Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα;

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Δυστυχώς, ο Πανούσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα εγκρατής: ευδιάθετος αλλά χωρίς ορμή, λεκτική η συναισθηματική. Η σάτιρά του ανώδυνη, τα αστεία του μέτρια ή αδιάφορα, το εύρος της φαντασίας εμφανώς περιορισμένο. Ούτε προκάλεσε, ούτε ξάφνιασε, ούτε μετέδωσε το μεθυστικό άρωμα της κωμικής αναρχίας του Αριστοφάνη.
0

Είναι πράγματι μοναδικός ο κόσμος του Αριστοφάνη. Δυόμισι χιλιάδες χρόνια μετά και ακόμη στεκόμαστε γεμάτοι δέος και θαυμασμό απέναντι στην απαστράπτουσα φαντασία και το σαρωτικό κωμικό πνεύμα του, το λαμπερό κράμα ποίησης και πολιτικής συνείδησης που ηλεκτρίζει τα έργα του.


Στα έντεκα σωζόμενα έργα, η συγγραφική πένα κινείται αβίαστα στον χώρο και στο χρόνο. Βουτάει από τη Γη στο Παλάτι του Άδη (Βάτραχοι) ή ορμάει στον ουρανό για να βρει τον Δία (Ειρήνη). Η φυσική τάξη ανατρέπεται. Οι άνθρωποι μεταμορφώνονται, βγάζουνε φτερά και ζουν με τα πουλιά (Όρνιθες). Τα σύννεφα κατεβαίνουν στην ορχήστρα (Νεφέλες). Οι αφηρημένες έννοιες αποκτούν σάρκα και οστά: η Συμφιλίωση εμφανίζεται ως όμορφη γυμνή γυναίκα (Αχαρνείς), και ο Πόλεμος, ως τρομερός μάγειρας που βάζει τις ελληνικές πόλεις στο γιγάντιο γουδί του (Ειρήνη).


Οι φυσικές λειτουργίες του ανθρώπινου σώματος, ο σεξουαλικός ερεθισμός ή η αφόδευση, ζωντανεύουν ανερυθρίαστα στο αριστοφανικό σύμπαν. Επαναστάσεις όπως η σεξουαλική και η κομμουνιστική, λαμβάνουν χώρα πολλούς αιώνες πριν από την εποχή τους · η θεϊκή ολιγαρχία καταργείται. Ένας εκκεντρικός, θαραλλέος αγρότης πετάει στους αιθέρες με το γιγάντιο σκαθάρι του για να απελευθερώσει την Ειρήνη.

Η αίσθηση της χλιαρής μετριότητας, που κρατάει μια μέση, ασφαλή οδό χωρίς ποτέ να σπινθηροβολεί και να εκρήγνυται ήταν διάχυτη.


Οι ηθοποιοί απευθύνονται στους θεατές, σαρκάζουν τους δικαστές, τους ιερείς, τους πολιτικούς. Η καθημερινή ζωή και οι αγωνίες των απλών ανθρώπων, οι συνέπειες του Πελοποννησιακού Πολέμου διαποτίζουν τον αφηγηματικό ιστό και τον ιδεολογικό πυρήνα των έργων. Οι ήρωες _ αλλαντοπώλες, γεωργοί, αμπελουργοί, νοικοκυρές _ αψηφούν το κατεστημένο, οραματίζονται το απίθανο, τολμούν το αδιανόητο και φέρνουν τα πάνω κάτω με την επιμονή, την επινοητικότητα, την τόλμη τους.


Το φανταστικό, το εξωφρενικό, το παράλογο συνυφαίνεται με το πραγματικό, το καθημερινό, το πολιτικό συνθέτοντας ένα αξεδιάλυτο σπαρταριστό όλον. Μοιραία, συνεπώς, τίθεται το ερώτημα: γιατί οι έλληνες καλλιτέχνες αδυνατούν να αντιμετωπίσουν αυτή την τόσο γοητευτική πρόκληση; Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Πόση και τι είδους «παρέμβαση» χρειάζεται για να αναπνεύσει στο 2017;

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Όσον αφορά την όψη της παράστασης, εκεί πράγματι προσπεράσαμε την ασφάλεια μόνο και μόνο για να βρεθούμε στη φλυαρία της υπερβολής.


Πέρασα καλοκαίρια ολόκληρα παρακολουθώντας τη μία αποκαρδιωτική απόπειρα μετά την άλλη. Η συντριπτική πλειοψηφία των παραστάσων αναπαρήγαγε αστόχαστα την καθιερωμένη «συνταγή» – μια διαστρεβλωμένη εκδοχή της παράδοσης του Κουν, παραδομένη στην τυποποίηση, την ευκολία, τη στείρα μίμηση, την επιφανειακή, ευκαιριακή σάτιρα. Μια γερασμένη αντίληψη που πίστευε αφελώς πως εκσυγχρονισμός σημαίνει να κοροϊδεύεις τον εκάστοτε πρωθυπουργό και όποιον άλλο γνωστό πολιτικό ή καλλιτέχνη της στιγμής, προσδίδοντας στον Αριστοφάνη μια χαμηλοτάτου επιπέδου επιθεωρησιακή διάσταση. Η λαϊκότητα στη χειρότερη παραφθορά της.


Ώσπου πέρισι, δύο παραστάσεις κόντεψαν να κάνουν τη διαφορά [δεν συμπεριλαμβάνω εδώ την περίπτωση Γιάννη Κακλέα, ο οποίος έχει ασχοληθεί επανειλημμένα με το είδος στήνοντας εκκωφαντικά κακόγουστα θεάματα, με έντονα σημάδια λαϊκισμού στην προσέγγισή τους – τα έχω αναπτύξει στο παρελθόν]. Η «Λυσιστράτη» του Μιχαήλ Μαρμαρινού και οι «Όρνιθες» του Νίκου Καραθάνου. Ήταν φανερό πως οι ετούτοι οι σκηνοθέτες ήθελαν να το πάνε «αλλού». Να ξανακοιτάξουν τον ταλαίπωρο κωμωδιογράφο, να τον παραδώσουν με φρέσκια ματιά στο ανυπόμονο, κουρασμένο κοινό. Αλίμονο όμως. Απομακρυνθήκαμε από τις ξέρες του παρελθόντος για να πέσουμε πάνω σε νέες, σημερινές. Ο πρώτος κατέφυγε σε έναν faux εστετισμό που τοποθέτησε το αποτριχωμένο «κάλλος» στη θέση του ερωτικού παιχνιδιού. Κυνήγησε τον λυρισμό, τις ωραίες «ατμόσφαιρες», τα διάφανα πέπλα, το «μεταμοντέρνο» χιούμορ: με λίγα λόγια, την ωραία εικόνα, το εγκεφαλικό προϊόν χωρίς κωμική ψυχή.


Ο δεύτερος επέλεξε την κατεύθυνση της «παρέας»: μας κάλεσε να δούμε πώς φαντασιώνεται τη ζωή με τους φίλους του, να χορεύουν ανέμελοι και μονοιασμένοι στο φεγγαρόφως ή να πετάνε τούρτες ο ένας στον άλλο, αψηφώντας εκκωφαντικά την πολιτική διάσταση του έργου, τις σκοτεινές δυνάμεις του – λες και με τη χρηση ισχυρών παραισθησιογόνων μπορεί ο εφιάλτης να μετατραπεί σε πάρτι.

 
Και οι δύο ξέφυγαν, πράγματι, από το παρελθόν που κληρονόμησαν: αλλά με ποιό τίμημα; με πόση ουσιαστική κατανόηση του αριστοφανικού πνεύματος; Ερχόμαστε τώρα στην πλέον πρόσφατη πρόταση που κατατέθηκε στο θέατρο της Επιδαύρου, την «Ειρήνη» του Εθνικού Θεάτρου. Υπήρξε κι εδώ ένα φαινομενικά μοντέρνο «κουκούλι», από το οποίο όμως δεν αναδύθηκε καμία πεταλούδα. Η περιέργεια κινητοποίησε πολύ κόσμο ως προς το πρόσωπο του Τζίμη Πανούση: ο γνωστός για την αθυροστομία του καλλιτέχνης κρίθηκε ταιριαστή επιλογή για να υποδυθεί τον δαιμόνιο Τρυγαίο, κεντρικό ήρωα του έργου. Δυστυχώς, ο Πανούσης αποδείχθηκε ιδιαίτερα εγκρατής: ευδιάθετος αλλά χωρίς ορμή, λεκτική η συναισθηματική. Η σάτιρά του ανώδυνη, τα αστεία του μέτρια ή αδιάφορα, το εύρος της φαντασίας εμφανώς περιορισμένο. Ούτε προκάλεσε, ούτε ξάφνιασε, ούτε μετέδωσε το μεθυστικό άρωμα της κωμικής αναρχίας του Αριστοφάνη.

