«Τραβιάτα»: 9+1 πληροφορίες για τη συγκλονιστικότερη ερωτική ιστορία της όπερας Facebook Twitter
Η Μαρία Κάλλας στο ρόλο της Βιολέτας το 1958.

«Τραβιάτα»: 9 πληροφορίες για τη συγκλονιστικότερη ερωτική ιστορία της όπερας

0

Υπάρχει ερωτική ιστορία πιο συναρπαστική από εκείνη που περιγράφει τον έρωτα μιας εταίρας με έναν γόνο καλής οικογένειας; Υπάρχει πιο καταδικασμένο ζευγάρι από εκείνο που καλείται να συντρίψει κοινωνικά στεγανά; Υπάρχει πιο μυθιστορηματικός έρωτας από εκείνον που επιβιώνει κάθε ανθρώπινης προσπάθειας να τον διαφθείρει;


Υπάρχει άραγε πιο συγκλονιστική ιστορία στην όπερα από εκείνη της Τραβιάτας;

Ηδονές που καταπνίγουν τους πρωταγωνιστές, σπαρακτικές λεπτομέρειες που ακουμπούν πάνω σε αληθινές ζωές, μελωδίες μοναδικής δύναμης, ασφυκτικά κοινωνικά πλαίσια και στιγματισμός. Η Τραβιάτα, το λατρεμένο μελόδραμα του Βέρντι, έχει για φόντο το λαμπερό και παρακμιακό Παρίσι (όπως περιγράφεται από τον Αλέξανδρο Δουμά, υιό) και στο επίκεντρο τη Βιολέτα, μια «εταίρα» της παριζιάνικης κοινωνίας, κοινωνικά στιγματισμένη από την ασθένεια της εποχής, τη φυματίωση.

Ο,τι μπορεί να συμβεί από την αυγή του έρωτα έως το σκοτάδι του θανάτου ο Βέρντι το περιγράφει σε αυτό το έργο κεντώντας το ψυχογράφημά της Βιολέτας, λέξη- λέξη πάνω στην φωνητική γραφή.

Στην όπερα αυτή, δεν υπάρχουν μονομαχίες και δόλος. Η υπόθεση είναι απλή, χαμηλόφωνη. Όλα στροβιλίζονται γλυκά γύρω από τα βαθιά συναισθήματα και το «ασήκωτο» για την κοινωνία της εποχής προκλητικό θέμα. Όλα τα στερεότυπα καταρρέουν μπροστά στον ανιδιοτελή έρωτα. Ο,τι μπορεί να συμβεί από την αυγή του έρωτα έως το σκοτάδι του θανάτου ο Βέρντι το περιγράφει σε αυτό το έργο κεντώντας το ψυχογράφημά της Βιολέτας, λέξη-λέξη πάνω στη φωνητική γραφή.

Σε όλο αυτό το ήδη ηλεκτρισμένο πλαίσιο ήρθε από τη δεκαετία του '50 και η Μαρία Κάλλας να δώσει εκρηκτικές διαστάσεις στον ρόλο της Βιολέτας, να χαρίσει στο κοινό μερικά ακόμα δείγματα υψηλής τέχνης και να κληροδοτήσει τις διαδόχους της με έναν ακόμα ανυπέρβλητο οπερατικό μύθο.

«Τραβιάτα»: 9+1 πληροφορίες για τη συγκλονιστικότερη ερωτική ιστορία της όπερας Facebook Twitter
Βέρντι, Τραβιάτα (Η παραστρατημένη), 1941-1942, Θερινό θέατρο Πλατείας Κλαυθμώνος, Αθήνα. Στιγμιότυπο από το πρώτο ανέβασμα της όπερας «Τραβιάτα» από την ΕΛΣ, το καλοκαίρι του 1942, στο υπαίθριο Θέατρο της Πλατείας Κλαυθμώνος, σε σκηνοθεσία Δημήτρη Ματσούκη. Η υψίφωνος Μιρέιγ Φλερύ ως Βιολέττα και ο τενόρος Νίκος Γλυνός ως Αλφρέντο.

