Κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις αναλαμβάνοντας και το ανάλογο ρίσκο.
Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία.
Όλοι έχουμε πράγματα που θέλουμε να τα βγάλουμε από μέσα μας. Αλλά διστάζουμε να τα παραδεχτούμε ακόμα και στους πιο κοντινούς μας ανθρώπους. Όμως, αμαρτία εξομολογημένη, αμαρτία δεν είναι...
Κάνε αυτό που πραγματικά θέλεις αναλαμβάνοντας και το ανάλογο ρίσκο.
Η ζωή μόνο έτσι είναι ωραία.
Είδες πόσο κακό είναι να διαχωρίζεις το "πρέπει" από το "θέλω" ;
Όλη σου τη ζωή, συνήθιζες να κάνεις αυτά που ήθελαν οι άλλοι και καταπίεζες τα δικά σου "θέλω".
Το αποτέλεσμα ; Σου βγήκε ψυχοσωματικά.
"Η ζωή μου ποτέ δε μου έδωσε την επιλογή να έχω αυτά που θέλω"...
Λάθος. Σου έδωσε και σου εξακολουθεί να σου δίνει επιλογές η ζωή, εσύ τις αφήνεις πίσω να αγκομαχούνε... και μου φαίνεται λογικό αυτό, αν δεν ήξερες ούτε εσύ τί ακριβώς θέλεις...
Και γράφεις τώρα εδώ περιμένοντας να σου πούμε εμείς τί να θελήσεις ;
Εγώ στη θέση σου θα διάλεγα την αγάπη έστω με λιγότερα λεφτά, και θα καθόμουν εκεί που είμαι. Εσύ, δεν ξέρω τί θα κάνεις...
Κάτι τελευταίο : Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους εσάς που καταφέρνετε να σπουδάσετε και να τελειώνετε σχολές, πανεπιστήμια, πολυτεχνεία και γενικά να φέρνετε τον ουρανό στη γη, μόνο και μόνο για να μας λέτε μετά πόσο αδιάφορο σας είναι το αντικείμενο που τόσα χρόνια φάγατε και χαραμίσατε για να το σπουδάσετε... πραγματικά απορώ !
"Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους εσάς που καταφέρνετε να σπουδάσετε και να τελειώνετε σχολές, πανεπιστήμια, πολυτεχνεία και γενικά να φέρνετε τον ουρανό στη γη, μόνο και μόνο για να μας λέτε μετά πόσο αδιάφορο σας είναι το αντικείμενο που τόσα χρόνια φάγατε και χαραμίσατε για να το σπουδάσετε... πραγματικά απορώ !"
Κεγώ το έχω απορία αυτό και μία ημέρα ρώτησα μία κοπέλα στο λεωφορείο (καθίσαμε δίπλα δίπλα και από μία τυχαία ερώτηση που της έκανα για κάποια στάση καταλήξαμε να μιλάμε σε όλη την διαδρομή, 1 ώρα και βάλε η οποία σπούδαζε στο πανεπιστήμιο γιατί σπουδάζει αφού και δεν θέλει να το ασκήσει σαν επάγγελμα αλλά και χρωστάει πολλά μαθήματα. Μου είχε πει πως "αν δεν βρω δουλειά τότε, θα δουλεύω σε κάποια καφετέρια, όπως και τώρα, όμως τότε θα έχω ένα πτυχίο και δεν θα με πρήζουν άλλο οι δικοί μου" (δεν το είχε πει έτσι ακριβώς αλλά σαν νόημα αυτό ήταν). Και μετά εγώ της είπα "καταλαβαίνω πως θέλεις να κάνεις τους γονείς σου να χαρούν και να λένε με υπερηφάνεια στους γείτονες, στους φίλους και συγγενείς τους για την κόρη τους που πήρε το πτυχίο και όλα αυτά, όμως εσύ για 4, 6 χρόνια, δεν θα ζεις την ζωή που θέλεις, μαθαίνοντας κάτι που δεν σε ενδιαφέρει καν, και επειδή ακριβώς αν πάρεις το πτυχίο θα είναι απλά για να το βάλουν σε κάποια κορνίζα σε κάποιο τοίχο και να φαίνεται σαν παράσημο πολέμου ή σαν βραβείο, δεν θα ενδιαφερθείς να αφοσιωθείς αρκετά στις σπουδές ώστε ακόμα και αν κάποτε σου δοθεί η ευκαιρία να το ασκήσεις επαγγελματικά να την αξιοποιήσεις" (το κλασικό που λένε "μάθε τέχνη και άστηνα και αν πεινάσεις πιάστηνα"). Και η απάντησή της ήταν στο ίδιο κλίμα με την άλλη, ότι θα χαρούν οι γονείς της με αυτό το επίτευγμα οπότε μετά θα την αφήσουν ήσυχη επιτέλους να κάνει την ζωή που θέλει αλλά και δεν θα γκρινιάζουν καθώς πλέον αν είναι άνεργη ή κάνει κάποια δουλειά που στο δικό τους το μυαλό θεωρείται "χαραμίζεις τα νιάτα σου" ή "όχι καθωσπρέπει". Φαντάζομαι στα 1960s-1970s δουλειές όπως υπάλληλος σε καφέ, υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, υπάλληλος σε βενζινάδικο, περιπτεράς, υπάλληλος σε τηλεφωνικό κέντρο, κτλπ, θεωρούνταν "κακές" και πως "μόνο αμόρφωτοι τις κάνουν" -επειδή η μισή Ελλάδα που εργαζόταν στην οικοδομή, την ραχοκοκκαλιά της οικονομίας, απαιτούσε πτυχία και κάθε οικοδόμος είχε τουλάχιστον από 2 μεταπτυχιακά- και κάπως έτσι εμφυτεύτηκε συλλογικά η αντίληψη πως άλλεα δουλειές είναι "άξιες" και "σεβαστές" ενώ άλλες όχι, το στίγμα της οποίας προκατάληψης είναι ακόμα αισθητό σε πολλούς γονείς, οι οποίο το πυροδοτούν λέγοντας στα παιδιά τους να σπουδάσουν την κλασική τριάδα των "καλών" εργασιών (δικηγόρος-γιατρός-φιλόλογος) και όχι κάτι τεχνικό και ας έχουν ζήτηση πάντα, όχι υπολογιστές, και ας είμαστε στο 2025. Με δυό λόγια, χαραμίζουν (όχι όλοι οι φοιτητές αλλά αρκετοί από αυτούς όπως η κοπέλα της εξομολόγησης και η κοπέλα του λεωφορείου που αναφέρω) μερικά χρόνια από την ζωή τους απλά για να "κερδίσουν" την άτυπη "έγκριση" των γονιών τους στο δικαίωμα στο να ζήσουν όπως θέλουν οι ίδιες. "Εντάξει, τα κατάφερες, σπούδασες, μου έκανες το χατήρι, με έκανες περήφανο, μπράβο γιε/κόρη μου. Συγχαρητήρια για όσα κατάφερες, θα το διαλαλήσω σε όποιον άνθρωπο γνωρίζω και θα βγάλουμε 200 φωτογραφίεα στην αποφοίτηση-ορκωμοσία σου και θα σου πάρω δώρο και ένα αμάξι επειδή το αξίζεις!". Και μετά από μερικούς καλοκαιρινούς μήνες, η/ο κόρη/γιος τους κάθεται όλη μέρα και πίνει απανωτά καφέδες και καπνίζει σαν να είναι ιδιοκτήτης νυχτερινού κέντρου, και ψάχνει στις αγγελίες μήπως βρει καμία δουλειά ως παρκαδόρος, ως ντελιβεράς, ως μπαρίστας, ως σερβιτόρος, ως υπάλληλο σε σούπερ μάρκετ, ως ως ως. Μόνο που για παρκαδόρο χρειάζονται τουλάχιστον 2 