Τζέι Ντι Βανς: Τι μαθαίνουμε ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο του

Τζέι Ντι Βανς: Τι μαθαίνουμε ξαναδιαβάζοντας το βιβλίο του Facebook Twitter
Τα απομνημονεύματά του διαβάζονται κάπως διαφορετικά τώρα και αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο Βανς είναι πλέον όχι μόνο γερουσιαστής αλλά και ο υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών. Φωτ.: Kevin Dietsch/Getty Images/Ideal Image
0

«ΔΕΝ ΕΙΜΑΙ ΓΕΡΟΥΣΙΑΣΤΗΣ, κυβερνήτης ή πρώην υπουργός», έγραφε ο Τζέι Ντι Βανς στην πρώτη σελίδα του βιβλίου απομνημονευμάτων του Hillbilly Elegy [στα ελληνικά έχει μεταφραστεί ως «Το τραγούδι του χιλμπίλη» (εκδ. Δώμα), όπως και η κινηματογραφική μεταφορά του βιβλίου που είναι διαθέσιμη στο Netflix], για να δώσει έμφαση στα ταπεινά του διαπιστευτήρια.

Όλα αυτά ίσχυαν το 2016, όταν ο Βανς ήταν ένας πρώην πεζοναύτης και απόφοιτος της Νομικής Σχολής του Πανεπιστημίου του Γέιλ με «μια καλή δουλειά, έναν ευτυχισμένο γάμο, ένα άνετο σπίτι και δύο ζωηρά σκυλιά».

Τα απομνημονεύματά του διαβάζονται κάπως διαφορετικά τώρα και αυτό οφείλεται εν μέρει στο γεγονός ότι ο Βανς είναι πλέον όχι μόνο γερουσιαστής αλλά και ο υποψήφιος αντιπρόεδρος των Ρεπουμπλικανών. Έχει γίνει πολύς λόγος για την πολιτική του εξέλιξη τα τελευταία οκτώ χρόνια, από συντηρητικός που δήλωνε με έμφαση «Ποτέ με τον Τραμπ» σε πιστό οπαδό του δόγματος MAGA και από αναλυτής του δεξιού λαϊκισμού σε απόλυτη ενσάρκωσή του. Ενώ οι επικριτές του Βανς το θεωρούν αυτό ως ξεδιάντροπο καιροσκοπισμό, ο ίδιος έχει εξηγήσει τις ιδεολογικές του μετατοπίσεις ως αποτέλεσμα μιας διπλής διανοητικής αφύπνισης: Αποδείχθηκε ότι ο Ντόναλντ Τραμπ δεν ήταν τόσο κακός όσο νόμιζε ο Βανς και ότι οι Αμερικανοί φιλελεύθεροι ήταν πολύ χειρότεροι.

Αυτή η μεταστροφή είναι αξιοσημείωτη επειδή μέρος της μυθολογίας του «Τραγουδιού του χιλμπίλη» είναι ότι οι φιλελεύθεροι ήταν τόσο το προοριζόμενο αναγνωστικό κοινό όσο και οι μεγαλύτεροι θαυμαστές του βιβλίου, το οποίο εκδόθηκε από έναν μεγάλο εκδοτικό οίκο, σχολιάστηκε με σεβασμό (και σκεπτικισμό ενίοτε) από τα έγκριτα μέσα και συζητήθηκε ευρέως, αποτελώντας ταυτόχρονα ένα μήνυμα προς το κατεστημένο και μια αίτηση για ένταξη σ’ αυτό.

Μέρος του μηνύματος αυτού του είδους απομνημονευμάτων είναι και το εξής: Αν εγώ μπορώ να τα καταφέρω, δηλώνει ο συγγραφέας, ο καθένας μπορεί. Αλλά αυτό το ενθαρρυντικό ηθικό δίδαγμα συνοδεύεται από τη ζοφερή αναγνώριση ότι πολλοί άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν και δεν θα τα καταφέρουν ποτέ.

