«Ο άνθρωπος είναι ένα ολόκληρο σύμπαν»

«Ο άνθρωπος είναι ένα ολόκληρο σύμπαν» Facebook Twitter
0
Μέσα από το Παρτάλι (που σημαίνει «κουρέλι») περνάει όλη η πρώτη μεταπολιτευτική γενιά φοιτητών της Θεσσαλονίκης, μέρος της οποίας υπήρξατε κι εσείς...

Βεβαίως ανήκω κι εγώ. Όταν πρωτοδιάβασα το βιβλίο, αναγνώρισα πάρα πολλούς από εκείνη τη γενιά, με διαφορετικά ονόματα. Και θυμήθηκα ότι τότε για πρώτη φορά άρχισε ο κόσμος να μην να έχει ενοχές για τη σεξουαλική του συμπεριφορά.

Στο βιβλίο, μια παρέα καλλιτεχνίζουσα που βαριέται τις ατέλειωτες συζητήσεις των κομματικών παρατάξεων στο πανεπιστήμιο, οργανώνει τα πρώτα σεξουαλικά όργια και παράλληλα ανακαλύπτει τον Παζολίνι και τον Φασμπίντερ.

Αναφέρεται ο Φοιτητικός Όμιλος Θεάτρου και Κινηματογράφου, όπου είχα δουλέψει μαζί με τους φοιτητές στον Δράκο του Σβαρτς. Γινόντουσαν σπουδαία πράγματα τότε. Τελείωσα τη δραματική σχολή του ΚΘΒΕ την περίοδο που έληξε η δικτατορία και ήμουν ήδη ηθοποιός.

Δεν ήταν η ίδια εποχή που η Ρούλα Πατεράκη ίδρυσε την Επιθεώρηση Δραματικής Τέχνης κι έκανε τις πρωτοποριακές της παραστάσεις;

Ναι, γύρω στο 1977. Η Ρούλα Πατεράκη συμμετέχει κι αυτή κατά κάποιον τρόπο στην παράσταση, μαζί με μια άλλη φίλη, τη Μπέτυ Αρβανίτη, σ’ ένα βίντεο που ετοίμασε ο Χρήστος Δήμας και θα παίζεται στο φουαγιέ. Μιλάνε μαζί με άλλα πέντε άτομα -μεταξύ αυτών ένας πανεπιστημιακό και μια τραβεστί- για το Παρτάλι σαν να πρόκειται για υπαρκτό πρόσωπο.

Σε τι ακριβώς διαφέρει ο μονόλογος αυτός από το βιβλίο ;

Έχει φύγει η παρέα του βιβλίου, αλλά κρατήσαμε τα βασικά γεγονότα της ιστορίας που έζησε το παρτάλι. Στο βιβλίο υπάρχουν δύο παρτάλια, το φανταστικό και το αληθινό. Έπειτα από ένα κενό τριάντα χρόνων, κατά τα οποία έζησε στην Αμερική κι έγινε διάσημη drag queen, αφηγούμενη τη ζωή της σ’ ένα είδος drag show, γυρίζει στην Ελλάδα μετά τον θάνατο του συντρόφου του. Τώρα πια, ως ένας πολύ ωραίος story teller, αφηγείται τη ζωή του στους Έλληνες.

Πρέπει να πούμε ότι το παρτάλι δεν είναι τραβεστί, αλλά ένα παρενδυτικό αγόρι που η μάνα του τον έντυνε κορίτσι στον πόλεμο.

Από τότε που γεννήθηκε παντελόνια δεν φόρεσε στα πόδια του, κι αυτό ξεκίνησε από τη μάνα του, για να μην πάει φαντάρος και σκοτωθεί. Είχε ήδη χάσει τον άντρα της και τ’ αδέλφια της.

