Δυο βιβλία μικρής φόρμας βάζουν το εξωφρενικό ελληνικό σύμπαν στο μικροσκόπιο

Δυο βιβλία μικρής φόρμας βάζουν το εξωφρενικό ελληνικό σύμπαν στο μικροσκόπιο Facebook Twitter
Πάνος Τσίρος και Βίκυ Τσελεπίδου.
0

«Magic life μίας χρήσεως» αποκαλείται το πλαστικό πιπάκι που χρησιμοποιεί ένας από τους ήρωες Πάνου Τσίρου, περιγραφή που φαίνεται να ταιριάζει επακριβώς στον πολύφερνο κόσμο της νέας συλλογής Η μοναξιά των σκύλων του. Αν οι προηγούμενες συλλογές του (Φέρτε μου το κεφάλι της Μαρίας Κένσορα, Δεν είν' έτσι; από τη Μικρή Άρκτο) είχαν έντονα το στοιχείο της έκπληξης και τη σφραγίδα της μεταφυσικής, η Μοναξιά αντισταθμίζει ιδανικά τα δυο αυτά στοιχεία, φτιάχνοντας μια ατελείωτη παρέλαση από περιστατικά που μπορεί να μοιάζουν εντελώς ρεαλιστικά, αλλά είναι συμβολικά, αλληγορικά και παράλογα στη λειτουργία τους, διαθέτοντας μαγική ζωή μίας χρήσεως.

Με άλλα λόγια, η ζωή εδώ δοξάζεται στις μικρές της στιγμές ή πάει εντελώς χαμένη, επιβεβαιώνοντας τον ιδιότυπο, μαγικό ρεαλισμό του Τσίρου που τείνει να αναδειχτεί σε σήμα κατατεθέν του, σαν εκείνον για τον οποίον κάνει λόγο ο Ναμπόκοφ αναλύοντας τον Θερβάντες: μπορεί ο Σάντσο στον Θερβάντες να χάνει όλα του τα δόντια, αλλά δεν μιλάμε κυριολεκτικά. Όπως έγραφε και ο Κούντερα στις Προδομένες Διαθήκες : «Τα εκατόν τρία σπασμένα δόντια του Σάντσο δεν γίνεται να τα πάρει κανείς κατά γράμμα, όπως άλλωστε και τίποτα στο μυθιστόρημα αυτό!».

Αντίστοιχα μιλώντας, στις ιστορίες του Τσίρου ο ρεαλισμός είναι βαθιά καταχωνιασμένος στην απροσδόκητη φάση της καθημερινότητας, έτοιμος να κατασπαράξει τη νωχέλεια των λέξεων: γιατί όσο απλές και απέριττες είναι οι λέξεις που χρησιμοποιεί ο συγγραφέας τόσο τεράστιο είναι το εύρος και το ενδεχόμενο των άπειρων κόσμων που κρύβουν μέσα τους. Αντίστοιχα απρόσμενοι είναι και οι καθημερινοί ήρωες. Κανείς δεν ξέρει, για παράδειγμα, τη δύναμη που κρύβει ο θείος Βαγγέλης με τα κομμένα δάχτυλα του ποδιού και την αδύναμη καρδιά να προσφέρει έναν διονυσιακό σχεδόν χορό ή ο κύριος Μιλτιάδης, που ζει το πιο ακραίο προσωπικό δράμα. Όλοι συνευρίσκονται σε οικογενειακές ταβέρνες, εξοχικά, μικροαστικούς κόσμους και όλοι είναι ικανοί να γίνουν πρωταγωνιστές, περιστασιακοί χαρακτήρες, ακόμα και φαντάσματα σε ιστορίες που δεν έχουν όρια στη σύλληψη και στην εκτέλεσή τους.

Γι' αυτό και στις περιγραφές, που φέρνουν στον νου μεταφερμένες στην ελληνική πραγματικότητα λεπτομέρειες από πίνακες του Χόπερ, η ερημιά είναι τόσο εκκωφαντική που φτάνει να ακούγεται, όπως και τα αντικείμενα ή οι μυρωδιές που εδώ είναι πάντα έντονες. Έτσι, τουλάχιστον, ακούγεται ο ήχος από τις τηλεοράσεις που μπορεί να παραμένουν ανοιχτές στο βάθος του πλάνου στο εσωτερικό ενός φάρου, ο ήχος από τα χαρτιά που παίζουν οι γέροι σε ένα ερημικό καφενείο γύρω από μια ξυλόσομπα ή οι σταγόνες της βροχής και το βράσιμο καφετιέρας στο παραθαλάσσιο δωμάτιο.

