Πριν την Επίδαυρο - Ευριπίδη, Τρωάδες

Πριν την Επίδαυρο - Ευριπίδη, Τρωάδες Facebook Twitter
0
Πριν την Επίδαυρο - Ευριπίδη, Τρωάδες Facebook Twitter
Η Κόρα Καρβούνη εν ώρα πρόβας για την παράσταση Τρωάδες, στην οποία υποδύεται τη θεά Αθηνά.

Ίσως να μην ξανάγινε, ή να έχει πολύ καιρό να γίνει, να εμφανίζονται τόσο πολλοί άνθρωποι στην ορχήστρα της Επιδαύρου. Ο μουσικός-σκηνοθέτης Θοδωρής Αμπαζής και το ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας ετοιμάζονται να παρουσιάσουν της Τρωάδες του Ευριπίδη με έναν ιδιαίτερο και αρκετά πρωτότυπο τρόπο. Τριάντα δύο μουσικοί, μέλη της Ορχήστρας Νυκτών Εγχόρδων της Πάτρας, και δεκατέσσερις ηθοποιοί θα ερμηνεύσουν το σπαραχτικό αυτό έργο ως μια όπερα που όμως δεν θα τραγουδιέται αλλά θα μιλιέται, με τη μουσική να συνοδεύει και να επαναλαμβάνει ταυτόχρονα τον λόγο με νότες. Μια παράσταση στην οποία κάθε φράση του κειμένου θα συνοδεύεται από μουσική, κάθε στίχος θα είναι κομμάτι μιας συνολικής μουσικής σύνθεσης.

#quote#

Πρόκειται για μια μεγαλειώδη συμφωνία που θα εκτελείται από ορχήστρα και ηθοποιούς και το μόνο που θα λείπει θα είναι ο μαέστρος. Εκτός αν στην πορεία των προβών ο Αμπαζής αλλάξει γνώμη και βάλει και τον εαυτό του μέσα στο όλο εγχείρημα. Έτσι κι αλλιώς, και ο Ευριπίδης έγραφε ο ίδιος τη μουσική των έργων του και ήταν εκείνος που τη δίδασκε. «Για έναν άνθρωπο που γράφει μουσική, η τραγωδία είναι το κατεξοχήν πεδίο δουλειάς του, γι' αυτό και παραγγείλαμε μια καινούργια μετάφραση, που να "ακούει" τις ανάγκες αυτού που θέλαμε να κάνουμε, στην οποία να συνυπάρχουν, δηλαδή, το ποιητικό και το μουσικό στοιχείο, χωρίς να χάνεται ο σύγχρονος λόγος» εξηγεί ο σκηνοθέτης, ο οποίος εργάζεται με αυτό τον τρόπο προσέγγισης του θεάτρου από τότε που ήταν νεαρός σπουδαστής στην Ολλανδία, όπου είχε ιδρύσει το Music Group Theater Amsterdam και ανέβαζε θέατρο λόγου με αυτού του είδους την αλληλοεπικάλυψη μουσικής-λόγου. «Όταν σκηνοθετώ δικές μου παραστάσεις, δεν ξεχωρίζω τη σκηνοθεσία από τη μουσική. Το ένα θρέφει το άλλο, είναι άρρηκτα δεμένα μεταξύ τους. Υπάρχει μια μουσική σκέψη που δημιουργεί τη σκηνοθεσία και μια θεατρική σκέψη που ωθεί τη μουσική. Η μουσική πάντα οδηγεί τη φόρμα» εξηγεί λίγο πριν από την κυριακάτικη πρόβα του στο προαύλιο του Πειραματικού Γυμνασίου Πλάκας. «Οι Τρωάδες θα είναι σαν μια όπερα, που όμως δεν τραγουδιέται. Ή μάλλον και θα τραγουδιέται σε κάποια μέρη, αλλά θα είναι σαν να ξεκινάει με μια ουβερτούρα, μετά να ακολουθεί ένα ρετσιτατίβο κι έπειτα ένα επεισόδιο που μπορείς να πεις ότι είναι η πρώτη άρια. Χωρίς να γίνεται όπερα, ο ρυθμός του λόγου ακολουθεί τη δραματουργία» λέει, αναλύοντας τι περίπου θα πρέπει να περιμένουμε από την παράσταση που ετοιμάζει αυτήν τη στιγμή για την Επίδαυρο. Η μουσική, όμως, που θα συνοδεύει τις Τρωάδες γράφεται ταυτόχρονα με τις πρόβες. Κάθε στίχος, ένταση, χειρονομία γίνεται μουσική φράση. Όσον αφορά αυτό, προσθέτει: «Το σμίξιμο μουσικής-θεάτρου είναι το βασικό μου εργαλείο, χάρη στο οποίο μπορώ να εξερευνήσω τι σημαίνει σήμερα μια τραγωδία. Και το κυρίαρχο πεδίο ενδιαφέροντος για μένα είναι η γλώσσα μας. Θα ήταν ακόμα πιο ενδιαφέρον να γινόταν αυτό στο πρωτότυπο, αλλά με ενδιαφέρει, έστω στη νεοελληνική και με αυτούς τους ήχους, να αφηγηθώ μια ιστορία. Να δούμε ποιος είναι ο τρόπος, με οδηγό τη μουσικότητα, να "βουτήξεις" από αυτήν τη γλώσσα τα δραματικά στοιχεία των ήχων, χωρίς να χάνει η θεατρικότητα. Γιατί δεν είναι εγκεφαλικό το έργο, αλλά απίστευτα συναισθηματικό».

