Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα;

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Δυστυχώς, ο Πανούσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα εγκρατής: ευδιάθετος αλλά χωρίς ορμή, λεκτική η συναισθηματική. Η σάτιρά του ανώδυνη, τα αστεία του μέτρια ή αδιάφορα, το εύρος της φαντασίας εμφανώς περιορισμένο. Ούτε προκάλεσε, ούτε ξάφνιασε, ούτε μετέδωσε το μεθυστικό άρωμα της κωμικής αναρχίας του Αριστοφάνη.
0

Είναι πράγματι μοναδικός ο κόσμος του Αριστοφάνη. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά και ακόμη στεκόμαστε γεμάτοι δέος και θαυμασμό απέναντι στην απαστράπτουσα φαντασία και το σαρωτικό κωμικό πνεύμα του, το λαμπερό κράμα ποίησης και πολιτικής συνείδησης που ηλεκτρίζει τα έργα του.


Στα έντεκα σωζόμενα έργα, η συγγραφική πένα κινείται αβίαστα στον χώρο και στο χρόνο. Βουτάει από τη Γη στο Παλάτι του Άδη (Βάτραχοι) ή ορμάει στον ουρανό για να βρει τον Δία (Ειρήνη). Η φυσική τάξη ανατρέπεται. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται, βγάζουνε φτερά και ζουν με τα πουλιά (Όρνιθες). Τα σύννεφα κατεβαίνουν στην ορχήστρα (Νεφέλες). Οι αφηρημένες έννοιες αποκτούν σάρκα και οστά: η Συμφιλίωση εμφανίζεται ως όμορφη γυμνή γυναίκα (Αχαρνείς), και ο Πόλεμος, ως τρομερός μάγειρας που βάζει τις ελληνικές πόλεις στο γιγάντιο γουδί του (Ειρήνη).


Οι φυσικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος, ο σεξουαλικός ερεθισμός ή η αφόδευση, ζωντανεύουν ανερυθρίαστα στο αριστοφανικό σύμπαν. Επαναστάσεις όπως η σεξουαλική και η κομμουνιστική, λαμβάνουν χώρα πολλούς αιώνες πριν από την εποχή τους · η θεϊκή ολιγαρχία καταργείται. Ένας εκκεντρικός, θαραλλέος αγρότης πετάει στους αιθέρες με το γιγάντιο σκαθάρι του για να απελευθερώσει την Ειρήνη.

Η αίσθηση της χλιαρής μετριότητας, που κρατάει μια μέση, ασφαλή οδό χωρίς ποτέ να σπινθηροβολεί και να εκρήγνυται ήταν διάχυτη.


Οι ηθοποιοί απευθύνονται στους θεατές, σαρκάζουν τους δικαστές, τους ιερείς, τους πολιτικούς. Η καθημερινή ζωή και οι αγωνίες των απλών ανθρώπων, οι συνέπειες του Πελοποννησιακού Πολέμου διαποτίζουν τον αφηγηματικό ιστό και τον ιδεολογικό πυρήνα των έργων. Οι ήρωες _ αλλαντοπώλες, γεωργοί, αμπελουργοί, νοικοκυρές _ αψηφούν το κατεστημένο, οραματίζονται το απίθανο, τολμούν το αδιανόητο και φέρνουν τα πάνω κάτω με την επιμονή, την επινοητικότητα, την τόλμη τους.


Το φανταστικό, το εξωφρενικό, το παράλογο συνυφαίνεται με το πραγματικό, το καθημερινό, το πολιτικό συνθέτοντας ένα αξεδιάλυτο σπαρταριστό όλον. Μοιραία, συνεπώς, τίθεται το ερώτημα: γιατί οι έλληνες καλλιτέχνες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτή την τόσο γοητευτική πρόκληση; Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Πόση και τι είδους «παρέμβαση» χρειάζεται για να αναπνεύσει στο 2017;

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Όσον αφορά την όψη της παράστασης, εκεί πράγματι προσπεράσαμε την ασφάλεια μόνο και μόνο για να βρεθούμε στη φλυαρία της υπερβολής.