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου στάθηκαν εντυπωσιακά και διέθεταν τουλάχιστον μια υφολογική και χρωματική συνοχή. Γλίστρησαν, όμως, στην παγίδα ενός περίσσιου μαξιμαλισμού – πολλά υφάσματα στο σώμα, γάζες στο κεφάλι, χαρτιά τουαλέτας, βενετσιάνικες μάσκες και γενικώς μια αίσθηση που έπνιγε τους ηθοποιούς, τους φάσκιωνε, και κάθε άλλο παρά απελευθέρωνε την κίνησή τους.

Η αίσθηση της χλιαρής μετριότητας, που κρατάει μια μέση, ασφαλή οδό χωρίς ποτέ να σπινθηροβολεί και να εκρήγνυται ήταν διάχυτη. Στη μουσική του Νίκου Κυπουργού, που γέμισε το θέατρο με συμπαθείς, οικείες, συναισθηματικές μελωδίες, ραντίζοντάς τες με αναφορές στον Χατζιδάκι, τον Μότσαρτ, τον Βάγκνερ αλλά και σε πιο ταπεινά είδη. Στιγμές που θυμόμασταν την «Μελωδία της Ευτυχίας» της Τζούλι Άντριους (όταν έβγαιναν οι κόρες του Τρυγαίου) και άλλες στιγμές που ξεπρόβαλε η «Επίσημη αγαπημένη» του Μπιθικώτση. Μια μουσική που οδηγούσε αναπόφευκτα στον κορεσμό, όχι μόνον επειδή στερούνταν νεύρου και πρωτότυπου χαρακτήρα, αλλά επειδή δεν έλεγε να τελειώσει – νόμιζε κανείς πως έκανε τρεις φορές φινάλε. Ανάταση δεν αισθανθήκαμε ούτε με το λιμπρέτο του νεαρού και αξιόλογου Δημοσθένη Παπαμάρκου: ο συγγραφέας κατέβαλε φιλότιμη προσπάθεια να αποφύγει τις συνήθεις χοντροκοπιές, δεν κατάφερε όμως να αντιτάξει ένα δικό του στυλ, μια γραφή με καθαρό στίγμα και φρέσκια ματιά. Ο λόγος του δεν ενοχλούσε αλλά ούτε και σαγήνευε.


Όσον αφορά τώρα την όψη της παράστασης, εκεί πράγματι προσπεράσαμε την ασφάλεια μόνο και μόνο για να βρεθούμε στη φλυαρία της υπερβολής. Η ιδέα μιας γυμνής ορχήστρας που «γεμίζει» με τη βοήθεια της τεχνολογίας στέκεται ενδιαφέρουσα στη θεωρία. Στην πράξη, η εικονική σκηνογραφία του Στάθη Μήτσιου μας παρουσίασε ένα συνονθύλευμα από εικόνες και γραφικά, τον χάρτη της υδρογείου, τα σύμβολα του ευρώ, φλόγες που χορεύουν, γλάρους που πετούν, αιμάτινα «δίχτυα» και άλλα παρεμφερή, ασύνδετα αισθητικά μεταξύ τους θέματα.

Τα κοστούμια της Ελένης Μανωλοπούλου στάθηκαν εντυπωσιακά και διέθεταν τουλάχιστον μια υφολογική και χρωματική συνοχή. Γλίστρησαν, όμως, στην παγίδα ενός περίσσιου μαξιμαλισμού – πολλά υφάσματα στο σώμα, γάζες στο κεφάλι, χαρτιά τουαλέτας, βενετσιάνικες μάσκες και γενικώς μια αίσθηση που έπνιγε τους ηθοποιούς, τους φάσκιωνε, και κάθε άλλο παρά απελευθέρωνε την κίνησή τους. Ο Χορός αμήχανος, ξεκούρδιστος, χωρίς αυτοπεποίθηση. Κι ο σκηνοθέτης έμοιαζε να τον κατάπιε η προσπάθεια συντονισμού όλων αυτών των παραμέτρων.

