Ο άντρας που (ξε)πέφτει: Για τη «Σεροτονίνη» του Ουελμπέκ

Ο άντρας που (ξε)πέφτει: Για τη «Σεροτονίνη» του Ουελμπέκ Facebook Twitter
Ο Ουελμπέκ μιλάει για έναν άνδρα που στο λάθος του παραμένει ένας άνδρας με τιμή και ντροπή, δηλαδή για έναν άνδρα προς εξαφάνιση όπως και η παλιά Γαλλία της παραγωγής και της προόδου.
0



ΑΝΑΦΕΡΟΜΑΣΤΕ ΣΥΧΝΑ στα λεγόμενα «γυναικεία» μυθιστορήματα (συνήθως κακέκτυπα μυθιστορημάτων που μιλάνε μάλλον προσβλητικά για κακέκτυπα γυναικών) αλλά να που υπάρχει και «ανδρική» λογοτεχνία. Όχι με την έννοια φυσικά ότι απευθύνεται κυρίως σε κιτς ανδρικά στερεότυπα αλλά, αντιθέτως, που μιλάει με πολύ βαθύ τρόπο για κάτι που έχει πάψει να είναι της μοδός, αν θεωρείται καν ότι υπάρχει, πλέον: για την ανδρική ψυχή. Αυτό ακριβώς είναι η «Σεροτονίνη» του Μισέλ Ουελμπέκ (εκδ. Εστία), ένα βιβλίο για έναν άνδρα που πέφτει.

Για το ουελμπεκικό σύμπαν δεν είναι φυσικά καθόλου καινούργιο όλο αυτό. Σχεδόν όλο το έργο του απηχεί κατά βάση αυτή τη διάσταση: μονήρεις άνδρες μέσης ηλικίας, σχετικά επιτυχημένοι επαγγελματικά στην πρότερη ζωή τους αλλά πλέον σε πλήρες προσωπικό αδιέξοδο, ικανό μάλιστα να τους οδηγήσει έως τον αργό και βασανιστικό θάνατο. Αυτό συμβαίνει και στην «Υποταγή» αλλά και στον «Χάρτη και την Επικράτεια». Ο κεντρικός ήρωας παρακμάζει την ίδια ώρα δε που βιώνει βαθιά παρακμή και η ίδια του η χώρα, η Γαλλία, βυθισμένη στα δικά της αδιέξοδα, οικονομικά, πολιτικά, ιδεολογικά, ανθρωπολογικά.

Ο ηττημένος άνδρας –και κυρίως ο ντροπιασμένος άνδρας που έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα τους γύρω του, ερωμένες και φίλους του– σκάβει ένα λαγούμι πολλών μέτρων, χώνεται μέσα για πάντα και εξαφανίζεται από όλους και από όλα. Δεν μυξοκλαίγεται, δεν συνεχίζει να πληγώνει τους γύρω του με τις ανόητες ρητορείες του, και δεν κάνει τον τζάμπα μάγκα – διότι γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα φέρθηκε σαν χυδαίος και πρόστυχος μαλάκας.

Αλλά τι σημαίνει για τον Ουελμπέκ ένας άνδρας που πέφτει; Εκείνο είναι που με ενδιαφέρει εδώ περισσότερο να αναδείξω. Δεν πρόκειται ακριβώς για έναν loser ή έναν παραιτημένο από τη ζωή. Θα αφεθεί βέβαια τελικά να φθάσει ως τον θάνατο ή σε μια ζωή ανούσια και καταθλιπτική αλλά όχι επειδή έτσι είναι ο χαρακτήρας του και η κλίση του. Αυτός ο ουελμπεκικός άνδρας που πέφτει είναι πάντα ένας άνδρας που αναζητεί τη γυναίκα και την αγάπη της (στη Σεροτονίνη περισσότερο από ποτέ και πιο ανοικτά από ποτέ), που ψάχνει αγωνιωδώς τη συνάντηση με εκείνη αλλά που δεν μπορεί να τη βρει, παρότι την έχει συναντήσει και είχε σαφώς την ευκαιρία του να ευτυχήσει μαζί της.

Με άλλα λόγια, δεν μπορεί να τη βρει καθαρά από τα δικά του ψυχικά αδιέξοδα, θύμα του κακού ανδρικού του εγωισμού, μιας υπόστασης που τον κατατρέχει από τότε που ήταν άνθρωπος των σπηλαίων, μέχρι σήμερα στα χρόνια του ναρκισιστικού Instagram και του πλήθους αποτυχημένων ή ανούσιων γάμων. Έτσι ο πεσμένος αυτός άνδρας επιλέγει την απόσυρση ως ένα είδος αυτοτιμωρίας και αυτοταπείνωσης. Είδε την ευτυχία να περνά με τη μορφή μιας υπέροχης συντρόφου, και επειδή την κλώτσησε, ξέρει ότι πρέπει να πληρώσει το τίμημα, αν είναι ειλικρινής με τον εαυτό του, και κυρίως αν είναι άνδρας.

