Σε αντίθεση με τον χαρακτήρα του Ρόκι, που βρήκε μια νέα πρόκληση στη ζωή του, ικανή να ανανεώσει το franchise, ο Ράμπο έδειχνε να ολοκληρώνει το ταξίδι του με την ταινία του 2008, που τον έστελνε ουσιαστικά σε συνταξιοδότηση, βυθισμένο σε δαίμονες που και ο ίδιος παραδεχόταν ότι δεν θα ξεπεράσει ποτέ.

 

Με μια αφήγηση που θυμίζει το Taken, η τωρινή του περιπέτεια είναι από την αρχή ως το τέλος ένας βίαιος πλεονασμός και συρρικνώνει την όλη πορεία του ήρωα από την προσωποποίηση της συνολικής τραγωδίας μιας χώρας σε έναν μανιασμένο εκδικητή που αναλαμβάνει να ξεκληρίσει μια συμμορία Μεξικανών μαφιόζων απευθυνόμενος, εννοιολογικά και αισθητικά, στο λάθος κοινό.

 

Με την προσωπική τραγωδία να δίνει ένα συναισθηματικό βάρος στις πράξεις του, ο Ράμπο εδώ είναι πιο κοντά στον αντίστοιχο χαρακτήρα του Λίαμ Νίσον, με έξτρα focus στη γραφική βία και εχθρούς ένα σύνολο κακοποιών βγαλμένων από κακό κόμικ, που συνεισφέρουν στην ενίσχυση της ιδεολογίας του MAGA (Make America Great Again).