 
Οι καλύτερες στιγμές προέκυψαν όταν η ορχήστρα βυθίστηκε στο σκοτάδι και βλέπαμε μόνο τα φωτάκια των μουσικών της Καμεράτας. Από εκεί και πέρα το χάος: το έργο έμεινε θαμμένο και ακατανόητο κάτω από στοίβες παρδαλών εφέ («Γιουροβίζιον» τα χαρακτήρισε ο πρωταγωνιστής), άνοστων αστείων («Κύναιδος κανείς; Ντίνγκι ντάνγκας;» «Πουστάρα εννοεί!») και συνθημάτων («Έξω το 'δα' από τα Μουδανιά», «Έξω οι βάσεις του θανάτου», «Λε-λε-λευτεριά για την Ειρήνη»), σιδερωμένης, γενικόλογης σάτιρας, («ενός λεπτού σιγή στη μνήμη όλων μας που έχουμε πεθάνει και νομίζουμε πως είμαστε ακόμη ζωντανοί») και ανέμπνευστων ερμηνειών.


Επανέρχομαι, κλείνοντας, στο ερώτημα: γιατί ένας λαός που έχει στο DNA του την κωμωδία, το τραγούδι, την ποίηση, δεν μπορεί να ξεκλειδώσει τον «δικό του» Αριστοφάνη; Η απάντηση σίγουρα δεν είναι απλή και προφανώς χρειάζεται ένας συνδυασμός δυνάμεων – θεσμικών και εκπαιδευτικών – που θα αναλάβει πρωτοβουλίες για να ενισχύσει την έρευνα και την πρακτική, τον εγχώριο και τον παγκόσμιο διάλογο γύρω από το τεράστιο αυτό κεφάλαιο της πολιτισμικής κληρονομιάς μας. Σε πρώτο επίπεδο, ας μελετήσουμε τα λάθη μας, ας αναλογιστούμε σοβαρά γιατί μας αφορούν τα έργα αυτά, τι και πώς θέλουμε να το πούμε, και ας μην αναλωνόμαστε σε πρόσκαιρα φαντεζί υπερθεάματα, πυροτεχνήματα που σκάνε αυτάρεσκα και χάνονται χωρίς να δυναμιτίζουν τη σκέψη μας. Ας αναζητήσουμε τη «δύσκολη» λύση, γι' αλλαγή, όχι τα καλαμπούρια και το εύκολο γέλιο. Ας επιχειρήσουμε το αδύνατο, ακόμη κι αν χρειαστεί να πέσουμε πολλές φορές από το σκαθάρι μας.

Μας αφορά τελικά ο Αριστοφάνης σήμερα; Facebook Twitter
Το έργο έμεινε θαμμένο και ακατανόητο κάτω από στοίβες παρδαλών εφέ, άνοστων αστείων και συνθημάτων, σιδερωμένης, γενικόλογης σάτιρας και ανέμπνευστων ερμηνειών.

Ιnfo:

Eιρήνη του Αριστοφάνη

Διάρκεια παράστασης: 90'

