Αποθεωτικές κριτικές για τον Oppenheimer του Κρίστοφερ Νόλαν στο εξωτερικό

Αποθεωτικές κριτικές για τον Oppenheimer του Κρίστοφερ Νόλαν στο εξωτερικό Facebook Twitter
Γράφουν για την ερμηνεία του Κίλιαν Μέρφι: «Είναι μοναδικός στον ρόλο, μεταδίδοντας τόσο ένα αγορίστικο πάθος για τη γνώση και την ανακάλυψη όσο και μια βαθύτερη αίσθηση παράνοιας και ενοχής».
0

Αν σε άλλες ταινίες του μπορούσες να πιστώσεις την επιτυχία στο αναγνωρίσιμο brand name, στο ακαταμάχητο concept ή στους σταρ, με τη Δουνκέρκη ο Κρίστοφερ Νόλαν απέδειξε ότι μπορεί να φέρει τον κόσμο στις αίθουσες μόνο επειδή ένα φιλμ φέρει το όνομά του – κάτι που στους κινηματογραφικούς καιρούς μας μάλλον δεν έχει ανάλογο, τουλάχιστον όταν αναφερόμαστε σε σκηνοθέτη που κάνει σινεμά σε τέτοια μεγέθη παραγωγής.

Σε επίπεδο κριτικής, ο Βρετανός δημιουργός δεν είναι ακριβώς από τα πολύ αγαπημένα παιδιά της. Η ζυγαριά γέρνει πάντα προς την επιδοκιμασία μεν, αλλά, σαν το κινηματογραφικό του είδωλο, τον Κιούμπρικ, υπάρχει πάντα αντίλογος, μια διστακτικότητα, αν όχι ένας ελαφρύς διχασμός.

Η Δουνκέρκη, που αναφέραμε παραπάνω, παραμένει η καλύτερη ταινία του σύμφωνα με την κριτική, με score 94 στην ιστοσελίδα metacritic, έναν πολύ σοβαρότερο δείκτη από εκείνον του rottentomatoes, για πολλούς και διάφορους λόγους, που θα εξηγήσουμε με κάποια άλλη αφορμή.

Ο Οppenheimer, το έτερον ήμισυ της Barbie στα social media εδώ και περίπου έναν χρόνο, το «ιδανικό double-bill», που στη χώρα μας αναβλήθηκε κατά έναν μήνα, τη στιγμή που γράφονται αυτές οι γραμμές βρίσκεται στη δεύτερη θέση της φιλμογραφίας του για την κριτική, με metascore 89.

Για τον Ρόμπι Κόλιν του Telegraph η ταινία του Νολαν είναι σαν να παρακολουθείς τη «σχάση της ιστορίας» – ένα λογοπαίγνιο με τη διάσπαση του πυρήνα του ατόμου. Ο Κόλιν επαινεί την ταινία για την πειστικότατη έκρηξη που βλέπουμε στο πανί, τονίζοντας ότι θα ήταν αδύνατον ο Νόλαν να πετύχει όσα κατάφερε χωρίς το βλέμμα του Κίλιαν Μέρφι.

Για τον Ρίτσαρντ Ρόπερ των Chicago Sun Times, άλλοτε συνεργάτη του Ρότζερ Ίμπερτ, που δεν τσιγκουνεύεται ποτέ τις μεγαλοστομίες, το φιλμ είναι «μια σπουδαία πολεμική ταινία, δίχως ούτε μια σκηνή πολέμου», καθώς και η «καλύτερη ταινία της χρονιάς και μία από τις καλύτερες του 21ου αιώνα».

Η Μανόλα Ντάργκις των New York Times βρίσκει τον Oppenheimer ένα «σπουδαίο επίτευγμα τόσο σε φορμαλιστικό όσο και σε θεματικό επίπεδο, σημειώνοντας ότι ο "τρόπος" του Νόλαν αυτή τη φορά τίθεται πλήρως στην υπηρεσία της ιστορίας που αφηγείται».