διπλώματα οδήγησης (κανονικό και επαγγελματικό) , για ντελιβερά χρειάζεται να έχεις δικό σου μηχανάκι (ή σου δίνουν αλλά παίρνεις πολύ λιγότερα) και αν δεν έχεις προυπηρεσία κάπου δύσκολα βρίσκεις δουλειά, για μπαρίστα πλέον απαιτείται το ανάλογο πτυχίο του ΙΕΚ (και προυπηρεσία, και γνωριμίες, και περνάς 100 δοκιμαστικά για τα οποία δεν παίρνεις ούτε ευρώ) , για σερβιτόρο απαιτείται υπηρεσία και πολύ καλές συστάσεις (εκτός αν θέλεις να είσαι βοηθός του βοηθού σε κάποια χασαποταβέρνα) , και τέλος, για υπάλληλο σούπερ μάρκετ πρέπει να έχεια συνηθίσει να περπατάς 20 χιλιόμετρα την ημέρα, να αντέχεις ορθοστασία, να κάνεις υπομονή με τον κάθε δύστροπο/αγενή πελάτη, να δουλεύεις με κυλιόμενο ωράριο το οποίο μαθαίνεις τελευταία στιγμή, να να να. Δουλειές που οι γονείς του/της γιόκα/κόρης θεωρούσαν "κακές" και τις σνόμπαραν, τις οποίες τις κάνουν οικογενειάρχες 40 και 50 χρονών, ενώ ο/η γιος/κόρη τους ταμείο ανεργίας. Αλλά ναι, έχουν το πτυχίο καρφιτσωμένο στον τοίχο, σε κάποια κορνίζα, μόνο δάφνες Ρωμαίου αυτοκράτορα δεν του έβαλαν γύρω γύρω. Όλα για το θεαθήναι. Και στο τέλος ο/η γιος/κόρη θα αναγκαστεί να κάνει μία τέτοια δουλειά σαν τις προαναφερθείσες (όταν θα βαρεθεί να μένει με τους γονείς του/της) , όμως δεν θα βρίσκει επειδή τόσοι εκατοντάδες χιλιάδες απόφοιτοι πολυτεχνικών σχολών που δεν απορροφήθηκαν από την αγορά εργασίας (επειδή περισσότεροι είναι οι φοιτητές που βγάζουν σε κάθε νέα φουρνιά τα πανεπιστήμια από τις διαθέσιμες θέσεις στις αντίστοιχες ειδικότητες) θα δημιουργούν τον ανταγωνισμό. Άρα σπουδάζουν 4-6 χρόνια για να καταλήξουν να κάνουν δουλειές που θα μπορούσαν να κάνουν κατευθείαν μετά το λύκειο (και επειδή παίρνουν οι περισσότεροι εργοδότες τα νέα παιδιά που έχουν ενέργεια αλλά και δικαιολογείται έτσι η έλλειψη εργασιακής προυπηρεσίας, κανείς δεν μπορεί να σε απορρίψει με αυτό το πρόσχημα) , απλά και μόνο για να κάνουν το χατήρι στους γονείς των γονιών των γονιών τους (επειδή πάει πολλές γενιές πίσω αυτή η στερεοτυπική αντίληψη, οι γονείς οι τωρινοί απλά τις μεταδίδουν αναλλοίωτες ως δικός τους "χρέος" προς τις προηγούμενες γενιές, όπως ένας λοχίας κάνει καψόνια σε έναν νεοσύλλεκτο φαντάρο ακόμα και αν δεν θέλει, απλά να βγάλει τα απωθημένα του που όταν ο ίδιος βρισκόταν στη θέση του, ένας άλλος λοχίας του έκανε αυτού, ένας κύκλος δηλαδή), απλά για να μην έχουν να ακούν την γκρίνια τους, τουλάχιστον για αυτά τα 4-6 χρόνια που σπουδάζουν, επειδή το τι γκρίνια θα ακούν όταν αποφοιτήσουν με τα χίλια ζόρια αλλά δουλειά δεν θα βρίσκουν, αυτό είναι μία άλλη ιστορία. Υπάρχουν όμως και φοιτητές που