«Παρατηρούσα κάθε λεπτομέρεια, δεν ήθελα να μου διαφύγει τίποτα» ομολογεί σε πρώτο πρόσωπο ένας από τους ήρωες και η φράση περιγράφει με ακρίβεια τον Πάνο Τσίρο. Μάλιστα, οι λεπτομερείς περιγραφές δεν αποκαλύπτουν μόνο μια υπόγεια μαγεία αλλά διαθέτουν μια αδιόρατη τρυφερότητα ακόμα και για τον βίαιο, σχεδόν φασίστα, γιο του ταβερνιάρη ή τη σκυλίτσα Μινεζότα, που τολμάει να βγάλει το κεφάλι της στον παγωμένο αέρα, έξω από το αυτοκίνητο.

Κατά βάση, όμως, αυτό που διαπερνά όλες τις ιστορίες της συλλογής είναι η ελευθερία στην ερμηνεία τους αλλά και στην τυχαιότητά τους: όπως οι φωτογραφίες του Κάρβερ στην ιστορία «Κόφτης», οι οποίες μπλέκονται ειρωνικά με αυτές του φίλου του συγγραφέα και γνωστού ποιητή, όλες οι ιστορίες είναι ικανές να αποκαλύψουν τον πραγματικό Πάνο Τσίρο ‒καθηγητή σε λύκειο στο επάγγελμα‒ ως δημιουργό ή τον ιδανικό διηγηματογράφο και παντογνώστη αφηγητή ή ακόμα και τον αγαπημένο του φιλόσοφο, ο οποίος ήξερε ότι τα όρια του κόσμου του ήταν τα όρια των λέξεων που στη Μοναξιά» αποκαθαίρονται από το όποιο νόημά τους και γίνονται ένα με το υλικό από το οποίο φτιάχνονται τα όνειρα.

Αν έχει διαβάσει κανείς Αλέξανδρο Παπαδιαμάντη, τον ύψιστο ίσως λογοτέχνη της ελληνικής ύπαρξης, ξέρει πως η πιο σκοτεινή όψη ενοικεί όχι σε κάτι υπερβατικό που έρχεται από ψηλά αλλά στο πιο απτό και στο επίγειο: τον ένοικο της διπλανής πόρτας, τον ηλικιωμένο, τον καλόβολο, κατά τα άλλα, γείτονα. Ενδεχομένως και σε όλες τις μεγάλες ιδέες με τις οποίες μεγαλώσαμε από μικροί και έρχονται σε πλήρη αντιδιαστολή με τα μικροσκοπικά δωμάτια, τα κακόγουστα μπιμπελό ή τα υφαντά που κοσμούν τις γεμάτες από οικογενειακά σίριαλ τηλεοράσεις.

Ανιχνεύοντας με την πιο λεπτή πένα ‒σε τέτοιο βαθμό που σε ξεγελούν οι προθέσεις της‒ το απόλυτο εύρος του κακού, η νικήτρια του Βραβείου Μυθιστορήματος του Ιδρύματος της Ακαδημίας Αθηνών Βίκυ Τσελεπίδου διευρευνά στη νουβέλα της Φιλελλήνων όλες τις διαβαθμίσεις της ελληνικότητας. Ο κακός ή καλός Έλληνας μπορεί έτσι να είναι ένα και το αυτό, φτιαγμένος από τα υλικά του αλτρουισμού και την ίδια στιγμή ορισμένος να διαψεύδει ακόμα και τον ίδιο τον χριστιανικό του εαυτό, καταλήγοντας στο πιο ανήκουστο ηθικό έγκλημα (το οποίο στη νουβέλα της Τσελεπίδου περιγράφεται με τρομακτικά ανάγλυφο τρόπο).