Κι έτσι γίνεται αγγελιαφόρος μεταξύ του χωριού και των ανταρτών στα βουνά. Κάπου εκεί αρχίζει και η ερωτική του ιστορία…

Κατά τη διάρκεια της Κατοχής μετέφερε πληροφορίες στους αντάρτες για το τι έκαναν οι Βούλγαροι στο χωριό. Αναφέρει τρεις ερωτικές ιστορίες. Η πρώτη που είναι ο βιασμός του από τον Βούλγαρο διοικητή του χωριού, για τον οποίο ομολογεί ότι δεν ήταν ακριβώς βιασμός, αλλά το ήθελε και λιγάκι, μετά έρχεται ο έρωτας μ’ έναν αντάρτη που συνάντησε κι έπαιζε ακορντεόν, με τον οποίο ανταλλάσσει το πρώτο φιλί στο στόμα που ξύπνησε την καρδιά του ως κοριτσιού, και, τέλος, μιλάει για τον μεγάλο έρωτα που ήρθε από την Αμερική, τον  Έρικ, που εγκαταστάθηκε στο ξενοδοχείο «Λιμάνι» στη Θεσσαλονίκη, όπου και συναντιούνταν, καθώς εκεί ζούσε κι εργαζόταν το παρτάλι.

Πάντως, δεν εκπορνεύεται ποτέ. Απλώς δεν μπορεί να βγάλει τα γυναικεία ρούχα από πάνω του.

Προσπάθησε να ντυθεί αγόρι όσο εργαζόταν σ’ ένα κατάστημα αντρικών ρούχων στην Καβάλα, αλλά δεν μπόρεσε να ξεφύγει. Λέει ότι στις Απόκριες υπέφερε γιατί δεν ήξερε τι να ντυθεί, και όταν ντυνόταν αγόρι τον καταλάβαιναν. Ο Αμερικανός είναι εκείνος που τον παροτρύνει να ντυθεί κανονικά γυναίκα και τον παίρνει μαζί του στην Αμερική, όπου αρχίζει εκεί η περιπέτεια του ως drag queen, για την οποία λέει ελάχιστα. Υπάρχει στην ιστορία του Παρταλιού η πολύ μεγάλη παραδοχή ότι καμιά φορά επιλέγουμε τη ζωή μας κι ότι δεν είναι τυχαίες οι επιλογές μας. Οι άνθρωποι συνηθίζουμε να ρίχνουμε τις ευθύνες στους άλλους για την κατάντια μας, ενώ εδώ υπάρχει μια άλλη ματιά, ενός ανθρώπου που ναι μεν του έτυχαν κάποια μοιραία γεγονότα στη ζωή του, αλλά με κάποιον τρόπο τα διάλεξε και τα’ αποφάσισε, ανάμεσα σε κάποια άλλα. Το καλό αποφάσισε καθώς προς τα εκεί πήγαινε το πράγμα, συμφιλιώθηκε μ’ αυτό, και συνέχισε να ζει και να είναι πολύ καλά με τον εαυτό του. Αυτό μου αρέσει στον συγκεκριμένο ήρωα, ότι δεν είναι μοιρολάτρης, αλλά ένας επιβιώσας, ένας survivor. Υπάρχει ένα είδος ελευθερίας στην ιστορία του, που όλοι οι άνθρωποι έχουμε ανάγκη.

Θα λέγατε ότι μέσα απ’ το «Παρτάλι» περνάει η ιστορία της νεότερης Ελλάδας;

Απόλυτα! Μέσα από την παρενδυσία και το Παρτάλι περνάει όλη η φτώχια της τότε Ελλάδας. Η ιστορία της Κατοχής, του Εμφυλίου και λίγο μετά.

Πού ταυτιστήκατε με την ιστορία του ήρωα; Ποια κοινά βιώματα αναγνωρίσατε;

Καταρχάς, το βίωμα του μικρού χωριού, όπου όλες οι πόρτες ήταν ανοιχτές. Σ’ ένα τέτοιο μεγάλωσα, στο Διδυμότειχο, όπου μας έντυναν όλα τα παιδάκια, αγόρια κορίτσια, με ποδίτσες στο σχολείο. Ξέρω τι θα πει φτώχια, τι θα πει να μοιράζεσαι το φαγητό. Επίσης, ξέρω τι είναι να είσαι δακτυλοδεικτούμενος, χωρίς να έχω υπάρξει ο ίδιος. Θυμάμαι ένα κορίτσι στο χωριό που είχε πάει μ’ έναν δόκιμο αξιωματικό και όλοι την αποκαλούσαν «πουτάνα». Αλλά και ο πατέρας μου, που είχε πάει στο βουνό αντάρτης, δακτυλοδεικτούμενος ήταν. Ήταν εξίσου κακό να είσαι κομμουνιστής.