Πέρασα καλοκαίρια ολόκληρα παρακολουθώντας τη μία αποκαρδιωτική απόπειρα μετά την άλλη. Η συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσων αναπαρήγαγε αστόχαστα την καθιερωμένη «συνταγή» – μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της παράδοσης του Κουν, παραδομένη στην τυποποίηση, την ευκολία, τη στείρα μίμηση, την επιφανειακή, ευκαιριακή σάτιρα. Μια γερασμένη αντίληψη που πίστευε αφελώς πως εκσυγχρονισμός σημαίνει να κοροϊδεύεις τον εκάστοτε πρωθυπουργό και όποιον άλλο γνωστό πολιτικό ή καλλιτέχνη της στιγμής, προσδίδοντας στον Αριστοφάνη μια χαμηλοτάτου επιπέδου επιθεωρησιακή διάσταση. Η λαϊκότητα στη χειρότερη παραφθορά της.


Ώσπου πέρισι, δύο παραστάσεις κόντεψαν να κάνουν τη διαφορά [δεν συμπεριλαμβάνω εδώ την περίπτωση Γιάννη Κακλέα, ο οποίος έχει ασχοληθεί επανειλημμένα με το είδος στήνοντας εκκωφαντικά κακόγουστα θεάματα, με έντονα σημάδια λαϊκισμού στην προσέγγισή τους – τα έχω αναπτύξει στο παρελθόν]. Η «Λυσιστράτη» του Μιχαήλ Μαρμαρινού και οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου. Ήταν φανερό πως οι ετούτοι οι σκηνοθέτες ήθελαν να το πάνε «αλλού». Να ξανακοιτάξουν τον ταλαίπωρο κωμωδιογράφο, να τον παραδώσουν με φρέσκια ματιά στο ανυπόμονο, κουρασμένο κοινό. Αλίμονο όμως. Απομακρυνθήκαμε από τις ξέρες του παρελθόντος για να πέσουμε πάνω σε νέες, σημερινές. Ο πρώτος κατέφυγε σε έναν faux εστετισμό που τοποθέτησε το αποτριχωμένο «κάλλος» στη θέση του ερωτικού παιχνιδιού. Κυνήγησε τον λυρισμό, τις ωραίες «ατμόσφαιρες», τα διάφανα πέπλα, το «μεταμοντέρνο» χιούμορ: με λίγα λόγια, την ωραία εικόνα, το εγκεφαλικό προϊόν χωρίς κωμική ψυχή.


Ο δεύτερος επέλεξε την κατεύθυνση της «παρέας»: μας κάλεσε να δούμε πώς φαντασιώνεται τη ζωή με τους φίλους του, να χορεύουν ανέμελοι και μονοιασμένοι στο φεγγαρόφως ή να πετάνε τούρτες ο ένας στον άλλο, αψηφώντας εκκωφαντικά την πολιτική διάσταση του έργου, τις σκοτεινές δυνάμεις του – λες και με τη χρηση ισχυρών παραισθησιογόνων μπορεί ο εφιάλτης να μετατραπεί σε πάρτι.

 
Και οι δύο ξέφυγαν, πράγματι, από το παρελθόν που κληρονόμησαν: αλλά με ποιό τίμημα; με πόση ουσιαστική κατανόηση του αριστοφανικού πνεύματος; Ερχόμαστε τώρα στην πλέον πρόσφατη πρόταση που κατατέθηκε στο θέατρο της Επιδαύρου, την «Ειρήνη» του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε κι εδώ ένα φαινομενικά μοντέρνο «κουκούλι», από το οποίο όμως δεν αναδύθηκε καμία πεταλούδα. Η περιέργεια κινητοποίησε πολύ κόσμο ως προς το πρόσωπο του Τζίμη Πανούση: ο γνωστός για την αθυροστομία του καλλιτέχνης κρίθηκε ταιριαστή επιλογή για να υποδυθεί τον δαιμόνιο Τρυγαίο, κεντρικό ήρωα του έργου. Δυστυχώς, ο Πανούσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα εγκρατής: ευδιάθετος αλλά χωρίς ορμή, λεκτική η συναισθηματική. Η σάτιρά του ανώδυνη, τα αστεία του μέτρια ή αδιάφορα, το εύρος της φαντασίας εμφανώς περιορισμένο. Ούτε προκάλεσε, ούτε ξάφνιασε, ούτε μετέδωσε το μεθυστικό άρωμα της κωμικής αναρχίας του Αριστοφάνη.

