Μισέλ Ουελμπέκ: Από το Ισλάμ στη μεταφυσική

Μισέλ Ουελμπέκ: Από το Ισλάμ στη μεταφυσική Facebook Twitter
Ενδεχομένως ο Μισέλ Ουελμπέκ να προείδε τις πολλαπλές αντιδράσεις που θα επέφερε το βιβλίο του, τις οποίες ενσωματώνει ως μία σειρά από διαπιστώσεις ενός αφελούς κόσμου που ρέπει προς την καταστροφή...
1


Τον φαντάζεσαι να στέκεται σε μια γωνιά κοιτάζοντας αφ' υψηλού όλες τις σωρηδόν κριτικές που δεν κατάλαβαν την πολύσημη υπόσταση της Υποταγής, που τον λοιδόρησαν για την υποτιθέμενη ισλαμοφοβία του, για τον μηδενισμό του. Δεν είδαν πως το βιβλίο αντιμάχεται ό,τι πιο δογματικό καθρεφτίζεται στις οφθαλμαπάτες της επίφασης και πως σιχαίνεται το εύκολο και το παραδεδομένο: τους δημοσιογράφους, τους κριτικούς, τα σούσι που καταναλώνουν διάφοροι από μόδα ή επειδή θέλουν να ρίξουν καμιά αγαπητικιά (δεν χρησιμοποιείται τυχαία, έτσι, το σούσι στο νέο βιβλίο του), τις ψευδαισθήσεις και τις ευκολίες τους «έτσι υπνωτισμένοι που είναι από την επιθυμία για χρήμα». Όλους αυτούς και όλα αυτά που μας έφεραν μέχρι εδώ.

Αν η Υποταγή είναι απόλυτη λογοτεχνική αλήθεια του, η Μορφολογία είναι το μοναδικό, τέλειο και αιώνιο μανιφέστο του, η ευσύνοπτη και ακριβής αλήθεια του.

Ενδεχομένως ο Μισέλ Ουελμπέκ να προείδε τις πολλαπλές αντιδράσεις που θα επέφερε το βιβλίο του, τις οποίες ενσωματώνει ως μία σειρά από διαπιστώσεις ενός αφελούς κόσμου που ρέπει προς την καταστροφή. Δεν χρησιμοποιεί τυχαία ως κεντρικό ήρωά του έναν φανατικό μελετητή του Ζορίς-Καρλ Ουισμάνς, του κατεξοχήν εκπροσώπου της «παρακμιακής λογοτεχνίας», ενός εστέτ των γραμμάτων που κατέληξε από την άρνηση των πάντων στον Καθολικισμό. Χρησιμοποιώντας τις αλλοτινές σκέψεις του Ουισμάνς ως πυξίδα και απαρχή, ο Ουελμπέκ καταγίνεται με τη μεταφυσική, μεταλλάσσεται στη σκοτεινή Κασσάνδρα –την οποία και χρησιμοποιεί με τρόπο περίτεχνο στο βιβλίο του– ανάμεσα σε διάφορες διαπιστώσεις, κοιτώντας μας άλλοτε τρυφερά, άλλοτε πολύ στενά, άλλοτε από απόσταση, άλλοτε ήρεμα και άλλοτε μανιασμένα. Και μας στήνει μια αριστοτεχνική παγίδα, αφού τίποτα δεν είναι όπως φαίνεται και το νόημα κρύβεται πίσω από μία φαινομενικά καταστροφολογική ιστορία: το Ισλάμ και η κατίσχυσή του χρησιμοποιούνται εδώ με τρόπο αντεστραμμένο, ως αφορμή για να μιλήσει για πρώτη φορά ο συγγραφέας για την ίδια τη μεταφυσική. Ορθώς, επομένως, αποφάσισαν οι εκδόσεις της Εστίας να εκδώσουν το πιο υπαρξιακό μυθιστόρημά του, την Υποταγή (μτφρ. Λίνα Σιπητάνου), μαζί με την αντίστοιχα υπαρξιακή ποιητική συλλογή Μορφολογία της τελευταίας όχθης (μτφρ. Σπύρος Γιανναράς). Σάμπως οι πολλαπλές όψεις του Ουελμπέκ να αναπτύσσονται σαν μια παράλληλη μορφολογία στην ποίηση και στη μυθοπλασία. Και στις δύο αυτές εκφραστικές περιπτώσεις, ο Ουελμπέκ, αναζητώντας το Απόλυτο, αποκηρύσσει την ευκολία των πολιτικών συμπερασμάτων για το τι συνιστά έλλογο, διαφωτισμένο, κανονικό. Βδελύττεται μετά μανίας το μοντέλο του σύγχρονου δυτικού ανδρός ως επιφανειακό και επουσιώδες. Η ψεύτικη και πρόσκαιρη εξουσία, μοιάζει να λέει, είναι καμωμένη μονάχα από πλάνη. Γι' αυτό και εκεί όπου οι κάθε λογής κεντροαριστεροί, αναρχικοί και μαρξιστές προτάσσουν τον οικονομισμό και τον σκεπτικισμό, οι θρησκείες αντιπαραθέτουν τη βεβαιότητα και την πίστη. Το ψευδεπίγραφο οικοδόμημα που πιστεύαμε ότι εδράζεται στις αρχές του Διαφωτισμού απλώς αναζητούσε μονάχα το οικονομικό και σαρκικό συμφέρον και ως εκ τούτου μοιάζει σήμερα να συντρίβεται από τις βεβαιότητες των πιστών και των φανατικών («ο Διαφωτισμός έχει πεθάνει, αιωνία του η μνήμη» έλεγε με τρόπο προβοκατόρικο ο Ουελμπέκ σε πρόσφατη συνέντευξή του στο «Paris Review»).