Ο ηττημένος άνδρας –και κυρίως ο ντροπιασμένος άνδρας που έχει πληγώσει ανεπανόρθωτα τους γύρω του, ερωμένες και φίλους του– σκάβει ένα λαγούμι πολλών μέτρων, χώνεται μέσα για πάντα και εξαφανίζεται από όλους και από όλα. Δεν μυξοκλαίγεται, δεν συνεχίζει να πληγώνει τους γύρω του με τις ανόητες ρητορείες του, και δεν κάνει τον τζάμπα μάγκα – διότι γνωρίζει ότι στην πραγματικότητα φέρθηκε σαν χυδαίος και πρόστυχος μαλάκας. Αν κάτι λοιπόν μπορεί να διασώσει από την ανδρική του υπόσταση μπορεί να είναι μόνο αυτό: να το βουλώσει και να αυτοταπεινωθεί.

Αλλιώς ο άνδρας που πέφτει γίνεται ένας άνδρας που ξεπέφτει. Δηλαδή στην ουσία ένας μη άνδρας, ένας κοινός ξεφτίλας που όχι μόνο απέτυχε σε όλα τα βασικά στη ζωή του (δηλαδή στις ανθρώπινες σχέσεις), αλλά δεν μπορεί να διαχειριστεί αξιοπρεπώς ούτε την παρακμή του, και αποδεικνύεται έτσι δυο φορές μαλάκας: την πρώτη διότι πλήγωσε ανθρώπους που δεν το άξιζαν με τίποτε αλλά και μια δεύτερη φορά διότι συνέχισε να αυτοεξευτελίζεται χάρη στο γελοίο ναρκισισμό του που βλέπει όλους τριγύρω του ως αντικείμενα προς χρήση, σε έναν κόσμο στα μέτρα του.

Είναι πολύ ξεκάθαρο αυτό που θέλω να πω: ο άνδρας που ξεπέφτει είναι ένας μη άνδρας που έχει υποτάξει την ντροπή και την τιμή του στην αδυναμία του. Είναι με άλλα λόγια ένας άνθρωπος που δεν ντρέπεται, που δεν νιώθει να θέλει η γη να τον καταπιεί αφότου εκείνοι που πλήγωσε είδαν σε πλήρες φως τον ξεπεσμό του και τη χυδαιότητά του. Είναι εκείνος που συνεχίζει να «εξηγεί» και να ρητορεύει δημοσίως και να αυτοβιογραφείται (λες και ενδιαφέρει κανέναν ο αξιοθρήνητος εαυτός του) με μια δήθεν μελαγχολική εσάνς στα λόγια του για να δείξει δήθεν την «ευαισθησία» του – αυτός ο αναίσθητος ξεδιάντροπος, ο χυδαίος υποκριτής που ποτέ δεν θα μπορέσει και κυρίως ούτε θα θελήσει να έρθει ειλικρινά ενώπιον του πραγματικού εαυτού του.

Και ακόμη χειρότερα θα συνεχίσει να υποκρίνεται και να εξαπατά τους γύρω του μέχρι να τους απαλλάξει κάποια στιγμή από τη μίζερη ύπαρξή του (αν και συνήθως όλο αυτό το υποκριτικό παιχνίδι του εξασφαλίζει την μακροζωία, διότι ως γνωστό, οι καλύτεροι φεύγουν πάντα νωρίτερα από κάτι τέτοια ανθρωπάρια).

Προσοχή όμως στον γορίλα, διότι οι μεταμφιέσεις του είναι διαρκείς και τα προσωπεία του πάμπολλα. Είτε ως καλόβολος και ανεκτικός άνθρωπος που ενίοτε το παίζει δε και θύμα της ζωής, είτε ως διανοούμενος ή άνθρωπος της τέχνης (για να εξαγνίσει τις αμαρτίες του), θα επινοήσει πολλούς εαυτούς για να πιει το αίμα όσων τον προσεγγίζουν, σαν άλλο βαμπίρ που τρέφεται από εκείνους που έκαναν κάποτε το λάθος να τον εμπιστευτούν.

Ο Ουελμπέκ μιλάει για έναν άνδρα που στο λάθος του παραμένει ένας άνδρας με τιμή και ντροπή, δηλαδή για έναν άνδρα προς εξαφάνιση όπως και η παλιά Γαλλία της παραγωγής και της προόδου. Αντιθέτως, ο άνδρας που επιβιώνει σήμερα (και ακούγεται να μιλάει περισσότερο και πιο ηχηρά) είναι ο ξεπεσμένος άνδρας, ο ξεφτίλας άνδρας, ο μη άνδρας. Όχι αυτός που έχει και θηλυκά χαρακτηριστικά (αυτό είναι το ζητούμενο, άλλωστε, θα ήταν προχώρημα) αλλά εκείνος που έχει χάσει όλα τα ανδρικά, παραμένοντας μόνο άνδρας στην όψη και στην αστυνομική του ταυτότητα, και σε τίποτε άλλο.