κάνουν 2 δουλειές και με τα δικά τους χρήματα πληρώνουν τα πάντα και δίνουν και στους γονείς τους, έτσι, απλά επειδή μπορούν και θέλουν να βοηθήσουν, χωρίς καν να τους το ζητήσει κανείς. Αυτούς όμως δεν θα τους δεις να γράφουν εξομολογήσεις επειδή αυτοί δεν ζουν στην αβεβαιότητα: ξέρουν τι θέλουν, κάνουν θυσίες, βάζουν στόχους και δεν σταματούν μέχρι να τους πετύχουν, ό,τι και αν γίνει. Ελάχιστα success stories όμως, οι περισσότεροι φοιτητές σπουδάζουν απλά για να σπουδάσουν. Πρέπει να θέλεις πάρα πολύ κάτι για να το κυνηγάς με την ίδια επιμονή, υπομονή και θέρμη-ενθουσιασμό μετά από 4-6 χρόνια στα οποία όσο και αν άλλαξες εσύ (επειδή είναι επόμενο πως στα 18 δεν θα είσαι ο ίδιος που θα είσαι στα 24) δεν άλλαξε το όνειρό σου. Όμως, συνήθως όταν σκέφτονται που να περάσουν κατά το μηχανογραφικό και τις πανελλήνιες, το κάνουν κυρίως με οικονομικά κριτήρια (και όχι επειδή το γουστάρουν) και εκεί έρχεται και κολλάει το από γενιά σε γενιά "χρέος" των γονιών τους, να τους σπρώχνει προς την δικηγορία, την υγεία, την φιλολογία, και ας οι ίδιοι δεν νιώθουν το παραμικρό για αυτά. Βάζουν στην άκρη τα όνειρά τους, δημιουργούν δικά τους απωθημένα τα οποία στοιβάζονται στην πίεση που έχουν μαζέψει από τους γονείς, και όταν κάνουν παιδιά τους τα πετάνε σαν να είναι η Γη και τα παιδιά ο Άτλας, και τους λένε προστακτικά "σειρά σας να σηκώσετε το βάρος! Εγώ έκανα το χρέος μου, σειρά σας τώρα!". Βέβαια αυτό αν κάνουν παιδιά, επειδή αυτό είναι δημογραφική-κοινωνική συζήτηση άλλου χαρακτήρα.
@ Thodoris95 19.9.2025/04:01
"...Φαντάζομαι στα 1960s-1970s δουλειές όπως υπάλληλος σε καφέ, υπάλληλος σε σούπερ μάρκετ, υπάλληλος σε βενζινάδικο, περιπτεράς, υπάλληλος σε τηλεφωνικό κέντρο, κτλπ, θεωρούνταν "κακές" και πως "μόνο αμόρφωτοι τις κάνουν" -επειδή η μισή Ελλάδα που εργαζόταν στην οικοδομή, την ραχοκοκκαλιά της οικονομίας, απαιτούσε πτυχία και κάθε οικοδόμος είχε τουλάχιστον από 2 μεταπτυχιακά..."...
Διάβασες καθόλου τί γράφεις πριν το στείλεις ; Ή τα γράφεις έτσι, για να σπάσεις πλάκα ;
Πάντως εγώ δε γέλασα. Και ούτε είχα τη διάθεση μετά από αυτό να διαβάσω και τα υπόλοιπα.
Τέλος πάντων όμως, επειδή αφενός απαντάς σε μένα και αφετέρου ίσως και να το έγραψες ειρωνικά για τους "οικοδόμους με τα δύο μεταπτυχιακά", κάθησα και τα διάβασα.
Παραθέτεις κάποια άποψη, που έχει σπόρους αλήθειας και σε ορισμένα συμφωνώ, η προσέγγιση που κάνεις όμως είναι κάπως χοντροκομμένη και υπεραπλουστευτική, επειδή παραβλέπεις σημαντικές παραμέτρους που δε θα αναλύσω μιας και βγαίνουν έξω από το πλαίσιο και χαρακτήρα της συγκεκριμένης εξομολόγησης.