Γι' αυτό, εκ πρώτης όψεως, θα μπορούσε κανείς να εκλάβει την Υποταγή ως ένα τρομακτικά φουτουριστικό αφήγημα που μοιάζει να συμπορεύεται με τα πραγματικά γεγονότα, τα οποία σχεδόν προβλέπει με τρόπο ανατριχιαστικό. Η ιστορία αφορμάται από το γεγονός της ήττας των κεντρικών κομμάτων της Γαλλίας, δηλαδή του Σοσιαλιστικού Κόμματος και της γαλλικής Δεξιάς, από τη Μαρίν Λεπέν στον πρώτο γύρο των εκλογών που διεξάγονται το 2022. Μοναδική τους λύση, λίγες μόλις μέρες πριν από τον δεύτερο γύρο, είναι να συμπαραταχθούν με το νεοσύστατο κόμμα της Μουσουλμανικής Αδελφότητας και του ηγέτη του Μοχάμεντ Μπεν Αμπές. Ο υποτιθέμενα μετριοπαθής ηγέτης, ο οποίος μπορεί να κρύβει τις φανατικές ιδέες του πίσω από ένα καινούργιο κουστούμι και τα σαράντα του χρόνια πίσω από το πάχος και ένα απεχθές σαρκίο, καταφέρνει να αναδειχθεί σε πρώτο μουσουλμάνο ηγέτη ευρωπαϊκής χώρας – με ο,τι αυτό συνεπάγεται. Πολύ σύντομα η Γαλλία θα μετατραπεί στο κέντρο εξάπλωσης του μουσουλμανισμού (ακόμα και το όνομα «Μουσουλμανική Αδελφότητα» προσιδιάζει σε αυτό των αδελφών μουσουλμάνων, τη γνωστή τρομοκρατική οργάνωση που είναι υπεύθυνη για μια σειρά από χτυπήματα και που χρηματοδοτείται –κάτι που καθιστά σαφές το βιβλίο– από τη Σαουδική Αραβία με ποτισμένα στο αίμα πετροδόλαρα). Αναγκαστικά, πολλοί Γάλλοι, ύστερα από την ανάληψη της εξουσίας από τους εκφραστές του Ισλάμ, εγκαταλείπουν το Παρίσι, όπως και η φιλενάδα του συγγραφέα, καθηγητή και πρωταγωνιστή η οποία αναζητά καταφύγιο στο στρατοκρατούμενο Ισραήλ. Παραδόξως, το μουσουλμανικό ηγετικό κόμμα καταφέρνει να κερδίσει έδαφος στις συνειδήσεις των πολιτών έναντι των αντιπάλων του, καθώς μειώνει την ανεργία στέλνοντας τις γυναίκες αναγκαστικά στο σπίτι, ενώ η εγκληματικότητα σχεδόν εξαλείφεται. Κι αν όλα αυτά στο βιβλίο του μιλούν για έναν σκοταδισμό που πλασάρεται ως οικονομική ευμάρεια –όχι η πρώτη φορά, άλλωστε, στην ιστορία της Δύσης–, ο Ουελμπέκ ζει στην πραγματική ζωή το δικό του δράμα. Εννοείται ότι με το που εκδίδεται η Υποταγή οι Αριστεροί για μια ακόμα φορά του επιτίθενται αποκαλώντας τον «Λεπέν του ντε Μαγκό», οι ανθρωπιστές τον μισούν και όλοι μαζί αποκηρύσσουν τη φερόμενη ισλαμοφοβία του. Η πραγματικότητα θα τον επαληθεύσει με τον τραγικότερο τρόπο, όχι μόνο στα πρόσφατα χτυπήματα: μία μόλις μέρα μετά την έκδοση του βιβλίου του θα χάσει τον αγαπημένο, κολλητό του φίλο Μπερνάρ Μαρίς στα γραφεία του «Charlie Hebdo», το οποίο έχει αφιερώσει στον Ουελμπέκ, ακριβώς λίγο πριν από το χτύπημα, το εξώφυλλό του: «Το 2015 θα χάσω τα δόντια μου και το 2022 θα αρχίσω το Ραμαζάνι» είναι ο ειρωνικός τίτλος του «Charlie» σε ένα σκίτσο που παρομοιάζει προφητικά τον συγγραφέα με μάγο. Μετά το δραματικό περιστατικό, ο Ουελμπέκ, χάνοντας πολλά λεφτά, θα ακυρώσει την περιοδεία του. Όσο κι αν φαίνεται παράδοξο, τα χρήματα δεν ήταν η προτεραιότητα του λεγόμενου «κυνικού» συγγραφέα.

