Οι καλύτερες θεατρικές παραστάσεις του 2024

ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
Η «Ορέστεια» του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη εντάχθηκε, δικαιωματικά πλέον, στις τάξεις της παγκόσμιας παραστασιακής ανθολογίας. Φωτ.: Johanna Weber
0

1.

«Ορέστεια» του Αισχύλου

σε σκηνοθεσία Θεόδωρου Τερζόπουλου, στην Επίδαυρο από το Εθνικό Θέατρο

Η μέθοδός του, η κοσμοθεωρία του, σφυρηλατεί εδώ και δεκαετίες μια γλώσσα που κινείται με πάθος, με προσήλωση, πέρα από τις λέξεις: προσδίδει δομή στον χώρο και στον χρόνο, συνασπίζει την ενέργεια, προστατεύει τη ζωή από τη διάσπαση, αποφορτίζει το εγώ από το εγώ, προτάσσει τη δυνατότητα της συλλογικής έκφρασης, ενορχηστρώνει το μοίρασμα της οδύνης.

Και είναι μέσα από αυτή την εξοντωτική διαδικασία πειθάρχησης που τα σώματα των ηθοποιών του ωθούνται σταδιακά στα άκρα, συσπώνται, εκρήγνυνται, παραδίδονται στη μέθη της παραφοράς, στροβιλίζονται στα προγλωσσικά μονοπάτια, γκρεμίζονται στη λήθη του συνειδητού και συναντούν, αστράφτοντας, την παλίρροια του διονυσιακού πνεύματος.

Κραυγές που σχίζουν τα σωθικά της γης και ζητούν δικαίωση για κρίματα περασμένα, αλλά όχι λησμονημένα. Άνθρωποι φορτωμένοι κατάρες που ξεχύνονται στους δρόμους, κατειλημμένοι από οράματα. Μάτια κόκκινα, γλώσσες πύρινες που προφητεύουν ολέθρους. Σάρκα μαλακή σαν βαμβάκι και σκληρή σαν μάρμαρο.

Μάτια κόκκινα, γλώσσες πύρινες που προφητεύουν ολέθρους. Σάρκα μαλακή σαν βαμβάκι και σκληρή σαν μάρμαρο.

Μια άγρια εξάντληση, ένας εκστατικός ίλιγγος: αφοπλιστική στην καθαρότητα και την ισχύ της, ποιητική αποκρυστάλλωση σπάνιας λάμψης και ομορφιάς, η «Ορέστεια» του κορυφαίου Έλληνα σκηνοθέτη εντάχθηκε, δικαιωματικά πλέον, στις τάξεις της παγκόσμιας παραστασιακής ανθολογίας.

2.

«One Song»

της Miet Warlop, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

CHECK ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
Ένα είδος θεάτρου που αρνείται κάθε μίμηση, κάθε αναπαράσταση, κάθε αφηγηματικό κανόνα, κάθε παγιωμένη τεχνική. Φωτ.: Reinout Hiel

Η Βελγίδα εικαστικός και δημιουργός περφόρμανς Miet Warlop συνέθεσε το «One Song» ως προσωπικό ρέκβιεμ για τον εκλιπόντα αδελφό της, μετουσιώνοντας το πένθος σε συναυλία, σε χορό, σε τελετουργία, σε εμπειρία καθαρτήρια, σ’ ένα ρεφρέν αντίστασης, σε μια «κραυγή ενότητας». Η αταξινόμητη αυτή παράσταση δεν προσέφερε απλώς χαρά, ταραχή, συγκίνηση ή απόλαυση. Μας έδειξε, επιπλέον, τον δρόμο για ένα άλλο είδος θεάτρου που τόσο το έχουμε ανάγκη.

Ένα είδος θεάτρου που αρνείται κάθε μίμηση, κάθε αναπαράσταση, κάθε αφηγηματικό κανόνα, κάθε παγιωμένη τεχνική. Ένα θέατρο παρουσίας που δεξιώνεται αβίαστα το τυχαίο, το απρόβλεπτο, το ανεντόπιστο, αυτό που πλάθεται ανά πάσα στιγμή από τα μείγματα των σωμάτων, των ροών και των εντάσεων.