Η παράσταση βρίσκεται σε περιοδεία έως τις 17/9

Συντελεστές παράστασης

Νίκος Κυπουργός: Μουσική - Ενορχήστρωση

Γιώργος Πέτρου: Μουσική διεύθυνση

Δημοσθένης Παπαμάρκος: Λιμπρέτο

Κωνσταντίνος Αρβανιτάκης: Σκηνοθεσία

Σεσίλ Μικρούτσικου: Χορογραφία

Στάθης Μήτσιος: Εικονική σκηνογραφία - 3D Projection mapping

Αλέκος Αναστασίου: Φωτισμοί

Ελένη Μανωλοπούλου: Κοστούμια

Θοδωρής Κοτεπάνος: Βοηθός Ενορχηστρωτή

Νίκος Λαάρης: Βοηθός μουσικού διευθυντή & μουσική διδασκαλία

Μαριάνθη Γραμματικού: Βοηθός σκηνοθέτη

Έρι Κύργια: Δραματολόγος παράστασης

Διανομή ρόλων

Τζίμης Πανούσης: Τρυγαίος

Τάσης Χριστογιαννόπουλος: Ερμής

Ειρήνη Καράγιαννη (μέτζο σοπράνο): Ειρήνη

Αιμιλιανός Σταματάκης: Πόλεμος - Χορός

Ασημίνα Αναστασοπούλου: Χορός

Θωμάς Βελισσάρης: Χορός - Οπλοπώλης

Δημήτρης Γεωργιάδης: Χορός - Παις Κλεωνύμου

Γιάννης Δενδρινός: Χορός - Δρεπανοπώλης

Βάσια Ζαχαροπούλου: Χορός - Κόρη Α

Ευαγγελία Καρακατσάνη: Χορός - Τροφός

Νίκος Καρδώνης: Χορός - Δούλος

Γιασεμί Κηλαηδόνη: Χορός

Γιάννης Κλίνης: Χορός - Ιεροκλής

Ελίτα Κουνάδη: Χορός - Κόρη Β

Ηλίας Κουνέλας: Χορός - Παις Λαμάχου

Ελένη Μπούκλη: Χορός - Οπώρα

Μαρία Νίκα: Χορός

Γιάννης Σελητσανιώτης: Χορός - Κυδοιμός

Βασιλική Τρουφάκου: Χορός - Θεωρία

Αντιγόνη Φρυδά: Χορός

Θέατρο
0

ΣΧΕΤΙΚΑ ΑΡΘΡΑ

Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γράφει το σενάριο της νέας ταινίας του Οικονομίδη

Βιβλίο / Ο Δημοσθένης Παπαμάρκος γράφει το σενάριο της νέας ταινίας του Οικονομίδη

Ο συγγραφέας του εξαιρετικού «Γκιακ» ετοιμάζει ένα κόμικ, γράφει το σενάριο της νέας ταινίας του Γιάννη Οικονομίδη και συνεχίζει να σκέφτεται πώς θα αντιδράσουν οι γονείς του διαβάζοντας κάθε νέο του κείμενο.
ΒΙΒΛΙΟ /ΟΔΗΓΟΣ

ΔΕΙΤΕ ΑΚΟΜΑ

Μαρία Κωνσταντάρου: «Ερωτεύτηκα αληθινά στα 58»

Οι Αθηναίοι / Μαρία Κωνσταντάρου: «Δεν παίζω πια γιατί δεν υπάρχουν ρόλοι για την ηλικία μου»

Μεγάλωσε χωρίς τη μάνα της, φώναζε «μαμά» μια θεία της, θυμάται ακόμα τις παιδικές της βόλτες στον βασιλικό κήπο. Όταν είπε πως θέλει να γίνει ηθοποιός, ο πατέρας της είπε «θα σε σφάξω». Η αγαπημένη ηθοποιός που έπαιξε σε μερικές από τις σημαντικότερες θεατρικές παραστάσεις αλλά και ταινίες της εποχής της είναι η Αθηναία της εβδομάδας.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Ο Γιάννος Περλέγκας ανεβάζει τον «Κατσούρμπο» του Χορτάτση

Θέατρο / Γιάννος Περλέγκας: «Ο Κατσούρμπος μας είναι μια απόπειρα να γίνουμε πιο αθώοι»

Ο Γιάννος Περλέγκας σκηνοθετεί το έργο του Χορτάτση στο πλαίσιο του στο πλαίσιο του Κύκλου Ρίζες του Φεστιβάλ Αθηνών. Τον συναντήσαμε στις πρόβες όπου μας μίλησε για την αξία του Κρητικού συγγραφέα και του έργου του και την ανάγκη για περισσότερη λαϊκότητα στο θέατρο. Κάτι που φιλοδοξεί να μας δώσει με αυτό το ανέβασμα.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Βασίλης Παπαβασιλείου

Απώλειες / Βασίλης Παπαβασιλείου (1949-2025): Ένας σπουδαίος διανοητής του ελληνικού θεάτρου

«Αυτό, λοιπόν, το οφείλω στο θέατρο: τη σωτηρία από την κακομοιριά μου»: Ο σκηνοθέτης, μεταφραστής, ηθοποιός και δάσκαλος Βασίλης Παπαβασιλείου πέθανε σε ηλικία 76 ετών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΔΗΜΗΤΡΗΣ ΓΚΟΤΣΟΠΟΥΛΟΣ

Θέατρο / Δημήτρης Γκοτσόπουλος: «Ήμουν ένα αγρίμι που είχε κατέβει από τα βουνά»

