Το ποίημα της Κυριακής / Σέιμους Χίνι

Το ποίημα της Κυριακής / Σέιμους Χίνι Facebook Twitter
0

Σέιμους Χίνι

 

Το υπουργείο του τρόμου

 

Τουλάχιστον, όπως έλεγε ο Καβάνα, ζήσαμε
Σε σημαντικά μέρη. Ο μοναχικός γκρεμός
του Κολεγίου "΄Αγιος Κόλουμπ", όπου υπηρέτησα
Για έξι χρόνια, είχε θέα προς το Μπογκσάιντ σου.
΄Εμπαινε η ματιά μου σε νέους κόσμους: τα φλεγόμενα
λαρύγγια
Του Μπραντυγουέλλ, το σκυλοδρομιό του πλημμυρισμένο
φώτα,
Τον μηχανικό λαγό να παίρνει μπρος. Την πρώτη βδομάδα
Είχα τέτοια νοσταλγία για το σπίτι μου που ούτε τα
μπισκότα
που μου είχαν αφήσει για να μου γλυκάνουν την εξορία δεν
μπορούσα να φάω.
Τα πέταξα πάνω απ' τον φράχτη μια νύχτα
Του Σεπτέμβρη του 1951
΄Οταν τα φώτα των σπιτιών στην οδό Λέκυ
΄Ησαν σαν κεχριμπάρια στην ομίχλη. Στα κλεφτά
Τα πέταξα.
΄Επειτα Μπέλφαστ, και μετά Μπέρκλευ.
Και τα δυο πολύ σικ,
Πρώτες απόπειρες με τους στίχους όσο να γίνουν
Ολόκληρη η ζωή: από φουσκωμένους φακέλους που φτάνουν
Την εποχή των διακοπών ως τις ολιγοσέλιδες συλλογές
Σταλμένες με "τους χαιρετισμούς του συγραφέα".
Εκείνα τα χειρόγραφα ποιήματα , που τα ξεκόλλαγες απ' τη
συρμάτινη ράχη
Των σχολικών τετραδίων σου, με γέμιζαν απορία:
Φωνήεντα και ιδέες πέφτανε βροχή
΄Οπως οι σπόροι από τις συκομουριές μας.
Προσπάθησα να γράψω για τις συκομουριές
Κι εφεύρα μια ρίμα με προφορά του Σάουθ Ντέρυ
΄Οπου το α ομοιοκαταληκτεί με το ου.
Αυτές οι βουνίσιες μπότες με τα χοντρά καρφιά,
Θεέ μου, πως καταπατούσαν το λεπτό
Γκαζόν της ορθοφωνίας.
΄Αλλαξαν
Οι προφορές μας; "Οι καθολικοί γενικά δεν μιλούν
Τόσο καλά όσο οι φοιτητές απ' τα προτεσταντικά σχολειά".
Τα θυμάσαι όλα αυτά; Κατωτερότητας
Συμπλέγματα, υλικό για όνειρα ,
"Πώς είναι τ' όνομά σου , Χήνυ:
"Χήνυ , πάτερ".
"΄Εχει
Καλώς".
Την πρώτη μου μέρα, ο δερμάτινος βούρδουλας
΄Επαθε επιληπτική κρίση στην Μεγάλη αίθουσα,
Κι αντηχούσε το βίτσιμα πάνω απ' τις κεκλιμένες κεφαλές
μας,
Εγώ όμως εξακολουθούσα να γράφω στο σπίτι ότι του
οικότροφου η ζωή
Δεν ήταν και τόσο κακή, δειλιάζοντας, ως συνήθως, να πω την
αλήθεια.

Στις μεγάλες διακοπές, τότε, ξαναγύριζα στη ζωή
Στων φιλιών το πίσω κάθισμα της ΄Ωστιν 16
Παρκαρισμένη στο υπόστεγο, με τη μηχανή αναμμένη,
Τα δαχτυλά μου γαντζωμένα σαν τον κισσό στους ώμους της
Και το φως που την περίμενε αναμμένο στην κουζίνα .
Κι επιστρέφοντας στο σπίτι, με του καλοκαιριού
Την ελευθερία να σιγοσβήνει νύχτα με τη νύχτα, τον αέρα
Γιομάτο φεγγαρόφωτο και άρωμα σανού, οι πολισμάνοι
Σείοντας τους βαθυκόκκινους φακούς τους, να μαζεύονται γύρω
Απ' το αυτοκίνητο σαν μαύρο κοπάδι, να ρουθουνίζουν και
Με τη μύτη του όπλου στο μάτι μου:
"Πως ονομάζεσαι , οδηγέ;"
"Σέιμους ..."
Σέιμους;
Mια φορά διάβασαν τα γράμματά μου σ' ένα μπλόκο στον
δρόμο
Και φώτισαν με τους φακούς τους τα ιερογλυφικά σου,
"Ευκίνητες εκφάνσεις" με περίτεχνο γραφικό χαρακτήρα.