Τα πάντα, λοιπόν, κινούνται σε ρυθμούς κανονικότητας στην οδό Φιλελλήνων, παρότι μιλάμε για τις έκρυθμες μέρες του 2015 που βρίσκουν τη συνταξιούχο Δόμνα, πρώην υπάλληλο σε ζαχαροπλαστείο, να μένει κολλημένη στην τηλεόραση καθώς παρακολουθεί τις εξελίξεις και βλέπει τις οικονομίες της να αφανίζονται, αδυνατώντας να φάει ή να πιει. Αντίστοιχα η Φωτούλα, εξίσου μοναχική και με έναν διαψευσμένο καθ' όλα βίο, πληρώνει τα κρίματα της μάνας της. Αμφότερες φαίνεται να εναποθέτουν όλες τους τις ελπίδες σε έναν αλτρουιστή γείτονα, τον Ζαφείρη. Αυτός είναι που τους προσφέρει παρηγοριά, τους ψωνίζει, τους κάνει πλάκα και μοιράζεται μαζί τους κοινές χριστιανικές δοξασίες. Φαντασιώσεις, ανυπότακτα ερωτικά απωθημένα, αγκυλώσεις, δίνουν και παίρνουν.

Η ελληνική μικροαστική μέγγενη, υψωμένη σαν δαμόκλειος σπάθη πάνω από την επιθυμία, μοιάζει σαρωτική καθώς στο πέρασμά της παρασύρει μικρά αντικείμενα, ερωτικές προσδοκίες και τραπεζικές καταθέσεις, φέρνοντας στην επιφάνεια την απόγνωση και την τρέλα. Από τον στρατιώτη Θανάση μέχρι τον φαινομενικά καλόβολο Ζαφείρη, η τρέλα είναι η λεπτή γραμμή που καθιστά το χαοτικό, ελληνικό σύμπαν ικανό για το έγκλημα αλλά και ταυτόχρονα για το θαύμα.

Στον πολυεπίπεδο κόσμο που η Τσελεπίδου στήνει γύρω από το φαινόμενο «ελληνική οικογένεια» ‒το έκανε με το προηγούμενο βιβλίο της, Αλεπού, αλεπού, τι ώρα είναι;»‒ μπερδεύονται μοναδικά οι πιο σκοτεινές πλευρές του μικροαστισμού με τις ιδανικές φαντασιώσεις που έθρεψαν επιφανείς προσωπικότητες για τους Έλληνες, είτε πρόκειται για μουσουλμάνους, όπως ο Χατζή Χαλίλ Εφέντης, είτε για ξένους ρομαντικούς παγανιστές, όπως ο Πέρσι Σέλεϊ, είτε για Ευρωπαίους κινηματογραφιστές, όπως ο Ζακ-Λικ Γκοντάρ ‒ τα ονόματα αυτά παρατίθενται στο δεύτερο μέρος της νουβέλας. Η αποθέωση του ελληνικού οίστρου ή, μάλλον, η πλήρης αποδόμησή του τελικά κρίνεται όχι στις μεγάλες ιδέες αλλά στις λεπτομέρειες και στις μικρές χειρονομίες, όπως εκείνη η μοιραία στιγμή που οδήγησε στο ηθικό έγκλημα τον πρωταγωνιστή του βιβλίου ή η τούφα από τα μαλλιά του Αλέξανδρου Μαυροκορδάτου που φύλαξε η Μαίρη Σέλεϊ γράφοντας «τη χρονολογία 1820 και αποπάνω το όνομά του. Στα ελληνικά».

Το άρθρο δημοσιεύθηκε στην έντυπη LiFO

Βιβλίο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Όλγκα Τοκάρτσουκ: «Έχω γίνει η ψυχοθεραπεύτρια του παρελθόντος»

Βιβλίο / Όλγκα Τοκάρτσουκ: «Έχω γίνει η ψυχοθεραπεύτρια του παρελθόντος»

Τρεις μήνες πριν από τη σημερινή βράβευσή της με το βραβείο Νόμπελ Λογοτεχνίας, η σπουδαία Πολωνή συγγραφέας μιλούσε στο New Yorker για τη ζωή, το έργο της και το ακραία εθνικιστικό και συντηρητικό καθεστώς της πατρίδας της.

