοιτάει στοχαστικά τα δέντρα, τα βουνά και την φύση και θα αναρωτιέται "που πήγαν τα χρόνια, πότε χάθηκαν και εγώ δεν το κατάλαβα καν.. ;". Από την άλλη, όλα θα τα έβλεπεα τελείως μα τελείωα διαφορετικά αν είχες κάποιον με τον οποίον θα μιλούσες και θα έκανες παρέα, ίσως και σχέση. Έγραψες κάπου πως υπάρχουν μεν ελεύθερες απλά είναι λίγες. Δεδομένου πως η μεγαλύτερη μερίδα του πληθυσμού ή θα είναι παιδιά-έφηβοι, είτε παντρεμένοι/ες είτε ηλικιωμένοι, αυτές οι λιγοστές ελεύθερες δεν έχουν άτομα να τις διεκδικήσουν, να τις φλερτάρουν, να τις πουν έστω ένα "Καλημέρα". Φυσικά δεν θα πρέπει να το κάνεις αυτό απλά και μόνο για να κάνεις μετά γνωριμία-σχέση και να έχεις αφορμή για να μείνεις εκεί, δηλαδή αυτό που κάνουν οι περισσότεροι/ες από αυτούς/ές τους/τις παντρεμένους/ες και μένουν ακόμα εκεί, δηλαδή είτε προξενιά μεταξύ τους είτε συμβιβάζονται ενώ δεν αγαπιούνται (και ένας από τους βασικότερους λόγους που πάει και έρχεται αβέρτα το κέρατο σε τέτοια μέρη). Δεν θα πρέπει να το κάνεις καταναγκαστικά, συμβιβαστικά ή χωρίς να το νιώθεις 100%. Αλλά ναι, μπορείς να πλησιάσεις μία από τις ελεύθερες που όντως σου αρέσει και ως νεοφερμένος στο μέρος, απλά ψάχνεις παρέα, έναν άνθρωπο για να τα λέτε, (αυτό όλο και όλο, δεν είναι αφορμή/πρόσχημα, ειλικρίνεια είναι) και αν στη πορεία δεις πως τα πάτε καλά, υπάρχει χημεία μεταξύ σας και όλα αυτά τα ωραία, θα αλλάξει πολύ το όλο σκηνικό και θα το δεις με άλλα μάτια, μπορείτε μία φορά την βδομάδα το ΣΚ ή και στις γιορτές να κατεβαίνετε/ανεβαίνετε στην Αθήνα ή να πηγαίνετε ταξιδάκια, εκδρομές ή οπουδήποτε, αν έχεις δηλαδή και άνθρωπο για παρέα-έρωτα-επικοινωνία-συντροφικότητα αλλά και ξεσκάτε που και που (επειδή μόνο η παρέα δεν αρκεί αν μένεις συνέχεια στο ίδιο μέρος, πρέπει να "δραπετεύεις" από την στασιμότητα και την μονοτονία κάπου κάπου) , θα αλλάξει πολύ η εσωτερική σου υπαρξιακή ανησυχία και είναι λογικό. Αν δεν πάει καλά το όλο εγχείρημα της γνωριμίας με ντόπιες γυναίκες του τόπου, κάθισε μερικούς μήνες να μαζέψεις τα πράματά σου, να ξεμπερδέψεις με τις υποχρεώσεις της δουλειάς που σε δεσμεύουν και μετά φύγε για Αθήνα. Αν γράφεις έτσι στα 35, πίστεψέ με, μέρι τα 40 θα έχεις ήδη συνηθίσει πως "έτσι είναι η ζωή, τι να κάνουμε, δεν μπορούμε να τα έχουμε όλα" και στα 45-50 θα νιώθεις μεγάλος (σε αντοχές, όχι ότι είσαι ηλικιακά μεγάλος) και μουδιασμένος για να ξεκινήσεις μία νέα ζωή, δεν θα το σκέφτεσαι καν βασικά, θα αφεθείς όπως αφέθηκαν οι παλιοί 35άρηδες πριν γίνουν οι ηλικιωμένοι που βλέπεις να κάθονται και να μαραζώνουν περιμένονταα το τίποτα. Βέβαια, δεν είναι εύκολο το "τα μαζεύω όλα και φεύγω" ειδικά άμα είσαι γιατρός όπως γράφεις, που σε βαραίνουν οι ευθύνες των όποιων ασθενών παρακολουθείς τόσο καιρό (και μέχρι να περιμένεις να έρθει άλλος γιατρός για να σε αναπληρώσει και να μη μείνει χωρίς γιατρό το χωριό) και ειδικά αν έχεις δικιά σου δουλειά, λογιστικός πονοκέφαλος με δυο λόγια. Εγώ αυτό θα έκανα βασικά, θα έδινα μερικούς μήνες περιθώριο ακόμα με την προοπτική-ελπίδα πως ίσως κάνεις κάποια γνωριμία με κάποια γυναίκα από εκεί. Είσαι ήδη μερικά χρόνια όμως οπότε εσύ γνωρίζεις καλύτερα το αν σε παίρνει να κάνεις κίνηση ή όχι, ίσως να το δοκίμασες ήδη και δεν οδήγησσ κάπου...