Ο γενναιόδωρα οργισμένος Τζορτζ Όργουελ

Ο γενναιόδωρα οργισμένος Τζορτζ Όργουελ Facebook Twitter
O Τζορτζ Όργουελ αποδεικνύεται ταυτόχρονα ένας πραγματικά κορυφαίος κριτικός λογοτεχνίας, ένας σπουδαίος κοινωνικός αναλυτής και ανθρωπολόγος αλλά και ένας κορυφαίος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, όπως διαφαίνεται σε όλα του σχεδόν τα κριτικά κείμενα.
0

ΌΣΟ ΑΝΤΙΦΑΤΙΚΟ ΚΑΙ ΑΝ ΑΚΟΥΓΕΤΑΙ, όσες επιφυλάξεις και αν εκφράσει κανείς για το κατά πόσο μπορεί ένας σκεπτόμενος άνθρωπος να είναι γενναιόδωρα οργισμένος (generously angry), αυτή ακριβώς η περιγραφή ταιριάζει απόλυτα στην περίπτωση της πολύπλευρης προσωπικότητας του Τζορτζ Όργουελ.

Για χρόνια, ομολογώ, όπως πολλοί άλλοι που διάβασαν τα προφητικά 1984 και Φάρμα των Ζώων, δεν μπορούσα να καταλάβω πώς κατάφερνε να γίνεται αποδεκτός τόσο από τη φιλελεύθερη όσο και από τη ριζοσπαστική παράδοση, καθώς η γραφή του έχει αγαπηθεί ταυτόχρονα από τον ντεριντιανό Κρίστοφερ Νόρις αλλά και από τον φιλελεύθερο Κρίστοφερ Χίτσενς, ο οποίος θεωρούσε την πρόζα του Όργουελ υποδειγματική. Μέχρι που διάβασα τα αδαμάντινα κριτικά κείμενά του για τη λογοτεχνία, την πολιτική και ό,τι άλλο μπορεί κανείς να φανταστεί, που επιλέχθηκαν με προσοχή για την έκδοση του Μεταιχμίο με τίτλο Ό,τι μου κάνει κέφι (μτφρ. Οδυσσεάς Πάππος).

Εν προκειμένω, ο Τζορτζ Όργουελ αποδεικνύεται ταυτόχρονα ένας πραγματικά κορυφαίος κριτικός λογοτεχνίας ‒το κείμενό του για τον Κάρολο Ντίκενς πρέπει να διδάσκεται σε όλα τα φιλολογικά τμήματα‒, ένας σπουδαίος κοινωνικός αναλυτής και ανθρωπολόγος ‒είναι τρομερή η αντικειμενική αποστασιοποίηση με την οποία προσεγγίζει τον ίδιο του τον τόπο στο κείμενο του Ο αγγλικός λαός‒ αλλά και ένας κορυφαίος ανατόμος της ανθρώπινης ψυχής, όπως διαφαίνεται σε όλα του σχεδόν τα κριτικά κείμενα.

Αυτό που ο ίδιος προκρίνει ως σημαντικότερο είναι ό,τι διαφεύγει την προσοχή και μετατρέπεται σε υψηλή λογοτεχνία και ανυπέρβλητη τέχνη: τις υπέροχες «αχρείαστες λεπτομέρειες», όπως τις αποκαλεί, αναδεικνύοντας την τεράστια σπουδαιότητά τους, τη διαρκή «γονιμότητα της επινόησης», αυτό που εν τέλει ξεφεύγει απ’ όλους τους χαρακτηρισμούς, τα πλεονεκτήματα ή τις αδυναμίες και μετατρέπεται σε υψηλή τέχνη, κάνοντας το εκάστοτε έργο να «επιβιώνει» στους αιώνες.

Ο τίτλος της συγκεκριμένης έκδοσης ουσιαστικά προέρχεται, όπως εξηγεί ο Σταύρος Ζουμπουλάκης στο άκρως κατατοπιστικό επίμετρό του, από τον τίτλο της στήλης που διατηρούσε ο Όργουελ στο εβδομαδιαίο «Tribune» με τον τίτλο «As I please» («Έτσι μου κάνει κέφι») που αναφερόταν κυριολεκτικά στα πάντα: από κορυφαία πολιτικά γεγονότα, όπως οι πολεμικές συρράξεις και συγκρούσεις ‒σε αρκετά άρθρα αναφέρεται με τον πιο δηκτικό τρόπο στην επέμβαση των Βρετανών στα εσωτερικά της Ελλάδας‒, έως τη λογοτεχνία, τον βασικό τομέα που τον απασχολεί.