Με λίγα λόγια, δεν είναι μόνο έτσι.
Θα σε διορθώσω όμως στα 3 επαγγέλματα που βάζεις : Εφόσον το πας παραδοσιακά, είναι γιατρός, δικηγόρος, πολιτικός μηχανικός και όχι φιλόλογος (όπου πολιτικός μηχανικός έχει να κάνει με κάτι τεχνικό).
Γιατί αυτό ; Επειδή και τα 3 αυτά επαγγέλματα, έχουν να κάνουν με γνωριμίες που κάνεις, λεφτά που βγάζεις και προοπτικές εξέλιξης που έχεις (σε αντίθεση με τον φιλόλογο που σιγά τα πόσα βγάζει και το πότε θα διοριστεί).
Στα άλλα επαγγέλματα που γράφεις (σουπερμάρκετ, βενζινάς, παρκαδόρος, ντελιβεράς, μπαρίστα κλπ) ένας απλός υπάλληλος χωρίς προοπτικές και προκοπή είσαι, να βγάζεις λίγα και να τρως σφαλιάρες.
Να δουλεύεις εξοντωτικά ωράρια στο ένα πόδι και αν δεν πεθάνεις από κάποιο εργατικό ατύχημα (που συνήθως συγκαλύπτεται), να καταλήξεις από νωρίς στο νοσοκομείο με τραυματισμό ή χρόνια πάθηση.
Για αυτό δεν τους στέλνουν σε αυτά. Εσύ αν ήσουν πατέρας δεν ξέρω αν θα τους έστελνες "αρκεί που θα δουλεύουνε".
Και οπωσδήποτε είσαι έξω από το πνεύμα της απορίας που εξέφρασα στο δικό μου σχόλιο, επομένως το κλείνω εδώ.
"ίσως και να το έγραψες ειρωνικά για τους "οικοδόμους με τα δύο μεταπτυχιακά", " - μα φυσικά και ήταν ειρωνικό αυτό. Ξέρεις κανέναν οικοδόμο με πτυχίο;; Ήθελα να αναδείξω έτσι το πόσο χαζό είναι αυτό που έκαναν τότε οι παλιοί και θεωρούσαν τις δουλειές που ανέφερα ως "άξεστες" και "μη σοβαρές" , και "τις κάνουν μόνο οι αμόρφωτοι" ενώ η μισή Ελλάδα κυριολεκτικά ήταν οικοδόμοι (δηλαδή αμόρφωτη ακαδημαϊκά, χωρίς να το λέω με ίχνος κακία, τελείως αντικειμενικά) και η άλλη μισή Ελλάδα γεωργοί-αγρότες-κτηνοτρόφοι-ψαράδες. Τώρα λέω για 60 χρόνια πριν, πριν έρθει ο τουρισμός στα νησιά και βγάζουμε και από εκεί λίγο χρήμα. ~ Έστω, πολιτικός μηχανικός. Η αλήθεια είναι ότι δε ήμουν σίγουρος για το 3ο (για γιατρός και δικηγόρος ήμουν σίγουρος όμως καθώς δεν φοίτησα ποτέ σε πανεπιστήμιο δεν μπορούσα να θυμηθώ την άλλη ειδικότητα που έχει τεράστια ζήτηση και θεώρησα -εσφαλμένα φυσικά- πως ήταν ο φιλόλογος). ~ "Εσύ αν ήσουν πατέρας δεν ξέρω αν θα τους έστελνες "αρκεί που θα δουλεύουνε". , δεν είπα αυτό. Είπα πως φαγώθηκαν να στείλουν τα παιδιά να σπουδάσουν κάτι που δεν θέλουν τα ίδια (όπως η εξομ) και στη τελική λίγοι θα βρουν εργασί πάνω στο αντικείμενό τους, ενώ αυτές οι δουλειές απορροφούν πολύ πιο εύκολα εργαζόμενους. Δηλαδή ότι σπουδάζουν απλά για το κύρος του πτυχίου. Επίσης, δεν καταλαβαίνω το γιατί κλείνεις την συζήτηση τόσο απότομα ενώ εσύ ο ίδιος ρώτησες: "Ειλικρινά δεν καταλαβαίνω όλους εσάς που καταφέρνετε να σπουδάσετε και να τελειώνετε σχολές, πανεπιστήμια, πολυτεχνεία και γενικά να φέρνετε τον ουρανό στη γη, μόνο και μόνο για να μας λέτε μετά πόσο αδιάφορο σας είναι το αντικείμενο που τόσα χρόνια φάγατε και χαραμίσατε για να το σπουδάσετε... πραγματικά απορώ !" και η απάντησή μου ήταν το μεγάλο αρχικό μήνυμα-σχόλιο σε εσένα. Μα, αυτό ρωτάς και αυτό απαντάω (σύμφωνα με την δικιά μου πάντα θεώρηση των πραμάτων την οποία εσύ επιλέγεις αν θα την συνεχίσεις απαντώντας ή όχι, και τα 2 είναι εξίσου σεβαστά) , ή το ρώτησες προς την εξομολογούμενη και σε στυλ ρητορική ερώτηση; Επειδή αν είναι το 2ο, συγνώμη που απάντησα.
