Όσο η βασίλισσα του πάγου αναιρεί τον απατηλό χαρακτηρισμό της με έκδηλο ερωτισμό και αυταπάρνηση, ο Στιούαρτ θολώνει τα όρια του καθήκοντος με τη διαστροφή του ματάκια στο κινηματογραφικό ευαγγέλιο ηδονοβλεψίας και οικονομικής σκηνοθεσίας όπως το συνέταξε και το υπέγραψε ο Χίτσκοκ. Συναρπαστική από το πρώτο ως το τελευταίο λεπτό, η ταινία που γυρίστηκε το 1954 προτάθηκε μόνο για 4 Όσκαρ και δεν πήρε κανένα και συνάντησε τη φήμη και τη λατρεία με το πέρασμα των χρόνων είναι ένα επικίνδυνο παιχνίδι που επίσης πετάει στα σκουπίδια τη γραμμή ανάμεσα στο κινηματογραφικό παιχνίδι που τόσο άρεσε στον Χίτσκοκ και στην πραγματική απειλή, με μια δολοφονία που μοιάζει ante portas και που η κατάσταση του θεατή/πρωταγωνιστή με την περιορισμένη κινητικότητα επιτείνει, ψυχαγωγικά και εξαιρετικά έξυπνα, φέρνοντας εμάς στη θέση του οδηγού και επικείμενου θύματος. Φωτογραφία, μουσική του Γουόξμαν, ερμηνείες, όλα άπιαστα. Μετά από 54 χρόνια ρυτίδες δεν καταγράφηκαν.