ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Τυχαίε περαστικέ, με σεβασμό θα τα γράψω, θα βγει μεγάλο το κείμενο, όποιος θέλει μπορεί να το διαβάσει. Σχετικά με την ελευθερία και τις σχέσεις, θέλω να γράψω πως το ένα δεν αναιρεί το άλλο. Τι θέλω να πω. Όταν αποφασίσει ένας άνθρωπος να μπει συνειδητά σε σχέση ή αλλιώς να είναι με τον σύντροφό του, θα δώσει μέρος του εαυτού του (σωματικά, πνευματικά, ψυχικά, θα υποστηρίξει όπως μπορεί τον σύντροφό του κοκ, γιατί αυτά και άλλα πολλά είναι το συνειδητά). Ωστόσο, το ότι "προσφέρουμε" μέρος του εαυτού μας στον σύντροφό μας, δεν σημαίνει ότι θα του στερήσουμε και την όποια ελευθερία έχει, κάτι που ισχύει και για τη δική μας πλευρά. Μια σχέση που χαρακτηρίζεται από μη ελευθερία ή από στοιχεία απόλυτης ελευθερίας, στην πράξη δείχνει ότι δεν έχει προχωρήσει. Το ζευγάρι πρέπει να συζητάει το οτιδήποτε από το πιο "απλό" μέχρι το πιο "σύνθετο". Να μπορείς να πεις με ασφάλεια και όχι με φόβο τις απόψεις σου, τα θέλω σου, τις ανάγκες σου, τους φόβους, τα μελλοντικά σου σχέδια κλπ, χωρίς το φόβο της κριτικής ή της αποθάρρυνσης από την άλλη πλευρά. Και οι δύο πλευρές θέλουν ελευθερία, υπό την έννοια ότι κάποια στιγμή ας πούμε για λόγους επαγγελματικούς μπορεί να χρειαστεί να ταξιδέψεις σε άλλη πόλη ή χώρα, ή έστω κάποια στιγμή να θελήσεις να κάνεις μόνο σου διακοπές. Είναι ανθρώπινο και φυσιολογικό το παραπάνω, όπως ανθρώπινο είναι και το να θέλει μια μέρα ο ένας από τους δύο, να περάσει τη μέρα μόνος του. Εδώ του δίνεις την ελευθερία του, όπως και αυτός θα σου δώσει όταν χρειαστείς τη δική σου. Εάν το ζευγάρι είναι σίγουρο, δεν υπάρχουν στοιχεία αμφιβολίας ή μη εμπιστοσύνης, τότε ναι αφήνεις την άλλη πλευρά να κινηθεί ελεύθερα. Πιστεύω ότι με αμοιβαίο σεβασμό, ειλικρίνεια, κατανόηση και όχι κριτική στα θέλω, τις ανάγκες της άλλης πλευράς, κλπ θα μπορέσει το ζευγάρι να βρει την ελευθερία, η οποία είναι στη μέση, αρκεί να το θέλουν πραγματικά και οι δύο. Και αυτό που γράφει η εξομολόγηση στο τέλος, είναι άκρως συγκινητικό. Πρωτίστως τη ψυχή μας θέλουμε να μας αγκαλιάσουν.