Άλκη Ζέη: «Η φτώχεια ξυπνάει το κακό»

Άλκη Ζέη: «Η φτώχεια ξυπνάει το κακό» Facebook Twitter
Η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά τον Εμφύλιο και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό. Φωτογραφία: Σπύρος Στάβερης / LiFO
5

Ανάμεσα στις ερωτήσεις παρατίθενται αποσπάσματα από τα βιβλία της «Το καπλάνι της βιτρίνας» (1η εκδ. Θεμέλιο 1963, 2η έκδ. Κέδρος 1974, 3η έκδ. Μεταίχμιο, 2011), «Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου» (1η εκδ. Κέδρος 1971, 2η έκδ. Μεταίχμιο, 2011), «Σπανιόλικα παπούτσια και άλλες ιστορίες» (Καστανιώτης, 2010).

1943. Παρ' όλη την Κατοχή, την φέρνω στη μνήμη μου σα μια ευτυχισμένη χρονιά. Η μεγάλη πείνα έχει περάσει. Ελπίζουμε πως σύντομα θα γίνουμε μια ελεύθερη χώρα.
[...]
Τώρα που τα γράφω όλα αυτά νοστάλγησα εκείνη την εποχή, κι ας ήτανε μαύρη Κατοχή. Νοστάλγησα τον Γιώργο, τον Κάρολο, τον Γκάτσο, τον Ταϊρωφ.

«Ρόμερσχολμ», Σπανιόλικα...

 

— Πώς γίνεται να νοσταλγεί κανείς την εποχή της πείνας και της ανελευθερίας;

Εκείνη την εποχή έκανα το κουκλοθέατρο και έρχονταν για να το παρακολουθήσουν ο Γκάτσος, ο Ελύτης, ο Εμπειρίκος, ο Πλωρίτης. Έπειτα, δίπλα στον άνδρα μου, Γιώργο Σεβαστίκογλου, γνώρισα τη μαγεία του Κουν και του «Θεάτρου Τέχνης». Ο Κουν ανέβαζε τότε όλο το αμερικανικό θέατρο, το οποίο μάλιστα μετέφραζε ο Σεβαστίκογλου. Πρόσφερε αληθινό θέατρο στον κόσμο και αυτό ήταν μια επαναστική πράξη. Μια επανάσταση!

Από σήμερα, η κυκλοφορία επιτρεπόταν μόνο ως τις έντεκα το βράδυ. Όποιος κυκλοφορήσει μετά τις έντεκα θα πυροβολείται. Όποιος κρύψει αυτόν ή αυτούς που κατέβασαν τη σημαία θα εκτελείται. Κι όπου τον έβρισκαν αυτόν που την κατέβασε θα τον σκότωναν, κι ας ήτανε ο άγγελος κυρίου, που έλεγε η γριούλα

 

«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου»

— Ζούσατε κι εσείς παράνομη τότε;

Μπορούσα να κυκλοφορώ ελεύθερη, δεν ήμουν αναγκασμένη να κρύβομαι. Φυσικά, υπήρχε πάντα η πιθανότητα να με συλλάβουν. Θυμάμαι πως όταν ετοιμάζαμε παράνομη δουλειά, κάναμε ολονύχτια «πάρτυ». Δηλαδή, μαζευόμασταν και φτιάχναμε προκηρύξεις και πανό. Για να μην μας πάρουν είδηση οι Γερμανοί, βάζαμε το γραμμόφωνο να παίζει και κάναμε πως χορεύαμε. Μάλιστα, ερχόταν κι ένα παιδί μ' ένα μακρύ κασκόλ κι έπαιζε πιάνο. Έτσι τον έλεγα. Το παιδί με το μακρύ κασκόλ που παίζει πιάνο. Ο Μάνος Χατζιδάκις.

— Δεν φοβηθήκατε ποτέ;

Η μόνη φορά που φοβήθηκα ήταν το Δεκέμβρη του '44. Ετοιμαζόμασταν να πάμε σε μια γιορτή, σ' ένα σχολείο της Κυψέλης. Λίγο πριν φτάσουμε, μάθαμε πως οι Άγγλοι είχανε ρίξει κάτι σαν «οβίδα» και σκοτώθηκαν παιδιά. Μάλιστα, στο σχολείο ήταν και η Ζωρζ Σαρρή, η οποία τραυματίστηκε πολύ σοβαρά. Κόντεψε να χάσει χέρι και πόδι. Ήταν φρικτό.