Άλλη ταύτιση δεν είναι ότι και το παρτάλι είναι ένα είδος ηθοποιού;

Όπως το Παρτάλι πουλάει τη ζωή του, έτσι κι εγώ λίγο-πολύ τον εαυτό μου πουλάω πάνω στη σκηνή όταν παίζω, τα δικά μου βιώματα, στα οποία βασίζομαι για να υποδυθώ έναν ήρωα.

Και, βέβαια, κι εσείς περάσατε μια περίοδο της ζωής σας στη Νέα Υόρκη.

Όπου κατάλαβα τι σημαίνει επιβίωση, δουλεύοντας πάρα πολύ σκληρά. Εκεί κατάλαβα τη μικρότητα και το μεγαλείο του ανθρώπου. Πρόσθεσα μια φράση στο έργο, ότι «ο άνθρωπος είναι ένα ολόκληρο σύμπαν». Οι άνθρωποι είμαστε μέρος του σύμπαντος, άρα είμαστε στο κύτταρο ενός ανθρώπινου οργανισμού, το «τίποτα» επάνω στο κύτταρο, αλλά συγχρόνως είμαστε το σύμπαν. Αυτό κατάλαβα στη Νέα Υόρκη και είπα στον εαυτό μου «εν τέλει, είναι πολύ καλό να ζει κανείς»…

0

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μπομπ Γουίλσον

Απώλειες / Μπομπ Γουίλσον (1941-2025): Το προκλητικό του σύμπαν ήταν ένα και μοναδικό

Μεγάλωσε σε μια κοινότητα όπου το θέατρο θεωρούνταν ανήθικο. Κι όμως, με το ριζοσπαστικό του έργο σφράγισε τη σύγχρονη τέχνη του 20ού αιώνα, σε παγκόσμιο επίπεδο. Υποκλίθηκε πολλές φορές στο αθηναϊκό κοινό – και εκείνο, κάθε φορά, του ανταπέδιδε την τιμή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Θέατρο / H ανάληψη του Οιδίποδα αναβάλλεται επ’ αόριστον

Ο «Οιδίποδας» του Γιάννη Χουβαρδά συνενώνει τον «Τύραννο» και τον «Επί Κολωνώ» σε μια παράσταση, παίρνοντας τη μορφή μιας πυρετώδους ανασκαφής στο πεδίο του ασυνείδητου - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Θέατρο / Ζιλιέτ Μπινός: Η Ιουλιέτα των Πνευμάτων στην Επίδαυρο

Η βραβευμένη με Όσκαρ ηθοποιός προσπαθεί να παραμείνει συγκεντρωμένη μέχρι την κάθοδό της στο αργολικό θέατρο. Παρ’ όλα αυτά, βρήκε τον χρόνο να μας μιλήσει για τους γυναικείους ρόλους που τη συνδέουν με την Ελλάδα και για τη σημασία της σιωπής.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΚΟΥΤΣΟΓΙΑΝΝΟΠΟΥΛΟΣ
Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν: από το «La Distance» του Ροντρίγκες έως τη μεγάλη επιτυχία του Μπανούσι

Θέατρο / Όλα όσα ζήσαμε στο 79ο Φεστιβάλ της Αβινιόν

Οι θερμές κριτικές της «Liberation» και της «Le Monde» για το «ΜΑΜΙ» του Μπανούσι σε παραγωγή της Στέγης του Ιδρύματος Ωνάση είναι απλώς μια λεπτομέρεια μέσα στις απανωτές εκπλήξεις που έκρυβε το πιο γνωστό θεατρικό φεστιβάλ στον κόσμο.
ΤΙΝΑ ΜΑΝΔΗΛΑΡΑ
Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