1.

Από τα μέσα του 1847 μέχρι τις αρχές του 1852 ο Βέρντι πηγαινοερχόταν συχνά στο Παρίσι. Ήταν μια περίοδος που το ενδιαφέρον των καλλιτεχνικών κύκλων μονοπωλούσε το μυθιστόρημα του Aλέξανδρου Δουμά, υιού «Η Κυρία με τις καμέλιες». Είχε κυκλοφορήσει το 1848 κι η επιτυχία του ήταν τόσο σαρωτική που ο ίδιος ο συγγραφέας το μετέτρεψε και σε θεατρικό. Τυπικό αστικό δράμα, το έργο είναι εμπνευσμένο από τη ζωή της Ροζ Aλφονσίν Πλεσί, η οποία έφτασε στο Παρίσι στα 14 της και μέσα σε δύο χρόνια κατέκτησε τα ανδρικά πλήθη. Ήταν ψηλή, πολύ αδύνατη, με μαύρα μαλλιά και πελώρια μάτια. Μιας σπάνιας ομορφιάς κοπέλα που σπατάλησε την ζωή της κάνοντας σχέσεις με ισχυρούς πολιτικούς και ανθρώπους των τεχνών και των γραμμάτων. Ανάμεσά τους ο Αλφρέντ ντε Μισέ, ο Φραντς Λιστ αλλά και ο ίδιος ο Δουμάς υιός, που τη συνάντησε σε συνθήκες παρόμοιες με αυτές της εναρκτήριας σκηνής στην Τραβιάτα (κατά τη διάρκεια δεξίωσης). Η Πλεσί πέθανε από φυματίωση μόλις στα 23 της χρόνια. Είναι πιθανόν ο Βέρντι να είδε τη θεατρική μεταφορά του έργου στην πρώτη του παρουσίαση (Φεβρουάριος 1852) κι έσπευσε να αγοράσει ένα αντίτυπο του βιβλίου για να το μετατρέψει σε όπερα.

2.

Σχεδόν έναν χρόνο μετά, η όπερα όχι μόνο ήταν έτοιμη αλλά έκανε και πρεμιέρα (6 Μαρτίου 1853) στο Μεγάλο Θέατρο «Ο Φοίνικας της Βενετίας» αλλά ακόμα και σήμερα αναφέρεται ως μία από τις μεγαλύτερες αποτυχίες στην ιστορία του λυρικού θεάτρου. Η αποτίμηση αυτή βασίζεται πρωτίστως σε επιστολές του Βέρντι, οι οποίες όμως γράφτηκαν προτού δημοσιευτούν οι κριτικές. ≪Δυστυχώς, θα πρέπει να σου αναγγείλω κακά νέα, αλλά δεν μπορώ να σου κρύψω την αλήθεια. Η Τραβιάτα ήταν ένα φιάσκο. Μην ψάχνεις να βρεις δικαιολογία, απλώς έτσι είναι≫, έγραφε την επομένη της πρεμιέρας στον εκδότη του Τίτο Ρικόρντι. Ωστόσο, η πραγματικότητα δεν πρέπει να ήταν όσο σκοτεινή φάνταζε στα μάτια του συνθέτη. Αυτό, που εκείνος εισέπραξε ως «φιάσκο» (ενδεχομένως και γιατί είχε τρομερά υψηλές προσδοκίες) ήταν απλώς μία χλιαρή υποδοχή. Οι κριτικές στον Τύπο της εποχής ήταν τουλάχιστον συμπαθητικές. Στην Gazzetta di Venezia ο Τομάζο Λοκατέλι ανέφερε: «Η Α' Πράξη καταχειροκροτήθηκε και ο συνθέτης κλήθηκε αρκετές φορές στη σκηνή. Στη Β' η τύχη, δυστυχώς, αντιστράφηκε». Περισσότερο ενθουσιώδης, η Gazzetta musicale di Milano σχεδόν επέκρινε το κοινό της πρεμιέρας για την αδιαφορία του απέναντι στα «πολλά, θαυμάσια μέρη στην παρτιτούρα». Η όπερα δόθηκε συνολικά εννέα φορές και απέφερε στο θέατρο 1.450 λίρες ανά βραδιά, σχεδόν τα διπλά από τις παραγωγές που είχαν προηγηθεί.