Πριν την Επίδαυρο - Ευριπίδη, Τρωάδες Facebook Twitter
Άννα Κοκκίνου (υποδύεται την Εκάβη)

Η δραματουργός Έλσα Ανδριανού, σταθερή συνεργάτις του Αμπαζή, είναι εκείνη που ανέλαβε τη νέα μετάφραση των Τρωάδων γι' αυτή την παράσταση. Είναι η πρώτη φορά που υπογράφει μετάφραση, αν και έχει ασχοληθεί εκτενώς με τη μεταφρασεολογία του αρχαίου δράματος. Γνωρίζοντας καλά τη δουλειά του σκηνοθέτη-μουσικού της παράστασης, εξηγεί τη δική της συμβολή: «Υπήρχε μέριμνα από την αρχή να κρατηθούν τα βασικά ηχητικά στοιχεία του πρωτοτύπου, με την έννοια ότι αυτά για έναν μουσικό αποτελούν εργαλεία. Προφανώς σε μια μετάφραση δεν μπορούν να κρατηθούν αυτούσια κάποια πράγματα, εντούτοις υπάρχουν γλωσσολογικές δυνατότητες να τα περάσεις σε κάποιο βαθμό. Από κει και πέρα, προσπάθησα να κρατήσω μέχρι ενός σημείου το εύρος του πλούτου της νεοελληνικής, από λόγια στοιχεία μέχρι απολύτως καθημερινά, με δραματολογικά κριτήρια περισσότερο. Οι παλιές μεταφράσεις είχαν μια ροπή και περίπου στράτευση στον δημοτικισμό. Μετά αυτό ανατράπηκε και οδηγηθήκαμε σε μια προσπάθεια με λόγια στοιχεία. Αυτή η μετάφραση είναι ανεξίθρησκη ως προς αυτό. Δεν έχει γλωσσική τάση και χρησιμοποιείται όλο το εύρος, ανάλογα με το τι αισθάνομαι ότι εξυπηρετεί τη δράση». Καθώς συζητάμε ακούγονται μουσικοί ήχοι μέσω του λάπτοπ του σκηνοθέτη, ο οποίος κάθε εβδομάδα ταξιδεύει μέχρι την Πάτρα, έτσι ώστε να επεξεργάζεται μαζί με την Ορχήστρα Εγχόρδων τη μουσική που «γεννιέται» από τις πρόβες του με τους ηθοποιούς.

Πριν την Επίδαυρο - Ευριπίδη, Τρωάδες Facebook Twitter
Μια όπερα που θα μιλιέται: Στην παράσταση του Θοδωρή Αμπαζή η μουσική θα συνοδεύει και θα επαναλαμβάνει τον λόγο με νότες.

