Ιούνιος 1982: Ο  πρώτος πόλεμος στον Λίβανο. Ο Σάμιουελ Μαόζ, σκηνοθέτης της ταινίας, δεν φιλοδοξεί να μας διδάξει πολλά για την Ιστορία, αλλά να αφηγηθεί ένα περιστατικό από τις εμπειρίες του σε εκείνη την εισβολή. Ένα τανκ και μια διμοιρία στρατιωτών κινείται προς αναζήτηση μιας εχθρικής πόλης που έχει ήδη βομβαρδιστεί από τις Ισραηλιτικές Δυνάμεις.

Αυτή η απλή αποστολή, όμως, τείνει να εξελιχθεί σε εφιάλτη και θα καταλήξει σε παγίδα θανάτου. Τα τέσσερα μέλη του τανκ βρίσκονται σε μια βίαιη κατάσταση και δεν μπορούν να αντιδράσουν. Ο σκοπευτής καταλαμβάνεται από υστερία και η αποστολή πάει προς διάλυση. Κανείς τους δεν γνωρίζει τι ακριβώς συμβαίνει, ποιοι είναι αυτοί που συναντούν και ποια από τις εντολές ισχύει. Και πώς να είναι σίγουροι τέσσερις νέοι 20 ετών που ρίχτηκαν στη μάχη χωρίς να το επιθυμούν, εκπληρώνοντας το χρέος τους χωρίς να έχουν τα τεχνικά και ψυχικά προσόντα.

Αποκορύφωμα είναι το σκέλος της διαδρομής όπου μέσα στο τανκ έχουν ως συνεπιβάτη τους έναν νεκρό. Ο χώρος γίνεται ακόμη πιο ασφυκτικός, ο Μαόζ κόβει ταχύτατα από το ένα βλέμμα αγωνίας στο επόμενο, το ταξίδι μοιάζει να μην έχει τελειωμό και η απόδραση από το αδιέξοδο φαντάζει ανέφικτη. Αντίθετα με το επίσης εσωτερικού χώρου, αεροστεγές πολεμικό δράμα Beaufort που σκηνοθέτησε πρόπερσι ο Γιόζεφ Σεντάρ και βρέθηκε υποψήφιο στα Όσκαρ, ο Λίβανος είναι ένα μοναδικό σκηνοθετικό επίτευγμα γιατί χρησιμοποιεί το περισκόπιο ως κάμερα προς τον έξω κόσμο, και καθορίζει τις αντιδράσεις των Ισραηλινών στρατιωτών, αποτρελαίνοντάς τους.

Αν δεν υπήρχε αυτό το εύρημα (το παράθυρο προς τις ελάχιστες εξελίξεις στη διαδρομή, σαν μια μακάβρια μικρή οθόνη που δείχνει αποσπασματικές σκηνές b roll από ένα χάος σε εξέλιξη), το έργο θα μπορούσε να είναι ένα θεατρικό, φτιαγμένο σε μια προσομοίωση πολεμικού οχήματος, με καταπληκτικές ερμηνείες και ένα συμβολικό αντιπολεμικό μήνυμα βαθιά ριζωμένο στην καρδιά του τροχοφόρου που σκορπάει τον θάνατο. Και παρά τον προφανή στόχο του, δηλαδή να καταδείξει διά της μυθοπλασίας πως οι νέοι είναι ανήμποροι μπροστά σε έναν παραλογισμό που δεν έχει νόημα και ορατό φινάλε, η υλοποίηση της διαδρομής σε απορροφά τόσο πολύ που αισθάνεσαι πως μυρίζεις παρακμή και πόλεμο απλά βλέποντάς το.