Απόδειξη ο κεντρικός του ήρωας, ο Φρανσουά, ο οποίος περιπλανιέται άσκοπα στο κλυδωνιζόμενο από την πολιτική κατάσταση Παρίσι και έχοντας «τη διαίσθηση μιας επικείμενης καταστροφής», αποφασίζει να προσφύγει στο Μαρτέλ – όχι τυχαίο μέρος, αφού εδώ μαθαίνουμε πως ο Κάρολος Μαρτέλος κατατρόπωσε τους Άραβες το 732, καταφέρνοντας να αναχαιτίσει τη μουσουλμανική επέμβαση στον Βορρά. Εκεί περιπλανώμενος και συζητώντας με ένα φιλικό ζευγάρι, τον Αλέν Τανέρ και τη Μαρί Φρανσουάζ, παρατηρεί από απόσταση τα τεκταινόμενα και προσβλέπει σε μεταφυσικές αποκαλύψεις – του θείου, της ποίησης και της ομορφιάς. Αποδεικνύεται σταδιακά μια ύπαρξη που μας οδηγεί βαθιά πίσω στον χρόνο, συμπαρασύροντας σχήματα από τον Μεσαίωνα και αναγγέλλοντας τις πιο ακραίες μορφές του εστετισμού. Δεν αφήνει τις ιδέες να περάσουν έτσι, παρά τις εντοπίζει στο χρονικό της εξέλιξής τους μέσα από τις μεγάλες μορφές της πίστης, της μορφής και του απόλυτου που υπνώττουν μέσα στον δυτικό πολιτισμό. Και ίσως η περιπλάνηση που κάνει στη μεσαιωνική πόλη, ανακαλύπτοντας τις απόλυτες αλήθειες της ομορφιάς και της θρησκείας, να είναι αντίστοιχη με αυτήν του εστέτ ήρωα του Ουισμάνς στο A Rebours (ή Ενάντια στη Φύση, όπως έχει αποδοθεί), ο οποίος προσφεύγει σε καθολικές διαπιστώσεις, δοκιμάζοντας περίτεχνες γεύσεις και πίνοντας κρασιά. Μακριά από την ευκολία και τη σκληρότητα του Παρισιού, ο Φρανσουά γίνεται ένας άλλος και στη διάρκεια της λάμψης της στιγμής, μπροστά στο μαύρο άγαλμα της Παναγιάς, διαγράφει τη μεγάλη σπασμένη γραμμή που πηγαίνει από τη στιγμή της Αποκάλυψης ως τα λόγια του Νίτσε: «Ήταν ένα αλλόκοτο γλυπτό, μάρτυρας του σύμπαντος που είχε εξαφανιστεί ολοσχερώς». Αυτό τον κόσμο προσπαθεί να αναπαραστήσει ο Ουελμπέκ, έχοντας στο μυαλό του τους μεγάλους καλλιτέχνες αλλά και τον αγαπημένο του Λάβκραφτ: «Ο Μεσαίωνας του Ουισμάνς ήταν εκείνος της γοτθικής περιόδου, της όψιμης γοτθικής περιόδου μάλιστα: παθητικός, ρεαλιστικός και ηθικός, ήταν ήδη πιο κοντά στην Αναγέννηση παρά στη ρωμαϊκή περίοδο (...). Στις αρχές του Μεσαίωνα, μου είχε εξηγήσει, το ζήτημα της ατομικής κρίσης σχεδόν δεν ετίθετο: πολύ αργότερα, με τον Ιερώνυμο Μπος για παράδειγμα, εμφανίστηκαν αυτές οι τρομακτικές αναπαραστάσεις όπου ο Χριστός διαχωρίζει την ορδή των εκλεκτών από τη λεγεώνα των καταραμένων, όπου οι διάβολοι σέρνουν τους μη μετανοημένους αμαρτωλούς προς τα μαρτύρια της κολάσεως». Παρά τα κάποια προβλήματα που εμφανίζει σε ορισμένα σημεία η μετάφραση της Σιπητάνου, η ασπαίρουσα γλώσσα του Ουελμπέκ είναι εκεί, όπως είναι και οι εσωτερικές σκέψεις, οι τρομακτικές εναλλαγές του πεζού με το ποιητικό.