Το βιβλίο αφηγείται την ιστορία δύο μεταναστεύσεων. Η μία είναι η μεγάλης κλίμακας μετακίνηση φτωχών λευκών, ανάμεσά τους και οι παππούδες της μητέρας του συγγραφέα, από τα αγροτικά Απαλάχια προς τις πόλεις και κωμοπόλεις της λεγόμενης «ζώνης σκουριάς». Η άλλη είναι η πορεία του ίδιου του Βανς από ένα από αυτά τα μέρη –το Middletown του Οχάιο– προς τις γεωγραφικές και δημογραφικές περιφέρειες της άρχουσας τάξης: το Νιού Χέιβεν του Κονέκτικατ (όπου βρίσκεται το Γέιλ), η Silicon Valley, η Ουάσιγκτον.

Στον βαθμό που το «Τραγούδι του χιλμπίλη» αποτελεί το χρονικό της ανέλιξης ενός νέου ανθρώπου μπροστά στις αντιξοότητες, μπορεί να αναγνωστεί ως δικαίωση του status quo. Η παιδική ηλικία του Βανς σκιάστηκε από τον αγώνα της μητέρας του ενάντια στον εθισμό της στα οπιοειδή, η οποία σώθηκε τελικά από τη ζόρικη και επίμονη γιαγιά του, το πορτρέτο της οποίας είναι το πιο αξιομνημόνευτο λογοτεχνικό επίτευγμα του βιβλίου.

Η γιαγιά, το Σώμα των Πεζοναυτών και το Πανεπιστήμιο Ohio State βοήθησαν τον νεαρό Τζέι Ντι να ξεφύγει από το Middletown και να αποκτήσει την αυτοπεποίθηση και τις δεξιότητες για να γράψει το «Hillbilly Elegy» (το Γέιλ έπαιξε επίσης σημαντικό ρόλο προμηθεύοντάς τον με τις απαραίτητες διασυνδέσεις).

Hillbilly Elegy
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ: Τζέιμς Ντέιβιντ Βανς, Το Τραγούδι του Χιλμπίλη, Αναμνήσεις μιας οικογένειας και μιας κοινωνίας σε κρίση, Μτφρ. Αριστείδης Μαλλιαρός, εκδόσεις Δώμα

Μέρος του μηνύματος αυτού του είδους απομνημονευμάτων είναι και το εξής: Αν εγώ μπορώ να τα καταφέρω, δηλώνει ο συγγραφέας, ο καθένας μπορεί. Αλλά αυτό το ενθαρρυντικό ηθικό δίδαγμα συνοδεύεται από τη ζοφερή αναγνώριση ότι πολλοί άνθρωποι δεν τα καταφέρνουν και δεν θα τα καταφέρουν ποτέ.

Ο θαρραλέος πρωταγωνιστής αποτελεί ταυτόχρονα αντιπροσωπευτικό δείγμα και εξαίρεση, μια παραδοξότητα που δίνει στον προσωπικό προβληματισμό το βάρος της κοινωνικής κριτικής. Τι εμποδίζει όλους τους άλλους να κάνουν την ίδια υπέρβαση; Γιατί τόσοι πολλοί από τους συνομηλίκους και συνοδοιπόρους του Βανς μοιάζουν μοιρολατρικά προορισμένοι για την ανεργία και την υποαπασχόληση, την κατάχρηση ουσιών, το οικογενειακό χάος, τη φτώχεια και την απόγνωση;

Συχνά, στο αυτοβιογραφικό είδος στο οποίο ανήκει το «Hillbilly Elegy» –ένα είδος του οποίου τα ράφια είναι γεμάτα βιβλία από μαύρους, αυτόχθονες και μετανάστες συγγραφείς– η απάντηση στο ερώτημα είναι μία: Το σύστημα. Ο συγγραφέας αγωνίζεται να υπερβεί μια συστημική προκατάληψη και μια θεμελιώδη αδικία στον τρόπο οργάνωσης του κόσμου. Η πολιτική αξίωση είναι συνήθως περισσότερο μεταρρυθμιστική παρά ριζοσπαστική: Πρέπει να διορθώσουμε τα πράγματα ώστε περισσότερα παιδιά να καταφέρουν να κάνουν την υπέρβαση, καταργώντας τα εμπόδια και διευρύνοντας τις ευκαιρίες.

