Ένας λαθραίος άνδρας και μια αιωρούμενη γυναίκα, ο «μεταβάτης» άπατρις και η τρομαγμένη, υποψήφια σύντροφός του: το Transit, που έκανε πρεμιέρα στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου, αποτελεί μεταφορά του μυθιστορήματος της Άνα Σέγκερς και, άκρως επινοητικά, διασκευάζει χρονικά τη δράση, που στο βιβλίο εκτυλίσσεται το 1942 και άπτεται άμεσα του Ολοκαυτώματος, μεταφέροντάς τη στη σύγχρονη, αν και χωρίς την παρουσία της τεχνολογικά προηγμένης επικοινωνίας, Μασσαλία.

 

Ο Γερμανός πρωταγωνιστής τοποθετείται στον ρόλο του κυνηγημένου ανάμεσα σε άλλους πρόσφυγες, σε μια κατάσταση που θυμίζει συνθήκες γκέτο, σαν να μην έχουν αλλάξει ουσιαστικά οι περιστάσεις. Ο Γκέοργκ επιβιώνει όπως-όπως στην κατεχόμενη Γαλλία και ιδιοποιείται την ταυτότητα ενός συγγραφέα, του Βάιντελ, που αυτοκτόνησε σε ένα δωμάτιο ξενοδοχείου.

 

Πρεμιέρα στο περσινό Φεστιβάλ Βερολίνου, αποτελεί μεταφορά του μυθιστορήματος της Άνα Σέγκερς και, άκρως επινοητικά, διασκευάζει χρονικά τη δράση, που στο βιβλίο εκτυλίσσεται το 1942 και άπτεται άμεσα του Ολοκαυτώματος, μεταφέροντάς τη στη σύγχρονη Μασσαλία.

 

Η γυναίκα του Βάιντελ, η Μαρί, τον περιμένει για να σαλπάρουν για το Μεξικό, το ποιητικό concept της ελευθερίας στην ταινία, μια εξωτική απόδραση μακριά από τα απειλητικά βαρίδια της γηραιάς ηπείρου. Όταν ο Γκέοργκ γνωρίσει τη Μαρί θα πρέπει να αποφασίσει αν θα της πει το μυστικό του και μαζί την αλήθεια, καταστρέφοντας το όνειρο ή διατηρώντας τη δική του ελπίδα.

 

Ο Κρίστιαν Πέτζολντ, δημιουργός του Μπάρμπαρα, του Γιέλα και του Φοίνικα, ισορροπεί ταυτόχρονα πολλά διλήμματα, διατηρώντας μια μελαγχολική στατικότητα, απόλυτα συμπληρωματική της έννοιας του transit που θέλει να μεταδώσει ως κεντρικό θέμα στην ομώνυμη ταινία. Το γεγονός πως δηλώνει ότι ελάχιστα πράγματα έχουν αλλάξει 75 χρόνια μετά τη χειρότερη εποχή της ευρωπαϊκής Ιστορίας είναι μια ειρωνεία που δεν χρειάζεται να υπογραμμίσει.

 

Ο παραλληλισμός του Γερμανού πρόσφυγα με τη «φιλελεύθερη» Γαλλία που καταδιώκει τους sans papier ως εχθρούς μιας έκρυθμης κοινωνίας δεν αποκαλύπτεται ως σχόλιο στην πολιτική αντιπαράθεση των δύο χωρών αλλά περισσότερο ως διαπίστωση πως στη σύγχρονη κατάσταση ρευστότητας καμιά εθνικότητα δεν είναι εγγυημένα προστατευμένη. Κυρίως ασχολείται με το προσωπικό δράμα και έχει κάνει διάνα στην επιλογή του ανερχόμενου Φραντς Ρογκόφσκι.

 

Το βλέμμα του μαγνητίζει, μεταφέρει τη θερμή αύρα μιας άλλης εποχής και καταφέρνει να συνδεθεί μυθιστορηματικά με τη Μαρί σαν φάντασμα της επιθυμίας, κολλημένος σε έναν ενδιάμεσο σταθμό, με τον τελικό προορισμό αδιευκρίνιστο και ομιχλώδη.