Φαίνεται μάλιστα πως η ενδελεχής συγγραφική ματιά του τον βοηθάει να αποκωδικοποιήσει και να δικαιολογήσει πολιτικές παρεκτροπές προς τον φασισμό ή τον ελιτισμό, π.χ. στην περίπτωση του Πάουντ ή του Κίπλινγκ, να διακρίνει αδικίες όπως αυτή του Τολστόι προς τον Σαίξπηρ και, το κυριότερο, να καταλάβει τι είναι αυτό που διασώζει τελικά, πέρα από ηθικές κρίσεις και πολιτικά συμπεράσματα, την υψηλή λογοτεχνία, την οποία υπερασπίζεται μέχρι τέλους.

Η ανάγκη του ίδιου να διεισδύσει ακόμα και στην πιο λεπτή άκρη κάθε περιγραφής, να δει τι μπορεί να κρύβεται πίσω από τις φαινομενικές αντιφάσεις, δείχνει το αδιάλειπτο, μέχρι τα όρια του παράδοξου, πάθος του να θέσει τον εαυτό του στην υπηρεσία μιας υπέρτερης αξίας χωρίς κομματικό ή πολιτικό πρόσημο και να κατέβει από τα ύψη της μεγάλης ποίησης μέχρι τον τελευταίο χωρικό και αγροίκο, με όλο τον κίνδυνο της συνενοχής αλλά και με τη μεγαλόθυμη (generous) αυθυπέρβαση που συνεπάγεται μια τέτοια στάση. Εξού και δεν του διαφεύγει τίποτα: μπορεί με κίνδυνο της ζωής του να ζει για ένα διάστημα με τους φυλακισμένους, ώστε να μπορεί να είναι αντικειμενικός, ενώ την ίδια στιγμή δείχνει να αντιλαμβάνεται όλες τις κοινωνικές διαστρωματώσεις που διαχωρίζουν τον ευγενή από τον τελευταίο αγύρτη.

Ως εκ τούτου, δεν θεωρεί κάτι χειρότερο για τη λογοτεχνία και για τη ζωή από τη συναγωγή εύκολων συμπερασμάτων και αυθαίρετων γενικεύσεων, όπως το ότι ο Πάουντ ήταν απλώς ένας φασίστας και ο Ντίκενς ένας απλός ηθικολόγος ή πολιτικά συντηρητικός και όχι ριζοσπάστης.

ΟΡΓΟΥΕΛ
ΚΑΝΤΕ ΚΛΙΚ ΕΔΩ ΓΙΑ ΝΑ ΤΟ ΑΓΟΡΑΣΕΤΕ. Τζορτζ Όργουελ, Ό,τι μου κάνει κέφι, Μτφρ.: Οδυσσέας Πάππος, Εκδόσεις Μεταίχμιο
Σελ.: 592

Αυτό που ο ίδιος προκρίνει ως σημαντικότερο είναι ό,τι διαφεύγει την προσοχή και μετατρέπεται σε υψηλή λογοτεχνία και ανυπέρβλητη τέχνη: τις υπέροχες «αχρείαστες λεπτομέρειες», όπως τις αποκαλεί, αναδεικνύοντας την τεράστια σπουδαιότητά τους, τη διαρκή «γονιμότητα της επινόησης», αυτό που εν τέλει ξεφεύγει απ’ όλους τους χαρακτηρισμούς, τα πλεονεκτήματα ή τις αδυναμίες και μετατρέπεται σε υψηλή τέχνη, κάνοντας το εκάστοτε έργο να «επιβιώνει» στους αιώνες.

Έχοντας επίγνωση ότι η λογοτεχνία δεν γράφεται για να ικανοποιήσει το κοινό ‒γι’ αυτό επιτίθεται στους κριτικούς που παρασύρονται από τις μόδες στο κείμενό του «Προς υπεράσπιση του μυθιστορήματος»‒, ξέρει ότι το μέγιστο κριτήριο αποτίμησης του λογοτεχνικού έργου είναι η αντοχή του στον χρόνο, γι’ αυτό επιμένει πως δεν έχει σημασία αν ο Τολστόι επέκρινε με δριμύτητα, σε κάποια σημεία δικαίως, τον Ουίλιαμ Σαίξπηρ, αφού το συγκεκριμένο δοκίμιό του ξεχάστηκε, αλλά ο Σαίξπηρ όχι.