«Τραβιάτα»: 9+1 πληροφορίες για τη συγκλονιστικότερη ερωτική ιστορία της όπερας Facebook Twitter
Βέρντι, Τραβιάτα (Η παραστρατημένη), 1967-1968, Δημοτικό Θέατρο Πειραιά, Πειραιάς. Στιγμιότυπο από την παρουσίαση της όπερας «Τραβιάτα», στο Δημοτικό Θέατρο του Πειραιά την άνοιξη του 1968. Η Ταϊλανδή υψίφωνος Ρουκμίνι Σουκμαβάτι (Βιολέττα) και ο αρχιμουσικός Ανδρέας Παρίδης υποκλίνονται στο κοινό.

3.

Η όπερα αφορούσε καταστάσεις κι ανησυχίες σύγχρονες του Βέρντι εξού και ο ίδιος είχε απαιτήσει παραστάσεις με σύγχρονα ρούχα, ώστε το κοινό να αντικρίσει στη σκηνή ένα πρόβλημα της εποχής. Για παράδειγμα σε κανένα σημείο δεν επιχειρεί να κρύψει τα κλινικά συμπτώματα της φυματίωσης που έχει η πρωταγωνίστρια. Πρόθεσή του ήταν η κοινωνική καταγγελία, επιλογή που εντάσσεται στο πλαίσιο μιας νέας εποχής ουμανισμού, με την αυξανόμενη συμπάθεια προς το άτομο και τη διαφορετικότητά του.

4.

Δεν ήταν, όμως, μόνο το κοινό της Ιταλίας που διχάστηκε απέναντι στην Τραβιάτα. Η δυσπιστία και η αμφισβήτηση απέναντι στο έργο ήταν μάλλον «οικουμενική». Για παράδειγμα το 1856, στη Βικτωριανή Αγγλία, οι Times υποδέχτηκαν την όπερα με ένα καταγγελτικό πρωτοσέλιδο άρθρο, ενώ, στην κριτική του, ο μουσικοκριτικός Τζέιμς Ντέιβισον μιλούσε για «σάπια και χυδαία αίσχη». Μάλιστα, κατά τα πρώτα χρόνια, οι υπεύθυνοι της Βασιλικής Όπερας του Λονδίνου, στο Κόβεντ Γκάρντεν, δεν παρείχαν μεταφράσεις του κειμένου από σεβασμό –όπως υπαινίσσονταν– προς την ηθική υγεία του φιλόμουσου κοινού. Κατάλοιπο της σεμνότυφης αυτής νοοτροπίας είναι πιθανώς το γεγονός ότι έως σήμερα στις περισσότερες γλώσσες ο τίτλος του έργου παραμένει αμετάφραστος. Ποιος αναφέρεται σε αυτήν ως «Η παραστρατημένη»;

5.

Στη σύγχρονη εποχή η Τραβιάτα συγκίνησε, ενέπνευσε, αγαπήθηκε και χειροκροτήθηκε όσο κανένα άλλο έργο παγκοσμίως. Κι η Ελλάδα δεν αποτέλεσε εξαίρεση σε αυτήν την θριαμβευτική της πορεία. Μάλιστα τις πρώτες αναφορές για παραστάσεις της όπερας στην Ελλάδα, συναντάμε στα μέσα του 19ου αιώνα. Αυτό σημαίνει πως μέσα σε λιγότερο από μια δεκαετία από την παγκόσμια πρώτη στη Βενετία, το έργο παρουσιάστηκε σε όλα τα δραστήρια ελληνικά μουσικά κέντρα της εποχής: Κέρκυρα (1855), Ζάκυνθο (1857), Κεφαλονιά (1858), Αθήνα (1857), Σύρο (1858), Πάτρα (1860).