Το επιχείρημα του Βανς όμως δεν είναι αυτό. Αν οι Αμερικανοί τους οποίους αποκαλεί hillbillies –μια κάπως ελαστική κατηγορία που μπορεί να είναι περιφερειακή (όσοι μένουν στα Απαλάχια), εθνοφυλετική (άτομα με σκωτσέζικες ή ιρλανδικές ρίζες) ή κοινωνιολογική (λευκή εργατική τάξη)– μένουν πίσω, δεν φταίει το σύστημα, αλλά σε μεγάλο βαθμό οι ίδιοι, μοιάζει να λέει.

Τα ίδια πολιτισμικά χαρακτηριστικά που κάνουν τη Γιαγιά (στην ταινία την υποδύθηκε η Γκλεν Κλόουζ) και τους συγγενείς της να αποτελούν τόσο ζωντανές παρουσίες στις σελίδες του βιβλίου αλλά και στη ζωή του Βανς –αγάπη για τον αγώνα, κοινοτισμός, μίσος για την εξουσία– είναι αυτά που τους έχουν παγιδεύσει στη φτώχεια και τη δυσλειτουργία.

Ο όρος «εργατική τάξη» μπορεί να είναι λανθασμένος, σύμφωνα με τον συγγραφέα: «Οι άνθρωποι μιλούν συνέχεια για σκληρή δουλειά σε μέρη όπως το Middletown», γράφει ο Βανς. «Μπορείτε να περπατήσετε σε μια πόλη όπου το 30% των νέων εργάζονται λιγότερο από 20 ώρες την εβδομάδα και να μη βρείτε ούτε ένα άτομο που να έχει επίγνωση της τεμπελιάς του».

Η σκληρότητα αυτής της κρίσης –και ο πολιτισμικός ντετερμινισμός που τη διέπει– προκάλεσε αρκετές επικρίσεις, μεταξύ άλλων και από συγγραφείς με υπόβαθρο όπως αυτό του Βανς. Ταυτόχρονα, η ιδέα ότι τα μέλη μιας περιθωριακής ή μειονεκτικής ομάδας έχουν τα ίδια προκαλέσει τη δυστυχία τους ακούγεται μουσική στα αυτιά των απανταχού εξουσιαστών. Αν αυτοί οι άνθρωποι είναι έτσι όπως περιγράφονται –τεμπέληδες, μη συνεργάσιμοι, σεξουαλικά ασύδοτοι–, τότε κάθε πολιτική που έχει σχεδιαστεί για να τους βοηθήσει είναι άχρηστη.

Υπάρχει μια ένταση στο «Τραγούδι του χιλμπίλη», μια παραφωνία ανάμεσα στον τρόπο που ο Βανς εξυμνεί την οικογένειά του και στον τρόπο που την «ξεπουλάει», αποξενώνοντάς την στην υπηρεσία ενός αμφιλεγόμενου επιχειρήματος. Αμφιλεγόμενου, επειδή είναι σαφές ότι αμφιβάλλει πλέον για τη θέση του ότι η αμερικανική εργατική τάξη φταίει η ίδια για τα προβλήματά της, ή τουλάχιστον αμφιβάλλει για την πολιτική χρησιμότητα αυτής της θέσης.

Είναι πλέον πιο πιθανό να κατηγορήσει την Κίνα, τη NAFTA (τη Συμφωνία Ελεύθερου Εμπορίου Βόρειας Αμερικής), το Μεξικό, καθώς και το πολιτικό και πολιτιστικό κατεστημένο στο οποίο κάποτε ήταν αποφασισμένος να ενταχθεί. Με άλλα λόγια: Έχει στραφεί εναντίον των πιο αφοσιωμένων αναγνωστών του βιβλίου του.