Αν ο ήρωας του Ουελμπέκ ήταν επομένως σαν όλους τους συγκαιρινούς του, θα ήταν όλος μια κενή μονοτονία, βαρετή μελαγχολία, ένα εγκαταλελειμμένο ζώο στα παιχνίδια της πολιτικής και της ακαδημίας. Θα γινόταν όπως οι γείτονές του, θα ευχαριστιόταν μονάχα μέσα στην καταγέλαστη ακηδία που δεν έχει τίποτα από το spleen του αγαπημένου του Ουελμπέκ, Μποντλέρ, από τη δεσποτική αγωνία που σκεπάζει σαν μαύρο πέπλο τις εύκολες σκέψεις. Με τις μεταφυσικές διαπιστώσεις επικοινωνεί άμεσα και η ποίησή του στη Μορφολογία της τελευταίας όχθης, ταυτόχρονα ουσιώδης και απέριττη, ειρωνική και μελαγχολική, απλή, τόσο συντριπτικά απλή, ειδικά όταν προσφεύγει στις πιο οδυνηρές διαπιστώσεις (πιστή σε αυτό ακριβώς το ύφος και η απόδοση του Γιανναρά). Ό,τι πιο αδιάντροπο και αχόρταγο υπάρχει στον Ουελμπέκ είναι απλώς η απόγνωση που επιφέρει η διάψευση της απόλυτης πίστης και της σάρκας. Το γεγονός ότι αυτά δικαιώνονται αποσπασματικά δεν μπορεί να ικανοποιήσει τον ρομαντισμό του, τη διεκδίκηση του ουσιαστικού και του απόλυτου. Σε αντίθεση με τους εύκαιρους καταναλωτές της ευτυχίας τους οποίους απεχθάνεται, ο Ουελμπέκ μιλάει ανοιχτά: όταν δεν βρίσκεις την αλήθεια της πίστης, αναζητάς την αλήθεια του σώματος ως μοναδικό όπλο για να καταλαγιάσεις την υπαρξιακή αγωνία. Έστω και αν το σώμα περιστέλλεται σε οτιδήποτε αμεσότερο υπάρχει στο σύμπαν, σε μια πεολειχία από ένα όμορφο κορίτσι: «Όταν δεν μπορούμε να καυλώσουμε, τα πάντα χάνουν / σιγά-σιγά τη σημασία τους / Γίνονται σιγά-σιγά προαιρετικά / Απομένει ένα εξωραϊσμένο κενό / μολυσμένο από πόνους και πληγές / που θλίβουν το σώμα / Ο κόσμος γίνεται άξαφνα πιο πραγματικός». Ουσιαστικά, ο Ουελμπέκ με την ποίησή του δεν κάνει τίποτε άλλο από το να απομιμείται, να αναζητά ό,τι πιο απόμακρο υπάρχει στο φαινόμενο. Το απόλυτο. Αυτό που επομένως φαντάζει αναγκαίος και αναπόδραστος εγωισμός του δεν είναι παρά μια απτή παρένθεση στο αιώνιο. Εκεί όπου οι άλλοι μιλούν για την παροδική στιγμή της προφανούς ιδέας, ο Ουελμπέκ σχηματοποιεί μια ολοκληρωμένη κοσμοθεωρία.

Επομένως, αν η Υποταγή είναι απόλυτη λογοτεχνική αλήθεια του, η Μορφολογία είναι το μοναδικό, τέλειο και αιώνιο μανιφέστο του, η ευσύνοπτη και ακριβής αλήθεια του. «Μέσα στην ξάστερη νύχτα που υπνώνει,/ Στα όρια της ύλης / Εγκαθιδρύεται ένας είδος προσευχής: το δεύτερο μυστικό εκεί φανερώνει». Γιατί «Κάτω από τον "ενιαίας" αξίας ουρανό / Σε απόλυτη ίση απόσταση από τη νύχτα / Τα πάντα ακινητούν». Νυν και αεί.

1

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Ντίνος Κονόμος

Βιβλίο / «Ο κύριος διευθυντής (καλό κουμάσι) έχει αποφασίσει την εξόντωσή μου…»

Ο Ντίνος Κονόμος, λόγιος, ιστοριοδίφης και συγγραφέας, υπήρξε συνεχιστής της ζακυνθινής πνευματικής παράδοσης στον 20ό αιώνα. Ο συγγραφέας Φίλιππος Δ. Δρακονταειδής παρουσιάζει έργα και ημέρες ενός ανθρώπου που «δεν ήταν του κόσμου τούτου».
ΦΙΛΙΠΠΟΣ Δ. ΔΡΑΚΟΝΤΑΕΙΔΗΣ
Η ζωή του Καζαντζάκη σε graphic novel από τον Αλέν Γκλικός

Βιβλίο / Ο Νίκος Καζαντζάκης όπως δεν τον είχαμε ξαναδεί σε ένα νέο graphic novel

Ο ελληνικής καταγωγής Γάλλος συγγραφέας Αλέν Γκλικός καταγράφει την πορεία του Έλληνα στοχαστή στο graphic novel «Καζαντζάκης», όπου ο περιπετειώδης και αντιφατικός φιλόσοφος και μυθιστοριογράφος ψυχαναλύεται για πρώτη φορά και συστήνεται εκ νέου στο ελληνικό κοινό.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πετρίτης»: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ηχητικά Άρθρα / Πετρίτης: Το πιο γρήγορο πουλί στον κόσμο και η άγρια, αδάμαστη ομορφιά του

Ο Τζoν Άλεκ Μπέικερ αφιέρωσε δέκα χρόνια από τη ζωή του στην παρατήρηση ενός πετρίτη και έγραψε ένα από τα πιο ιδιαίτερα βιβλία της αγγλικής λογοτεχνίας – μια από τις σημαντικότερες καταγραφές της άγριας ζωής που κινδυνεύει να χαθεί για πάντα. Κυκλοφόρησε το 1967 αλλά μόλις τα τελευταία δεκαπέντε χρόνια οι κριτικοί και το κοινό το ανακάλυψαν ξανά.
M. HULOT
Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Ας μην αφήνουμε τον Θεό στους πιστούς» 

Βιβλίο / Μπενχαμίν Λαμπατούτ: «Αν αξίζει ένα πράγμα στη ζωή, αυτό είναι η ομορφιά»

Εν όψει της εμφάνισής του στη Στέγη Ιδρύματος Ωνάση, στις 21 Μαΐου, ο Λατινοαμερικανός συγγραφέας-φαινόμενο Μπενχαμίν Λαμπατούτ μιλά στη LiFO για τον ρόλο της τρέλας στη συγγραφή, τη σχέση επιστήμης και λογοτεχνίας και το μεγαλείο της ήττας – και δηλώνει ακόμα φανατικός κηπουρός και εραστής της φύσης.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το πίσω ράφι/ Άντονι Μπέρτζες: «Έρνεστ Χέμινγουεϊ»

Το Πίσω Ράφι / Ο Χέμινγουεϊ ήταν ένας φωνακλάς νταής αλλά κι ένας σπουδαίος συγγραφέας του 20ού αιώνα

Η βιογραφία «Έρνεστ Χέμινγουεϊ - Μια ζωή σαν μυθοπλασία» του Βρετανού συγγραφέα Άντονι Μπέρτζες αποτυπώνει όχι μόνο την έντονη και περιπετειώδη ζωή του κορυφαίου Αμερικανού ομοτέχνου του αλλά και όλο το εύρος της αντιφατικής προσωπικότητάς του.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
21η Διεθνής Έκθεση Βιβλίου Θεσσαλονίκης

Βιβλίο / 21η ΔΕΒΘ: Εξωστρέφεια και καλύτερη οργάνωση αλλά μένουν ακόμα πολλά να γίνουν

Απολογισμός της 21ης ΔΕΒΘ που πραγματοποιήθηκε για πρώτη φορά υπό την αιγίδα του νεοσύστατου ΕΛΙΒΙΠ. Σε ποιο βαθμό πέτυχε τους στόχους της και ποια στοιχήματα μένει ακόμα να κερδίσει;
ΚΟΡΙΝΑ ΦΑΡΜΑΚΟΡΗ
Η ποίηση όχι μόνο αλλάζει τον κόσμο, τον δημιουργεί» ​​​​​​/Μια νέα ανθολογία ελληνικής queer ποίησης μόλις κυκλοφόρησε στα ισπανικά /11 Έλληνες ποιητές σε μια νέα ισπανική queer ανθολογία /Queer ελληνική ποίηση σε μια νέα δίγλωσση ισπανική ανθολογία