Ανακεφαλαίωση: ξόδεψες 2 χρόνια από την ζωή σου για μία δουλειά που δεν σου αρέσει καν, αποφάσισαν άλλοι που θα πας να μείνεις, πρέπει να μπεις σε ένα δίλημμα (σχέση ή λεφτά -το οποίο δεν είναι σίγουρο βέβαια, οι μισοί φοιτητές στα πανεπιστήμια σε καφέ και μπαρ και σεζόν εργάζονται, μη νομίζεις πως υπάρχει στην Ελλάδα του 2025 εργασία που είναι 100% δεδομένο πως θα σε απορροφήσει η αγορά εργασίας, εκτός αν είσαι μέσα στους 100 καλύτερους στην τάδε ειδικότητα της χώρας ή έχεις πολύ καλές γνωριμίες) , πρέπει να αφήσεις πίσω μία πόλη που επί 10 χρόνια την έκανες "σπίτι" σου και γειτονιά σου και έχεις τον κύκλο σου. Υπάρχουν κρίσεις πανικού που παθαίνουμε μόνοι μας (ψυχολογικά τα αίτια) και υπάρχουν και αυτές που μας τις προκαλούν οι συσσωρευμένη πίεση-άγχος που άλλοι μας ασκούν. Το πρόβλημα ξεκάθαρα δεν ξεκινάει από εσένα, απλά εσύ το μεταφράζεις ως τέτοιο. Γράφεις: "Εχω τελειώσει μια σχολη για να κανω το χρέος μου σαν παιδί" , "χρέος" , από μόνη της αυτή η λέξη κρύβει πολλά. Και λίγο πιο κάτω: "Το επάγγελμα για μένα είναι τελείως αδιάφορο απλά με έστειλαν εκει για να εκπληρώσω το όνειρο των γονιών μου να μπω στο δημόσιο". Άρα σπούδασες ουσιαστικά για αυτούς, όχι για εσένα. Οι γονείς σου σε χειραγωγούν και είναι αυταρχικοί απέναντί σου, είναι αυταόδεικτο από την εξομολόγηση. Το θέμα είναι, γιατί τους το επιτρέπεις; Αν δεν θέλεις να σπουδάσεις κάτι ή να εργαστείς κάπου ή να φύγεις από μία πόλη που τόσα χρόνια μένεις, πες τους πως δεν θέλεις, τόσο απλό. Οι κρίσεις πανικού προκύπτουν από την τεράστια πάλη μεταξύ του υποσυνείδητου εαυτού σου που δεν θέλει να του λένε τι να κάνει και του παιδιού που τόσα χρόνια συνήθισε να πειθαρχεί σε κάθε καπρίτσιο και επιθυμία των γονιών του. Πλέον είσαι ενήλικη, όχι το παιδάκι τους, και δεν χρειάζεται να λες σε όλα "ναι".