ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Θερμή καλησπέρα σε όλη την παρέα των εξομολογήσεων. Έχω χρόνια να γράψω εξομολόγηση εδώ και σχολιάζω σπάνια πλέον αν και επισκέπτομαι τακτικά τη στήλη. Κάτι μέσα μου με σπρώχνει αυτή τη στιγμή να γράψω και να μοιραστώ μαζί σας ότι το μόνο πράγμα που μπορώ και ξέρω να κάνω καλά είναι να υπάρχω. Να ζω. Στα τριάντα οχτώ μου χρόνια που έκλεισα πριν ένα μήνα κατέληξα σε αυτό το συμπέρασμα. Είναι κάτι που με ευχαριστεί αλλά και με λυπεί ταυτόχρονα. Κατέληξα σε αυτό μετά από χρόνια σκέψεων και βασάνων να αλλάξω, να προσπαθήσω το ένα, το άλλο, να δω τα πράγματα διαφορετικά, κτλ... Ακριβώς όπως το λέει ο αγαπημένος Φοίβος Δεληβοριάς στο τραγούδι του ''ο προορισμός''. Λέει σε έναν στίχο του ''κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός φοβάμαι πως είναι το αμήχανο βήμα'' και σ' έναν άλλο ''κι αν είμαι σε κάτι στ' αλήθεια καλός φοβάμαι πως είναι ότι απλά συνεχίζω''. Παλιά λυπόμουν πολύ για τον μοναχικό μου δρόμο, πλέον έχω αφομοιώσει και τη μοναξιά μου ως στοιχείο της ζωής μου. Έχω απορροφήσει και τα δάκρυά μου που παλιά τ' άφηνα να τρέξουν, δεν ξέρω πώς αλλιώς να το εκφράσω ούτε αν γίνομαι κατανοητός. Δεν ξέρω αν υπάρχουν άνθρωποι στην ίδια κατάσταση με μένα, ίσως αυτοί καταλάβουν. Πλέον ας πούμε τα τελευταία χρόνια το να αφιερώσω πολύ χρόνο στο να λυπηθώ για κάτι που μου λείπει το θεωρώ χάσιμο χρόνου. Ούτε όμως προσπαθώ να αλλάξω αυτή την κατάσταση. Ίσως υποσυνείδητα να το κάνω, δηλαδή αν έχω επιλογές σε κάτι προφανώς θα διαλέξω αυτήν που με ευχαριστεί και προς αυτή την κατεύθυνση θα κινηθώ και θα προσπαθήσω για το καλύτερο. Αλλά πλέον η επιτυχία και η ευτυχία δεν είναι αυτοσκοπός για μένα. Αποδέχτηκα ας πούμε σε ένα μεγάλο μέρος ότι θα περάσω (όπως και περνάω ήδη εδώ κι αρκετά χρόνια) τη ζωή μόνος. Χωρίς φίλους (με κάποια εξαίρεση φωτεινών διαλειμμάτων) και χωρίς κάποια αγαπημένη παρ όλο που θα το ήθελα πολύ. Ειδικά για τις ερωτικές σχέσεις πιστεύω πως πρέπει να χτίζεις στέρεες βάσεις επικοινωνίας από νωρίς στη ζωή σου ώστε να τα καταφέρεις. Ε, και να βοηθήσει και λίγο η τύχη. Εμένα ας πούμε δε με διάλεξαν ποτέ ή ίσως υπήρξαν και κάποιες ευκαιρίες που δεν αντιλήφθηκα εγκαίρως (ειδικά όταν ήμουν νεότερος, γιατί τώρα είναι ελάχιστες- ή για να κυριολεκτώ- ανύπαρκτες οι ευκαιρίες καθώς βαδίζω λίγο πριν τα σαράντα). Αυτά ως προς το