ΕΞΟΜΟΛΟΓΗΣΕΙΣ

Όλα ξεκίνησαν πριν λίγους μήνες. Προ καραντίνας. Ο αρραβωνιαστικός μου λόγω δουλειάς κάνει πολλές εφημερίες. Είναι γιατρός σε δημόσιο νοσοκομείο. Εγώ κάνω μία δουλειά στα πλαίσια κανονικού 8ωρου, μια δουλειά η οποία μου είναι αδιάφορη, αλλά την προτιμώ από το να κάθομαι. Μετά από σχέση 5 ετών κι έναν αρραβώνα, σχεδιάζαμε άμεσα το γάμο μας. Όλα ήταν καλά σε γενικές γραμμές, με τη ρουτίνα μιας συνηθισμένης καθημερινότητας και μια μοναξιά μες στη ψυχή μου, παρά το γεγονός ότι έχω κάποιες φίλες - γνωστές ίσα ίσα για έναν τυπικό να το πω καφέ. Στις αρχές του χρόνου είχα μια ξαφνική αδιαθεσία στο σπίτι κι ο άντρας μου έλειπε στην εφημερία. Ήταν περασμένα μεσάνυχτα. Χρειαζόμουν φαρμακείο. Πήρα τον αρραβωνιαστικό μου τηλ., αλλά δε μου το σήκωσε. Οπότε δε δίστασα να τηλεφωνήσω τον ξάδερφό του, που μετακόμισε πρόσφατα στην πόλη μας ύστερα από το διαζύγιό του, ο οποίος μένει πιο κοντά σε σχέση με τους υπόλοιπους συγγενείς του αρραβωνιαστικού μου. Να σημειώσω ότι οι δικοί μου συγγενείς είναι σε άλλη πόλη. Χωρίς 2η κουβέντα πήγε στο φαρμακείο και μου έφερε όλα όσα χρειαζόμουν. Παράλληλα τηλεφώνησε κ ο άντρας μου και παρακάλεσε τον ξάδερφό του να μείνει το βράδυ στο σπίτι μας για να μου κάνει παρέα. Όλα μια χαρά. Το πρωί επέστρεψε ο άντρας μου, χαιρετήθηκαν, ήπιαμε καφέ-τσάι μαζί και μου βρήκε ένα απλό συνάχι, τίποτε άλλο. Όλο το βράδυ ήμασταν μαζί, φιλικά-συγγενικά, μιλούσαμε, με ρωτούσε συνεχώς αν χρειάζομαι κάτι, γλυκός, ευγενέστατος, κύριος με τα όλα του, θυμηθήκαμε τα παλιά, το γάμο του και τη γνωριμία του ξαδέρφου του με μένα. Κάτι μέσα μου σκίρτησε, αλλά το προσπέρασα. Όλο αυτό το διάστημα όμως δεν τον έβγαζα από το μυαλό μου. Ντρεπόμουν να το παραδεχτώ ακόμα και στον ίδιο μου τον εαυτό. Δεν πέρασαν 2 βδομάδες και τον πήρα τηλ. να έρθει σπίτι, για να τον ευχαριστήσω για την παρέα που μου έκανε εκείνη τη μέρα και την όλη φροντίδα. Δέχτηκε μετά χαράς, με ύφος φιλικό. Ήρθε στο σπίτι μας, ο άντρας μου ήταν νυχτερινός. Έβαλα ένα ποτάκι και κουβέντα στην κουβέντα έκανα κίνηση...Τα χάδια έφεραν τα φιλιά και καταλαβαίνετε τη συνέχεια... Μου είπε πως πέρασε υπέροχα μαζί μου και δεν μπόρεσε να κρατήσει τις ορμές του και λόγω του ότι είμαι ποθητή ως γυναίκα και λόγω του ότι εδώ και καιρό, μετά το διαζύγιό του, δεν είχε κάνει κάποιο βήμα για να προχωρήσει τη ζωή του, αλλά όλο αυτό είναι ανέντιμο προς τον ξάδερφό του και θα ήταν καλύτερα να το ξεχάσουμε. Ντράπηκα και σκέφτηκα πώς το έκανα αυτό στον εαυτό μου και στο μέλλοντα σύζυγό μου... Στη συνέχεια ξεκίνησε η καραντίνα κι όλον αυτόν τον καιρό δεν είχαμε επαφή...Πρόσφατα όμως, με την άρση των μέτρων, του έστειλα μνμ πως θέλω να τον δω...Όσο πιο σύντομα γίνεται...Δεν πέρασε πολλή ώρα και ήρθε...Καταλαβαίνετε τί έγινε...Από τότε βλεπόμαστε συνέχεια, παθιασμένα, όποτε λείπει ο άντρας μου...Και σκέφτομαι, τί να κάνω; Πώς θα προχωρήσω σε έναν τέτοιο γάμο; Σκέφτομαι να πω όλη την αλήθεια στον αρραβωνιαστικό μου κι ας με διώξει...Θέλω να είμαι μόνο με τον ξάδερφό του...Δεν μπορώ να τον χάσω...Δεν μπορώ να συνευρίσκομαι με τον αρραβωνιαστικό μου και να σκέφτομαι εκείνον...Εσείς τί έχετε να μου προτείνετε; Είναι προτιμότερο να κοροϊδεύω τον αρραβωνιαστικό μου και τις οικογένειες και των δυο μας; Υπάρχει προοπτική να είμαι επίσημα μαζί με τον ξάδερφό του, χωρίς την κατακραυγή του κόσμου;