Ένα θέατρο που θέλει να δώσει και να σπαταληθεί, ανοιχτό στις δυνατότητες που γεννά η απώλεια, στραμμένο προς τη γονιμοποιό διάσταση της επανάληψης. Ένα θέατρο διεγερτικό της βούλησης, ένα εξαιρετικό γεγονός που επαναφέρει το κέντρο βάρους στην εμμένεια, στη σκηνή, στο «εδώ» και στο «τώρα», στα έργα των ανθρώπων που μοχθούν χωρίς ν’ αποθηκεύουν και σωριάζονται χωρίς να υπολογίζουν.

3.

«Περιμένοντας τον Γκοντό» του Σ. Μπέκετ

σε σκηνοθεσία Θ. Τερζόπουλου, στη Στέγη του Ιδρύματος Ωνάση

CHECK ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
Ποτέ η διαδικασία της αναμονής («Περιμένοντας...») δεν υπήρξε τόσο περιπετειώδης. Φωτ.: Johanna Weber

Ο Τερζόπουλος εφηύρε το παιχνίδι από την αρχή: ξανάστησε το έργο –το κομβικότερο του 20ού αιώνα– με τρόπο ρηξικέλευθο, μετατρέποντας την οικεία, χιλιοϊδωμένη έρημη χώρα του «Γκοντό» σε έναν υπερμεγέθη, ανεξέλεγκτο κύβο του Ρούμπικ που απειλεί ανά πάσα στιγμή να καρατομήσει όποιον βρεθεί στο διάβα των περιστρεφόμενων κομματιών του.

Ποτέ η διαδικασία της αναμονής («Περιμένοντας...») δεν υπήρξε τόσο περιπετειώδης: μέσα στη φαινομενική ακινησία υπάρχει πάντα μια ακατάπαυστη αναταραχή, μια διαρκής αναψηλάφηση του χώρου, μια διαρκής ανασύνταξη των υλικών και άυλων δομικών στοιχείων. Το ερεβώδες μαύρο τετράγωνο ανοιγοκλείνει κατά βούληση, αποκαλύπτοντας διαρκώς νέα σχήματα, νέες συντεταγμένες, νέες διαρρυθμίσεις, νέους κινδύνους, κρυφά πηγάδια και άγνωστες ατραπούς.

Το ουρλιαχτό μιας σειρήνας, ήχοι από πολυβόλα και αεροπλάνα, κραυγές πολέμου σκίζουν την ατμόσφαιρα. Δύο άνθρωποι συνομιλούν και οι φωνές τους ξυπνούν τα φαντάσματα, η αγωνία τους αλλοιώνει την πυκνότητα του αέρα, η ενέργεια που εκλύουν διαπερνά τον φλοιό της γης, η επιθυμία τους –για επαφή, για ζωή, για ανατροπή– κάνει τις τεκτονικές πλάκες να ραγίζουν.

4.

«Elizabeth Costello / J.M. Coetzee: Επτά μαθήματα και πέντε παραβολές» του Ρ.Μ. Κούτσι

σε σκηνοθεσία Κριστόφ Βαρλικόφσκι, στο Φεστιβάλ Αθηνών – Πειραιώς 260

CHECK ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
Αχανείς εκτάσεις μοναξιάς απλώνονται επί σκηνής. Φωτ.: Magda Hueckel

Ο Βαρλικόφσκι δεν μπορεί να ξεχάσει την Ελίζαμπεθ Κοστέλο. Και αυτή η μακροχρόνια σχέση –ταύτισης, θαυμασμού και εναγώνιας μέριμνας– με τη διαβόητη ηρωίδα του (βγαλμένη από τον μυθιστορηματικό κόσμο του νομπελίστα Τζ.Μ. Κούτσι) γεννά ακόμη, δεκαπέντε χρόνια μετά την έναρξή της, πλήθος εκπλήξεων και συγκινήσεων, όπως συνειδητοποιήσαμε παρακολουθώντας την «Elizabeth Costello» του τον περασμένο Ιούνιο στο Φεστιβάλ Αθηνών.

Είτε βραβεύεται από τους ειδήμονες σε πολυπληθή ακαδημαϊκή εκδήλωση είτε περιπλανιέται με κρουαζιερόπλοιο γεμάτο αδαείς στους πάγους της Ανταρκτικής, πουθενά δεν βιώνει το αίσθημα του ανήκειν η ηλικιωμένη πλέον Κοστέλο.