Για τον σκηνοθέτη Θοδωρή Αμπαζή το μεγάλο στοίχημα που κερδήθηκε με την παλιότερη πετυχημένη παράστασή του Έμποροι των Εθνών του Παπαδιαμάντη ήταν η δημιουργία της θερμοκοιτίδας που γέννησε και την ιδέα μιας τραγωδίας. Αλλά τι τον οδήγησε στη συγκεκριμένη; «Ότι το θέμα των Τρωάδων είναι ό,τι πιο επίκαιρο υπάρχει. Γιατί το μεγάλο θέμα είναι ο νικητής που γίνεται ηττημένος και ο ηττημένος που γίνεται νικητής. Σε ποιο βαθμό μια ήττα είναι μια μεγάλη νίκη και πόσο μια μεγάλη νίκη είναι μια ήττα. Σήμερα είμαστε γεμάτοι μεγάλες νίκες και ήττες. Αλλά πού βρίσκεται σήμερα η πραγματική δόξα, πότε ο άνθρωπος "ξεκολλάει" από το έδαφος και βρίσκεται σε ένα σημείο αξιόλογο για να το αφηγηθεί κάποιος; Γιατί να επιλέγει ένας άνθρωπος της ηλικίας μου το 2013 αυτό το έργο του Ευριπίδη; Για μένα όλα ξεκίνησαν με την πρώτη φράση της Εκάβης: "Πάνω, δύστυχη, σήκωσε το κεφάλι, όρθωσε τον λαιμό. Η Τροία δεν υπάρχει πια, της Τροίας βασίλισσα πια δεν είσαι". Και μόνο αυτό, το να ειπωθεί αυτή η φράση σήμερα στην Ελλάδα του 2013, είναι πολιτική πράξη. Αυτοί οι άνθρωποι μέχρι και την προηγούμενη νύχτα γλεντούσαν και ξαφνικά όλα ανατράπηκαν. Από τη μια στιγμή στην άλλη χάθηκαν όλα. Και με την Άννα Κοκκίνου, που υποδύεται την Εκάβη, πασχίζουμε για μια Εκάβη δυνατή και στιβαρή, που συνεχίζει να κρατάει τη μοίρα των ανθρώπων και τους ωθεί να συνεχίσουν. Αυτοί είναι οι λόγοι που εγώ κάνω αυτή την τραγωδία. Όπως και το σημείο όπου, μετά τη δίκη-φάρσα του Μενελάου και της Ελένης, αποκαλύπτεται το γκρόσο κόλπο και η Εκάβη λέει "Ποιοι θεοί; Ο χρυσός". Το λέει και ο Ποσειδώνας στην εισαγωγική σκηνή. Είναι μερικά από τα στοιχεία για τα οποία έχει σήμερα νόημα να κάνεις τραγωδία». Είναι σύνηθες να χαρακτηρίζουμε τις Τρωάδες «αντιπολεμική καταγγελία». Ο Αμπαζής προτιμάει να μιλήσει για τις ύβρεις που συντελούνται: «Οι ατέλειωτες ύβρεις των νικητών από τη στιγμή που νίκησαν και ξεπέρασαν τα όρια οδήγησαν ακόμα και τους θεούς να φύγουν αγανακτισμένοι. Αλλά, όπως λέει και η Εκάβη, "όχι των θεών, αλλά των ανθρώπων έργα". Όλα αυτά είναι το υλικό για να κάνεις σήμερα αυτό το έργο. Άλλωστε, δεν υπάρχει ένα είδος πολέμου πια, δεν είναι μόνο οι βόμβες. Η Ευρώπη είναι γεμάτη από καθημερινούς πολέμους. Ο Ευριπίδης, βέβαια, ο κατεξοχήν γκρο-πλαν κινηματογραφιστής των ανθρώπων, χτίζει δεξιοτεχνικά την ψυχογραφία των ηρώων. Από αυτή την άποψη είναι ένα πάρα πολύ ανθρώπινο έργο. Εμείς προσπαθούμε να το παρουσιάσουμε έτσι ώστε να έχει συνέπεια ως προς την ουσία του και συγχρόνως να έχει κάτι πολύ συγκεκριμένο. Θέλουμε η σχέση μας με το έργο να μην είναι θεωρητική. Εγώ, προσωπικά, καταστροφή πολέμου δεν έχω ζήσει. Θα ήταν ψέμα να ισχυριστώ κάτι τέτοιο. Για να πεις την αλήθεια πρέπει να έχεις αναπνεύσει. Αλλά δεν θα είναι μια αναίμακτη παράσταση».

