Επισκέπτομαι το πατρικό μου συχνά όμως κάθε χρόνο τις γιορτές θα έκανα τα πάντα για να εξαφανιστεί για λίγες μέρες, ή στην ανάγκη να εξαφανιστώ εγώ. Δεν κρύβω πως έχω ένα άσχημο παρελθόν που, περιληπτικά, περιλαμβάνει ναρκωτικά, τα σχετιζόμενα με τη χρήση τους εγκλήματα και φυλακή. Τα έχω αφήσει πίσω μου περίπου δεκαπέντε χρόνια τώρα αλλά από ό,τι φαίνεται δεν τα έχουν ξεχάσει στο ελάχιστο οι κακίες γλώσσες τις γειτονιάς όπου μεγάλωσα που κάθε χρόνο διαδίδουν φήμες πως είμαι ξανά στη φυλακή (φέτος πρωτοτύπισαν βέβαια, καθώς κάποιες από τις ιστορίες τους με ήθελαν νεκρή) και τα "κοινωνικά ευσυνείδητα" μέλη της διευρυμένης μου οικογένειας (λίγα σε αριθμό αλλά ηχηρά και με αστείρευτο πάθος για συζήτηση και, ο Θεός να την κάνει, ενημέρωση) τα οποία αντλούν άμετρη ευχαρίστηση από το να εκτοξεύουν σπόντες για όλο και πιο σκοτεινές ιστορίες, πραγματικές ή δημιουργήματα της ζοφερής φαντασίας τους, ακόμα και μπροστά στα παιδιά μου. Δεν αντέχω άλλο να τους ακούω να υπονομεύουν την ακεραιότητα των γονιών μου και δεν είμαι διατεθειμένη να συνεχίσω να ανέχομαι την υποτιμητική συμπεριφορά τους που καταλήγει στο πόσο ανώτεροί μου είναι, αφού βέβαια με έχουν φέρει σε θέση που να χρειάζεται να εξηγήσω σε παιδιά δημοτικού τι είναι ο παραγωγός ίσα ίσα για να με δουν να αλλάζω δέκα χρώματα και να έρχομαι σε αφάνταστα δύσκολη θέση. Δεν θέλω ούτε να τους βλέπω, όλα τα λαμπάκια και τα βασιλικά του κόσμου δεν αρκούν για να φωτίσουν την κακεντρέχειά τους και τρέμω στην ιδέα πως θα χρειαστεί να έρθω ξανά αντιμέτωπη μαζί τους αύριο και στη σκέψη του τι θα έχουν στο οπλοστάσιό τους αυτή τη φορά.
