Ανακεφαλαίωση: ξόδεψες 2 χρόνια από την ζωή σου για μία δουλειά που δεν σου αρέσει καν, αποφάσισαν άλλοι που θα πας να μείνεις, πρέπει να μπεις σε ένα δίλημμα (σχέση ή λεφτά -το οποίο δεν είναι σίγουρο βέβαια, οι μισοί φοιτητές στα πανεπιστήμια σε καφέ και μπαρ και σεζόν εργάζονται, μη νομίζεις πως υπάρχει στην Ελλάδα του 2025 εργασία που είναι 100% δεδομένο πως θα σε απορροφήσει η αγορά εργασίας, εκτός αν είσαι μέσα στους 100 καλύτερους στην τάδε ειδικότητα της χώρας ή έχεις πολύ καλές γνωριμίες) , πρέπει να αφήσεις πίσω μία πόλη που επί 10 χρόνια την έκανες "σπίτι" σου και γειτονιά σου και έχεις τον κύκλο σου. Υπάρχουν κρίσεις πανικού που παθαίνουμε μόνοι μας (ψυχολογικά τα αίτια) και υπάρχουν και αυτές που μας τις προκαλούν οι συσσωρευμένη πίεση-άγχος που άλλοι μας ασκούν. Το πρόβλημα ξεκάθαρα δεν ξεκινάει από εσένα, απλά εσύ το μεταφράζεις ως τέτοιο. Γράφεις: "Εχω τελειώσει μια σχολη για να κανω το χρέος μου σαν παιδί" , "χρέος" , από μόνη της αυτή η λέξη κρύβει πολλά. Και λίγο πιο κάτω: "Το επάγγελμα για μένα είναι τελείως αδιάφορο απλά με έστειλαν εκει για να εκπληρώσω το όνειρο των γονιών μου να μπω στο δημόσιο". Άρα σπούδασες ουσιαστικά για αυτούς, όχι για εσένα. Οι γονείς σου σε χειραγωγούν και είναι αυταρχικοί απέναντί σου, είναι αυταόδεικτο από την εξομολόγηση. Το θέμα είναι, γιατί τους το επιτρέπεις; Αν δεν θέλεις να σπουδάσεις κάτι ή να εργαστείς κάπου ή να φύγεις από μία πόλη που τόσα χρόνια μένεις, πες τους πως δεν θέλεις, τόσο απλό. Οι κρίσεις πανικού προκύπτουν από την τεράστια πάλη μεταξύ του υποσυνείδητου εαυτού σου που δεν θέλει να του λένε τι να κάνει και του παιδιού που τόσα χρόνια συνήθισε να πειθαρχεί σε κάθε καπρίτσιο και επιθυμία των γονιών του. Πλέον είσαι ενήλικη, όχι το παιδάκι τους, και δεν χρειάζεται να λες σε όλα "ναι".