Το ΄Ωλστερ ήταν βρετανικό, αλλά χωρίς δικαίωμα στην
Αγγλική λυρική ποίηση: oλογυρά μας , κι ας μην
Το λέγαμε με τ' ονομά του, το υπουργείο του τρόμου.

Μετάφραση : Κατερίνα Αγγελάκη-Ρουκ

 

 

  

Ονειρο Ζήλιας

  

Περπατούσα μ' εσένα και μια φίλη σε πάρκο πυκνοφυτεμένο το γρασίδι ψιθυρίζοντας

διέτρεχε με τα δάχτυλά του τη γεμάτη εικασίες σιωπή μας

και τα δέντρα δημιουργούσαν ένα σκιερό

απρόσμενο ξέφωτο όπου καθίσαμε.

Η ειλικρίνεια πιστεύω του φωτός μάς συντάραξε.

Μιλούσαμε για το τι σημαίνει να ποθείς και να ζηλεύεις,

η συζήτησή μας ένα άνετο φόρεμα,

ή ένα λευκό τραπεζομάντηλο που απλωνόταν

σαν βιβλίο καλών τρόπων στην άγρια φύση.

''Δείξε μου'', είπα σ'αυτήν που μας συνόδευε,

αυτό που τόσο λαχταρώ, το μοβ αστέρι του στήθους σου''.

Κι εκείνη δέχτηκε. Αχ,ούτε οι στίχοι αυτοί

ούτε η περίσκεψή μου,αγάπη,μπορούν να γιατρέψουν

το πληγωμένο βλέμμα σου.

(Μετάφραση :Χάρης Βλαβιανός)

 

 

 

Η Λεύκα

 

Ο αγέρας σείει τη μεγάλη λεύκα , επαργυρώνοντας
Το δέντρο ολάκερο με μια πνοή .
Ποια ζυγαριά λαμπρή γκρεμίστηκε κι άφησε τούτη τη
βελόνα να τρεμοπαίζει ;
Ποιές φορτωμένες πλάστιγγες ατύχησαν ;

Η αμμουδιά

 

Ούτε τα ίχνη που' κανε του κύρη μου η μελία
Στην αμμουδιά του Σάντυμαουντ
Δεν θα τα σβήσει η φουσκοθαλασσιά .

Η Στάμπα

 

Ποιός χάραξε στη στρογγυλή τη στάμπα του βουτύρου
΄Εναν στάχυ σίκαλης , ψιλοδουλειά , γεμάτο σκλήθρες και
λεπίδες ;
Γιατί το βούτυρο το μαλακό να φέρει τέτοιο όργανο οξύ
Σα νά 'χε γδαρθεί το στήθος του από γυαλιά σπασμένα ;

΄Οταν ήμουν μικρός , κατάπια έναν αθέρα σίκαλης .
Ο λαιμός μου ήταν σαν σπαρτό πού τό ' πιασε δρεπάνι .
΄Ενοιωσα την άκρη του να γλιστρά και την αιχμή να
μπήγεται βαθιά
΄Ωσπου , σαν έβηξα και έβηξα ξανά και τελικά εβγήκε ,

Βγήκε κι ανάσα δροσερή , εωθινή , τόσο αιφνίδια και καθαρή
Λες και ανέπνεα αιθέρια παραδείσου
΄Οπου η Αγαθή , θεραπευμένη μετά από το μαρτύριο ,
κοιτάζει
τη λεπίδα όπως εγώ κοιτούσα τον αθέρα .

(Μετάφραση: Θεοδόσης Νικολάου)

 

Τα έργα είναι του Ιρλανδού ζωγράφου FRANK McKELVEY 1895 - 1974

 

*****

 

 

 

Βιβλίο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT