1 Beatrice Alemagna: «Ένα λιοντάρι στο Παρίσι», εκδόσεις Κόκκινο, 2010
Αυτό το «βούτηξα» από τη βιβλιοθήκη της πεντάχρονης κόρης μου. Απαράμιλλη αισθητική (ζωγραφική, φωτογραφία, κολάζ, σκίτσο) από έναν καινούργιο εκδοτικό οίκο με δύναμη, από την Καλαμάτα. Μου άρεσε που πηγή έμπνευσης για το λιοντάρι που σκυλοβαριέται τη σαβάνα και σουλατσάρει στο Παρίσι είναι ένας δημοφιλής λέων, ο οποίος κοσμεί την πλατεία Ντανφέρ-Ροσερό.
2 Ζοζέ Σαραμάγκου: «Όλα τα ονόματα», εκδόσεις Καστανιώτη, 1999
Μετά το Περί τυφλότητας, δηλώνω φαν του Σαραμάγκου. Το ξεκίνησα πρόσφατα και έχω «κολλήσει» με τον καφκικό Ζοζέ που ζει μεσοτοιχία με το Γενικό Ληξιαρχείο και από μία απλή «σύμπτωση» αρχίζει να ανατρέπει κομματάκι κομματάκι το ασφυκτικό, προσωπικό του σύμπαν. Και αυτό πολιτικό και βαθιά ανθρώπινο.
3 Νταβίντ Σερβάν-Σρεμπέρ: «Anti-cancer», εκδόσεις Ψυχογιός, 2008
Μπορεί, διαβάζοντας τον τίτλο, να φρικάρεις, αλλά όχι, εδώ δεν πρόκειται για new age bullshit. Ούτε για τους «10 τρόπους να μην πάθεις καρκίνο». Ο Σερβάν-Σρεμπέρ είναι καθηγητής Κλινικής Ψυχιατρικής στο Πίτσμπεργκ, έχει νοσήσει ο ίδιος και απλώς μια μέρα κάθισε και το ‘ψαξε. Επιστήμη, βίωμα, έρευνα και προτάσεις για αλλαγές ουσίας. Με σόκαρε και με έκανε να συνειδητοποιήσω πολλά.
4 Paco Ignacio Taibo II: «Όνειρα Συνόρων», εκδόσεις Άγρα, 2010
Νέο λατινοαμερικάνικο αστυνομικό πρώτη φορά διάβασα και μάλλον ξεκίνησα από τον μετρ. Ένα διανοουμενίστικο νουάρ παραλήρημα που ποσώς σε νοιάζει πού θα οδηγήσει, με μπινελίκια, ποίηση, «γαζώματα» στο συνοριακό Μεξικό και έναν μονόφθαλμο ντετέκτιβ που βλέπει μπροστά.
5 Κ. Κερένυϊ: «Η μυθολογία των Ελλήνων», Βιβλιοπωλείον της Εστίας Ι.Δ. Κολλάρου & ΣΙΑΣ Α.Ε., 2005
Η πρώτη Μοίρα ονομάζεται Κλωθώ, η δεύτερη Λάχεσις, η «απονέμουσα», και η τρίτη Άτροπος, η «αναπότρεπτη». Διάβασα τυχαία μια σελίδα και άρχισα να καταδύομαι, για πρώτη φορά ως ενήλικας, στη λαμπερή άβυσσο της ελληνικής μυθολογίας.