Κάτι αντίστοιχο συμβαίνει με την υψηλή ποίηση του αριστοκράτη του πνεύματος και εν μέρει φασίστα Γέιτς ή με τους εμπνευσμένους στίχους του Κίπλινγκ.

Αυτό που εν προκειμένω μετράει για τον Όργουελ δεν είναι η πολιτικά χρωματισμένη κρίση αλλά η «αληθινή ποιότητα του ονείρου, η ποιότητα που δίνει στα πράγματα έξω από τα στενά πλαίσια των λέξεων, στην πολύτιμη μεταφορική τους δύναμη (βλέπε κείμενο “Νέες λέξεις”)». Είναι σαφές ότι μπροστά στα ηλίθια ερωτήματα του τύπου αν ο Σαίξπηρ ήταν καπιταλιστής (βλέπε κείμενό του «Λογοτεχνία και Αριστερά») ο Τζορτζ Όργουελ απαντά με την παραφορά του Σελίν και την απολίτικη, εν πολλοίς, αβάσταχτη ελαφρότητα του Μαρκ Τουέιν, ο οποίος δεν μπόρεσε «να απογαλακτιστεί από την ιδέα ‒η οποία είναι μάλλον μια αμερικανική ιδέα‒ ότι η επιτυχία και η αρετή είναι το ίδιο πράγμα».

Επομένως ο Όργουελ μπορεί να συγχωρέσει τα πάντα σε έναν σπουδαίο λογοτέχνη, εκτός από την απουσία μιας βολτερικού τύπου οξυδέρκειας, η οποία μπορεί να βοηθήσει τον συγγραφέα να αντιληφθεί τις λεπτές κοινωνικές αποχρώσεις που θα συμπεριλάβει απαραίτητα στο έργο του, και ενός ανθρωπισμού που θα τον κάνει να προασπίζεται πάντα τη θέση του αδύναμου και όχι του δυνατού.

Είναι συγκινητικός, για παράδειγμα, ο τρόπος που ο Έρικ Άρθουρ Μπλερ, όπως ήταν το πραγματικό όνομα του Τζορτζ Όργουελ, ακολουθεί έναν καταδικασθέντα σε θάνατο διά απαγχονισμού στα τελευταία του βήματα, καταγράφοντας απλώς τις αλγεινές αντιδράσεις του περιβάλλοντός του, ή η εμμονή του να επιστρέφει στους συγγραφείς που έγραφαν για τα ανυπεράσπιστα ή κακοποιημένα παιδιά (δεν είναι τυχαία η αγάπη του για μυθιστορήματα όπως ο Ντέιβιντ Κόπερφιλντ, ο Όλιβερ Τουίστ, οι Περιπέτειες του Χάκλμπερι Φιν). Αυτό που ορίζει, σε κάθε περίπτωση, τον γραφιά είναι ο εγγενής σκεπτικισμός και η αμφιβολία, έστω και κρυμμένη κάτω από την ειρωνεία, απέναντι στον ολοκληρωτισμό και τα παραδεδομένα συστήματα αξιών.

Επομένως ο λόγος που γράφει για μεγάλες πόλεις όπως το Λονδίνο είναι γιατί σε αυτό, όπως και σε όλες τις μεγάλες πόλεις, η πραγματικότητα αναιρεί εκ των πραγμάτων τη φαινομενικότητα και ο ψεύτικος ιδεαλισμός διαλύεται στο εφήμερο, όπου οι μηχανισμοί των αναγκών καταστρέφουν στην ολέθρια τους δίνη όλες τις ψευδεπίγραφες ιδεολογίες. Εξού και έχει δίκιο ο Ζουμπουλάκης όταν γράφει στο επίμετρό του πως η «γενναιόδωρη οργή» την οποία ο Όργουελ αποδίδει στον Ντίκενς ουσιαστικά αφορά τον ίδιο και τη γενικότερη πολιτική και κριτική στάση του.