Ο ταλαντούχος ηθοποιός φέτος ερμηνεύει τον Νεοπτόλεμο στον «Φιλοκτήτη» του Σοφοκλή. Πώς κατάφερε από ένα αγροτικό περιβάλλον να πρωταγωνιστήσει σε μεγάλες τηλεοπτικές επιτυχίες και γιατί πέρασε ένα ολόκληρο καλοκαίρι στην Πολύαιγο, διαβάζοντας «Βάκχες»;
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Θέατρο / Γιάννης Χουβαρδάς: «Το κοινό που έρχεται να σε δει είναι ο καθρέφτης σου»

Ο κορυφαίος Έλληνας σκηνοθέτης διασκευάζει φέτος τις τραγωδίες του Οιδίποδα σε ένα ενιαίο έργο και μιλά στη LiFO, για το πώς η μοίρα είναι μια παρεξηγημένη έννοια, ενώ σχολιάζει το αφήγημα περί «καθαρότητας» της Επιδαύρου, καθώς και τις ακραίες αντιδράσεις που έχει δεχθεί από το κοινό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΓΙΑ 28 ΜΑΙΟΥ Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Θέατρο / Elena Souliotis: Η Ελληνίδα που θα γινόταν η επόμενη Κάλλας 

Σαν σήμερα, το 1943, γεννήθηκε η Ελληνίδα σοπράνο που διέπρεψε για μια ολόκληρη δεκαετία στην Ευρώπη και την Αμερική, αλλά κάηκε εξαιτίας μιας σειράς ιδιαίτερα απαιτητικών ρόλων, τους οποίους ερμήνευσε πολύ νωρίς. Ο κόντρα τενόρος Άρης Χριστοφέλλης, ένας από τους λίγους στην Ελλάδα που γνωρίζουν σε βάθος την πορεία της, περιγράφει την άνοδο και την πτώση της.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Θέατρο / Δημήτρης Καπουράνης: «Το αόρατο νήμα που ενώνει τα παιδιά μεταναστών είναι το πένθος»

Από τους Αγίους Σαράντα της Αλβανίας μέχρι τη σκηνή του Εθνικού Θεάτρου, η ζωή του βραβευμένου ηθοποιού, τραγουδιστή και σεναριογράφου είναι μια διαρκής προσπάθεια συμφιλίωσης με την απώλεια. Η παράσταση «Μια άλλη Θήβα» τον καθόρισε, ενώ ο ρόλος του στο «Brokeback Mountain» τού έσβησε κάθε ομοφοβικό κατάλοιπο. Δηλώνει πως αυτό που τον ενοχλεί βαθιά είναι η αδράνεια απέναντι σε όσα συμβαίνουν γύρω μας.
ΓΙΑΝΝΗΣ ΠΑΝΤΑΖΟΠΟΥΛΟΣ
Μιχαήλ Μαρμαρινός: Το έπος μάς έμαθε να αναπνέουμε ΟΙ ΥΠΟΛΟΙΠΟΙ ΑΡΚΕΤΟΙ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ

Θέατρο / Μιχαήλ Μαρμαρινός: «Από μια κοινωνία της αιδούς, γίναμε μια κοινωνία της ξεδιαντροπιάς»

Με τη νέα του παράσταση, ο Μιχαήλ Μαρμαρινός επιστρέφει στην Οδύσσεια και στον Όμηρο και διερευνά την έννοια της φιλοξενίας. Αναλογίζεται το «απύθμενο θράσος» της εποχής μας, εξηγεί τη στενή σχέση του έπους με το βίωμα και το θαύμα που χάσαμε και παραμένει σχεδόν σιωπηλός για τη νέα του θέση ως καλλιτεχνικός διευθυντής του Φεστιβάλ Αθηνών.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Θέατρο / 13 λόγοι για να πάμε φέτος στο Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου

Τέχνη με φαντασία, αστείρευτη δημιουργία, πρωτοποριακές προσεγγίσεις: ένα επετειακό, εορταστικό, πολυσυλλεκτικό πρόγραμμα για τα 70 χρόνια του Φεστιβάλ Αθηνών Επιδαύρου μέσα από 83 επιλογές από το θέατρο, τη μουσική και τον χορό.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Κυνηγώντας τον χαμένο χρόνο σε ένα έργο για την εξουσία

Θέατρο / «Δελφίνοι ή Καζιμίρ και Φιλιντόρ»: Ένα έργο για τη μόνιμη ήττα μας από τον χρόνο