ερωτικό. Επαγγελματικά είμαι μακριά από τις καλλιτεχνικές σπουδές που έκανα πριν είκοσι χρόνια κι εργάστηκα σε διάφορες δουλειές μέχρι τα τελευταία χρόνια που πλέον είμαι σε κάτι ας πούμε σταθερό αλλά και πάλι μακριά από την καλλιτεχνική πηγή. Στα καλλιτεχνικά κάνω βήματα μικρού μήκους. Σ' όλη μου τη ζωή όμως ήμουν και συνεχίζω να είμαι αναγνώστης και θεατής καλλιτεχνικών δημιουργιών και να ξοδεύω όλα μου τα λεφτά εκεί. Κι έτσι θα παραμείνω. Τα μεγάλα καλλιτεχνικά σχέδια (που δεν το κρύβω ότι είχα) θέλουν μια άλλη οικονομική επιφάνεια που δεν διαθέτω. Μερικές φορές νοσταλγώ παλαιότερες εποχές με την έννοια του τι θα μπορούσα να έχω κάνει διαφορετικά ή συγκινούμαι με ''την Αλεξάνδρεια που έχασα'' αλλά πλέον δεν αφήνω όλο αυτό να με καταβάλλει. Αλλά πιστεύω πως και στον ερωτικό και στον επαγγελαμτικό τομέα πέρα από τη σκληρή δουλειά και την προσπάθεια είναι και θέμα τύχης τα πράγματα. Συμφωνώ πως ο καθένας μπορεί να διαμορφώσει την τύχη του και τη ζωή του αλλά μέχρι ενός σημείου γιατί υπάρχουν και οι αστάθμητοι παράγοντες και τα ψυχικά αποθέματα που διαθέτεις ώστε να μπορείς να δίνεις καθημερινές μάχες. Εμένα ας πούμε η ζωή από νωρίς, απ' όταν ήμουν μαθητής ακόμα, με είχε βάλει στο ρόλο του θεατή. Έπρεπε να το είχα αποδεχτεί νωρίτερα ώστε να μην πληγώνομαι και να μην περάσω χρόνια λύπης και θλίψης. Κοινώς με σύγχρονα λόγια έμενα στο ''διαβάστηκε'', στο ''καλός είναι αυτός αλλά μέχρι εκεί και πάμε παρακάτω'' τόσο στα ερωτικά όσο και στα επαγγελματικά. Όσον αφορά τα επαγγελματικά ας πούμε ίσως δεν κυνήγησα κι εγώ τον καλλιτεχνικό χώρο όσο έπρεπε παρ όλο που έκανα κάποιες προσπάθειες ως σκηνοθέτης που σπούδασα. Το ίδιο και στη συγγραφή, που λάτρευα από μικρό παιδί. Έκανα κάποια βήματα, απευθύνθηκα σε ένα μικρό κοινό που τότε αποδέχτηκε κάποια γραπτά μου και μέχρι εκεί. Κάπου είμαι κι εγώ λάθος μέσα σε όλο αυτό το ξέρω αλλά δεν ξέρω, δεν ήθελα ποτέ μέσα μου να κάνω καριέρα ούτε πιστεύω πως είχα τα εχέγγυα για κάτι τέτοιο. Αλλά δεν ήμουν ποτέ του κυνηγιού, ιδιοσυγκρασιακά μιλώντας, ούτε στις ερωτικές και φιλικές σχέσεις ούτε στα επαγγελματικά μου. Αποσύρθηκα και κατέληξα μόνος προσωπικά και σε άλλο επάγγελμα από αυτό που ονειρευόμουν. Για να σας δώσω να καταλάβετε, επαγγελματικά ας πούμε τώρα τον τελευταίο καιρό πήρα μέρος σε έναν καλλιτεχνικό διαγωνισμό γραπτού λόγου. Μετά από πάρα πολλά χρόνια το τόλμησα