Με την Άννα Κοκκίνου ο Αμπαζής έχει ξανασυνεργαστεί στους Καβαλάρηδες της Θάλασσας του Σινγκ, όπου ο ρόλος της Μόιρα είναι συγγενικός με αυτόν της Εκάβης. Η ίδια η σπουδαία ηθοποιός, που κατεβαίνει πρώτη φορά στην Επίδαυρο, λέει: «Με ενδιαφέρει πάρα πολύ αυτός ο τρόπος προσέγγισης που κάνει ο Θοδωρής -ο οποίος είναι ένας εξαιρετικός μουσικός-, δηλαδή με την παρτιτούρα. Το κάνω με πολύ μεγάλη χαρά και προσδοκία. Έχω μια τρέλα με αυτόν το ρόλο και ήθελα από μικρή να τον υποδυθώ. Αισθάνομαι πολύ οικεία με την κατάσταση αυτής της γυναίκας. Το ότι παίζω πρώτη φορά στην Επίδαυρο το θεωρώ τρομερή πρόκληση και μια μεγάλη ευκαιρία, όπως είναι για κάθε ηθοποιό. Εμένα μου προκαλεί και ένα πολύ γλυκό αίσθημα. Είναι λίγος ο χρόνος της προετοιμασίας, αλλά η παρτιτούρα κάπως διευκολύνει την κατάσταση. Αλλιώς δεν θα το τολμούσα. Αν μπορούσα, πάντως, μόνο με τραγωδία θα ήθελα να ασχολούμαι».

Πριν την Επίδαυρο - Ευριπίδη, Τρωάδες Facebook Twitter
Κατερίνα Διδασκάλου (υποδύεται την Ελένη)

Για την Κατερίνα Διδασκάλου, που υποδύεται την Ελένη, δεν είναι η πρώτη φορά που θα παίξει στην Επίδαυρο. Λέει ότι βρίσκει εξίσου μαγική την προοπτική ότι θα παίξουν στο Κάστρο της Πάτρας και δηλώνει ευτυχής για τη συνεργασία της με τον Αμπαζή: «Δεν μας περιορίζει, μας βάζει σε καινούργιους ερμηνευτικούς δρόμους, δεν φοβάται να αφήσει τον ηθοποιό του να μπει σε τονισμούς που θεωρούνταν απαγορευτικοί για αρχαία τραγωδία. Είναι όμως μέσα μας, αληθινοί, και βγάζουν το ανθρώπινο στοιχείο της περσόνας που ερμηνεύουμε. Εγώ παίζω την Ελένη, η οποία δεν είναι τραγική αλλά δραματική ηρωίδα. Μιλάει κάποια στιγμή στον Μενέλαο για το αλισβερίσι που έγινε για την τιμή της: "Πουλήθηκα για την ομορφιά μου και με χλευάζουν για όσα θα έπρεπε να μου απονείμουν τιμητικό στεφάνι". Οι Έλληνες πήγαν εκεί με πρόσχημα την Ελένη κι έφυγαν με αμέτρητα λάφυρα. Ο Ευριπίδης με τρόπο αριστουργηματικό έγραψε ένα έργο πολιτικό και συγχρόνως πάρα πολύ φεμινιστικό για το πώς χρησιμοποιούν οι άντρες τις γυναίκες για να πετύχουν τους στόχους τους. Αλλά δεν αφήνει απέξω και τη μοίρα, απέναντι στην οποία ο άνθρωπος είναι αδύναμος, όταν τη βάζει να λέει, απευθυνόμενη πάλι στον Μενέλαο και ρίχνοντας το φταίξιμο στην Αφροδίτη: "Τη θεά να τιμωρήσεις. Να γίνεις από τον Δία ανώτερος, που όλους τους θεούς εξουσιάζει, δούλος δικός της είναι"».

Οι μουσικοί της παράστασης, οι οποίοι στην πλειονότητά τους είναι γυναίκες, εξυπηρετώντας ιδανικά τις ανάγκες του έργου, θα χρησιμοποιούν αναλόγια, αλλά θα συμμετέχουν παράλληλα με δράση. Τους βασικούς ρόλους κρατούν, εκτός από την Κοκκίνου και τη Διδασκάλου, η Κόρα Καρβούνη ως Αθηνά, η Δανάη Σαριδάκη, η Τζωρτζίνα Δαλιάνη ως Κασσάνδρα, ο Κωνσταντίνος Αβαρικιώτης ως Μενέλαος, ο Απόστολος Πελεκάνος ως Ταλθύβιος και ο Μιχαήλ Μαρμαρινός ως ηχογραφημένος Ποσειδώνας.

=====

ΔΗΠΕΘΕ Πάτρας - Θοδωρής Αμπαζής

Ευριπίδη, Τρωάδες

23-24 Αυγούστου, 21:00

Αρχαίο Θέατρο Επιδαύρου

Θέατρο
0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