Πολύ ωραίο πράγμα η επανάσταση! Να μην συλλογιέσαι τίποτα, να σέρνεις το χέρι στο νερό και να τραγουδάς έστω λίγο παράφωνα

 

«Επαναστάτριες για γλυκό κουταλιού», Τα σπανιόλικα...

— Ποια πράξη θα χαρακτηρίζατε ως πράξη αντίστασης σήμερα;

Μπορώ να πω τι δεν θα χαρακτήριζα ως πράξη αντίστασης. Τη βία και το πιστόλι στο χέρι. Η Ελλάδα πλήρωσε πολύ ακριβά τον Εμφύλιο και δεν πρέπει να το ξεχνάμε αυτό.

— Αυτό το μετεμφυλιακό τραύμα αιμορραγεί ακόμη;

Ναι. Την περίοδο της Χούντας είχαμε αρχίσει να ενωνόμαστε. Ακόμη κι εγώ, που μέχρι τότε έλεγα ότι δε θα μπορούσα να κάνω παρέα με έναν δεξιό, έπαψα να τους ξεχωρίζω. Αυτό που θέλω να πω είναι ότι τότε έγινε μια συμφιλίωση. Ας μην αρχίσουμε λοιπόν πάλι τα ίδια. Είναι πολύ πληγωμένη αυτή η χώρα. Φοβάμαι το διχασμό. Είναι χειρότερος ακόμη και από την οικονομική κρίση.

— Η διαιρετική τομή για την οποία μιλάτε είναι η ίδια; Αριστερά – Δεξιά;

Η αλήθεια είναι πως στο σημείο αυτό ακριβώς μπερδεύονται τα πράγματα...

Οι ορθοπεδικοί μού λένε υπομονή. Πού να τη βρω; Τέσσερις βδομάδες καθηλωμένη με συντροφιά το ΔΝΤ τρεις φορές τη μέρα στις ειδήσεις.
[...]
Είναι η ώρα για τις ειδήσεις. Δεν θα τις δω. Βλέπω στον Σκάι ένα ντοκιμαντέρ με θαλάσσιους ελέφαντες και πιγκουίνους. Όχι, θα κάτσω να σκάσω για το ΔΝΤ και τον έβδομο σπόνδυλό μου. 

«Οδός Λευκωσίας», Σπανιόλικα παπούτσια... 

— Τελικά, βλέπετε ειδήσεις ή όχι;

Τώρα πια μια φορά την ημέρα. Δε μπορώ περισσότερο.

— Τα πράγματα έχουν το βάρος που τους δίνουμε;

Το βάρος που τους δίνουμε εμείς και το βάρος που έχουν από μόνα τους. Είναι βαριά αυτά που ζούμε, δε μπορώ να πω. Επειδή όμως έχω περάσει πόλεμο, κατοχή, δικτατορία, εξορία, δε με βαραίνει τόσο αυτό που συβαίνει. Ξέρω ότι όταν θα βγω από το σπίτι μου δεν υπάρχει περίπτωση να με συλλάβουν ή να πυροβολήσουν. Κατανοώ όμως τους ανθρώπους που αισθάνονται ένα τεράστιο βάρος. Κατανοώ τους ανθρώπους που είναι απελπισμένοι. Το μόνο που με ενοχλεί είναι ο παραλληλισμός της σημερινής κατάστασης με την Κατοχή και τον Εμφύλιο. Θέλω να σας διαβεβαιώσω πως τίποτα δεν συγκρίνεται με την πείνα της Κατοχής.

— Η πείνα και η οικονομική εξαθλίωση δεν αποτελούν μορφές βίας;

Σαφώς! Αλλά ευτυχώς, δεν έχουμε φτάσει ακόμη στην πείνα της Κατοχής κι ούτε πιστεύω ότι θα φτάσουμε. Η οικονομική εξαθλίωση είναι μια μορφή βίας επειδή σε αλλάζει. Αλλάζει τον χαρακτήρα σου. Σε αλλοιώνει. Σε αλλοτριώνει.