«Τραβιάτα»: 9+1 πληροφορίες για τη συγκλονιστικότερη ερωτική ιστορία της όπερας Facebook Twitter
Βέρντι, Τραβιάτα (Η παραστρατημένη), 1976-1977, Θέατρο Ολύμπια, Αθήνα. Στιγμιότυπο από το πρώτο ανέβασμα της όπερας «Τραβιάτα» από την ΕΛΣ, την άνοιξη του 1977, στο Θέατρο Ολύμπια, σε σκηνοθεσία Σέργιου Βαφειάδη. Η υψίφωνος Φώφη Σαραντοπούλου ως Βιολέττα και ο τενόρος Δημήτρης Στεφάνου ως Αλφρέντο.

6.

Το πρώτο ανέβασμα της Τραβιάτας από την Εθνική Λυρική Σκηνή δόθηκε στο θερινό θέατρο της πλατείας Κλαυθμώνος το καλοκαίρι του 1942 (30 Ιουλίου) και η Κωνσταντινουπολίτισσα Μιρέιγ Φλερύ υπήρξε η πρώτη που ερμήνευσε τον ρόλο. Τη σκηνοθεσία υπέγραφε ο Δημήτρης Ματσούκης και τη μουσική διεύθυνση ο Λεωνίδας Ζώρας. Η διανομή ήταν αποκλειστικά ελληνική και την αποτελούσαν μελοδραματικοί καλλιτέχνες της εποχής όπως οι Νίκος Γλυνός (Αλφρέντο), Χριστόφορος Αθηναίος (Ζερμόν) και Λουκία Χέβα (Φλώρα). Από το 1942 μέχρι σήμερα το κοινό της Λυρικής έχει παρακολουθήσει πέντε παραγωγές της Τραβιάτας, σε συνολικά 40 καλλιτεχνικές περιόδους και εκατοντάδες παραστάσεις: των Κωνσταντίνου Πέρση (1948), Φρίξου Θεολογίδη (1958 με σκηνικά και κοστούμια του Γιάννη Τσαρούχη), Σέργιου Βαφειάδη (1966), Μιχάλη Κακογιάννη (1982), Νίκου Πετρόπουλου (2001). Από το 1942 έως και το 1979 οι παραστάσεις δίνονταν στα ελληνικά, ενώ μέχρι και τη δεκαετία του 1980 παιζόταν συστηματικά, σχεδόν σε κάθε καλλιτεχνική περίοδο.

7.

Προφανώς μια ιστορία με τη διαχρονικότητα αυτής της υπόθεσης έχει κεντρίσει το ενδιαφέρον εκατοντάδων σύγχρονων καλλιτεχνών μέχρι και στον χώρο της μόδας. Από την Prada και τους Viktor & Rolf ως τον Valentino (επιμελήθηκε τα κοστούμια της Τραβιάτας που σκηνοθέτησε η Σοφία Κόπολα το 2016 για το Teatro dell' Opera της Ρώμης) ποιος δεν θέλει να σχεδιάσει μια σκηνή όπερας, απολαμβάνοντας το δράμα, την αίγλη, την ιστορία και την υπερβολή του είδους; Επίσης, μην παραβλέπουμε αποχρώσεις της ιστορίας στο Pretty Woman αλλά και στο Moulin Rouge!, παρόλο που ο Μπαζ Λούρμαν επιμένει πως ένα άλλο μυθικό ζευγάρι (Ορφέας και Ευρυδίκη) υπήρξαν βασική του έμπνευση.

8.