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου στάθηκαν εντυπωσιακά και διέθεταν τουλάχιστον μια υφολογική και χρωματική συνοχή. Γλίστρησαν, όμως, στην παγίδα ενός περίσσιου μαξιμαλισμού – πολλά υφάσματα στο σώμα, γάζες στο κεφάλι, χαρτιά τουαλέτας, βενετσιάνικες μάσκες και γενικώς μια αίσθηση που έπνιγε τους ηθοποιούς, τους φάσκιωνε, και κάθε άλλο παρά απελευθέρωνε την κίνησή τους.

Η αίσθηση της χλιαρής μετριότητας, που κρατάει μια μέση, ασφαλή οδό χωρίς ποτέ να σπινθηροβολεί και να εκρήγνυται ήταν διάχυτη. Στη μουσική του Νίκου Κυπουργού, που γέμισε το θέατρο με συμπαθείς, οικείες, συναισθηματικές μελωδίες, ραντίζοντάς τες με αναφορές στον Χατζιδάκι, τον Μότσαρτ, τον Βάγκνερ αλλά και σε πιο ταπεινά είδη. Στιγμές που θυμόμασταν την «Μελωδία της Ευτυχίας» της Τζούλι Άντριους (όταν έβγαιναν οι κόρες του Τρυγαίου) και άλλες στιγμές που ξεπρόβαλε η «Επίσημη αγαπημένη» του Μπιθικώτση. Μια μουσική που οδηγούσε αναπόφευκτα στον κορεσμό, όχι μόνον επειδή στερούνταν νεύρου και πρωτότυπου χαρακτήρα, αλλά επειδή δεν έλεγε να τελειώσει – νόμιζε κανείς πως έκανε τρεις φορές φινάλε. Ανάταση δεν αισθανθήκαμε ούτε με το λιμπρέτο του νεαρού και αξιόλογου Δημοσθένη Παπαμάρκου: ο συγγραφέας κατέβαλε φιλότιμη προσπάθεια να αποφύγει τις συνήθεις χοντροκοπιές, δεν κατάφερε όμως να αντιτάξει ένα δικό του στυλ, μια γραφή με καθαρό στίγμα και φρέσκια ματιά. Ο λόγος του δεν ενοχλούσε αλλά ούτε και σαγήνευε.


Όσον αφορά τώρα την όψη της παράστασης, εκεί πράγματι προσπεράσαμε την ασφάλεια μόνο και μόνο για να βρεθούμε στη φλυαρία της υπερβολής. Η ιδέα μιας γυμνής ορχήστρας που «γεμίζει» με τη βοήθεια της τεχνολογίας στέκεται ενδιαφέρουσα στη θεωρία. Στην πράξη, η εικονική σκηνογραφία του Στάθη Μήτσιου μας παρουσίασε ένα συνονθύλευμα από εικόνες και γραφικά, τον χάρτη της υδρογείου, τα σύμβολα του ευρώ, φλόγες που χορεύουν, γλάρους που πετούν, αιμάτινα «δίχτυα» και άλλα παρεμφερή, ασύνδετα αισθητικά μεταξύ τους θέματα.

Τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου στάθηκαν εντυπωσιακά και διέθεταν τουλάχιστον μια υφολογική και χρωματική συνοχή. Γλίστρησαν, όμως, στην παγίδα ενός περίσσιου μαξιμαλισμού – πολλά υφάσματα στο σώμα, γάζες στο κεφάλι, χαρτιά τουαλέτας, βενετσιάνικες μάσκες και γενικώς μια αίσθηση που έπνιγε τους ηθοποιούς, τους φάσκιωνε, και κάθε άλλο παρά απελευθέρωνε την κίνησή τους. Ο Χορός αμήχανος, ξεκούρδιστος, χωρίς αυτοπεποίθηση. Κι ο σκηνοθέτης έμοιαζε να τον κατάπιε η προσπάθεια συντονισμού όλων αυτών των παραμέτρων.