Γι’ αυτό και όταν ο τελευταίος περιγράφει τον κορυφαίο Βρετανό μυθιστοριογράφο νομίζει κανείς ότι τελικά αναφέρεται στον εαυτό του: «Ε, λοιπόν, στην περίπτωση του Ντίκενς βλέπω ένα πρόσωπο που δεν είναι ακριβώς το πρόσωπο στις φωτογραφίες του, αν και του μοιάζει. Είναι το πρόσωπο ενός άντρα γύρω στα σαράντα, με μικρή γενειάδα και ανοιχτά χρώματα. Γελάει, με μια πινελιά θυμού στο χαμόγελό του, αλλά δεν αποπνέει θρίαμβο ούτε κακία. Είναι το πρόσωπο ενός άντρα που είναι γενναιόδωρα οργισμένος ‒ με άλλα λόγια, ενός φιλελεύθερου του δέκατου ένατου αιώνα, μιας ελεύθερης διάνοιας, ενός τύπου που μισήθηκε εξίσου απ’ όλες τις δύσοσμες, μικρές ορθοδοξίες που σήμερα μάχονται για το ποια θα κυριεύσει την ψυχή μας».

Εκπληκτικό απόσπασμα ενός σπάνιου κειμένου, όπως και όλα σχεδόν που περιλαμβάνονται στο βιβλίο, με μια μικρή ένσταση σε ορισμένες επιλογές: παρότι η ελληνική μετάφραση είναι, υφολογικά μιλώντας, κοντά στο πρωτότυπο και αφουγκράζεται το σαρκαστικά οξυδερκές πνεύμα του συγγραφέα, ενίοτε καταφεύγει σε «αγγλισμούς» και παρανοήσεις (φέρ’ ειπείν, ο όρος «redcoats» του δέκατου έβδομου αιώνα δεν μπορεί επ’ ουδενί να αποδίδονται ως οι «στρατιώτες με τα κόκκινα σακάκια»). Σε κάθε περίπτωση, πρόκειται για μια άκρως πολύτιμη έκδοση που δεν έχει απολέσει στο παραμικρό τη ζωντάνια και την επικαιρότητά της.  

ΑΓΟΡΑΣΤΕ ΤΟ ΒΙΒΛΙΟ ΕΔΩ

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Μόνο «δυστοπικός» δεν ήταν ο καημένος ο Όργουελ

Βιβλίο / Μόνο «δυστοπικός» δεν ήταν ο καημένος ο Όργουελ

Σπαράγματα από δημοσιογραφικά άρθρα και δοκίμια του Τζορτζ Όργουελ που αντανακλούν πιο καίρια από την δυστοπική μυθοπλασία του «1984» τις κρίσεις και τις διαταραχές που βιώνουμε συλλογικά φέτος.
ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΠΟΛΙΤΑΚΗΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κεχαγιάς

Βιβλίο / «Το να εκδίδεις βιβλία στην Ελλάδα είναι σαν να παίζεις στο καζίνο»

Η Γεννήτρια είναι ένας νέος εκδοτικός οίκος αφιερωμένος στη σύγχρονη λογοτεχνία. Ο εκδότης της, συγγραφέας και μεταφραστής, Παναγιώτης Κεχαγιάς, μιλά για τις δυσκολίες και τις χαρές του εγχειρήματος, για το πώς σκοπεύει να ανταποκριθεί στις απαιτήσεις μιας ιδιαίτερα ανταγωνιστικής αγοράς, καθώς και για τους πρώτους τίτλους που ετοιμάζεται να εκδώσει.
M. HULOT
Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Οι Αθηναίοι / Κωνσταντίνος Τσουκαλάς: «Ακούμε συνεχώς για ανάπτυξη, χωρίς να διερευνάται τι είναι το "καλό"»

Η εκτέλεση του Μπελογιάννη τον έκανε αριστερό. Η αυτοκτονία του Νίκου Πουλαντζά, μπροστά στα μάτια του, τον καθόρισε. Ο Κωνσταντίνος Τσουκαλάς, ένας από τους σημαντικότερους διανοούμενους της μεταπολιτευτικής Ελλάδας, αφηγείται το προσωπικό του ταξίδι και την πνευματική περιπέτεια μιας ολόκληρης εποχής, από τη διανόηση του Παρισιού μέχρι τους δρόμους της πολιτικής και τις αίθουσες των πανεπιστημίων.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