Οι παλιοί τον έλεγαν με μια λέξη πολύ περιγραφική και εύηχη («κουφαλίτσα»), εγώ θα περιοριζόμουν να πω ότι αξίζει μόνο την απόλυτη περιφρόνησή μας. Θα συγχωρούσα πάντως και όσους υποστήριζαν ότι όσον αφορά τους χαμερπείς, η εκδίκηση είναι ένα πιάτο που τρώγεται ωραιότατα κρύο.

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει το διήγημα «Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ» της Πατρίσια Χάισμιθ

Lifo Videos / Η Ράνια Οικονομίδου διαβάζει ένα διήγημα της Πατρίσια Χάισμιθ

«Η μεγαλύτερη λεία του Μινγκ»: Μια ιστορία έρωτα, αγάπης, αφοσίωσης, ανταγωνισμού, μίσους και φόνου μεταξύ ενός ζευγαριού και ενός σιαμέζικου γάτου, ένα μυστηριώδες διήγημα της δημιουργού των πιο σαγηνευτικών αντιηρώων.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Βιβλίο / Οι μικρές αριστουργηματικές σειρές των εκδοτών

Ολοένα περισσότερο διευρύνεται η τάση έκδοσης κλασικών και σπάνιων κειμένων σε μικρό μέγεθος που τοποθετούνται δίπλα στο ταμείο και συνιστούν την προσπάθεια ενός εκδοτικού οίκου να φέρει σπουδαία έργα στο ευρύ αναγνωστικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Βιβλίο / I love Dick: Eίναι το βιβλίο της Κρις Κράους το πιο τολμηρό του αιώνα μας;

Η θεωρητικός, εικαστικός, κριτικός, συγγραφέας και εκδότρια Κρις Κράους μπορεί να μην άλλαξε τα δεδομένα στον αγγλόφωνο κόσμο εκδίδοντας τα βιβλία των Γάλλων θεωρητικών αλλά προκάλεσε άπειρες συζητήσεις με το πρωτότυπο φεμινιστικό βιβλίο της.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Βιβλίο / Η αρχή της ηδονής: Μια σουρεαλιστική, σέξι ιστορία στην καλοκαιρινή Ανάφη 

Ένα τολμηρό καλλιτεχνικό project έγινε η αφορμή για να κάνει ο εικαστικός René Habermacher ένα ταξίδι στη θάλασσα με πλήρωμα έξι ναύτες κι έναν καπετάνιο, απαθανατίζοντας μια σουρεαλιστική εμπειρία που κατέληξε σε ναυάγιο. Το βιβλίο «The Pleasure Principle» καταγράφει αυτό το ταξίδι μέσα από φωτογραφίες του René, κείμενα και εικαστικά έργα, σε μια εξαιρετικά ενδιαφέρουσα έκδοση.
M. HULOT
Νίκος Μάντης «Το χιόνι του καλοκαιριού»

Το πίσω ράφι / Για τις απουσίες που μας κάνουν αργούς στα αισθήματα

Καλοκαίρι στην Πελοπόννησο, στη σκιά της δεκαετίας του ’80: ένα πληγωμένο παιδί, μια μητέρα που επιστρέφει αλλαγμένη και μυστικά που βαραίνουν τη σιωπή των ενηλίκων - αυτά ξετυλίγει ο Νίκος Α. Μαντής στο πρώτο του μυθιστόρημα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Νέα βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος του χρόνου, και κάποιες επανεκδόσεις

Fall Preview 2025 / 13 βιβλία που περιμένουμε ως το τέλος της χρονιάς

Ο πάντα επίκαιρος Καβάφης, νέα, σύγχρονα και παλιότερα ονόματα της λογοτεχνικής σκηνής και κάποιες ξεχωριστές επανεκδόσεις που δικαίως θα διεκδικήσουν χώρο στη βιβλιοθήκη όλων, βιβλιόφιλων και μη.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Εμανουέλ Καρέρ «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα»

Το πίσω ράφι / Ένα επτασφράγιστο μυστικό που προκάλεσε αμηχανία και πάταγο

Προκλητικός, ωμός, συχνά σοκαριστικός, ο Εμανουέλ Καρέρ εξερευνά στο «Ένα ρωσικό μυθιστόρημα» το οικογενειακό του παρελθόν, φέρνοντας σε δύσκολη θέση ακόμα και τα πιο κοντινά του πρόσωπα.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