 
Οι καλύτερες στιγμές προέκυψαν όταν η ορχήστρα βυθίστηκε στο σκοτάδι και βλέπαμε μόνο τα φωτάκια των μουσικών της Καμεράτας. Από εκεί και πέρα το χάος: το έργο έμεινε θαμμένο και ακατανόητο κάτω από στοίβες παρδαλών εφέ («Γιουροβίζιον» τα χαρακτήρισε ο πρωταγωνιστής), άνοστων αστείων («Κύναιδος κανείς; Ντίνγκι ντάνγκας;» «Πουστάρα εννοεί!») και συνθημάτων («Έξω το 'δα' από τα Μουδανιά», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Λε-λε-λευτεριά για την Ειρήνη»), σιδερωμένης, γενικόλογης σάτιρας, («ενός λεπτού σιγή στη μνήμη όλων μας που έχουμε πεθάνει και νομίζουμε πως είμαστε ακόμη ζωντανοί») και ανέμπνευστων ερμηνειών.


Επανέρχομαι, κλείνοντας, στο ερώτημα: γιατί ένας λαός που έχει στο DNA του την κωμωδία, το τραγούδι, την ποίηση, δεν μπορεί να ξεκλειδώσει τον «δικό του» Αριστοφάνη; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή και προφανώς χρειάζεται ένας συνδυασμός δυνάμεων – θεσμικών και εκπαιδευτικών – που θα αναλάβει πρωτοβουλίες για να ενισχύσει την έρευνα και την πρακτική, τον εγχώριο και τον παγκόσμιο διάλογο γύρω από το τεράστιο αυτό κεφάλαιο της πολιτισμικής κληρονομιάς μας. Σε πρώτο επίπεδο, ας μελετήσουμε τα λάθη μας, ας αναλογιστούμε σοβαρά γιατί μας αφορούν τα έργα αυτά, τι και πώς θέλουμε να το πούμε, και ας μην αναλωνόμαστε σε πρόσκαιρα φαντεζί υπερθεάματα, πυροτεχνήματα που σκάνε αυτάρεσκα και χάνονται χωρίς να δυναμιτίζουν τη σκέψη μας. Ας αναζητήσουμε τη «δύσκολη» λύση, γι' αλλαγή, όχι τα καλαμπούρια και το εύκολο γέλιο. Ας επιχειρήσουμε το αδύνατο, ακόμη κι αν χρειαστεί να πέσουμε πολλές φορές από το σκαθάρι μας.

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Το έργο έμεινε θαμμένο και ακατανόητο κάτω από στοίβες παρδαλών εφέ, άνοστων αστείων και συνθημάτων, σιδερωμένης, γενικόλογης σάτιρας και ανέμπνευστων ερμηνειών.

Ιnfo:

Eιρήνη του Αριστοφάνη

Διάρκεια παράστασης: 90'

