ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

είναι σαν την Ιθάκη του Καβάφη δεν έχει σημασία ο προορισμός αλλά το ταξίδι. Κάτι μέσα σου μεγαλώνει και θεριεύει και όπως η μάνα πρέπει να γεννήσει το παιδί έτσι και εσύ νιώθεις την ανάγκη να βγάλεις αυτό που σου γεμίζει τα σωθικά. Λύπη, θυμός, έρωτας, αγάπη...όλοι οι καλοί χωράνε. Και μόλις απλώσεις τα χεριά σου και αρχίσεις να γράφεις, αυτό που σε πλημμυρίζει αποκτά την δική του οντότητα, είναι ανεξάρτητο και όσο και αν θες σαν κλασσικός ’’γονιός’’ να το χειραγωγήσεις, δεν μπορείς. Έχει πάρει ήδη τον δρόμο του και θα πάει να βρει και άλλες ψυχές να τις εξάψει, να τις ξεβολέψει, να τις αφυπνίσει, να, να, να. Οι σκέψεις σου σαν σπόροι θα φυτευτούν και σε άλλες καρδιές χωρίς να ξέρεις ποιες είναι και ούτε και σε νοιάζει. Τα δέντρα που θα φυτρώσουν δεν θα τα δεις ποτέ και ούτε θα ξέρεις ποιο είναι το είδος τους, όμως οι λόφοι θα ξαναπρασινίσουν...