Για τη Στέφανι Ζάκαρεκ του TIME, μια από τις σπουδαιότερες πένες της εποχής μας, «λίγοι δημιουργοί ξέρουν να κάνουν ταινίες τόσο μεγάλες για τόσο ενήλικα θέματα όπως ο Νόλαν, ο οποίος μετασχηματίζει την ιστορία του Οπενχάιμερ σε ένα επικό ποίημα, εστιάζοντας όχι μόνο στη διάσημη εφεύρεση του, αλλά και σε όσα του συνέβησαν στη συνέχεια και προσεγγίζοντας τον χαρακτήρα σαν έναν σύνθετο, ανήσυχο πατριώτη».

O Mατ Ζόλερ Σάιτς, ο άνθρωπος στον οποίο εμπιστεύτηκε ο Ρότζερ Ίμπερτ την ιστοσελίδα του, το rogerebert.com, το θέτει ωραιότατα: «Παρά την προώθηση της ταινίας που εστίασε στον αναλογικό τρόπο που ο Νόλαν θα ανέπλαθε επί της οθόνης την έκρηξη της πρώτης ατομικής βόμβας, η πιο εντυπωσιακή ατραξιόν της αποδεικνύεται κάτι διαφορετικό: το ανθρώπινο πρόσωπο».

Αποθεωτικές κριτικές για τον Oppenheimer του Κρίστοφερ Νόλαν στο εξωτερικό Facebook Twitter
Aφίσα της ταινίας
Αποθεωτικές κριτικές για τον Oppenheimer του Κρίστοφερ Νόλαν στο εξωτερικό Facebook Twitter
Σκηνή από την ταινία

Όπως τονίζει παρακάτω στο κείμενο του ο Σάιτς, «ο Νόλαν ανακάλυψε ξανά τη δύναμη των κοντινών πλάνων σε πρόσωπα, καθώς οι χαρακτήρες προσπαθούν να καταλάβουν ποιοι είναι, ποιοι νομίζουν (ή έχουν προαποφασίσει) οι άλλοι ότι είναι, καθώς και να αντιληφθούν τι έχουν κάνει στον εαυτό τους και στους άλλους».

Η Άλισον Γουίλμορ του Vulture σεγοντάρει, επισημαίνοντας ότι ο Νόλαν «χτίζει μια τραγωδία οπερετικού μεγαλείου, παρά το γεγονός ότι οι περισσότερες σκηνές του αποτελούνται αποκλειστικά από άντρες που μιλούν σε ένα δωμάτιο».

Ο Ντέιβιντ Τζένκινς του κομψότερου κινηματογραφικού περιοδικού στον κόσμο, του Little White Lies, επαινεί την ερμηνεία του Κίλιαν Μέρφι. «Είναι μοναδικός στον ρόλο, μεταδίδοντας τόσο ένα αγορίστικο πάθος για τη γνώση και την ανακάλυψη όσο και μια βαθύτερη αίσθηση παράνοιας και ενοχής που συνοδεύει την αποκάλυψη των περιεχομένων του Κουτιού της Πανδώρας, για το οποίο κρατά το μοναδικό κλειδί».

Ο Ντέιβιντ Έρλιχ κάνει μια ενδιαφέρουσα παρατήρηση γράφοντας ότι «οι συμφωνικές ταινίες του Νόλαν δεν εστιάζουν σε μια γραμμική σχέση αιτίου και αιτιατού, αλλά περισσότερο χωρίζονται σε μια σειρά από διακριτά ατομικά κομμάτια που τελικά συγκρούονται μεταξύ τους και δημιουργούν μια εκρηκτική αλυσιδωτή αντίδραση, ακριβώς όπως και στον Oppenheimer».

Σε αντίθεση με την Ντάργκις, όμως, ο κριτικός του Indiewire παρατηρεί μια απόσταση ανάμεσα στη φόρμα και στη λειτουργία της για την ιστορία και ότι τα κοντινά πλάνα στον Κίλιαν Μέρφι συχνά δεν δίνουν σοβαρές πληροφορίες για το τι συμβαίνει στο εσωτερικό του – εδώ θα μας επιτρέψετε να κάνουμε μια παρέμβαση και να πούμε ότι έρχεται ο Μέρφι για να μας δώσει την πληροφορία που δεν εντοπίζει ο Έρλιχ, απλά όχι με τον προφανή τρόπο μιας πιο «εφετζίδικης» ερμηνείας.