και μέσα μου μια φωνή έλεγε ''τι το θες, αφού δεν πρόκειται να γίνει τίποτα'', όπως και παλιότερα, πριν αρκετά χρόνια που είχα λάβει μέρος και δεν έγινε τίποτα. Ίσως το γκαντέμιασα κι εγώ, δηλαδή η φωνή που άκουγα μέσα μου- τι να πω;- αλλά ξέρετε ποιό ήταν το αποτέλεσμα; Ο διαγωνισμός ακυρώθηκε επειδή δεν άρεσε στους κριτές το σύνολο των γραπτών που εστάλησαν και δεν τα βρήκαν εμπνευσμένα. Οπότε ακύρωσαν τον διαγωνισμό συνολικά. Δεν απορρίφθηκα μόνο εγώ. Λοιπόν σε κάτι τέτοια πάω και πέφτω συνολικά στη ζωή μου. Σε ''ναι μεν αλλά''. Θα μου πείτε πως υπάρχουν άλλοι χιλιάδες διαγωνισμοί κι εκατομμύρια ευκαιρίες για οτιδήποτε ενδιαφέρει κάποιον, αλλά όπως είπα και παραπάνω δεν είμαι του κυνηγιού, παλιά όταν ήμουν νέος ίσως κυνηγούσα, πλέον δε βρίσκω το λόγο της ''μαϊντανοποίησής'' μου ή έστω της επίμονης προσπάθειας, δεν υπάρχει νόημα, εκεί κατέληξα μετά από τόσα χρόνια. Να προσπαθώ να είμαι ευτυχισμένος με αυτά που έχω και αυτά που δεν έχω. Το ίδιο και στις ερωτικές ή φιλικές σχέσεις, ποτέ δεν ήμουν επιλογή κάποιας ή κάποιου, κι ίσως ναι φταίω κι εγώ πιστεύω, ίσως δεν ήμουν και δεν είμαι καλός πομπός ώστε να φτάσει το μήνυμά μου στον δέκτη. Αλλά και πάλι την επιμονή σε οποιοδήποτε τομέα την βρίσκω άβολη και γι' αυτόν που την ασκεί και γι' αυτόν στον οποίο απευθύνεται. Ναι, ξέρω, ο επιμένων νικά και ο τολμών νικά και τα τοιαύτα αλλά κάπου πρέπει να γνωρίζεις και τα όριά σου κι όχι να είσαι ανεξέλεγκτος. Παρ όλα αυτά μια αγαπημένη θα ήθελα να έχω, πού και πού αισθάνομαι την έλλειψη αλλά μέσα στα χρόνια μειώνεται ευτυχώς ο ψυχικός πόνος απ' αυτό. Όχι τίποτα άλλο αλλά ακούω φανατικά τη ''Μπαλάντα'' του Φοίβου Δεληβοριά και δεν έχω πού να το αφιερώσω, ειδικά το τελευταίο τετράστιχο που κλείνει το τραγούδι (αν και νοητά, πλατωνικά έχω κάπου να το αφιερώσω). Ευτυχώς υπάρχει η τέχνη που υπήρχε πάντα στη ζωή μου και μετριάζεται ή κάποιες φορές ακόμα και καταργείται εντελώς η λύπη. Υπάρχουν τα σινεμά (οι υπέροχες κινηματογραφικές αίθουσες), τα βιβλία, περιμένω και φέτος να ανοίξουν και τα θέατρα, οι μουσικές σκηνές, υπάρχουν οι μουσικές και οι δίσκοι και οι ωραίες συνεντεύξεις καλλιτεχνών στα τεύχη της LIFO. Και μέσα σε όλα αυτά κάπου περιφερόμενος κι εγώ. Στενοχωρήθηκα πολύ για την απώλεια του Γκοντάρ, θα μπορούσε να ειπωθεί πως ήταν πλήρης ημερών αλλά και πάλι είναι κρίμα. Πεθαίνουν δυστυχώς και οι θρύλοι.