Μια φορά κι έναν καιρό, ζούσε στο δάσος ένας τίγρης, ένα καπλάνι όπως το λένε το νησί μας (αυτό που είναι μέσα στη βιτρίνα), κι είχε ένα μαύρο μάτι κι ένα καταγάλανο.
[...]
Σαν έβλεπε με το γαλάζιο μάτι, ήτανε ήμερο σαν γάτα, τριγύριζε ανάμεσα στους ανθρώπους, τους βοηθούσε κι έπαιζε με τα παιδιά και τα ζωάκια στο δάσος. Όταν όμως άνοιγε το μαύρο μάτι, γινόταν άγριο, χαλούσε τις δουλειές των ανθρώπων και τα ζωάκια έτρεχαν να κρυφτούν στις τρύπες τους... 

«Το καπλάνι της βιτρίνας»

— Πότε ξυπνάει το κακό;

Η φτώχεια το ξυπνάει. Όπως είπα και πριν, η φτώχεια τον αλλάζει τον άνθρωπο. Από την άλλη, όσοι περάσαμε την πείνα της Κατοχής, δεν αλλοτριωθήκαμε. Ξέρετε γιατί; Επειδή εμείς είχαμε να αντιμετωπίσουμε συγκεκριμένο εχθρό αλλά ταυτόχρονα, είχαμε και πολλές ελπίδες. Σήμερα, ο εχθρός δεν είναι συγκεκριμένος και η ελπίδα είναι σχεδόν ανύπαρκτη.

Τραγουδούν ένα τραγούδι που φλογίζει τις καρδιές: Πάντα μπροστά μας, για μια καινούρια ζωή... 

«Ο μεγάλος περίπατος του Πέτρου»

— Από ποια υλικά είναι φτιαγμένη η αισιοδοξία;

Είναι πολύ δύσκολο να είναι κανείς αισιόδοξος σήμερα. Ίσως βοηθούν τα βιβλία, το θέατρο, οι μουσικές. Για μένα μια κάποια λύση είναι να βρίσκονται οι άνθρωποι μεταξύ τους. Να συζητάνε. Αυτό κάνω κι εγώ με τους φίλους μου, οι οποίοι είναι νεότεροι από μένα. Ο μόνος συνομίληκος φίλος μου είναι ο Τίτος Πατρίκιος. Ξέρετε, η εγγονή μου λέει συχνά: «Η γιαγιά μου είναι πολύ έξυπνη επειδή κάνει παρέα με νεότερους από εκείνη».

 -Γίναμε Αφρική, λέει η μια. Πού ο καλός κόσμος της πλατείας Αμερικής που διηγείται η θεία μου. -Εγώ το βράδυ δεν πάω βήμα μόνη μου. Μαύροι, μαύροι μέχρι και στα πεζούλια της πλατείας κάθονται και μιλάνε, μιλάνε σ' αυτήν την απαίσια γλώσσα τους, συνεχίζει η δεύτερη και ρίχνει μια λοξή ματιά στις μαύρες μαμάδες. -Απελπισία, αναστενάζει η πρώτη...[...] έτσι που πληθαίνουνε θα μας κάνουν καμιά ώρα να φύγουμε από τον τόπο μας. 

«Οδός Λευκωσίας», Σπανιόλικα παπούτσια...

— Εδώ και λίγες μέρες έχει ανοίξει και πάλι μια συζήτηση για το ζήτημα των μεταναστών...

Δε μπορώ παρά να έχω μια συμπάθεια για αυτούς τους ανθρώπους, καθώς υπήρξα κι εγώ πολιτική πρόσφυγας. Η διαφορά βέβαια είναι ότι εγώ ήμουν πρόσφυγας πολυτελείας. Επί Χούντας, οι Γάλλοι μας βοηθούσαν πάρα πολύ. Μας στήριζαν, στήριζαν τα παιδιά μας. Από την άλλη, καταλαβαίνω κι εκείνους που ενοχλούνται. Το να διασχίσεις την Ευριπίδου είναι ένα ζήτημα. Όμως, δεν έχει ληφθεί κανένα σοβαρό μέτρο γι΄αυτούς τους ανθρώπους.