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Με στοιχεία από The New York Times

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

100 βιβλία που ξεχωρίσαμε για αυτό το καλοκαίρι

Βιβλίο / 100 βιβλία να διαβάσεις κάτω από ένα αρμυρίκι ή στην πόλη με το κλιματιστικό στο φούλ

Κλασική λογοτεχνία, σύγχρονοι συγγραφείς, δοκίμια, ιστορία, αυτοβελτίωση, βιβλία για το «μικρό» να μην είναι όλη την ώρα στο iPad. Kάτι για όλους για να περάσει όμορφα, ήσυχα και ποιοτικά το καλοκαίρι.
ΕΠΙΜΕΛΕΙΑ: ΜΑΡΙΑ ΔΡΟΥΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Βιβλίο / Κι όμως, πέρασε μισός αιώνας από την αυγή των Talking Heads

Τέτοιες μέρες πριν από πενήντα χρόνια, το γκρουπ έκανε το ντεμπούτο του στην σκηνή του θρυλικού κλαμπ CBGB στη Νέα Υόρκη, κι ένα νέο βιβλίο ακολουθεί την πορεία τους από τις πρώτες τους ημέρες μέχρι το είδος εκείνο της επιτυχίας που συνήθως έρχεται με τα δικά της προβλήματα
THE LIFO TEAM
Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Βιβλίο / Η βιογραφία του Μίλαν Κούντερα κυκλοφόρησε μόλις στα ελληνικά

Η Γαλλίδα κριτικός λογοτεχνίας της «Monde», Φλοράνς Νουαβίλ, στο «Μίλαν Κούντερα: Γράψιμο... Τι ιδέα κι αυτή!», αποκαλύπτει καίριες στιγμές και συγγραφικές αλήθειες του καλού της φίλου, αναιρώντας όλες τις κατηγορίες που συνδέονταν με το όνομά του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Πάουλο Σκoτ

Βιβλίο / Πάουλο Σκoτ: «Στη Βραζιλία ο ρατσισμός είναι παντού, στη λογοτεχνία, στους στίχους της σάμπα»

Πότε ρεαλιστικό, πότε στρατευμένο, πότε αστυνομικής υφής, πότε μια τρελή και ξεκαρδιστική σάτιρα. Οι «Φαινότυποι» του Πάουλο Σκοτ είναι ένα αξιοσημείωτο βιβλίο. Μιλήσαμε με τον Βραζιλιάνο συγγραφέα για τη λογοτεχνία, την κατάσταση στη Βραζιλία και την αξία των λογοτεχνικών βραβείων.
ΒΕΝΑ ΓΕΩΡΓΑΚΟΠΟΥΛΟΥ
Κώστας Σπαθαράκης, εκδότης.

Κώστας Σπαθαράκης / Κώστας Σπαθαράκης: «Δεν έχουμε αφηγήσεις για τις ερωτικές μας σχέσεις, για τα νιάτα μας»

Για τον άνθρωπο πίσω από τις εκδόσεις αντίποδες, το μεγαλύτερο όφελος ήταν ότι, ενώ του άρεσε να είναι χωμένος μέσα στα βιβλία – μια μοναχική και ίσως ναρκισσιστική συνήθεια –, στην πορεία έμαθε να τη μετατρέπει σε εργαλείο κοινωνικότητας και επαφής με τους γύρω του.
M. HULOT
Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού

Βιβλίο / Χουάν Γκαμπριέλ Βάσκες: «Ζούμε το τέλος του ανθρωπισμού»

Ο πολυβραβευμένος Κολομβιανός συγγραφέας μιλά στη LiFO για τη βία που στοιχειώνει τη χώρα του, τη δύναμη της λογοτεχνίας να ανασύρει όσα κρύβει η Ιστορία, αλλά και για την αρχαιοελληνική φιλοσοφία ως σταθερή επιρροή του.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
H Gen Z όχι μόνο διαβάζει αλλά συγχρόνως αλλάζει και την ίδια την έννοια της ανάγνωσης

Βιβλίο / Η Gen Z δεν διαβάζει απλώς· επαναπροσδιορίζει την ανάγνωση

Οι εκπρόσωποι αυτής της γενιάς λατρεύουν την απόδραση, παίρνουν την λεγόμενη fan fiction τόσο σοβαρά όσο και τη λίστα Booker, αναβιώνουν κλασικά βιβλία από την Τζέιν Όστεν έως τον Ντοστογιέφσκι και μοιράζονται ιστορίες στις δικές τους κοινότητες.
THE LIFO TEAM
Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