Περιμέναμε 6 χρόνια την επιστροφή του Ισπανοχιλιανού σκηνοθέτη Αλεχάντρο Αμενάμπαρ, μετά το παραγνωρισμένο Αγορά, και ο δημιουργός του Others και του Mar Adentro δεν καταφέρνει να κολλήσει σωστά και πειστικά τα κομμάτια ενός αστυνομικού θρίλερ, με το δράμα άποψης που επιχειρεί στη Σκοτεινή Ανάμνηση. Βασισμένος στα πραγματικά περιστατικά σατανισμού που παρατηρήθηκαν στην Αμερική των αρχών των '90s, ο Αμενάμπαρ συνεχίζει την ανενδοίαστη σταυροφορία εναντίον όχι μόνο της Εκκλησίας και του δόγματος αλλά και της χριστιανικής πίστης που ξεκίνησε με την τραγική διαδρομή της Αλεξανδρινής Υπατίας από την επιστημονική γνώση στο βίαιο λιντσάρισμα. Η σεναριακή αφορμή δίνεται με την κατάθεση μιας νεαρής στη Μινεσότα, η οποία κατηγορεί τον πατέρα της για σεξουαλική κακοποίηση και σατανικές τελετουργίες εις βάρος της. Επειδή ο πατέρας, πρώην μέθυσος και νυν φανατικός χριστιανός, δεν θυμάται τίποτε, ο ανήσυχος τοπικός ντετέκτιβ καταφεύγει στη βοήθεια ενός ψυχολόγου που με ύπνωση θα αποσπάσει πληροφορίες, όχι μόνο από τον βασικό κατηγορούμενο αλλά και από τη γιαγιά της, τον αποξενωμένο αδελφό της και έναν άλλο αστυνομικό, ύποπτο για συμμετοχή σε αιματοβαμμένες, ανεξακρίβωτες τελετές, καθώς οι πηγές συγκρούονται, η μικρή έχει βρει την γειτονική εκκλησία ως καταφύγιο και ο ντετέκτιβ δεν είναι σίγουρος αν οι επιστημονικές διαδικασίες βρίσκουν στόχο. Όταν μια ταινία που από την αρχή έχει βάλει στο μάτι την επικίνδυνη, προσωπική και συλλογική υστερία που προκαλεί η δογματική πλύση εγκεφάλου σε ανθρώπους που δεν έχουν τις πνευματικές και ακαδημαϊκές ικανότητες να διακρίνουν την ψύχωση από τη λογική, χρησιμοποιώντας ωστόσο ένα ασταθές μείγμα ιταλικού giallo και χιτσκοκικών τρικ, το αποτέλεσμα είναι καταδικασμένο, καθώς το σενάριο μοιάζει κατασκευασμένο και, ούτως ή άλλως, το υλικό είναι φτωχό.