Μέρες και μέρες μου λέει πως θα περάσει το τρένο και θα φύγουμε. Εκεί που θα πάμε θα 'χει χωράφια σπαρμένα σιτάρι. Θα 'χουμε ψωμί. Στα ποτάμια θα τρέχει πολύ νερό. [...] -Πού πάει το τρένο; -Στοπουθενά....στοπουθενά, φώναζαν αυτοί που ήταν μέσα.[...] Λέει, λέει και το τρένο πάει, πάει. Την αφήνω να λέει. Εγώ όμως το ξέρω πως όταν μεγαλώσω θα γίνω ένα πεθαμένο παιδί. 

«Στοπουθενά», Σπανιόλικα...

— Ποια παιδιά μεγαλώνοντας γίνονται πεθαμένα παιδιά;

Μονάχα τα παιδιά που ζούνε μες τον πόλεμο και βλέπουν γύρω τους το θάνατο. Τα παιδιά που ζούνε σε πόλεις και χώρες όπου γίνονται μάχες, όπου τελικά σκοτώνονται και τα ίδια...

 

Βιβλίο
5

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Βιβλίο / Γιατί ο Πέρσιβαλ Έβερετ πήρε το Πούλιτζερ με το «James»

Ο Πέρσιβαλ Έβερετ έγραψε ένα άκρως επίκαιρο, δεδομένων των τελευταίων ημερών, βιβλίο, που ταυτόχρονα φιλοδοξεί να καταστεί κλασικό, για τον ρατσισμό και τη χαμένη ανθρωπιά, και κέρδισε το Εθνικό Βραβείο Λογοτεχνίας των ΗΠΑ και το Πούλιτζερ.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
«Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη, κιθαρίστα και σκιτσογράφο Κώστα Μπέζο, που ξαναγράφει την ιστορία της Ελλάδας πριν από το 1940

Βιβλίο / «Πάμε στη Χονολουλού»: Ένα βιβλίο για τον μποέμ ρεμπέτη Κώστα Μπέζο

Τη δεκαετία του ’30 άνθισε στην Ελλάδα ένα μουσικό είδος «διαφυγής» από τη σκληρή πραγματικότητα, οι χαβάγιες. Ο Κώστας Μπέζος, αινιγματική μορφή μέχρι πρόσφατα και σημαντικός ρεμπέτης και σκιτσογράφος, έγραψε μια ανείπωτη ιστορία, διαφορετική από αυτή που η επίσημη ιστορία έχει καταγράψει για την εποχή του Μεσοπολέμου.  
M. HULOT
Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Βιβλίο / Εύα Μπαλταζάρ: «Η αγάπη που σε φυλακίζει δεν είναι αγάπη»

Η Καταλανή συγγραφέας, που έχει εξελιχθεί σε σημείο αναφοράς της σύγχρονης queer λογοτεχνίας, μεταφράζεται παγκοσμίως και τη θαυμάζει ο Αλμοδόβαρ, μιλά στη LiFO για το τι σημαίνει να ζεις ελεύθερα.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
ΕΠΕΞ Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Βιβλίο / Φάνη, ψηλά το κεφάλι!

Το πρώτο βιβλίο του Φάνη Παπαδημητρίου είναι μια συγκινητική εξομολόγηση για το ατύχημα στα 19 του που τον καθήλωσε σε αμαξίδιο, την πάλη του με τον τζόγο και τον αγώνα που έδωσε να ξαναφτιάξει τη ζωή του «μετά το τσουνάμι που ήρθε και τα σάρωσε όλα».
M. HULOT
«Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Το πίσω ράφι  / «Τι ωραίο πλιάτσικο!»: Όταν η «αργόσχολη» τάξη εργάζεται σκληρά για το Κακό

