Η Φαντασία είναι ένα ανεπιτήδευτο μελόδραμα βγαλμένο από την αφηγηματική αφέλεια των '60s, για την Ελλάδα της δεκαετίας του '90, των μπουζουκιών, του ΠΑΣΟΚ, του ξεσαλώματος – της μεθυσμένης υπερβολής και της ξενυχτισμένης απερισκεψίας που είχε ευζωϊκά σκεπάσει τους πάντες, μέχρι να ξυπνήσουν απότομα στο στυφό hangover του «μαζί τα φάγαμε».

 

Με τον συμβολικό και εύγλωττο τίτλο της, η δραματική ταινία του Αλέξη Καρδαρά παντρεύει τον κόσμο του συνθέτη και μπουζουξή Χρηστάκη (Στέλιος Μάινας), την παλιά φρουρά του λαΐκού τραγουδιού, με τις αναφορές του στον Χιώτη, τον Ζαμπέτα και τον Τσιτσάνη, με εκείνον που αναδυόταν ταχύτατα μέσα από τις ανάγκες του νεοέλληνα για μαζική, σκυλάδικη διασκέδαση, και που εκφράζεται από το πλησίασμα δυο διαφορετικών τάσεων, της πίστας και του λαϊκοπόπ.

 

Η Φωτεινή (Ρένα Μόρφη) είναι η όμορφη νέα κοπέλα με την ωραία φωνή που έρχεται από την επαρχία στην Αθήνα και την παίρνει υπό την προστασία του, κυριολεκτικά και μεταφορικά, ο Χρηστάκης, παλιός φίλος και συνεργάτης της μητέρας της (Βίκυ Παπαδοπούλου), η οποία χάθηκε πρόωρα σε αυτοκινητιστικό δυστύχημα – ένα συμβάν που η μικρή Φωτεινή, συνοδηγός τη μοιραία στιγμή, δεν ξεπέρασε ποτέ ουσιαστικά. Και ο Κόκκινος (Γιάννης Στάνκογλου) είναι ο νόστιμος μάγκας, παντρεμένος και φτασμένος, που ποθεί τη Φωτεινή από την πρώτη στιγμή που την αντικρίζει, και την κατακτά, με απρόβλεπτες, αρχαιοελληνικές συνέπειες.

 

Η πλοκή, πλημμυρισμένη με βαριές ανατροπές γύρω από ένα τραγικά ειρωνικό ερωτικό τρίγωνο, δεν θα μπορούσε παρά να είναι τραβηγμένη αν και, προς τιμή του, ο Καρδαράς δεν διακωμωδεί το είδος, ούτε το μεταχειρίζεται ως πρόφαση για meta σχόλιο. Εκτός από την αίσθηση ψαλιδίσματος ενός μεγαλύτερου υλικού, για τις ανάγκες αφηγηματικής οικονομίας, η αδυναμία της ταινίας να πείσει για την αυθεντική της λαϊκότητα είναι η Ρένα Μόρφη: ικανότατη τραγουδίστρια και ελκυστική στο ντεμπούτο της στο σινεμά, κατανοεί την αξιοπρέπεια της Φωτεινής στο επικίνδυνο σύμπαν του πάλκου και της σκοτεινιάς που το περιβάλλει, έχοντας αφομοιώσει το δικό της τραύμα.

 

Ωστόσο, η φωνή της (όπως και το στήσιμό της στη σκηνή) δεν είναι καθαρόαιμα λαϊκή αλλά μάλλον έντεχνη, και οι ερμηνείες της, στις πολύ φροντισμένες διασκευές σε Χρηστάκη, Χιώτη και Μανίσαλη που έχει επιμεληθεί ο γνώστης και υπερταλαντούχος Μίνως Μάτσας, όπως και στο κεντρικό τραγούδι-επωδό της ταινίας, τον «Γυρισμό», δεν στάζουν το απαραίτητο και προδοκόμενο χύμα της πίστας, που θεωρητικά εκπροσωπεί το DNA της Φαντασίας.