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Στέφαν Τσβάιχ

Το πίσω ράφι / Σε πείσμα όσων περιφρόνησαν τα έργα του Τσβάιχ, η απήχησή τους ακόμα να κοπάσει

Οι ήρωες του Αυστριακού συγγραφέα ταλανίζονται συνήθως από μια αβάσταχτη εσωτερική πίεση, αντικατοπτρίζοντας τη δική του πεισιθάνατη διάθεση. Αυτήν ακριβώς την αίσθηση αποπνέει η συλλογή διηγημάτων του «Αμόκ».
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Marwan Kaabur: «Αγωνιζόμαστε και στον αραβικό κόσμο για δικαιώματα κι ελευθερίες, αλλά προκρίνουμε τον δικό μας τρόπο, στο πλαίσιο της δικής μας κουλτούρας»

Lgbtqi+ / Κι όμως υπάρχουν και «αραβικά καλιαρντά»!

Λίγο πριν από την αθηναϊκή παρουσίαση της αγγλόφωνης έκδοσης του «Queer Arab Glossary» μιλήσαμε με τον συγγραφέα του Marwan Kaabur, για τα «αραβικά καλιαρντά», την ομοφυλοφιλία και την queer συνθήκη στον αραβικό κόσμο, το «pink washing», αλλά και τη συχνά παρεξηγημένη πρόσληψή τους από τη Δύση.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Βιβλίο / Tα συγκλονιστικά Ημερολόγια Καρκίνου της Όντρι Λορντ και άλλα 4 βιβλία που διαβάζουμε τώρα

Πέντε αποκαλυπτικά βιβλία για τις γυναίκες με καρκίνο, για τον κόσμο, τα σκουπίδια ακόμα και για τη μακρινή Ιαπωνία ξεχωρίζουν ανάμεσα στις εκδόσεις της πρόσφατης βιβλιοπαραγωγής καλύπτοντας ένα μεγάλο εύρος θεμάτων και ενδιαφερόντων.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Βιβλίο / Δύο άγνωστες φωτογραφίες του Ρεμπό από τη γαλλική Κομμούνα

Σαν σήμερα γεννήθηκε το 1854 ο Αρθούρος Ρεμπό. Ο ποιητής, μουσικός και μπλόγκερ Aidan Andrew Dun έπεσε τυχαία σε δύο εντελώς άγνωστες φωτογραφίες, βγαλμένες στην Place Vendôme, και βρέθηκε μπροστά σε μια μεγάλη έκπληξη: ο έφηβος Αρτίρ Ρεμπό, όπως δεν τον έχουμε ξαναδεί.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Θανάσης Τριαρίδης: Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι

Βιβλίο / Θανάσης Τριαρίδης: «Οι μετανάστες θα σώσουν τον κόσμο. Χωρίς αυτούς είμαστε χαμένοι»

Έγινε αντιρρησίας συνείδησης, γιατί πιστεύει ότι ο στρατός είναι μια δοξολογία εκμηδένισης του άλλου. Άφησε τη Θεσσαλονίκη επειδή τον έπνιγε ο εθνοφασισμός της. Στην Αντίς Αμπέμπα υιοθέτησε την κόρη του, Αργκάνε. Ο συγγραφέας της «Τριλογίας της Αφρικής», Θανάσης Τριαρίδης, αφηγείται τη ζωή του στη LiFO.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μια «φόνισσα» εξομολογείται

Το πίσω ράφι / Η Hannah Kent έγραψε τη δική της «Φόνισσα», την Άγκνες που ζούσε στην Ισλανδία τον 19ο αιώνα

Η Αυστραλή συγγραφέας δεν πίστευε ποτέ ότι, χάρη στα «Έθιμα ταφής», οι κριτικοί θα την τοποθετούσαν δίπλα σε λογοτέχνες όπως η Μάργκαρετ Άτγουντ και ο Πίτερ Κάρεϊ.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Χριστίνα Ντουνιά: «Ο Καρυωτάκης μάς δίνει ελπίδα και μας παρηγορεί»

Βιβλίο / «Ο Καρυωτάκης άφησε "το αδέσποτο Τραγούδι" του να μας συντροφεύει»