Βιβλίο / Μια Ισπανίδα καθηγήτρια μεταφράζει ελληνική queer ποίηση

Η María López Villalba, καθηγήτρια Νέων Ελληνικών στο Πανεπιστήμιο της Μάλαγα, μετέφρασε 11 ελληνικά ποιήματα, σε μια πρόσφατη ανθολογία που προσφέρει στο ισπανόφωνο κοινό την ευκαιρία να γνωρίσει τη σύγχρονη ελληνική queer –και όχι μόνο– ποίηση.
M. HULOT
«Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Βιντσέντζο Λατρόνικο / «Κανείς δεν μας επέβαλε να έχουμε όλοι μια μονστέρα στο σαλόνι»

Ο Ιταλός συγγραφέας και υποψήφιος για το βραβείο Booker, Βιντσέντζο Λατρόνικο, μιλά στη LIFO για το πολυσυζητημένο βιβλίο του «Τελειότητα», στο οποίο αποτυπώνει την αψεγάδιαστη αλλά ψεύτικη ζωή μιας ολόκληρης γενιάς ψηφιακών νομάδων στην Ευρώπη, καθώς και τη μάταιη αναζήτηση της ευτυχίας στην ψηφιακή εποχή.
M. HULOT
Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Ηχητικά Άρθρα / Μεσσαλίνα: Ακόλαστη μέγαιρα ή πολύ έξυπνη για την εποχή της;

Το όνομά της έχει συνδεθεί με την εικόνα μιας αδίστακτης, σεξουαλικά ακόρεστης και επικίνδυνης γυναίκας. Ένα νέο βιβλίο, όμως, έρχεται να αμφισβητήσει αυτή τη στερεοτυπική αφήγηση και να φωτίσει μια διαφορετική εκδοχή της ιστορίας της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Rene Karabash

Βιβλίο / Rene Karabash: «Θέλω πίσω τη γυναικεία δύναμη που μου στέρησαν οι άνδρες»

Η Βουλγάρα συγγραφέας Rene Karabash μιλά για το μυθιστόρημά της «Ορκισμένη», που τιμήθηκε με το βραβείο Ελίας Κανέτι, και στο οποίο εστιάζει στην ιστορία των «ορκισμένων παρθένων» γυναικών των Βαλκανίων που επέλεξαν να ζήσουν ως άνδρες.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Δυο γυναίκες συγγραφείς αποκαλύπτουν τα κρυφά μυστικά της γραφής

Βιβλίο / Όλες οι γυναίκες του κόσμου στο νέο βιβλίο της Αμάντας Μιχαλοπούλου

Στο «Μακρύ ταξίδι της μιας μέσα στην άλλη», η μητρότητα γίνεται ο συνδετικός κρίκος που ενώνει όλες τις μητέρες και όλες τις κόρες με τις γυναίκες της Ιστορίας που θαυμάσαμε, αλλά και τις ανώνυμες «Παναγίες» που κράτησαν στους ώμους τους τα βάρη της ανθρωπότητας.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Βιβλίο / «Ένας μύθος λέει πως αν χάσεις κάτι στην Αθήνα, θα το βρεις στον Ελαιώνα»

Στο νέο του βιβλίο, «Lost Things Found», που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Hyper Hypo, ο εικαστικός φωτογράφος Αντώνης Θεοδωρίδης εξερευνά τον μαγικό κόσμο της υπαίθριας αγοράς του Ελαιώνα.
ΙΩΝΑΣ ΚΑΛΛΙΜΑΝΗΣ
Ντιντιέ Εριμπόν: «Καιρός για ένα κίνημα των ηλικιωμένων!»

Ντιντιέ Εριμπόν / Ντιντιέ Εριμπόν: «Να πάψουμε να βλέπουμε τους ηλικιωμένους ως κοινωνικούς παρίες»

Από τους σημαντικότερους και πιο επιδραστικούς σύγχρονους Γάλλους στοχαστές, ο Ντιντιέ Εριμπόν συνδύασε στα βιβλία του τα δύσκολα βιώματα της νεότητάς του με μια εμπεριστατωμένη, αλλά και εικονοκλαστική, κοινωνικοπολιτική «ακτινογραφία» της γαλλικής κοινωνίας. 
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