Η παράσταση βρίσκεται σε περιοδεία έως τις 17/9

Συντελεστές παράστασης

Νίκος Κυπουργός: Μουσική - Ενορχήστρωση

Γιώργος Πέτρου: Μουσική διεύθυνση

Δημοσθένης Παπαμάρκος: Λιμπρέτο

Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης: Σκηνοθεσία

Σεσίλ Μικρούτσικου: Χορογραφία

Στάθης Μήτσιος: Εικονική σκηνογραφία - 3D Projection mapping

Αλέκος Αναστασίου: Φωτισμοί

Ελένη Μανωλοπούλου: Κοστούμια

Θοδωρής Κοτεπάνος: Βοηθός Ενορχηστρωτή

Νίκος Λαάρης: Βοηθός μουσικού διευθυντή & μουσική διδασκαλία

Μαριάνθη Γραμματικού: Βοηθός σκηνοθέτη

Έρι Κύργια: Δραματολόγος παράστασης

Διανομή ρόλων

Τζίμης Πανούσης: Τρυγαίος

Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Ερμής

Ειρήνη Καράγιαννη (μέτζο σοπράνο): Ειρήνη

Αιμιλιανός Σταματάκης: Πόλεμος - Χορός

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Χορός

Θωμάς Βελισσάρης: Χορός - Οπλοπώλης

Δημήτρης Γεωργιάδης: Χορός - Παις Κλεωνύμου

Γιάννης Δενδρινός: Χορός - Δρεπανοπώλης

Βάσια Ζαχαροπούλου: Χορός - Κόρη Α

Ευαγγελία Καρακατσάνη: Χορός - Τροφός

Νίκος Καρδώνης: Χορός - Δούλος

Γιασεμί Κηλαηδόνη: Χορός

Γιάννης Κλίνης: Χορός - Ιεροκλής

Ελίτα Κουνάδη: Χορός - Κόρη Β

Ηλίας Κουνέλας: Χορός - Παις Λαμάχου

Ελένη Μπούκλη: Χορός - Οπώρα

Μαρία Νίκα: Χορός

Γιάννης Σελητσανιώτης: Χορός - Κυδοιμός

Βασιλική Τρουφάκου: Χορός - Θεωρία

Αντιγόνη Φρυδά: Χορός

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γράφει το σενάριο της νέας ταινίας του Οικονομίδη

Βιβλίο / Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γράφει το σενάριο της νέας ταινίας του Οικονομίδη

Ο συγγραφέας του εξαιρετικού «Γκιακ» ετοιμάζει ένα κόμικ, γράφει το σενάριο της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη και συνεχίζει να σκέφτεται πώς θα αντιδράσουν οι γονείς του διαβάζοντας κάθε νέο του κείμενο.
ΒΙΒΛΙΟ /ΟΔΗΓΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Κωνσταντίνος Ζωγράφος: Ο «Ορέστης» του Τερζόπουλου

Θέατρο / Κωνσταντίνος Ζωγράφος: «Ο Τερζόπουλος σου βγάζει τον καλύτερό σου εαυτό»

Ο νεαρός ηθοποιός που πέρυσι ενσάρκωσε τον Πυλάδη επιστρέφει φέτος ως Ορέστης. Με μια ήδη πλούσια διαδρομή στο θέατρο δίπλα σε σημαντικούς δημιουργούς, ετοιμάζει ένα νέο έργο εμπνευσμένο από το Νεκρομαντείο του Αχέροντα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

The Review / «Μάλιστα κύριε Ζαμπέτα»: Αξίζει η παράσταση για τον «μάγκα» του ελληνικού πενταγράμμου;

Με αφορμή την παράσταση γι’ αυτόν τον αυθεντικό δημιουργό που τις δεκαετίες του 1950 και του 1960 μεσουρανούσε, ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου σχολιάζουν τον αντίκτυπό του στο κοινό σήμερα.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, πτώση και η αποθέωση

Αρχαίο Δράμα Explained / «Οιδίπους Τύραννος» και «Οιδίπους επί Κολωνώ» του Σοφοκλή: Η άνοδος, η πτώση και η αποθέωση

Τι μας μαθαίνει η ιστορία του Οιδίποδα, ενός ανθρώπου που έχει τα πάντα και τα χάνει εν ριπή οφθαλμού; Η κριτικός θεάτρου Λουίζα Αρκουμανέα επιχειρεί μια θεωρητική ανάλυση του έργου του Σοφοκλή.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Αλίκη Βουγιουκλάκη: Στη ζωή έσπαγε τα ταμπού, στο θέατρο τα ταμεία

Θέατρο / Αλίκη Βουγιουκλάκη: Πώς έσπαγε τα ταμεία στο θέατρο επί 35 χρόνια

Για δεκαετίες έχτισε, με το αλάνθαστο επιχειρηματικό της ένστικτο, μια σχέση με το θεατρικό κοινό που ακολουθούσε υπνωτισμένο τον μύθο της εθνικής σταρ. Η πορεία της ως θιασάρχισσας μέσα από παραστάσεις-σταθμούς και τις μαρτυρίες συνεργατών της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Θέατρο / Νίκος Καραθάνος: «Εμείς είμαστε οι χώρες, τα κείμενα, οι πόλεις, εμείς είμαστε οι μύθοι»