Πιστή στην κλασική μορφή του μυθιστορήματος, αλλά ταυτόχρονα ανατρεπτική και μεταμοντέρνα, η καυστική σάτιρα του Τζόναθαν Κόου για τη βρετανική άρχουσα τάξη των αρχών της δεκαετίας του ’90 διαβάζεται μονορούφι.
ΣΤΑΥΡΟΥΛΑ ΠΑΠΑΣΠΥΡΟΥ
ΕΠΕΞ Γυναικείες φωνές από διαφορετικά μέρη του κόσμου

Βιβλίο / Από τη Μαλαισία μέχρι το Μεξικό: 5 νέα βιλία που αξίζει να διαβάσετε

5 συγγραφείς από διαφορετικά σημεία του πλανήτη χαράζουν νέους δρόμους στη λογοτεχνία. Ανάμεσά τους, η Τζόχα Αλχάρθι που κέρδισε το Booker και η βραβευμένη με Πούλιτζερ Κριστίνα Ριβέρα Γκάρσα.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Αρχαιολογία / Ποιοι ήταν οι αληθινοί «σκλάβοι» της ηδονής στην Αρχαία Ρώμη;

Η διακεκριμένη ιστορικός Mary Beard στο βιβλίο της «Οι Ρωμαίοι Αυτοκράτορες. Οι ηγεμόνες του αρχαίου ρωμαϊκού κόσμου», παρουσιάζει τη ζωή και το έργο των αυτοκρατόρων μέσα από ανεκδοτολογικές αφηγήσεις και συναρπαστικές λεπτομέρειες, που θυμίζουν απολαυστικό μυθιστόρημα. Ένα από τα πιο ενδιαφέροντα κεφάλαια εστιάζει στον ρόλο των δούλων, τόσο στην καθημερινή ζωή όσο και στη σεξουαλική ζωή των Ρωμαίων αυτοκρατόρων.
M. HULOT
Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Βιβλίο / Τα μικρά ανεξάρτητα βιβλιοπωλεία ενώνουν τις δυνάμεις τους

Από την Αμοργό ως την Αλεξανδρούπολη και από την Ξάνθη ως τη Μυτιλήνη, τα μικρά βιβλιοπωλεία αποκτούν για πρώτη φορά συλλογική φωνή. Βιβλιοπώλες και βιβλιοπώλισσες αφηγούνται τις προσωπικές τους ιστορίες, αλλά και τις δυσκολίες που αντιμετωπίζουν.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
«Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Lifo Videos / «Μικρή μου, ας τους αφήσουμε αυτούς τους κερατάδες τους καλόγερους»

Η Αγλαΐα Παππά διαβάζει ένα απόσπασμα από τις βέβηλες και αμφιλεγόμενες «120 Μέρες των Σοδόμων» του Μαρκησίου ντε Σαντ, ένα βιβλίο αναγνωρισμένο πλέον ως αξεπέραστο λογοτεχνικό αριστούργημα και χαρακτηρισμένο ως «εθνικός θησαυρός» της Γαλλίας.
THE LIFO TEAM
Το «προπατορικό αμάρτημα» του Τζο Μπάιντεν

Βιβλίο / Ποιο ήταν το θανάσιμο σφάλμα του Τζο Μπάιντεν;

Ένα νέο βιβλίο για τον πρώην Πρόεδρο αποτελεί καταπέλτη τόσο για τον ίδιο όσο και για τη δουλοπρεπή κλίκα πιστών και μελών της οικογένειάς του, που έκαναν το παν για να συγκαλύψουν τον ραγδαίο εκφυλισμό της γνωστικής του ικανότητας.
THE LIFO TEAM
ΕΠΕΞ Συγγραφείς/ Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου / 8 Έλληνες συγγραφείς ξαναγράφουν τους μύθους και τις παραδόσεις

Η Λυσιστράτη ερμηνεύει τις ερωτικές σχέσεις του σήμερα, η Ιφιγένεια διαλογίζεται στην παραλία και μια Τρωαδίτισσα δούλα γίνεται πρωταγωνίστρια: 8 σύγχρονοι δημιουργοί, που συμμετέχουν με τα έργα τους στο φετινό Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου, συνομιλούν με τα αρχαία κείμενα και συνδέουν το παρελθόν με επίκαιρα ζητήματα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τζούντιθ Μπάτλερ: «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Τζούντιθ Μπάτλερ / «Θέλουμε να ζήσουμε με ανοιχτή ή με κλειστή καρδιά;»