Αχανείς εκτάσεις μοναξιάς απλώνονται επί σκηνής (πώς πετυχαίνει η σκηνογράφος αυτό το συναίσθημα άραγε;), καμία ανακούφιση σε καμία τοποθεσία, καταραμένοι κρεατοφάγοι σε κάθε γωνιά προτάσσουν το μικρόφωνο, απαιτούν εξηγήσεις, «τι εννοείτε» με το «φεμινιστικό» μυθιστόρημά σας, αδηφάγοι δημοσιογράφοι και άλλα παμφάγα δίποδα μασουλούν το παρελθόν, το έργο, τη ζωή της, φτύνουν επικεφαλίδες και διδάγματα, αρνούνται καθετί το πολύπλοκο, το αμφίσημο, το συμβολικό, το σέρνουν από τα μαλλιά, στο γυάλινο σφαγείο το τεμαχίζουν επιδεικτικά, το περνούν από τη μηχανή του κιμά, οικογένειες-κλουβιά, επιθυμίες βαλσαμωμένες σαν γιγάντια πουλιά και μέσα σε όλα αυτά ένα σώμα που γερνά, λειψό, πλαδαρό, μπανταρισμένο, με παγιέτες τυλιγμένο (σε αυτή την ηλικία πώς τολμά!), ακόμη λαχταρά: τώρα που ο θάνατος είναι κοντά, αλήθεια, τι να πει στους εξεταστές της, πώς να μιλήσει για όλα αυτά, πώς να διασώσει τα σημαντικά;  

Ετούτη, ακριβώς, η ηθική όσο και αισθητική επιταγή να μιλήσει κανείς επαρκώς «για όλα αυτά» –τα εκκωφαντικά και τα βουβά, τα σάρκινα και τα υπερφυσικά, τα ιστορικά και τα προσωπικά– δεν βασανίζει μονάχα την ηρωίδα αλλά και τον δημιουργό της∙ και είναι στη διάρκεια της ευγενέστερης των μαχών, υπέρ οντοτήτων ευάλωτων, αφανών και μικροσκοπικών, που η παράσταση –ακόμη κι αν χάνεται, ενίοτε, στους λαβυρίνθους της λογοτεχνικότητάς της– σκαρφαλώνει στις κορυφές της πιο υψηλής αγωνίας, της πιο θεσπέσιας συγκίνησης.

5.

«Μάθε με να φεύγω» του Άκη Δήμου

σε σκηνοθεσία Γιάννη Σκουρλέτη, στο Hood art space

CHECK ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
Θέατρο μέσα στο θέατρο και ρόλος μέσα στον ρόλο: ποιος υποδύεται ποιαν και πότε σταματά η «ερμηνεία»; Φωτ.: Εβίτα Σκουρλέτη

Αστραφτερές λεκτικές μονομαχίες, παραληρηματικοί μονόλογοι, αντικείμενα-φετίχ, ρομαντικές ολισθήσεις, αλλεπάλληλες αντηχήσεις: κωμωδία, ποίηση και ψυχανάλυση σπάνια συνευρίσκονται τόσο θερμά εναγκαλισμένες όσο εδώ, σε τούτο το συγκινητικά «λοξό», ευρηματικά πολυσήμαντο κείμενο του Άκη Δήμου που συνάντησε αποθεωτική μεταχείριση στα χέρια του Γιάννη Σκουρλέτη και των ηθοποιών του.

Αν όλα τα σημαντικά συμβαίνουν στα σύνορα, εδώ βρισκόμαστε διαρκώς «ανάμεσα» στο Υψηλό και στο Χαμηλό, στον μύθο και στην παρωδία, στο ευγενές και στο μπανάλ, στο παλιό και στο καινούργιο, στο θήλυ και στο άρρεν. Το ρεαλιστικό σκηνικό μιας παλιομοδίτικης vintage τραπεζαρίας φιλοξενεί τις πλέον αντινατουραλιστικές, παρανοϊκές φιγούρες. Οι τρεις ήρωες απεχθάνονται καθετί φυσικό, κομψό, «όμορφο», καλοταιριασμένο.

Έχουν παραπανίσιες τρίχες, κιλά και πόζες. Επιλέγουν τρανς ταυτότητες, τη δημιουργική επανα-σκηνοθεσία του σώματος, υιοθετημένες φωνές, χειρονομίες, βλέμματα. Συνενώνουν τα θραύσματα του παρελθόντος, του οικογενειακού και συλλογικού μύθου με τα είδη, τα ύφη και τις τονικότητες της θεατρικής τέχνης.