Στο βιβλίο της «Το όνειρο και το πάθος», η Χριστίνα Ντουνιά, ομότιμη καθηγήτρια Νεοελληνικής Φιλολογίας και συγγραφέας αποκαλύπτει αθέατες όψεις του ποιητή και νέα στοιχεία για τη σχέση του με τον Καβάφη μέσα από μια άγνωστη, ως τώρα, επιστολή.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύ της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Βιβλίο / «Η Αποκάλυψη είναι μια συνεχής ετυμηγορία»: Η πολιτική ισχύς της άχρονης τέχνης του Κρασναχορκάι

Ο Ούγγρος κάτοχος του φετινού Νόμπελ λογοτεχνίας γράφει με μαγικό τρόπο για τις αποπνικτικές επιπτώσεις της πολιτικής καταπίεσης, περιφρονώντας την προθυμία των ανθρώπων να τις αποδεχτούν.
THE LIFO TEAM
Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Βιβλίο / Κωνσταντίνος Καβάφης: Η εξαίρετη βιογραφία του κυκλοφόρησε μόλις στα Ελληνικά

Οι καθηγητές Peter Jeffreys και Gregory Jusdanis συνεργάστηκαν και έγραψαν από κοινού τη βιογραφία του μεγάλου ποιητή που φέρει τον τίτλο «Κωνσταντίνος Καβάφης – Ο άνθρωπος και ο ποιητής». Ο Gregory Jusdanis μίλησε στη LifO για το βιβλίο και για τον ποιητή που ήταν «παραδοσιακός και ταυτόχρονα μεταμοντέρνος, ο πρώτος “viral” ποιητής διεθνώς»
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

LiFO politics / Αλέξης Πατέλης: «Πατριωτικό είναι να κάνεις τη χώρα σου ισχυρή»

Ο Αλέξης Πατέλης, επικεφαλής του Οικονομικού Γραφείου του πρωθυπουργού την περίοδο 2019-2024, μιλά στη Βασιλική Σιούτη για την οικονομική πορεία της χώρας αυτά τα χρόνια, τις δύσκολες αποφάσεις αλλά και τις στιγμές δικαίωσης μέσα από την οπτική ενός τεχνοκράτη που βρέθηκε ξαφνικά στο επίκεντρο της πολιτικής.
ΒΑΣΙΛΙΚΗ ΣΙΟΥΤΗ
Λάσλο Κρασναχορκάι: ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης βραβεύεται με Νόμπελ

Βιβλίο / Ο Λάσλο Κρασναχορκάι, ο σκοτεινός προφήτης της Ευρώπης, κέρδισε το Νόμπελ

Φέτος, το βραβείο δόθηκε στον Ούγγρο συγγραφέα που κατά τη Σουηδική Ακαδημία αποτελεί ένα ελπιδοφόρο βήμα προς τον χαμένο ανθρωπισμό, την υψηλή λογοτεχνία και τη στοχαστική ακρίβεια.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Βιβλίο / Το ημερολόγιο ενός διαιτητή: «Ήμασταν σχεδόν γυμνοί και ο Κολίνα μας εξέταζε με το παγερό βλέμμα του»

Σε ένα απόσπασμα από το βιβλίο του που έχει τίτλο “House of Cards”, ο Σουηδός πρώην διεθνής Γιόνας Έρικσον περιγράφει τις ταπεινωτικές μετρήσεις βάρους στα σεμινάρια διαιτητών της UEFA
THE LIFO TEAM
Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Το Πίσω Ράφι / Ο Νίκος Παναγιωτόπουλος ήταν πάντα με τη μεριά της ζωής

Ο Έλληνας σκηνοθέτης μάζεψε από «το καλάθι των αχρήστων» όλες τις εμπειρίες του κι έφτιαξε την αυτοβιογραφία του, μια ζωντανή αφήγηση γεμάτη ιστορίες, συναντήσεις, αποφθέγματα και κρίσεις, λογοτεχνικές και σινεφίλ αναφορές.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: η ιστορία του underground περιοδικού «Ανοιχτή Πόλη»

Βιβλίο / «Ανοιχτή Πόλη»: Ένα από τα πιο επιδραστικά εναλλακτικά έντυπα της Ελλάδας

Οι δημιουργοί του Κώστας Μανδηλάς και Βλάσσης Ρασσιάς, καταγράφουν την πορεία του στο βιβλίο «Για τα περάσματα που δεν βρέθηκαν ποτέ: Η ιστορία του περιοδικού “Ανοιχτή Πόλη”».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