ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Αυτοί οι μηνες της ζωής μου δεν είναι οι καλύτεροι που περνάω. Πρώτη φορά ήρθα σε επαφή με τις κρίσεις πανικού το οποίο δεν ηταν καθόλου fun. Και το χειρότερο ειναι οτι συμβαίνουν όλο και πιο συχνά το οποίο οδηγεί το σώμα μου σε μια κατάρρευση. Οι λόγοι πολλοι αλλα επικεντρωθώ σε αυτους που με φρικάρουν περισσοτερο. Εχω τελειώσει μια σχολη για να κανω το χρέος μου σαν παιδί. Τελείωσα πολυτεχνείο μηχανικός. Το επάγγελμα για μένα είναι τελείως αδιάφορο απλά με έστειλαν εκει για να εκπληρώσω το όνειρο των γονιών μου να μπω στο δημόσιο. Δεν ηθελα να βγάλω άδεια ασκησης επαγγλεμτος αλλα ύστερα από 2 χρονιά που πηρα το πτυχιο μου, με πιέσεις την έβγαλα. Τωρα είναι το στάδιο οπου θα κάνουν τα χαρτιά μου για να με στείλουν στο πιο μακρινό κατσικοχωρι. Δεν το θελω! Αλήθεια! Κλείνω φετος 10 χρονια στην Θεσσαλονίκη οπου εχω τον κύκλο μου και το αγορι μου που συγκατοίκουμε. Με προκαλεί φρενίτιδα η ιδεα ότι θα πρέπει να τα αφησω ολα αυτα πίσω για να παω 2 χρονια σε ενα χωριό και να είμαι αποκλεισμένη εκεί. Αμα φύγω θα πρέπει να χωρίσω κιόλας απο μια σχέση που είμαστε αγαπημένοι μετα απο χρόνια και περνάμε τελεια καθημερινά. Και εδω έρχεται η επιλογή αγάπη ή λεφτά. Από την μία σκέφτομαι ότι αν παω θα λύσω το πρόβλημα το οικονομικό και των ενσυμων αλλα τι να το κανω αμα ειναι να είμαι μόνη μου? Και αμα μείνω κουτσά στραβά θα την βγάζω οικονομικα αλλα δεν θα είμαι μόνη μου. Η ζωή μου πότε δεν μου έδωσε την επιλογή να εχω αυτα που θέλω. Παντα έπρεπε να αφήνω κατι πίσω το οποιο λενκουρασε και άρχισα να το απεχθάνομαι. Μου σπάει το ηθικό και δεν εχω δύναμη να πολεμισω αλλο.