Ο Σεμπαστιάν Λέλιο γοητεύεται από το εκχείλισμα συναισθηματικής υποκριτικής της σπουδαίας Τζουλιάν Μουρ και παραδίδεται στη δική της Γκλόρια, στο αγγλόφωνο remake της επίσης δικής του καλλιτεχνικής και εμπορικής επιτυχίας από το 2013.

 

Το πνεύμα και οι βασικές γραμμές της υπόθεσης διατηρούνται, με την πρωταγωνίστρια να ισορροπεί με ζόρι και αξιοπρέπεια ανάμεσα στην οικογένειά της, τα δύο ενήλικα παιδιά και τα εγγόνια και την προσωπική ζωή που δεν έχει, συνοδεύοντας τη μοναξιά της με εξόδους σε μπαρ και όλες τις ντίσκο με επιτυχίες των νεανικών χρόνων της στα '70s. Ώσπου, και εδώ, βρίσκει έναν κύριο που την ενδιαφέρει, γιατί την κοιτάζει, επιτέλους, και προσπαθεί να κάνει τη σχέση δόκιμη και ζωηρή.

 

Ο Λέλιο βελτιώνει λίγο περισσότερο την υπόσταση του ανδρικού χαρακτήρα (Τζον Τουρτούρο), η Μουρ, περιττό να πω, αριστεύει στη διάχυτη μελαγχολία, όπως φιλτράρεται από την εσωτερική της δύναμη. Ωστόσο, το έργο, οικουμενικό και ακόμα πιο επίκαιρο, ελέω κινημάτων, παραμένει γνωστό σε όσους θυμούνται καλά το πρωτότυπο, παρά την επιμελημένη αμερικανική διακόσμηση και τους γνωστούς ηθοποιούς