Αγοραίοι διάλογοι και ποιητικές εξάρσεις. Kωμωδία μυστηρίου και μελοδραματικές εκλάμψεις. Ένας φανφαρόνος ντετέκτιβ στο μπουντουάρ της Κυρίας με τις καμέλιες. Θέατρο μέσα στο θέατρο και ρόλος μέσα στον ρόλο: ποιος υποδύεται ποιαν και πότε σταματά η «ερμηνεία»; Βολβός κρεμμυδιού με ατελείωτες στρώσεις...

6.

«Γυάλινος κόσμος» του Τένεσι Ουίλιαμς

σε σκηνοθεσία Antonio Latella, στο Θέατρο Τέχνης (Φρυνίχου)

CHECK ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
H Λόρα του Latella (και της Λήδας Κουτσοδασκάλου που την ενσαρκώνει) αρνείται να συνθηκολογήσει με όσους τη φαντάζονται ως πληγωμένο ζωάκι δίχως προοπτική και πιθανότητα επιβίωσης. Φωτ.: Μαριλένα Αναστασιάδου

Αυτό το φαινομενικά αντι-ρομαντικό ανέβασμα του διάσημου έργου έκρυβε πολλές ευχάριστες εκπλήξεις και, προπαντός, μιαν «άλλη», άκρως γοητευτική Λόρα. Ρίχνοντας με τρυφερότητα το βλέμμα του στη νεαρή ηρωίδα του Ουίλιαμς, ο Antonio Latella δεν είδε, όπως οι περισσότεροι πριν από αυτόν, ένα ευαίσθητο, ντροπαλό κορίτσι με σπασμένες φτερούγες που μιλάει τρυφερά στα ζωάκια του γυάλινου θηριοτροφείου της∙ δεν είδε μια εύθραυστη, ψυχικά τραυματισμένη ύπαρξη, ανήμπορη να επιβιώσει σε αληθινό τόπο και χρόνο, «σωματικά ακατάλληλη ή αταίριαστη με τις απαιτήσεις της κανονικής ζωής», όπως έγραψε κάποτε ένας κριτικός αναφερόμενος στην ελαφριά αναπηρία της.

Επίμονα και συστηματικά, ο σκηνοθέτης την απελευθέρωσε από τα συγκαταβατικά βλέμματα του παρελθόντος και της χάρισε τη σκηνή –κυριολεκτικά και μεταφορικά– ώστε να ξεδιπλώσει ανεμπόδιστη τη μοναδικότητά της.

Χτυπώντας αψήφιστα το «ανάπηρο» πόδι της στο πάτωμα, η Λόρα του Latella (και της Λήδας Κουτσοδασκάλου που την ενσαρκώνει) αρνείται να συνθηκολογήσει με όσους τη φαντάζονται ως πληγωμένο ζωάκι δίχως προοπτική και πιθανότητα επιβίωσης. Φέρει τη διαφορετικότητά της με φυσικότητα, με γλυκύτητα, αλλά ποτέ με ηττοπάθεια ή αυτολύπηση. Στη σκηνή του ξέφρενου χορού της –που προκύπτει καθώς ερωτοτροπεί με τον παλιό αγαπημένο της, τον Τζιμ– το αναστατωμένο νεαρό σώμα ανακαλύπτει στην τέχνη της κίνησης όλη την ορμή και την ένταση που λαθροβιούσε εντός του.

Η Λόρα που απεχθάνεται τη δουλειά γραφείου και τα τεστ ταχύτητας, που παθιάζεται με τον κόσμο της φαντασίας και της τέχνης, που υπερασπίζεται έναν άλλον τρόπο θέασης των πραγμάτων και εμπλοκής μαζί τους, αναδύεται εδώ σπαρακτικά. Η σκηνή του άγριου αυτού χορευτικού σόλο, η κορυφαία της παράστασης, μετουσιώνεται έτσι σε μια σαρωτική πράξη αντίστασης στις ρυθμιστικές αρχές της ζωής αλλά και σε μια μια εορταστική επιβεβαίωση της δυνατότητας του υπάρχειν πέρα από κάθε ισοπεδωτικό πρότυπο αρτιμέλειας και ομορφιάς.