Στον πολυαναμενόμενο «Οιδίποδα» του Γιάννη Χουβαρδά, ο Νίκος Καραθάνος επιστρέφει, 23 χρόνια μετά, στον ομώνυμο ρόλο, ακολουθώντας την ιστορία από το τέλος προς την αρχή και φωτίζοντας το ανθρώπινο βάθος μιας τραγωδίας πιο οικείας απ’ όσο νομίζουμε.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ένα δώρο που άργησε να φτάσει

Θέατρο / «Κοιτάξτε πώς φέρονταν οι αρχαίοι στους ξένους! Έτσι πρέπει να κάνουμε κι εμείς»

Ένα δώρο που έφτασε καθυστερημένα, μόλις είκοσι λεπτά πριν το τέλος της παράστασης - Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για το «ζ-η-θ, ο Ξένος» σε σκηνοθεσία Μιχαήλ Μαρμαρινού.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε το φετινό καλοκαίρι

Θέατρο / Η Κασσάνδρα της Έβελυν Ασουάντ σημάδεψε την «Ορέστεια»

Η «Ορέστεια» του Θεόδωρου Τερζόπουλου συζητήθηκε όσο λίγες παραστάσεις: ενθουσίασε, προκάλεσε ποικίλα σχόλια και ανέδειξε ερμηνείες υψηλής έντασης και ακρίβειας. Ξεχώρισε εκείνη της Έβελυν Ασουάντ, η οποία, ως Κασσάνδρα, ερμήνευσε ένα αραβικό μοιρολόι που έκανε πολλούς να αναζητήσουν το όνομά της. Το φετινό καλοκαίρι, η παράσταση επιστρέφει στη Θεσσαλονίκη, στους Δελφούς και στο αρχαίο θέατρο Φιλίππων.
M. HULOT
Η Λίνα Νικολακοπούλου υπογράφει και σκηνοθετεί τη μουσικοθεατρική παράσταση «Χορικά Ύδατα»

Θέατρο / «Χορικά Ύδατα»: Ο έμμετρος κόσμος της Λίνας Νικολακοπούλου επιστρέφει στη σκηνή

Τραγούδια που αποσπάστηκαν από το θεατρικό τους περιβάλλον επιστρέφουν στην πηγή τους, σε μια σκηνική τελετουργία γεμάτη εκπλήξεις που φωτίζει την τεράστια καλλιτεχνική παρακαταθήκη της στιχουργού.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
«Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

The Review / «Το ημέρωμα της στρίγγλας»: Ήταν ο Σαίξπηρ μισογύνης;

Γιατί εξακολουθεί να κερδίζει το σύγχρονο κοινό η διάσημη κωμωδία του Άγγλου βάρδου κάθε φορά που ανεβαίνει στη σκηνή; Ο Χρήστος Παρίδης και η Βένα Γεωργακοπούλου συζητούν με αφορμή την παράσταση που σκηνοθετεί η Εύα Βλασσοπούλου.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Darkest White»: Ένα σύμπαν που εξερευνά την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναίκας 

Θέατρο / «Darkest White»: Ο εμφύλιος από την πλευρά των χαμένων

Το έργο της Δαφίν Αντωνιάδου που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών, εξερευνά μέσω προσωπικών και ιστορικών αναμνήσεων και μέσα από την ανθεκτικότητα και τη δύναμη της γυναικείας παρουσίας, ιστορίες εκτοπισμού και επιβίωσης. 
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσια ένα τραπέζι με φίλους

Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας / Beytna: Μια παράσταση χορού που είναι στην ουσία ένα τραπέζι με φίλους

Ο σπουδαίος λιβανέζος χορευτής και χορογράφος Omar Rajeh, επιστρέφει με την «Beytna», μια ιδιαίτερη περφόρμανς με κοινωνικό όσο και γαστριμαργικό αποτύπωμα, που θα παρουσιαστεί στο πλαίσιο του φετινού 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας.
ΘΟΔΩΡΗΣ ΑΝΤΩΝΟΠΟΥΛΟΣ
Η νύφη και το «Καληνύχτα, Σταχτοπούτα»