Μια κορυφαία προσωπικότητα της σύγχρονης παγκόσμιας διανόησης μιλά στη LiFO για τo «φάντασμα» της λεγόμενης ιδεολογίας του φύλου, για το όραμα μιας «ανοιχτόκαρδης κοινωνίας» και για τις εμπειρίες ζωής που της έμαθαν να είναι «ένας άνθρωπος ταπεινός και ταυτόχρονα θαρραλέος».
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ

σχόλια

4 σχόλια
"Η φτωχεια ξυπναει το κακο", αλλα εμεις σαν γνησιοι ορθοδοξοι Ελληνες θα συνεχισουμε να πληρωνουμε "κυβερνητικους ιερεις" για να μας λενε -συμφωνα με τις γραφες- οτι μονο οσοι ειναι φτωχοι και υποφερουν θα πανε στον παραδεισο! Και οποιος καταλαβε... καταλαβε!
"Πότε ξυπνάει το κακό; Η φτώχεια το ξυπνάει." Μαλλον η δικη μου φτωχη και εργατικη οικογενεια που μεγαλωσα, θα πρεπει να ηταν τοσο "τρισαθλια" και εντελως "ανικανη", που δεν μπορεσε ουτε καν να ξυπνησει το παραμικρο κακο! Η φτωχεια δεν ξυπναει το κακο! Υπαρχουν εκατομυρια και εκατομυρια φτωχων που ζουν με αξιοπρεπεια και περηφάνια, που ποτε δεν αφησαν την φτωχεια να... ξυπνησει το κακο! Αν πραγματικα "η φτωχεια ξυπναει το κακο", τοτε η πλουτοκρατια τι κανει;;; ξυπναει την "καλοσυνη" τον "ανθρωπισμο" και την "αγιοσυνη" των παντων;;;
Η φτώχεια δεν έχει να κάνει μόνο με το φαγητό. Η φτώχεια ξυπνάει το κακό γιατί σε εξαναγκάζει σε συμβιβασμούς που δεν αντέχονται. Σου αφαιρεί το δικαίωμα να είσαι κύριος του εαυτού σου. Σου αφαιρεί το δικαίωμα στον χρόνο σου, στη μόρφωση, στην ηρεμία. Η φτώχεια είναι μια μορφή αδικίας που ξυπνάει αγανάκτηση, φθόνο, πόνο. Μην παίρνεις μεμονωμένες περιπτώσεις ως παράδειγμα. Είναι τυχαίο που τα γκέτο, οι τριτοκοσμικές χώρες (φτωχές), οι φτωχογειτονιές έχουν τα περισσότερα ποσοστά εγκληματικότητας σε όλο τον κόσμο? Μην ψάχνεις από παντού να θιγείς και να γίνεις μίζερος και γκρινιάρης. Τα μυαλά όπως και τα αλεξίπτωτα δουλεύουν μόνο όταν είναι ανοιχτά.
απο την εποχη του τρωικου πολεμου τιs κοινωνιεs τιs κινει-συνηθωs με βια-η οικονομια.οσοι πιστευουν οτι η ελλαδα το 2013 θα γινει τοσο ευκολα τριτοκοσμικη καπιταλιστικη μπανανια με <<μισθουs>> των 200 ευρω και το 80% των κατοικων-σε λιγο-εξαθλιωμενουs ειτε αγνοουν την ιστορια τηs ανθρωποτηταs ειτε εκφραζουν τουs ανιστορητουs,κυνικουs ποθουs τουs.οσο και αν μεσω των χρεωκοπημενων μμ<<ε>> τουs παραμυθιαζουν τον-εν μερει αλλοτριωμενο-κοσμακη για τα αιτια τηs πανευρωπαικηs καπιταλιστικηs κρισηs το ψεμα εχει παντα κοντα ποδαρια...btw οι φοβισμενοι μικροαστοι παντα ειναι πλειοψηφια,αλλα <<πλειοψηφια>> σε ...κανονικεs συνθηκεs.