Ο Όουεν Γκλάιμπερμαν του Variety είναι λιγότερο ζεστός προς την ταινία, αναφέροντας ότι του θύμισε το «Νίξον» του Όλιβερ Στόουν και ότι του χρωστά πολλά, μόνο που εκείνο ήταν «αριστούργημα», ενώ αυτό είναι «επείγον και απαραίτητο μεν, αλλά όχι εντελώς επιτυχημένο» – για την ιστορία, εμάς η αδυσώπητη αφήγησή του μας θύμισε περισσότερο μια άλλη ταινία του Στόουν, το «JFK». Ο ίδιος κριτικός, πάντως, κάνει λόγο για ένα καθηλωτικό πρώτο μισό, που αφηγείται την πορεία προς τη δημιουργία της πρώτης ατομικής βόμβας με «κοσμικό σασπένς».

Ο Όντι Χέντερσον της Boston Globe είναι εκείνος που έχει γράψει τη χλιαρότερη κριτική μέχρι στιγμής, βρίσκοντας την ταινία «συναισθηματικά κενή» και σαν μια «τρίωρη καταχώριση στη Wikipedia», μα ακόμα κι αυτός παραδέχεται το οπτικό μεγαλείο της.

Δεν μπορούμε να σας πούμε περισσότερα προς το παρόν –αυτά όταν έρθει η ώρα της κριτικής από τον Θοδωρή Κουτσογιαννόπουλο–, αλλά μπορούμε να σας διαβεβαιώσουμε ότι η αναμονή άξιζε τον κόπο και ότι στο πάγιο σοσιαλμιντιακό ερώτημα αν βλέπεις πρώτα την Barbie ή το Oppenheimer, η απάντηση είναι την Barbie. Μετά τον Oppenheimer δεν θέλεις (και δεν χρειάζεται) να παρακολουθήσεις καμία άλλη ταινία, βγαίνεις χορτάτος και θέλεις να επεξεργαστείς όσα είδες.

Οθόνες
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ακόμα φοβάται το Χόλιγουντ την αλήθεια για την ατομική βόμβα;

Οθόνες / Ακόμα φοβάται το Χόλιγουντ την αλήθεια για την ατομική βόμβα;

Το «Oppenheimer» του Κρίστοφερ Νόλαν είναι η τέταρτη μόλις ταινία του Χόλιγουντ που τολμά να ασχοληθεί με το θέμα. Ακόμα κι αυτή όμως επιλέγει να αφιερώσει πολύ περισσότερο χρόνο στις δοκιμές της πρώτης ατομικής βόμβας παρά στο τι συνέβη όταν χρησιμοποιήθηκε.
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Είδαμε την ταινία που διασκευάζει ο Γιώργος Λάνθιμος

Οθόνες / Η ταινία στην οποία βασίστηκε ο Λάνθιμος: Ένα κρυμμένο νοτιοκορεατικό διαμάντι

Η επικείμενη κυκλοφορία του «Bugonia» στάθηκε αφορμή για να επισκεφτούμε ξανά την κινηματογραφική του πηγή, το cult «Save the Green Planet!», έναν από τους κρυμμένους θησαυρούς του νοτιοκορεατικού σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
«Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Daily / «Αποκάλυψη στους Τροπικούς»: Ένα πραγματικά σπουδαίο ντοκιμαντέρ μόλις ανέβηκε στο Netflix  

Η τελευταία ερευνητική δουλειά της βραβευμένης σκηνοθέτριας Πέτρα Κόστα, είναι ένα υποδειγματικό, υποβλητικό ντοκιμαντέρ με κεντρικό άξονα την καθοριστική συμβολή των Βραζιλιάνων Ευαγγελιστών στην άνοδο του «Τραμπ των Τροπικών» στην εξουσία.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ
Το «requel» ενός θρίλερ των 90s και 8 ακόμη λόγοι να πάτε σινεμά