Η σχέση της Μαρίας Κάλλας με την Τραβιάτα χρειάζεται πολλά κεφάλαια για να εξαντληθεί. Αρκεί κανείς να συνειδητοποιήσει πως μεταξύ 1951 και 1958 η Κάλλας ερμήνευσε τον ρόλο της Βιολέτας 63 φορές (τελευταία φορά ήταν στο Ντάλας με σκηνοθέτη τον Φράνκο Τζεφιρέλι). Το βάπτισμα του πυρός πήρε τον Ιανουάριο του 1951 ερμηνεύοντας για πρώτη φορά τον ρόλο της Βιολέτας Βαλερί στο Δημοτικό Θέατρο της Φλωρεντίας, υπό τη διεύθυνση του Τούλιο Σεραφίν.

 

Maria Callas - La Traviata

9.

Δύο χρόνια μετά (Σεπτέμβριος του 1953) έρχεται η πρώτη και μοναδική φορά που η Κάλλας ηχογραφεί σε στούντιο, αυτό της Ιταλικής Ραδιοφωνίας στο Τορίνο, την «Τραβιάτα» χωρίς όμως να πρόκειται για την πιο σπουδαία της ηχογράφηση.


Το κοινό, λοιπόν, έπρεπε να περιμένει ως το 1955 για να νιώσει τι σημαίνει ανυπέρβλητη ερμηνεία και απόλυτη οπερατική εμπειρία. Αδυνατισμένη (έπειτα από επίμονη προσπάθεια), λαμπερή, με τη φωνή της σε συγκλονιστική φόρμα, η Κάλλας ανεβαίνει στη σκηνή της Σκάλας του Μιλάνου που η Λίλα ντε Νόμπιλι είχε μεταμορφώσει σε μπελ επόκ σκηνικό, φορώντας μνημειώδη κοστούμια που αναδεικνύουν την αδυνατισμένη σιλουέτα της, έχοντας δεχτεί τη σκηνοθετική καθοδήγηση του μέντορά της, Λουκίνο Βισκόντι, και προκαλεί στο κοινό παραλήρημα με την ερμηνεία της (τη μουσική διεύθυνση είχε ο Κάρλο Μαρία Τζουλίνι). Ξεκάθαρα πρόκειται για μια από τις κορυφαίες ηχογραφήσεις στην οπερατική ιστορία.

* Ευχαριστούμε τον Νίκο Α. Δοντά, Διδάκτορα Μουσικολογίας και υπεύθυνο του Τομέα Δραματολογίας της Εθνικής Λυρικής Σκηνής για τις πληροφορίες.

 

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Εθνική Λυρική Σκηνή: το πρόγραμμα για τη σεζόν 2019-2020

Culture / Εθνική Λυρική Σκηνή: το πρόγραμμα για τη σεζόν 2019-2020

Όπερα, μπαλέτο, συναυλίες, παγκόσμιες πρεμιέρες και μεγάλα διεθνή ονόματα, όπως αυτά της Μαρίνα Αμπράμοβιτς, του Γιώργου Λάνθιμου και του Ολιβιέ Πυ, συνθέτουν τον καλλιτεχνικό προγραμματισμό της Λυρικής για τη νέα σεζόν
THE LIFO TEAM

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Μια άλλη Θήβα»: Η πιο αθόρυβη επιτυχία της θεατρικής Αθήνας

The Review / «Μια άλλη Θήβα»: Η παράσταση-φαινόμενο που ξεπέρασε τους 100.000 θεατές

O Χρήστος Παρίδης συνομιλεί με τη Βένα Γεωργακοπούλου για την θεατρική παράσταση στο Θεάτρο του Νέου Κόσμου, σε σκηνοθεσία Βαγγέλη Θεοδωρόπουλου, που διανύει πλέον την τρίτη της σεζόν σε γεμάτες αίθουσες. Ποιο είναι το μυστικό της επιτυχίας της; Το ίδιο το έργο ή οι δύο πρωταγωνιστές, ο Θάνος Λέκκας και ο Δημήτρης Καπουράνης, που καθήλωσαν το κοινό;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Θέατρο / «Διαβάζοντας Ευριπίδη καταλαβαίνεις πού πάτησε η ακροδεξιά»

Η Μαρία Πρωτόπαππα σκηνοθετεί την «Ανδρομάχη» στην Επίδαυρο, με άντρες ηθοποιούς στους γυναικείους ρόλους, εξερευνώντας τις πολιτικές και ηθικές διαστάσεις του έργου του Ευριπίδη. Η δημοκρατία, η ελευθερία, η ηθική και η ευθύνη ηγετών και πολιτών έρχονται σε πρώτο πλάνο σε μια πολιτική και κοινωνική τραγωδία με πολυδιάστατη δομή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η «Χρυσή Εποχή»

Αποστολή στο Νόβι Σαντ / Κωνσταντίνος Ρήγος: «Ήθελα ένα υπέροχο πάρτι όπου όλοι είναι ευτυχισμένοι»

Στη νέα παράσταση του Κωνσταντίνου Ρήγου «Χρυσή Εποχή», μια συμπαραγωγή της ΕΛΣ με το Φεστιβάλ Χορού Βελιγραδίου, εικόνες από μια καριέρα 35 ετών μεταμορφώνονται ‒μεταδίδοντας τον ηλεκτρισμό και την ενέργειά τους‒ σε ένα ολόχρυσο ξέφρενο πάρτι.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
CHECK Απόπειρες για τη ζωή της: Ψάχνοντας την αλήθεια για τις υπέροχες, βασανισμένες γυναίκες και τις τραγικές εμπειρίες τους

Θέατρο / Η βάρβαρη εποχή που ζούμε σε μια παράσταση

Ο Μάρτιν Κριμπ στο «Απόπειρες για της ζωή της» που ανεβαίνει στο Θέατρο Θησείον σκιαγραφεί έναν κόσμο όπου κυριαρχεί ο πόλεμος, ο θάνατος, η καταπίεση, η τρομοκρατία, η φτώχεια, ο φασισμός, αλλά και ο έρωτας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
To νόημα τού να ανεβάζεις Πλάτωνα στην εποχή του ΤikTok

Άννα Κοκκίνου / To νόημα τού να ανεβάζεις το Συμπόσιο του Πλάτωνα στην εποχή του tinder

Η Άννα Κοκκίνου στη νέα της παράσταση αναμετριέται με το «Συμπόσιο» του Πλάτωνα και τις πολλαπλές όψεις του Έρωτα. Εξηγεί στη LiFO για ποιον λόγο επέλεξε να ανεβάσει το αρχαίο φιλοσοφικό κείμενο, πώς το προσέγγισε δραματουργικά και κατά πόσο παραμένουν διαχρονικά τα νοήματά του.
M. HULOT
«Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Θέατρο / «Άμα σε λένε “αδελφή”, πώς να δεχτείς την προσβολή ως ταυτότητά σου;»

Η παράσταση TERAΣ διερευνά τις queer ταυτότητες και τα οικογενειακά τραύματα, μέσω της εμπειρίας της αναγκαστικής μετανάστευσης. Μπορεί τελικά ένα μέλος της ΛΟΑΤΚΙΑ+ κοινότητας να ζήσει ελεύθερα σε ένα μικρό νησί;
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Αντώνης Αντωνόπουλος από μικρός είχε μια έλξη για τα νεκροταφεία ή Όλα είναι θέατρο αρκεί να στρέψεις το βλέμμα σου πάνω τους ή Η παράσταση «Τελευταία επιθυμία» είναι ένα τηλεφώνημα από τον άλλο κόσμο

Θέατρο / «Ας απολαύσουμε τη ζωή, γιατί μας περιμένει το σκοτάδι»

Ο Αντώνης Αντωνόπουλος, στη νέα του παράσταση «Τελευταία Επιθυμία», δημιουργεί έναν χώρο όπου ο χρόνος για λίγο παγώνει, δίνοντάς μας τη δυνατότητα να συναντήσουμε τους νεκρούς αγαπημένους μας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