Θέατρο / Η Καρολίνα Μπιάνκι παίρνει το ναρκωτικό του βιασμού επί σκηνής. Τι γίνεται μετά;

Μια παράσταση-περφόρμανς που μέσα από έναν εξαιρετικά πυκνό και γοητευτικό λόγο, ένα κολάζ από εικόνες, αναφορές, εξομολογήσεις, όνειρα και εφιάλτες μάς κάνει κοινωνούς μιας ακραίας εμπειρίας, χωρίς να σοκάρει.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Ακούγεσαι Λυδία, Ακούγεσαι ίσαμε το στάδιο

Επίδαυρος / «Ακούγεσαι, Λυδία, ίσαμε το στάδιο ακούγεσαι»

Κορυφαίο πρόσωπο του αρχαίου δράματος, συνδεδεμένη με εμβληματικές παραστάσεις, ανατρέχει σε δεκαπέντε σταθμούς της καλλιτεχνικής της ζωής στην Επίδαυρο και αφηγείται προσωπικές ιστορίες, επιτυχίες και ματαιώσεις, εξαιρετικές συναντήσεις και συνεργασίες, σε μια πορεία που αγγίζει τις πέντε δεκαετίες.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Ούρλιχ Ράσε και το παρασκήνιο της ιστορίας της Ισμήνης

Θέατρο / Η σκηνή του Ούρλιχ Ράσε στριφογύριζε - και πέταξε έξω την Ισμήνη

Στην παράσταση που άνοιξε την Επίδαυρο, ο Γερμανός σκηνοθέτης επέλεξε να ανεβάσει μια Αντιγόνη χωρίς Ισμήνη. Η απομάκρυνση της Κίττυς Παϊταζόγλου φωτίζει τις λεπτές –και άνισες– ισορροπίες εξουσίας στον χώρο του θεάτρου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μέσα στη γοητεία και στον τρόμο του Δράκουλα

Πρώτες Εικόνες / Dracula: Η υπερπαραγωγή που έρχεται το φθινόπωρο στην Αθήνα

Ο Θάνος Παπακωνσταντίνου μιλά αποκλειστικά στη LiFO για την πιο αναμενόμενη παράσταση της επερχόμενης σεζόν, για τη διαχρονική γοητεία του μύθου που φαντάστηκε ο Μπραμ Στόκερ στα τέλη του 19ου αιώνα, για το απόλυτο και το αιώνιο μιας ιστορίας που, όπως λέει, τον «διαλύει».
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ερωτευμένος με τον Κρέοντα

Θέατρο / Ο Rasche αγάπησε τον Κρέοντα περισσότερο από την Αντιγόνη

«Η εκφορά του λόγου παραδίδεται αμαχητί σε μια άκρατη δραματικότητα, σε ένα υπερπαίξιμο, σε μια βεβιασμένη εμφατικότητα, σε έναν στόμφο παλιακό που θα νόμιζε κανείς πως έχει εξαλειφθεί πλέον. Η σοβαροφάνεια σε όλο το (γοερό) μεγαλείο της». Έτσι ξεκίνησε φέτος η Επίδαυρος.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στο ζόφο του πολέμου

Θέατρο / Πολεμικοί Ανταποκριτές: Ψάχνοντας την αλήθεια μέσα στον ζόφο του πολέμου

Σε μια περίοδο που ο πόλεμος αποτελεί βασικό συστατικό της καθημερινότητάς μας, μια παράσταση εξετάζει όσα μεσολαβούν μεταξύ γεγονότος και πληροφορίας και πώς διαμορφώνουν την τελική καταγραφή και την ιστορική μνήμη.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Θέατρο / Η τραγική ιστορία και η άγρια δολοφονία μιας θαρραλέας περφόρμερ

Όταν η Πίπα Μπάκα ξεκίνησε να κάνει oτοστόπ από την Ιταλία για να φτάσει στην Ιερουσαλήμ δεν φαντάστηκε ότι αυτό το ταξίδι-μήνυμα ειρήνης θα κατέληγε στον βιασμό και τη δολοφονία της. Mια παράσταση που θα δούμε στο Φεστιβάλ Αθηνών αναφέρεται στην ιστορία της.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