Ο Θωμάς Μοσχόπουλος σκηνοθετεί και γράφει ένα έργο-παιχνίδι, εξετάζοντας τις σχέσεις εξουσίας, τον δημιουργικό αντίλογο και τη μάταιη προσπάθεια να ασκήσουμε έλεγχο στη ζωή.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΧΛΟΗ ΟΜΠΟΛΕΝΣΚΙ: Σκηνογράφος-ενδυματολόγος του θεάτρου και της όπερας

Οι Αθηναίοι / Χλόη Ομπολένσκι: «Τι είναι ένα θεατρικό έργο; Οι δυνατότητες που δίνει στους ηθοποιούς»

Ξεκίνησε την καριέρα της ως βοηθός της Λίλα ντε Νόμπιλι, υπήρξε φίλη του Γιάννη Τσαρούχη, συνεργάστηκε με τον Κάρολο Κουν και τον Λευτέρη Βογιατζή, δούλεψε με τον Φράνκο Τζεφιρέλι και, για περισσότερο από 20 χρόνια, με τον Πίτερ Μπρουκ. Η διεθνούς φήμης σκηνογράφος και ενδυματολόγος Χλόη Ομπολένσκι υπογράφει τα σκηνικά και τα κοστούμια στην «Τουραντότ» του Πουτσίνι και αφηγείται τη ζωή της στη LiFO.
ΧΡΗΣΤΟΣ ΠΑΡΙΔΗΣ
«Φάουστ» του Άρη Μπινιάρη, ένα μιούζικαλ από την Κόλαση

Θέατρο / Φάουστ: Ένα μιούζικαλ από την κόλαση

«Ζήσε! Μας λέει ο θάνατος, ζήσε!», είναι το ρεφρέν του τραγουδιού που επαναλαμβάνεται ξανά και ξανά, εν μέσω ομαδικών βακχικών περιπτύξεων – Κριτική της Λουίζας Αρκουμανέα για την παράσταση «Φάουστ» του Γκαίτε σε σκηνοθεσία Άρη Μπινιάρη στο Εθνικό Θέατρο.
ΛΟΥΙΖΑ ΑΡΚΟΥΜΑΝΕΑ
Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Θέατρο / Η Αριάν Μνουσκίν τα βάζει με τους δράκους της Ιστορίας

Η μεγάλη προσωπικότητα του ευρωπαϊκού θεάτρου Αριάν Μνουσκίν επιστρέφει στο Φεστιβάλ Αθηνών με το Θέατρο του Ήλιου για να μιλήσουν για τα τέρατα της Ιστορίας που παραμονεύουν πάντα και απειλούν τον ελεύθερο κόσμο. Με αφορμή την παράσταση που αποθεώνει τη σημασία του λαϊκού θεάτρου στην εποχή μας μοιραζόμαστε την ιστορία της ζωής και της τέχνης της, έννοιες άρρηκτα συνδεδεμένες, που υπηρετούν με πάθος την πρωτοπορία, την εγγύτητα που δημιουργεί η τέχνη και τη μεγαλειώδη ουτοπία.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
ΕΠΕΞ ΤΙΤΛΟΙ ΣΤΟ ΤΕΛΟΣ Νίκος Χατζόπουλος

Νίκος Χατζόπουλος / «Αν σκέφτεσαι μόνο το ταμείο, κάποια στιγμή το ταμείο θα πάψει να σκέφτεται εσένα»

Ο Νίκος Χατζόπουλος έχει διανύσει μια μακρά πορεία ως ηθοποιός, σκηνοθέτης, μεταφραστής και δάσκαλος υποκριτικής. Μιλά στη LIFO για το πόσο έχει αλλάξει το θεατρικό τοπίο σήμερα, για τα πρόσφατα περιστατικά λογοκρισίας στην τέχνη, καθώς και για τις προσεχείς συνεργασίες του με τον Γιάννη Χουβαρδά και τον Ακύλλα Καραζήση.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ
Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Χορός / Τι θα δούμε φέτος στο Διεθνές Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας;

Maguy Marin, Χρήστος Παπαδόπουλος, Damien Jalet, Omar Rajeh και άλλα εμβληματικά ονόματα του χορού πρωταγωνιστούν στις 20 παραστάσεις του φετινού προγράμματος του 31ου Διεθνούς Φεστιβάλ Χορού Καλαμάτας, που θα πραγματοποιηθεί από τις 18-27 Ιουλίου.
ΑΡΓΥΡΩ ΜΠΟΖΩΝΗ