Οθόνες / Το requel ενός θρίλερ των ΄90s και 7 ακόμα λόγοι να πάτε σινεμά

Η ανάσταση του «I Know What You Did Last Summer», η νέα ταινία του Φρανσουά Οζόν, η έκπληξη των Καννών «Sorry Baby» και η ταινία που εδραίωσε το άστρο της Μόνικα Μπελούτσι - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ MICHAEL DOUGLAS

Οθόνες / Μάικλ Ντάγκλας: Το ήσυχο αντίο ενός ανήσυχου σταρ

«Nepo baby» πριν καν υπάρξει ο όρος, ο Μάικλ Ντάγκλας βρήκε τη δική του φωνή μέσα από ρόλους που σφράγισαν το Χόλιγουντ, φτάνοντας σε μια καριέρα έξι δεκαετιών γεμάτη σκαμπανεβάσματα και δυνατές στιγμές.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
TAINIES

Οθόνες / Ο ανανεωμένος Superman και 6 ακόμα λόγοι για να πάτε σινεμά

Ένας υπερήρωας, μερικοί επικίνδυνοι καρχαρίες, ένα αμερικανικό ρομαντικό δράμα, μπόλικος σουρεαλισμός και γαλλικό chanson: Το κινηματογραφικό μενού της εβδομάδας έχει από όλα - Τι παίζει από σήμερα σε Αθήνα και Θεσσαλονίκη.
THE LIFO TEAM
Superman: Ένα αβαρές επεισόδιο κυριακάτικου cartoon

Oθόνες / Superman: Ένα αβαρές επεισόδιο κυριακάτικου καρτούν

Υπερφορτωμένο, κατά διαστήματα απολαυστικό, με μια τετράποδη προσθήκη που θα κάνει τους ζωόφιλους να γαβγίζουν από χαρά, το «Superman» του Τζέιμς Γκαν δεν προσποιείται πως θέλει να προσφέρει τίποτα παραπάνω από δύο ευχάριστες ώρες στο σινεμά.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Superman, καρχαρίες και Νταλί από αύριο στους κινηματογράφους

Πολιτισμός / Superman, καρχαρίες και Νταλί από αύριο στους κινηματογράφους

Η πρώτη ταινία του αναγεννημένου διευρυμένου σύμπαντος της DC, ο υβριδικός μεταμεσονύκτιος χαβαλές του «Dangerous Animals» και το χιτσκοκικό «Spellbound», με την ονειρική σεκάνς ανθολογίας που σχεδίασε ο Σαλβαδόρ Νταλί, ξεχωρίζουν από το πρόγραμμα αυτής της εβδομάδας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΒΑΣΙΛΕΙΟΥ
Νύχτα Αγωνίας: Το trendy δράμα του Χίτσκοκ με τη συμμετοχή του Νταλί

Οθόνες / Νύχτα Αγωνίας: Το trendy δράμα του Χίτσκοκ με τη συμμετοχή του Νταλί

Ο μεγαλοπαραγωγός Ντέιβιντ Ο. Σέλζνικ επιθυμούσε ένα trendy δράμα για την ψυχανάλυση, ενώ ο Άλφρεντ Χίτσκοκ γύρισε άλλο ένα θρίλερ για το σεξ, την ερωτική επιθυμία και τον ρόλο μιας δυναμικής γιατρού, απροστάτευτης σε ένα σεξιστικό ανδροκρατούμενο μικρόκοσμο.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αναγέννηση του Jurassic World με ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικά αναχρονιστική

Οθόνες / Jurassic World: Ανακυκλωμένα υλικά, ανακουφιστικό πισωγύρισμα

Ο Κόλιν Τρεβόροου ξεκίνησε δυνατά τη δεύτερη τριλογία του Jurassic σύμπαντος και την έστειλε στον αγύριστο ή περίπου στη μέση του πουθενά, με τους τροποποιημένους δεινοσαύρους αδέσποτους, οπλισμένους κι επικίνδυνους, σε ένα φινάλε με οικολογικές κορόνες, πανηγυρικά χαοτικό, ψευδεπίγραφα απειλητικό και, εν τέλει, εξαιρετικά ανιαρό.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