7.

«Ο αποτυχημένος» του Τόμας Μπέρνχαρντ

σε σκηνοθεσία Έκτορα Λυγίζου, στην Πειραματική Σκηνή της Λυρικής

CHECK ΕΠΕΞ ΘΕΑΤΡΟ: ΤΑ ΚΑΛΥΤΕΡΑ ΤΟΥ 2024 Facebook Twitter
Το ιλιγγιωδώς πολυεπίπεδο κείμενο του Μπέρνχαρντ υπηρετήθηκε σε τούτη την υψηλής αισθητικής παράσταση με υπέρτατη ακρίβεια από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς του. Φωτ.: Ανδρέας Σιμόπουλος

Ποιος είναι ο πραγματικός «αποτυχημένος»; Ο άτολμος; Ο δειλός; Αυτός που αποφεύγει τις δημόσιες εμφανίσεις και αφήνει το ταλέντο του να φθίνει, να μαραίνεται, να σβήνει; Ο μιμητής; Αυτός που αντιγράφει τις ιδέες και τον θάνατο των άλλων; Ο προδότης της οικογένειας; Ο αθεράπευτα ερωτευμένος με τη δυστυχία του; Αυτός που παραλύει όταν αντικρίζει την εικόνα της άπιαστης τελειότητας; Ή, μήπως, ο αποτυχημένος γεννιέται αποτυχημένος;

Μήπως είναι εκ προοιμίου «ήδη πάντοτε ο αποτυχημένος»; Μήπως προσπαθεί ολόκληρη τη ζωή του να επαληθεύσει εκείνο το αρχικό πόρισμα, εκείνη την ασυνείδητη απόφαση, αναζητώντας το συμβάν, το πρόσωπο ή τη συνθήκη που θα επικυρώσουν τη ματαιότητα της ύπαρξής του;

Το ιλιγγιωδώς πολυεπίπεδο κείμενο του Μπέρνχαρντ υπηρετήθηκε σε τούτη την υψηλής αισθητικής παράσταση με υπέρτατη ακρίβεια από τον σκηνοθέτη και τους ηθοποιούς του, συνθέτοντας ένα ρευστό, μελαγχολικό τοπίο ήχων, μελωδιών, φωνών και χειρονομιών που μετέδωσαν αβίαστα τη συνειρμική μανία του αφηγητή, τον νοητικό και ψυχικό στροβιλισμό του αλλά και την αίσθηση των πολλαπλών εαυτών, των αινιγματικών παραλλαγών σε ένα σταθερό, εμμονικό μοτίβο, όπως αυτό που συναρμολογούν υπογείως, με κεκαλυμμένη χάρη, οι τρεις ήρωες-εραστές της μουσικής, της μοναξιάς και της υπέρβασης.  

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Θέατρο / Ο Σίμος Κακάλας ξορκίζει τα χάλια μας με μια κωμωδία γέλιου και αίματος

Τα «Κακά σκηνικά» είναι «μια κωμική κόλαση» αφιερωμένη στη ζοφερή ελληνική πραγματικότητα, μια απόδραση από τα χάλια της χώρας, του θεάτρου, του παγκόσμιου γεωπολιτικού γίγνεσθαι, ένα ξόρκι στην κατάθλιψη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Χρήστος Παπαδόπουλος: «Κάθε μορφή τέχνης χρειάζεται το εσωτερικό βάθος»

Θέατρο / Χρήστος Παπαδόπουλος: «Mε αφορά πολύ το "μαζί"»

Το «τρομερό παιδί» από τη Νεμέα που συμπληρώνει φέτος δέκα χρόνια στη χορογραφία ανοίγει το φετινό 31ο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας με τους Dance On Ensemble και το «Mellowing», μια παράσταση για τη χάρη και το σθένος της ωριμότητας.  
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Κάνεις χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη σου ανάγκη

Χορός / «Κάνουμε χορό γιατί αυτή είναι η μεγάλη μας ανάγκη»

Με αφορμή την παράσταση EPILOGUE, ο διευθυντής σπουδών της σχολής της Λυρικής Σκηνής Γιώργος Μάτσκαρης και έξι χορευτές/χορεύτριες μιλούν για το δύσκολο στοίχημα τού να ασχολείται κανείς με τον χορό στην Ελλάδα σήμερα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